บทที่ 23 : ซากศพเน่าเปื่อย วิญญาณชั่วร้าย?

“บ้าเอ๊ย ทำไมถึงมีคนอยู่ที่นี่”

ภายในสุสานบรรพบุรุษ กลุ่มโจรปล้นสุสานทั้งห้าคนมองไปที่ เซี่ยเฉิน  ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร

หัวหน้ากลุ่มโจรปล้นสุสานดวงตาของมันมีแสงสีเขียวปรากฏขึ้น

หลังจากนั้นมันก็พูดออกมา "ไอ้หนู เจ้าเป็นใคร เจ้ากล้าดียังไงมาทำลายแผนการของพวกข้า"

"มันไม่สำคัญว่าข้าจะเป็นใคร เพราะยังไงคนตายก็ไม่จำเป็นต้องรู้"

เซี่ยเฉินพูดออกมาเบาๆ เดินเข้าไปหากลุ่มโจรทีละก้าว ร่างกายของเขาล้อมรอบด้วยพลังปราณทำให้ดูลึกลับเป็นพิเศษ

"ฆ่า!"

ชายมีหนวดเคราตะคอกอย่างเย็นชา "พวกเจ้าไปฆ่ามันซะ"

หวือ!

ทันทีที่สิ้นเสียง ชายร่างใหญ่สองคนที่อยู่ถัดจากหัวหน้ากลุ่มโจร ก็พุ่งตัวออกไปทันทีพร้อมกับถือมีดอยู่ในมือพร้มกับเหวี่ยงมีดในมือ ออกไปเพื่อโจมตี

เซี่ยเฉินยกมือขึ้นอย่างไร้ความรู้สึก สะบัดนิ้วของเขา และปราณดาบสองเล่มก็พุ่งออกไป

ใบมีดก็แตกออกเป็นชิ้น ปราณดาบแทงทะลุหัวของชายร่างใหญ่สองคนที่พุ่งเข้ามาล้มลงไปกับพื้น พวกมันทั้งสองถูกฆ่าตายในทันที เลือดไหลนองเต็มพื้น

ทั้งสองคนที่พุ่งเข้ามาดวงตาว่างเปล่า มีรูเลือดปรากฏขึ้นที่หว่างคิ้ว และในที่สุดพวกเขาก็ล้มลงอย่างช้าๆ และสิ้นใจ

ด้วยนิ้วเดียว คนของเผ่าหมาป่าเป๋ยตี้ทั้งสองก็ถูกฆ่าตายทันที

การแสดงออกของคนที่เหลืออีกสามคนเปลี่ยนไปอย่างมาก และพวกเขามองไปที่สหายทั้งสองที่เสียชีวิตต่อหน้าพวกเขาด้วยสีหน้าสยดสยอง

"เป็นไปได้ไง"

สามคนที่รอดชีวิตต่างก็มองไปที่ เซี่ยเฉิน ด้วยความประหลาดใจ พวกมันไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ดวงตาของพวกเขาเห็น

"ลงมือพร้อมกัน!"

ชายที่เป็นหัวหน้าโกรธมาก คำรามโบกคบเพลิง ฉวยโอกาสจากสถานการณ์ ดึงมีดพร้าออกมาและฟันไปทางหลัวเฉิน ด้วยมีดที่อยู่ในมือ

อีกสองคนก็พุ่งเข้ามาพร้อมกัน ด้วยพลังทั้งหมดของพวกมัน ใบมีดในมือกวาดออกมาเป็นเส้นโค้งในความมืด และอากาศส่งเสียงหึ่งๆ

"ช่างอ่อนแอ่จริงๆ"

เซี่ยเฉินส่ายหัว ยกมือขึ้นแล้วชี้ออกไป ทางชายร่างกำยำทั้งสองที่พุ่งเข้ามา ปราณดาบสองเล่มก็งพุ่งออกไป ชายร่างใหญ่สองคนจากเผ่าหมาป่าเป๋ยตี้ ถูกปราณดาบฆ่าตายในทันที

