[ตอนฟรี] ตอนที่ 33 : หนึ่งฝ่ามือสังหาร

จวินเซียวเหยากล่าวออกมาโดยไม่อ้อมค้อม

ทันทีที่เขากล่าวออกมา แขกทุกคนที่รับชมอยู่ถึงกับอึ้งและลอบถอนหายใจ

ตามที่คาดไว้สำหรับบุตรพระเจ้าแห่งตระกูลจวิน เขากล้าที่จะเอ่ยว่าทายาทมังกรแห่งรังจู่หลงคือหนอนแมลง

หลงฮ่าวเทียนไม่ได้หูหนวก เขาได้ยินคำพูดของจวินเซียวเหยาอย่างชัดเจน

เขาหรี่ตาเล็กลงและมีแสงอันเย็นเยือกวาบในดวงตา

จุดประสงค์ของเขาที่มาในคราวนี้ก็เพื่อแสดงความรังเกียจต่อตระกูลจวินและเหยียบย่ำบุตรพระเจ้าให้จมบาทาในงานเลี้ยงวันเกิดของตัวเอง นี่จะทำให้รังจู่หลงกอบกู้ชื่อเสียงกลับคืนมา

ท้ายที่สุดแล้ว ชื่อเสียงของรังจู่หลงที่ผ่านมาไม่ค่อยดีนัก

ข้อเท็จจริงที่ว่าจวินหวูหุ่ยฉีกกระชากผู้บ่มเพาะขอบเขตกึ่งจ้าวเทวะของรังจู่หลงด้วยมือตัวเองในขณะที่อยู่ขอบเขตนักบุญ มันทำให้รังจู่หลงถูกหัวเราะไปทั่วแดนอมตะหวงเทียน

แม้ว่าจะไม่มีขุมกำลังใดกล้าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าผู้คนของรังจู่หลง แต่ลับหลังทุกคนกลับกำลังเยาะเย้ย

ดังนั้น หลงฮ่าวเทียนจึงต้องการเอาคืนแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน เขาจะเหยียบย่ำผู้สืบทอดของจวินหวูหุ่ยให้จมบาทาเช่นกัน

และหลงฮ่าวเทียนก็มีความมั่นใจ

เพราะเขาได้ผสานแก่นแท้มังกรไปหนึ่งชิ้นแล้ว แม้ว่ายังปรับแต่งได้ไม่สมบูรณ์แต่มันก็เพียงพอที่จะยืนอยู่บนจุดสูงสุดท่ามกลางรุ่นเยาว์ในยุคนี้

ยกเว้นแค่สุดยอดอัจฉริยะซึ่งมีอยู่น้อยนิด เขาก็ไม่กลัวใครทั้งนั้น

ด้วยการอนุญาตของจวินจ้านเทียน องครักษ์ตระกูลจวินจึงเปิดทางให้หลงฮ่าวเทียนและคนอื่นเข้ามา

นอกจากหลงฮ่าวเทียน มันยังมีอัจฉริยะจากราชวงศ์ราชาคนอื่นตามมาด้วย

แม้ว่าราชวงศ์ราชาจะอ่อนแอกว่าราชวงศ์จักรพรรดิเล็กน้อย แต่ก็นับได้ว่าเป็นขุมกำลังชั้นยอด

ต่างจากหลงฮ่าวเทียน ผู้บ่มเพาะจากราชวงศ์ราชายังรู้สึกถึงความกระอักกระอ่วนในใจ

ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลจวินก็เป็นตระกูลโบราณที่มีชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่และสามารถนับได้ว่าเป็นหนึ่งในตระกูลโบราณที่รุ่งเรืองที่สุดตระกูลหนึ่ง

การกระทำของพวกเขาเท่ากับการยั่วยุตระกูลจวิน มันคงแปลกถ้าพวกเขาหลอกตัวเองว่าไม่ได้ทำ

แต่ด้วยการมีหลงฮ่าวเทียนเดินนำหน้า สิ่งมีชีวิตจากราชวงศ์ราชาเหล่านี้ก็พอใจเย็นลงได้บ้าง

มีอะไรให้พวกเขาต้องกลัวในเมื่อมีตัวตนสูงตระหง่านคอยค้ำจุนท้องฟ้าอยู่?

