บทที่ 380 เจ้าชายแห่งท้องทะเล(ฟรี)

บทที่ 380 เจ้าชายแห่งท้องทะเล(ฟรี)

ถนนเหนือ เป็นเพียงถนนธรรมดา

"ทำไมถึงชอบที่นี่"

โจวเฉียง อยากรู้อยากเห็น

ด้วยความมั่งคั่งของเขาในวันนี้ มันจะไม่มีปัญหาสำหรับ นาหลันหนิง ในการซื้อสินค้าฟุ่มเฟือยทั้งหมด

แต่ทำไมเธอถึงชอบสินค้าบนถนนที่เหมือนตลาดแบบนี้?

นาหลันหนิง ไปที่แผงลอยเล็กๆ จ่ายเงิน 5 หยวน และซื้อบาร์บีคิวเสียบไม้ 2 ไม้

เธอยื่นให้ โจวเฉียง และ นาหลันหนิง พูดด้วยรอยยิ้ม:

"มันง่ายมาก มันมีชีวิตชีวาที่นี่"

"อิสระและเรียบง่ายที่นี่"

เธอกัดไม้เสียบบาร์บีคิวแล้วหัวเราะ “ฉันฟื้นคืนชีพจากความตายแล้ว ฉันแค่ต้องการอยู่อย่างเรียบง่าย สัมผัสประสบการณ์ชีวิตให้มากขึ้น”

โจวเฉียง เริ่มจากด้านล่าง

แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีทรัพย์สินมากมาย แต่เขาก็เป็นคนจนมากมาก่อน

ไม่มีใครรู้ว่า โจวเฉียง คือใคร

ในสายตาของหลาย ๆ คนที่รู้จัก โจวเฉียง เขายังคงเป็น โจวเฉียง เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว

พนักงานระดับล่างของบริษัทเล็กๆ

ภายใน โจวเฉียง ไม่เคยมองว่าตัวเองเป็นใหญ่

โจวเฉียง กัดไม้เสียบบาร์บีคิว จับมือ นาหลันหนิง

แต่ก่อนที่พวกเขาจะก้าวเดินไปได้ไม่กี่ก้าว

โจวเฉียง ได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเขา

เขาหันศีรษะและเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขาเหอตงเฉิง

เหอตงเฉิงเป็นคนท้องถิ่นของเมืองไห่ตง ด้วยโชคเล็กน้อย เขามักจะเต็มไปด้วยความเหนือกว่าในชั้นเรียน เมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ เขาขับรถ BMW ซีรีส์ 3 ไปโรงเรียน และความสัมพันธ์ของเขากับ โจวเฉียง ก็ธรรมดามาก เหอตงเฉิง ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง โจวเฉียง ซึ่งมาจากชนบท

หลังจากเรียนจบ พวกเขาก็แทบจะขาดการติดต่อไป

ในชุมชุมศิษย์เก่าครั้งล่าสุด โจวเฉียง ไม่ปรากฏตัว

สำหรับเรื่องนี้ เหอตงเฉิงกล่าวถึงโจวเฉียงในกลุ่มชั้นเรียนโดยเฉพาะ โดยพูดว่าเขากลายเป็นคนล้มเหลวในสังคมจนเขารู้สึกต่ำต้อยเกินไปที่จะเข้าร่วมการชุมนุมหรือไม่

คำพูดของเขาทำให้ โจวเฉียง เดือดดาลในตอนนั้น

แต่ โจวเฉียง กำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากจริงๆ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่เห็น

ถ้าไม่ใช่เพราะมิตรภาพของเพื่อนร่วมชั้น โจวเฉียง คงออกจากกลุ่มไปแล้ว

ว่ากันว่าตอนนี้เหอตงเฉิงขับ X6 อัพเกรดจากปืนเล็กเป็นปืนใหญ่

ในมุมมองของ โจวเฉียง ไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างเขากับ เหอตงเฉิงอีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม เขาไม่คิดว่าจะเจอเหอตงเฉิงที่นี่

โจวเฉียง เพียงเหลือบมองเขา ประสบการณ์ของเขาในปีที่ผ่านมาทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก

เหอตงเฉิงไม่มีนัยสำคัญในใจของเขา

ทั้งสองไม่ได้มาจากโลกเดียวกัน บางทีในใจของ โจวเฉียง เหอตงเฉิงไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่ามด ในฐานะมนุษย์ใครจะสนใจการมีอยู่ของมด?