เขาจับคบเพลิงที่เข้ามาด้วยมือเดียว และทำลายปราณมีดที่พุ่งเข้ามา

ปัง

ในเวลานี้ ศพทั้งสองค่อยๆ ล้มลง และเลือดไหลออกจากบาดแผล

ในท้ายที่สุด ก็เหลือเพียงแค่ชายมีหนวดเคราเพียงคนเดี่ยว มันก็ถอยหลังออกไปด้วยความสยดสยองและหวาดกลัว

ในฐานะที่เป็นถึงปรมาจารย์โดยกำเนิด เมื่อเห็นว่าปราณมีดของตัวเองนั้นได้ถูกทำลายได้อย่างง่ายดาย ทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อเลย

“เจ้า.. เจ้าคือปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ใช่หรือไม่”

ชายมีหนวดเครายังคงถอยหนีด้วยความหวาดกลัว และมือที่ถือมีดอยู่ก็สั่นเทา

"ถึงเวลาตายของเจ้าแล้ว"

เซี่ยเฉิน ไม่พูดเรื่องไร้สาระอีกต่อไป ปราณดาบก็แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา หลังจากนั้นเข้าก็ฟันไปที่คอของศัตรูที่เหลืออยู่คนสุดท้ายในทันที

“ไม่...ไม่...ข้าเต็มใจ...” เขาอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เลือดก็พุ่งกระฉูดและหัวของเขากลิ้งไปที่พื้น

ศพไร้หัวล้มลงเลือดไหลออกมาเต็มพื้น

หลังจากจัดการกับกลุ่มโจรปล้นสุสานทั้งห้าจากเผ่าหมาป่าเป๋ยตี้ เซี่ยเฉินเขาไม่ได้ใช้กำลังอะไรมากนัก

เพียงแค่อาศัยทักษะแปดดาบรกร้างเพื่อจัดการกับกลุ่มโจรทั้งหมด

"เผ่าหมาป่าเป๋ยตี้ ได้ส่งคนเข้ามาปล้นสุสานจักรพรรดิ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้อะไรบางอย่าง"

เซี่ยเฉินมองไปที่เผ่าหมาป่าเป๋ยตี้ ทั้งห้าตัวที่เสียชีวิตและครุ่งคิดอะไรบางอย่างเงียบๆในใจ

เขามองเข้าไปและเห็นว่ามีโลงศพอยู่ตรงกลางห้องโถงของสุสานที่อยู่ข้างหน้าเขา มีแท่นหินอยู่ข้างหน้าโลงศพ

มีกล่องว่างอยู่บนนั้น

ดวงตาของเซี่ยเฉิน ถูกดึงดูดโดยกล่องนี้ และหลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ก้าวไปข้างหน้า

เมื่อยืนอยู่หน้าแท่นหิน เขาก็สังเกตกล่องที่ว่างอยู่บนแท่นหินอย่างระมัดระวัง และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เอื้อมมือไปหยิบกล่องที่เต็มไปด้วยฝุ่นขึ้นมา

คลิก!

ทันทีที่เขาหยิบมันขึ้นมา หัวใจของเซี่ยเฉินก็เต้นรัว เขารู้สึกว่ามีกลไกบางอย่างถูกสัมผัส

"ไม่ดีแล้ว" สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย มีกับดักซ่อนอยู่ใต้กล่อง และเมื่อมีคนขยับกล่อง กับดักก็จะทำงานทันที

เขากระโดดถอยหลังออกไปพร้อมกับกล่องและยืนห่างออกไปหลายสิบเมตร หลังจากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่โลงศพที่อยู่ข้างหน้าเขา

ได้มีเสียงดังออกมาจากข้างในโลงศพ...

ในขณะนี้โลงศพกำลังสั่นไหวราวกับว่ามีบางอย่างอยู่ข้างใน

โลงศพแกว่งไปมาเล็กน้อย และอักษรรูนชุดหนึ่งก็สว่างขึ้น และมีตราประทับอยู่

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ใบหน้าของ เซี่ยเฉินก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาร็สึกตกตะลึง

มีสิ่งมีชีวิตอยู่ข้างในโลงศพหรือไม่?