ที่นั่น สายตาของจวินเซียวเหยายังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขามองกวาดผ่านหลงฮ่าวเทียนและคนอื่น

จู่ๆ เขาก็สังเกตเห็นรูปร่างที่คุ้นเคย

หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าผู้น่าหลงใหลคนหนึ่งกำลังเดินตามหลงฮ่าวเทียน นางกำลังจดจ้องมาที่จวินเซียวเหยาและจวินหลิงหลงด้วยแววตาขุ่นเคือง

“เป็นนาง?”

จวินเซียวเหยาเลิกคิ้วเล็กน้อย

เขาได้เห็นคนที่เขาคิดว่าจะไม่ได้เห็นอีกครั้ง

“เป็นเจ้านี่เองหลานชิงหย่า เจ้ากำลังทำบ้าอะไร?”

อีกด้านหนึ่ง หลังจากจวินจ้างเจี้ยนชำเลืองมองแล้ว ใบหน้าของเขาก็แสดงออกถึงความประหลาดใจเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะตะโกน

ไม่ใช่ว่าเขาขับไล่หลานชิงหย่าออกจากตระกูลจวินแล้วหรือ ทำไมตอนนี้นางกลับปรากฏตัวอยู่ข้างๆ หลงฮ่าวเทียน?

ได้ยินเสียงตะโกนของจวินจ้างเจี้ยน มุมปากของหลงฮ่าวเทียนพลันยิ้มอย่างขี้เล่น

ต่อหน้าของจวินจ้างเจี้ยน เขาเหยียดมือออกไปและเชิดคางของหลานชิงหย่าและเอ่ยยั่วยุ “เจ้าเห่าอะไรกัน ตอนนี้นางเป็นทาสหญิงของข้าไปแล้ว เจ้าไม่คิดงั้นหรือ?”

“ใช่ ชิงหย่าคือทาสหญิงของท่านหลงจื่อ” หลานชิงหย่ากล่าวอย่างเชื่อฟัง

“บัดซบ!” จวินจ้างเจี้ยนเส้นผมปลิวไสว เขาแสดงออกอย่างเย็นชาและเคร่งขรึม ในดวงตามีประกายแสงเจตนาฆ่าฟัน

เพราะเขานึกถึงความสัมพันธ์ในอดีต เขาจึงแค่ขับไล่หลานชิงหย่าและไม่ได้ทำให้เรื่องมันยุ่งยาก

ตามที่เห็น ตอนนี้หลานชิงหย่ากลับติดต่อกับผู้คนจากรังจู่หลง

ทราบกันดีว่าสถานะเดิมของนางคือผู้ติดตามของจวินจ้างเจี้ยน

ผู้อาวุโสระดับสูงของตระกูลจวินจะคิดยังไงกับเขาเมื่อมันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?

แถมหลงฮ่าวเทียนยังใช้ประโยชน์จากหลานชิงหย่ามาตบหน้าตระกูลจวินอีก

แล้วแบบนี้จวินจ้างเจี้ยนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

คิดถึงเรื่องนี้แล้ว ใจของจวินจ้างเจี้ยนก็เริ่มจมดิ่ง

จากมุมหางตาของเขา เขาสังเกตเห็นแล้วว่าสีหน้าของผู้อาวุโสตระกูลจวินเริ่มหม่นหมองลงเล็กน้อย

ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนรุ่นเก่าที่จะแทรกแซงการแข่งขันระหว่างรุ่นเยาว์ มันจะทำให้เสียชื่อตัวเอง

“เวรเอ๊ย ถ้าไม่จัดการเรื่องนี้ให้เหมาะสม สถานะลำดับของข้าคงไม่อาจรักษาไว้ได้” จวินจ้างเจี้ยนกำหมัดแน่น