เมื่อเห็นเขาอยู่ที่นี่ เขาเลือกที่จะเพิกเฉยต่อมัน

โจวเฉียง จับมือ นาหลันหนิง และเดินไปข้างหน้า

แต่แม้ว่า โจวเฉียง จะไม่สนใจ เหอตงเฉิงแต่ เหอตงเฉิงก็ไม่ได้คิดเช่นเดียวกัน

อันที่จริง เขาเห็น โจวเฉียง เมื่อไม่กี่นาทีก่อนแล้ว เมื่อเห็น โจวเฉียง จับมือกับผู้หญิงที่ทั้งสวยและมีร่างที่สุดยอด ดวงตาของเขาก็แทบจะลุกเป็นไฟ

เด็กชายในชนบทที่หลังจากเรียนจบก็วนเวียนอยู่ในบริษัทเล็กๆ

ในสายตาของ เหอตงเฉิงคนแบบนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องไร้สาระ

แต่เมื่อเขาบังเอิญเจอโจวเฉียงที่นี่ โจวเฉียงก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าดึงดูดยิ่งกว่าดาราคนไหนๆ

เหอตงเฉิงไม่สามารถหาใครก็ตามที่เขารู้จักหรือเคยได้ยินว่าใครสามารถเปรียบเทียบกับผู้หญิงตรงหน้าเขาได้

ทุกการกระทำของเธอ ทุกรอยยิ้มที่เธอมอบให้ ล้วนมีคุณภาพที่ไม่เหมือนใคร

เหอตงเฉิงเคยดูถูกโจวเฉียงมาก่อน นับประสาอะไรกับตอนนี้

คุณซึ่งเป็นเด็กบ้านนอกที่ยากจนสามารถหาแฟนสาวที่สวยงามได้ คุณต้องทำบ้าอะไรถึงสมควรได้รับเธอ?

เหอตงเฉิง รู้สึกไม่พอใจ เห็นโจวเฉียงแสร้งทำเป็นจำเขาไม่ได้ และความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นในใจเขา เขาไล่ตามพวกเขา หยุดโจว เฉียง และนาหลันหนิง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "โอ้ โจว เฉียง คุณมีแฟนสวย และตอนนี้คุณจำเพื่อนร่วมชั้นเก่าของคุณไม่ได้เหรอ"

เขาพูดแบบนี้ แต่สายตาของเขาจับจ้องไปที่ นาหลันหนิง

การได้เห็นเธออย่างใกล้ชิดทำให้เหอตงเฉิงรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น

เธอสวยเกินไป

เมื่อเทียบกับเธอ ดารารุ่นใหญ่ นางแบบชั้นนำ ล้วนแต่เป็นขยะ

เหอตงเฉิงอิจฉาในใจ โจวเฉียงคนนี้สมควรได้รับผู้หญิงที่สวยงามเช่นนี้หรือไม่?

เขาเหยียดมือออกและพูดว่า:

"มาทำความรู้จักกัน ฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นของ โจวเฉียง,เหอตงเฉิง"

เขาเปิดกุญแจรถ X6 ของเขา

นาหลันหนิง มองไปที่ เหอตงเฉิงจากนั้นหันไปหา โจวเฉียง

โจวเฉียง ตอบด้วยรอยยิ้มเบา ๆ "แค่เพื่อนร่วมชั้นธรรมดา"

นาหลันหนิง เข้าใจทันที เธอไม่สนใจมือที่ยื่นออกมาของเหอตงเฉิงและหันศีรษะไปทางอื่น

ใบหน้าของเหอตงเฉิงแข็งทื่อ

โจวเฉียงไม่ได้รบกวนเขา โดยพูดว่า "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว โปรดถอยห่าง อย่ารบกวนการซื้อของของเรา"

“เฮ้ นี่นายปฏิบัติต่อเพื่อนร่วมชั้นเก่าแบบนี้งั้นเหรอ?”