เนื่องจากมีตราประทับอยู่บนพื้นผิวของโลงศพ เขาจึงไม่สามารถสำรวจข้างในโลงศพด้วยจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายในโลงศพ

“เป็นไปได้ไหมว่าจักรพรรดิไท่ซู่ยังไม่ตาย?”

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของ เซี่ยเฉิน และเขาก็รู้สึกตกใจ

ช่างตลกสิ้นดี จักรพรรดิไท่ซู่บรรพชนผู้ยิ่งใหญ่แห่งราชวงศ์เซี่ย จะยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไง หากเป็นเช่นนั้นจริง ท่านบรรพบุรุษคงจะไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป?

หืม!

ก่อนที่เขาจะคิดไปมากกว่านี้ โลงศพก็สั่นไหวอย่างรุนแรง และอักษรรูนและคราผนึกที่อยู่บนโลงศพอย่างหนาแน่นก็สว่างขึ้น ซึ่งทั้งหมดก็ค่อยๆสว่างขึ้นทีละอัน

ในเวลานี้ เซี่ยเฉิน ก็ได้สังเกตเห็นว่ามีพลังงานสีดำเอ่อล้นออกมาจากโลงศพซึ่งพลังงานนี้เต็มไปด้วยความชั่วร้าย

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาหมุนเวียนพลังปราณในร่างกายของเขาอย่างเต็มกำลัง ปราณมังกรคชสารสิบตัวก็ล้อมรอบร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว และพลังปราณดาบในร่างกายของเขาได้แผ่ออกมาในทันทีกลายเป็นปราณดาบหมุนวนรอบตัวเขา

เซี่ยเฉิน พร้อมที่จะโจมตีทันทีหากสถานการณ์ผิดปกติเกิดขึ้น

บูม!

โลงศพได้ระเบิด อย่างกะทันหัน

เซี่ยเฉิน เห็นหมอกควันสีดำขนาดใหญ่พวยพุ่งออกมาจากจุดที่โลงศพตั้งอยู่ และพลังปราณชั่วร้ายก็กวาดไปยังทุกทิศทุกทาง

สุสานทั้งหมดสั่นสะเทือน แสงสีแดงที่ดูชั่วร้ายสองดวงก็โผล่ออกมาจากมัน ทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกหนาวเย็น กระหายเลือด

“ลูกหลาน เจ้าไม่คุกเข่าลงเมื่อเห็นจักรพรรดิผู้นี้หรือ?”

เสียงแหบห้าวดังมาจากหมอกอันมืดมิด

เซี่ยเฉิน รู้สึกตกใจและมองไปที่ร่างที่ค่อยๆเดินออกมาจากหมอกสีดำ

เขาสวมชุดอาภรณ์ของจักรพรรดิ และร่างกายของเขาเน่าเปื่อย มีกลิ่นเหม็น ราวกับซากศพ และเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

"เจ้าเป็นใคร?" เซี่ยเฉินตะคอกอย่างเย็นชา

เขาเห็นร่างที่เน่าเปื่อยที่สวมเสื้อคลุมของจักรพรรดิพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ "จักรพรรดิองค์นี้เป็นผู้ก่อตั้งราชวงศ์เซี่ย และเจ้ามีสายเลือดของข้าไหลอยู่ในร่างกายของเจ้า และเจ้าคือผู้สืบสายโลหิตของข้า"

"เมื่อเจ้าเห็นบรรพบุรุษของเจ้า ทำไม่เจ้าถึงยังไม่คุกเข่าลงอีก"

ร่างที่เน่าเปื่อยที่สวมเสื้อคลุมของจักรพรรดิพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่ง