เพียงเมื่อจวินจ้างเจี้ยนกำลังหน้าเปลี่ยนสี จวินเซียวเหยาก้าวออกมาและเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบ

“ข้าไม่คาดคิดเลยว่าทายาทมังกรแห่งรังจู่หลงจะมีงานอดิเรกเช่นนี้”

“งานอดิเรก?” หลงฮ่าวเทียนขมวดคิ้วและมองจวินเซียวเหยา

ไอ้หน้าหล่อและร้ายกาจคนนี้คือเป้าหมายที่เขาต้องการเหยียบย่ำในวันนี้

“ข้าไม่คาดคิดว่าเจ้าจะมีงานอดิเรกอย่างการเก็บเอารองเท้าขาดไปใช้ต่อ”

“เจ้ายินดีที่จะรับและฝืนทนต่อคนบางคนที่ตระกูลจวินไม่ต้องการแล้ว เจ้าเป็นตัวรับของเก่าที่ดีจริงๆ”

น้ำเสียงของจวินเซียวเหยาไม่ชัดเจน

แต่เมื่อได้ยินเช่นนี้ ตาของหลงฮ่าวเทียนเบิกกว้างและสีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเขียวแดงอย่างอัปลักษณ์ถึงที่สุด

นี่มันไม่ได้แปลว่าหลงฮ่าวเทียนเก็บขยะที่คนอื่นไม่ต้องการแล้วเอามาใช้หรอกหรือ?

หลานชิงหย่าหน้าซีดเป็นกระดาษ นิ้วของนางสั่นอย่างหนักด้วยความอับอายและความโกรธ

ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากถูกเรียกว่าเป็นรองเท้าขาดหรอก

จวินเซียวเหยาพลิกสถานการณ์ในทันทีด้วยคำพูดไม่กี่คำ

เดิมทีหลงฮ่าวเทียนต้องการทำให้ลำดับแห่งตระกูลจวินอับอายขายขี้หน้า แต่ตอนนี้มันกลับเป็นเขาที่ต้องอับอายขายขี้หน้าแทน

แขกจากหลายขุมกำลังโดยรอบตัวเขาไม่กล้าหัวเราะหลงฮ่าวเทียนอย่างเปิดเผย แต่มันก็มีการเยาะเย้ยและดูถูกในสายตา

“ท่านบุตรพระเจ้า…” จิตใจของจวินจ้างเจี้ยนสั่นสะเทือน

จวินเซียวเหยาช่วยหาทางออกให้กับเขา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จวินจ้างเจี้ยนมองจวินเซียวเหยาด้วยความขอบคุณ

หนึ่งคำจากจวินเซียวเหยาได้ช่วยแก้ไขความอับอายและวิกฤตของเขา

“ทั้งหมดก็เพื่อครอบครัวของข้า เจ้าไม่ต้องกล่าวอะไรให้มากความหรอก” จวินเซียวเหยากล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

จวินจ้างเจี้ยนพยักหน้าอย่างหนักและตัดสินใจบางอย่าง

จวินเซียวเหยาสมควรที่จะได้รับความภักดีและการเป็นผู้ติดตามจากเขา!

“บุตรพระเจ้ายากจะหยั่งถึงจริงๆ ด้วยคำพูดไม่กี่คำ เขาได้แก้ปัญหากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของจวินจ้างเจี้ยน…” จวินเสวี่ยฮวางกระซิบอยู่ในใจ

สติสัมปชัญญะของจวินเซียวเหยาไม่ใช่สิ่งที่เด็กสิบปีจะมีได้

“ว้าว ข้าได้เห็นอีกมุมหนึ่งของน้องเซียวเหยาอีกแล้ว…” เจียงลั่วหลีอุทาน

จวินเซียวเหยาไม่ใช่แค่หน้าตาหล่อเหลา แต่เขามีความแข็งแกร่งอันมหาศาล สภาวะอารมณ์และสติปัญญาอันเฉียบคมด้วยเช่นกัน