เหอตงเฉิง ระงับความโกรธของเขา ไม่ทิ้งร่องรอยไว้ในขณะที่เขาพูดต่อ "ฉันได้ยินมาว่าคุณยังทำงานที่บริษัทซอฟต์แวร์เล็กๆ นั้น เป็นแค่โค้ดเดอร์? พูดตามตรง คุณจะประสบความสำเร็จกับงานแบบนั้นได้เท่าไร มากสุดคุณทำเงินได้ห้าหรือหกพันต่อเดือน หลังจากค่าอาหาร เครื่องดื่ม และค่าเช่าในเมืองไห่ตง ก็ไม่เหลืออะไรแล้วใช่ไหม"

“ไม่แปลกใจเลยที่นายไม่โผล่หน้ามาที่งานชุมนุมศิษย์เก่าครั้งก่อน”

“รู้สึกน้อยใจใช่ไหม”

“เราทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ตอนนี้ฉันกำลังทำงานกับตงเชา ฉันสามารถหางานให้คุณโดยจ่ายหนึ่งหรือสองหมื่นได้ด้วยคำพูดเพียงคำเดียว”

“คุณรู้ไหมว่าตงเชาคือใคร?”

"การขนส่งทางทะเล เทียนเหลียน ที่ใหญ่ที่สุดในเมือง ไห่ตง เป็นของครอบครัวของเขา"

"ตอนนี้ฉันทำงานกับตงเชาเงินเดือนของฉันไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสนหยวน"

ในขณะที่เขาพูด สายตาของเขายังคงจับจ้องที่ นาหลันหนิง

เขาเหยียบ โจวเฉียง ในขณะที่อวดตัวเอง

คำพูดของเขาดูเหมือนเขากำลังดูแล โจวเฉียง แต่ในความเป็นจริง เขากำลังเปิดเผยภูมิหลังของ โจวเฉียง

เขาคิดว่า นาหลันหนิง ไม่รู้ภูมิหลังของ โจวเฉียงที่ โจวเฉียง หลอกเธอ

เขาคิดว่า โจวเฉียง จะไม่เห็นแผนการเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาหรือ?

“ไม่จำเป็น ฉันค่อนข้างพอใจกับงานปัจจุบันของฉันแล้ว”

เมื่อพูดเช่นนี้ โจวเฉียงตั้งใจจะจากไปพร้อมกับนาหลันหนิง

อย่างไรก็ตาม เหอ ตงเฉิงขวางทางพวกเขาและพูดว่า "ไม่ โจว เฉียง หยุดเสแสร้งที่นี่ คุณไม่รู้หรือว่าคุณเป็นคนแบบไหน"

เขาหันไปหานาหลันหนิงและพูดว่า "คนสวย ให้ฉันบอกคุณว่าโจวเฉียงเป็นเพียงคนบ้านนอก คนอนาถา แค่เที่ยวเตร่ในบริษัทเล็กๆ คุณโดนเขาหลอกหรือเปล่า"

สายตาเฉียบคมของ นาหลันหนิง จ้องมองที่เหอตงเฉิง

หากชายผู้นี้อยู่ในโลกหลังหายนะ เธอสามารถเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นเยื่อกระดาษได้ด้วยการปัดเพียงครั้งเดียว

กล้าพูดถึงเจ้านายอย่างนั้นหรือ?

ช่างเป็นเรื่องตลก

ถ้าเจ้านายเป็นคนอนาถา ก็ไม่มีคนจนในโลกนี้ และกลายเป็นขอทานทั้งหมด

การจ้องมองที่เย็นชาของเธอทำให้เหอตงเฉิงตัวสั่น

"ฉันชอบ โจวเฉียง ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม"

"ตอนนี้คุณไปได้แล้ว"

นาหลันหนิง ไม่สุภาพเลย

เหอตงเฉิงไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้ เขาตกตะลึง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์

เขามีความรู้สึกที่เหนือกว่าอยู่เสมอ

แต่ตอนนี้เพื่อนร่วมชั้นในชนบทที่เขาดูถูกกลับมีแฟนสาวที่สวยงามน่าทึ่ง

ความยุติธรรมอยู่ที่ไหนในโลกนี้?

ผู้หญิงคนนี้อาจตาบอด?

ทันใดนั้น สตรีแต่งกายฉูดฉาดก็วิ่งมาแต่ไกล

เธอคว้าแขนของเหอตงเฉิงและพูดว่า "อาเฉิง ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย ฉันอยากซื้อกระเป๋าชาแนล คุณจะซื้อให้ฉันไหม"

แฟนสาวที่เขาเคยคิดว่าเซ็กซี่และสวย

เมื่อเทียบกับ นาหลันหนิง ในขณะนี้ มันก็เหมือนกลางวันและกลางคืน

เขาเคยมีความสุข แต่ตอนนี้เขารู้สึกผิดหวังเท่านั้น

ดูเหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างออก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและถ่ายรูป นาหลันหนิง หลายรูป

จากนั้นเขาก็ส่งพวกเขาออกไปโดยไม่คิดอะไรเลย

และแนบสถานที่.