“จักรพรรดิไท่ซู่?” การแสดงออกของ เซี่ยเฉิน เปลี่ยนไปอย่างมาก

แต่เขาก็ฟื้นคืนสติอย่างรวดเร็วและฮึทฮัมออกมา "อย่ามาโกหกข้าจักรพรรดิไท่ซู่ ได้สิ้นพระชนม์ไปนานแล้ว และเจ้าไม่ใช่ท่านบรรพชนของข้าอย่างแน่นอน"

"เจ้าสัตว์ประหลาด เจ้ากล้าแสร้งทำเป็นจักรพรรดิไทซู่ บาปนี้ไม่อาจให้อภัยได้"

เซี่ยเฉิน พูดออกมาอย่างชอบธรรม เสียงของเขาดังก้องกังวานไปทั่วทั้งบริเวรที่เย็นยะเยือกแห่งนี้

ไม่ว่าชายตรงหน้าเขาจะเป็นใคร แม้ว่าจะเป็นจักรพรรดิไท่ซู่แห่งราชวงศ์เซี่ย เขาก็ไม่ใช่จักรพรรดิผู้ก่อตั้งอีกต่อไป

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาเห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงแค่ซากศพที่เน่าเปื่อย เป็นผีดิบ

ยิ่งไปกว่านั้นโลกใบนี้เป็นโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ ทำไมถึงมีผีดิบ?

"ฮี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่... เด็กน้อย เจ้าเห็นมันไหม"

ซอมบี้เน่าหัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว และหมอกควันที่มีกลิ่นเหม็นก็พ่นออกมาจากปากของมัน หมอกควันนี้เป็นพิษชนิดหนึ่งที่เกิดจากซากศพ คนธรรมดาจะตายในทันทีหากสูดดมเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

แม้ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนธรรมดาที่สูดเข้าไปโดยไม่ตั้งใจ เขาก้จะถูกโจมตีโดยตรงจากพลังปราณหยินของศพ และจากนั้นศพของคนที่สูดปราณศพเข้าไปจะเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์

"แกคือวิญญาณชั่วร้ายอย่างนั้นสินะ"

เซี่ยเฉิน ตะคอกอย่างเย็นชา หัวใจของเขาสงบลง เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นปีศาจ มันง่ายต่อการจัดการ

"ฮี่ ฮี่..." ซากศพพูดด้วยรอยยิ้มเย็นชา "มีเนื้อและเลือดสดๆ มากมายอยู่ที่นี่ เพียงพอที่จะเพิ่มพลังให้ข้า"

บูม!

ทันทีที่มันพูดจบ ปราณหยินซากศพอันทรงพลังก็กวาดไปทุกทิศทุกทาง และศพทั้งห้าที่นอนอยู่บนพื้นก็เหี่ยวเฉาไปทีละศพ เลือดทั้งหมดก็ถูกดูดเข้าไปในปากของซากศพ

มันกำลังดูดซับเนื้อและเลือดของซากศพเผ่าหมาป่าเป๋ยตี้ทั้งห้า และลมหายใจของมันก็เริ่มแข็งแกร่งขึ้น

“ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดข้าก็คืนชีพแล้ว”

หลังจากดูดซับเนื้อและเลือดของศพทั้งห้าแล้ว ร่างของศพที่เน่าเปื่อยค่อยๆ เริ่มปล่อยหมอกควันสีดำ และร่างที่เน่าเปื่อยแต่เดิมค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีทองซีดผิวหนังยังคงส่องแสงสีทองออกมา

"เจ้าหนู ข้าต้องการเลือดเนื้อของเจ้า"

มันมองไปที่ เซี่ยเฉิน ด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว

หวือ!

ทันทีที่มันพูดจบ มันก็พุ่งเข้าหา เซี่ยเฉิน เผยให้เห็นฟันที่แหลมคม

"ตายไปซ่ะ!"

เซี่ยเฉินตะคอกอย่างเย็นชา พลังปราณในร่างถูกกระตุ้นอย่างเต็มกำลังก็ระเบิดออก เขากำหมัดแน่นแล้วชกออกไป