ด้วยคำพูดไม่กี่คำ ทายาทมังกรแห่งรังจู่หลงถึงกับพูดไม่ออกด้วยความอับอายขายขี้หน้า

“หึ่ม ผู้สืบทอดของจวินหวูหุ่ยเก่งแต่ปากนี่เอง น่าผิดหวังนิดหน่อยนะ” สีหน้าของหลงฮ่าวเทียนมืดมนราวกับทะเลลึก

“ใช่แล้ว ไม่ใช่ว่ามีกายาเทพบรรพกาลหรอ? เจ้าคิดว่าตัวเองไร้เทียมทานในใต้หล้า แต่แท้จริงแล้วเจ้าก็แค่คนธรรมดาต่อหน้าท่านหลงจื่อแค่นั้น” หลานชิงหย่ากล่าวอย่างขมขื่น

ด้วยการมีหลงฮ่าวเทียนเป็นผู้สนับสนุน นางจึงมีความกล้าที่จะพูด

“เป็นแค่หนอน กล้าดียังไงถึงส่งเสียง?” จวินเซียวเหยาเอ่ยอย่างไม่แยแส

ในสายตาของเขา หลานชิงหย่าไม่ต่างอะไรจากคนที่ตายแล้ว มันแค่จะตายช้าหรือตายเร็วเท่านั้น

ในเมื่อหลานชิงหย่ากระตือรือร้นที่จะไปเกิดใหม่ จวินเซียวเหยาคงทำได้แค่ช่วยนาง

ครืนน!

จวินเซียวเหยายกมือขึ้นปลดปล่อยพลังปราณทองคำและกลายเป็นเป็นฝ่ามืออันมหึมา มันตบไปทางหลานชิงหย่าโดยตรงด้วยเจตนาฆ่าทันที

การลงมือฉับพลันนี้อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน

“กล้าลงมือต่อหน้าข้า เจ้าบ้ารึเปล่า!” ตาดำของหลงฮ่าวเทียนเบิกกว้างทันทีราวกับตาทองคำของมังกร

เขาต้องการลงมือเพื่อปกป้องหลานชิงหย่า

“ข้าจะสังหารคนสักคน ไม่มีใครมาหยุดข้าได้!” เสียงของจวินเซียวเหยาไม่แยแสราวกับพระเจ้า

เขายกมือขึ้นอีกข้างและส่งศาสตราวุธนับพันพุ่งทะยานออกไป มันคือทักษะศาสตราวุธสงคราม!

กระแสคลื่นของศาสตรานับพันพวยพุ่งไปทางหลงฮ่าวเทียน ทำให้การแสดงออกของหลงฮ่าวเทียนเปลี่ยนไปทันที

ความแข็งแกร่งของจวินเซียวเหยามันเกินความคิดของเขา

ครืนน!

ภายใต้สายตาของขุมกำลังทุกแห่งหน ร่างกายของหลงฮ่าวเทียนถอยกลับในทันที แขนของเขาสั่นสะท้านและปรากฏความหวาดกลัวในดวงตาของเขา

และในชั่วพริบตา ฝ่ามือปราณทองคำมหึมาได้ตบไปบนศีรษะของหลานชิงหย่าเรียบร้อยแล้ว

“ไม่นะ…ท่านหลงจื่อช่วยข้าด้วย!”

สีหน้าของหลานชิงหย่าซีดเป็นกระดาษ ดวงตาที่เคยงดงามของนางตื่นตระหนกสุดขีดและหวีดร้องอย่างโหยหวน

เพียงเมื่อฝ่ามือปราณทองคำกระแทกลงไป เสียงหวีดร้องก็หยุดทันที!

(หากมีคำแนะนำหรือข้อติเตียน สามารถคอมเมนท์เพื่อบอกกล่าวได้นะครับ ^ ^ ขอบพระคุณมากครับที่สละเวลาอ่านจนจบ)