เมื่อส่งไปแล้ว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

โจวเฉียง หรี่ตาของเขา

เขาเอื้อมมือออกไปอย่างรวดเร็วราวกับฟ้าแลบ คว้าโทรศัพท์ของเหอตงเฉิงจากมือของเขา

“โจว เฉียงนายกำลังพยายามจะทำอะไรกันแน่?”

“เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา”

เฮ่อตงเฉิงโกรธมาก

โจวเฉียง มองดูเขาอย่างไม่พอใจและพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า "หุบปาก"

ในขั้นต้น เมื่อพิจารณาว่าพวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้น โจวเฉียงจะไม่ทำอะไรเขาแม้จะรู้สึกรำคาญก็ตาม

แต่เมื่อเขาถ่ายรูป นาหลันหนิง โจวเฉียง ไม่สามารถทนได้

ถ้าคนผ่านไปมาถ่ายรูป นาหลันหนิง หนึ่งหรือสองรูปเพราะเธอสวย โจวเฉียง จะไม่หยุดพวกเขา

แต่เหอตงเฉิงมีเจตนาร้ายอย่างชัดเจน

เหอ ตงเฉิงไม่ได้สังเกตเห็นความโกรธในน้ำเสียงของโจว เฉียง เขาตะโกนว่า "โจว เฉียง คุณเสียสติไปแล้วเหรอ? คุณกล้าดียังไงมาเอาโทรศัพท์ของฉันไป!"

“ไอ้คนบ้านนอก รู้ไหมว่าอยู่ไหน”

โจวเฉียง ดูผ่านโทรศัพท์

เขาพบว่าเหอตงเฉิงได้ส่งรูปภาพไปให้ใครบางคนที่เรียกว่าตงเชา

และดูเหมือนว่าบุคคลนั้นจะตอบกลับไปแล้ว

"รอฉันด้วย!"

แค่สองคำก็บ่งบอกว่าเขากำลังรีบมาที่นี่

โจวเฉียง หัวเราะ

นี่พูดว่าอะไรนะ? ต้นไม้ต้องการความเงียบสงบ แต่ลมยังคงพัด

ใครจะคิดว่าแม้แต่การเดินช้อปปิ้งก็สงบสุขไม่ได้ แถมยังมีขี้ๆ ผุดขึ้นมาอยู่เสมอ

ต่อหน้าเหอตงเฉิง โจวเฉียงกำมือแน่นและทุบโทรศัพท์ซึ่งมีมูลค่าไม่ต่ำกว่า 20,000

เขาคลี่นิ้วออก และชิ้นส่วนต่างๆ ก็ร่วงหล่นลงมา

ใบหน้าของเหอ ตงเฉิงเปลี่ยนเป็นสีแดง และดวงตาของเขาก็เปล่งประกายอย่างรุนแรง: "โจว เฉียงแกเสร็จแน่ ฉันบอกแล้ว แกเสร็จแน่"

แม้แต่แฟนสาวของเหอตงเฉิงก็กรีดร้อง

นาหลันหนิง รักษารอยยิ้มของเธอเสมอ

เธอกอดอกมองอย่างไม่ไยดีกับความวุ่นวาย

มันเป็นฉากเล็กๆ

เมื่อเทียบกับการยิงเครื่องบินรบและทำลายฐานทัพในประเทศสหรัฐ นี้ไม่มีอะไรเลย

โจวเฉียง กล่าวว่า 'คุณยังคงเรียกฉันว่าคนบ้านนอก ฉันนึกถึงมิตรภาพเก่าของเรามาก่อน'"

“ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

"ฉันอยากให้ทั้งครอบครัวของคุณมีชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าขอทาน"

"คุณภูมิใจมากที่รู้สึกเหนือกว่า เมื่อคุณสูญเสียสิ่งนั้นไป ฉันอยากเห็นว่าคุณจะคร่ำครวญด้วยความสิ้นหวังอย่างไร"

เหอ ตงเฉิงเชื่อว่าการที่เขามีความสัมพันธ์กับตงเชา คำพูดของโจวเฉียงนั้นไม่ใช่เรื่องตลก

บังเอิญ ตงเชา อยู่ในบาร์ใกล้ๆ

เมื่อเขาเห็นภาพที่เหอตงเฉิงส่งมา เขาก็ประหลาดใจ

ภาพเพียงอย่างเดียวทำให้เขารู้สึกหลงใหล

เธอสวยมาก สง่างามมาก

ภาพถ่ายทันควันนั้นน่าดึงดูดมาก

จะเป็นอย่างไรถ้าได้เห็นเธอด้วยตัวเอง?

ตงเชา จึงทิ้งเครื่องดื่มไว้ข้างหลังและขับรถไปพร้อมกับลูกน้องของเขา

ซูเปอร์คาร์สองสามคันที่จอดอยู่ตรงทางเข้าถนนดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก

"เธออยู่ที่ไหน?"

เมื่อมาถึงสถานที่ส่ง ตงเชา เห็นเหอตงเฉิง

เมื่อเขาเข้าไปใกล้ เขาก็ได้เห็นใบหน้าของนาหลันหนิงอย่างชัดเจน

เธอสวยจนแทบหยุดหายใจ

เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

ความรู้สึกนี้รุนแรงกว่ารักแรกพบมาก

ตงเชา ได้เห็นผู้หญิงมากมายรวมถึงดาราชื่อดังมากมาย

แต่เมื่อเทียบกับผู้หญิงตรงหน้าเขา พวกเธอทั้งหมดดูเหมือนขยะ

ตงเชา ซึ่งมีผู้หญิงมากมายรู้สึกทึ่ง

“ฉันต้องได้เธอ!”

เสียงภายในของเขาคำราม

เขารู้สึกว่าเลือดเดือด

ในใจของเขากำลังเพ้อฝันว่ามันน่าตื่นเต้นแค่ไหนที่ได้พาผู้หญิงคนนี้ไป

"สวัสดี ฉันชื่อ ตงเชารองผู้จัดการทั่วไปของ การขนส่งทางทะเล เทียนเหลียน อย่างไรก็ตาม พ่อของฉันเป็นผู้ก่อตั้งกลุ่ม ทรัพย์สินของเรามีมูลค่าประมาณแสนล้าน"

ตงเชาหัวเราะเบา ๆ โดยไม่สนใจ โจวเฉียง

ในสายตาของเขามีเพียงน่าหลันหนิงเท่านั้น

ลูกสมุนที่มากับตงเชาก็ประหลาดใจเช่นกันเมื่อเห็นนาหลันหนิง

เธอสวยจนพวกเขาไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

นาหลันหนิง มองไปที่ โจวเฉียง และขยิบตาให้เขา

โจวเฉียงพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า "แท้จริงแล้ว ตั้งแต่สมัยโบราณ ผู้หญิงสวยนำปัญหามาให้"

นาหลันหนิงหัวเราะ

ทั้งคู่ไม่สนใจตงเชา

ดวงตาที่เย็นชาของนาหลันหนิงมองไปที่ ตงเชาและเธอพูดว่า "ฉันจะให้โอกาสคุณ ออกไปจากที่นี่"

"อะไร?"

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ ตงเชาก็ตกตะลึง

ผู้หญิงทุกคนที่รู้จักตัวตนของเขา ไม่ว่าจะสวยแค่ไหน มักจะเข้าหาเขาเสมอ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเพิ่งเปิดเผยตัวตนของเขา

ทายาทแสนล้านกลุ่มขนส่งทางทะเล

หญิงใดมีความสัมพันธ์กับเขาจะประสบความสำเร็จ

ในขณะนี้ เหอตงเฉิงกำลังเติมเชื้อไฟต่อหน้าตงเชา "ตงเชา คุณต้องยืนหยัดเพื่อฉัน เด็กคนนี้ทำโทรศัพท์ฉันแตก"

“และฉันก็พูดถึงชื่อของคุณ ตงเชา”

“แต่เขาไม่ได้สนใจคุณสักหน่อย”

ด้วยพ่อที่มีอำนาจและร่ำรวยเช่นนี้ ตงเชาจึงเติบโตมาพร้อมกับบุคลิกที่นอกกฎหมาย

เขายิ้มให้ โจวเฉียง และพูดว่า "ฉันจะให้คุณเลือกสองทาง"

“ให้เงินฉันสักล้านแล้วฝากแฟนแกไว้กับฉัน”

“หรือฉันจะให้ใครมาทุบตีแก”

เขาต้องการผู้หญิงคนนั้น

เขาไม่สนใจว่าจะเป็นการบังคับหรือไม่

พวกผู้หญิง เมื่อพวกเธอติดตามคุณเท่านั้นที่พวกเขาจะรู้จักความดีของคุณ ตงเชาพูดต่อ ความคิดของเขาโลดแล่น ‘เมื่อคุณพาเธอไปต่างประเทศสักสองสามรอบ เธอจะไม่ทุ่มเทให้กับคุณอย่างเต็มที่เลยหรือ สำหรับโจว เฉียง ผู้ชายธรรมดาอย่างคุณจะรักษาผู้หญิงแบบนี้ไว้ได้จริงๆ เหรอ’

โจวเฉียงพ่นคำออกมาเพียงคำเดียว "ไปไกลตีน!"

การแสดงออกที่โหดร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ ตงเชา“ทุบมันซะ” เขาสั่ง

ผู้ติดตามและลูกน้องที่อยู่กับตงเชา ซึ่งบางคนก็เป็นลูกคนรวยรุ่นที่สองเช่นกัน ไม่ลังเล เมื่อได้ยินคำสั่งของ ตงเชาพวกเขาพุ่งไปที่ โจวเฉียง เหอตงเฉิงก็วิ่งไปข้างหน้าด้วยสีหน้าตื่นเต้นเช่นกัน

ในมุมมองของเขา โจวเฉียง มีปัญหาใหญ่ในวันนี้ สำหรับผลของการทุบตีใครสักคนนั่นไม่ใช่เรื่องน่ากังวล ในเมืองไห่ตง แม้ว่าคุณจะฆ่าใครซักคน ตงเชาก็สามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย เงินสามารถแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง เมื่อถึงเวลาก็แค่หาแพะรับบาป หนึ่งแสนแปดหมื่นคนสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่ไม่มีความหมายสำหรับตงเชา

โจวเฉียง มองไปที่คนเหล่านี้อย่างเย็นชา คิ้วของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันไปมองที่หลันหนิง "ฉันอยากจะไปเดินเล่นกับคุณ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่ว่างแล้ว"

นาหลันหนิงหัวเราะ "ให้ฉันทำไหม"

“ให้ผู้หญิงเป็นคนลงมือ มันดูยังไง” โจวเฉียง หัวเราะและยกขาของเขาเพื่อเตะคนที่กำลังพุ่งเข้าหาด้านหน้า

เขาควบคุมความแข็งแกร่งของเขา มิฉะนั้น คนๆ นี้คงปลิวไปแล้วจากการเตะของเขา อย่างไรก็ตาม การเตะยังคงเปลี่ยนชายผู้นั้นให้มีรูปร่างเหมือนกุ้ง ส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าสมเพช เลือดไหลซึมออกจากมุมปากของเขา

โจวเฉียง เหวี่ยงกำปั้นของเขา หนึ่งหมัดแล้วชกอีก ผู้คนหลายสิบคนที่รีบเร่งถูก โจวเฉียง ล้มลงในการติดต่อครั้งแรก พวกเขาทั้งหมดกรีดร้องไม่สามารถลุกขึ้นได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เหอ ตงเฉิง ถูกโจวเฉียงยกขึ้นและตบหน้าเขาสองครั้ง เขาบวมขึ้นเหมือนหัวหมูทันทีและหมดสติไปเพราะความเจ็บปวด

โจวเฉียง โยนเขาลงบนถนนเหมือนขยะ จากนั้นเดินไปด้านหน้าตงเชา

"แก แกจะทำอะไร?" ตงเชาตกใจกับพลังการต่อสู้ที่น่ากลัวอย่างดุเดือดของ โจวเฉียง จึงก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

เมื่อรู้สึกถึงความขี้ขลาดของตัวเอง ดวงตาของ ตงเชาก็ลุกเป็นไฟ “ฟังฉันนะ อย่าเข้ามาไม่งั้นแกมีปัญหาแน่” ในเมืองไห่ตง ไม่เคยมีใครกล้าปฏิบัติต่อเขาแบบนี้ เป็นการดูหมิ่นเขา

โจวเฉียง หัวเราะเยาะ

"เพี๊ยะ!"

เสียงตบที่ชัดเจนดังขึ้น ตงเชาถูก โจวเฉียง ตบลงกับพื้น ใบหน้าของเขาบวมขึ้นและมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา

ราวกับว่าเขาได้ทำสิ่งที่ธรรมดามาก โจวเฉียงไม่แม้แต่จะสนใจที่จะมองดูพวกเขา เขาจับมือนาหลันหนิงและจากไป