[ตอนฟรี] ตอนที่ 22 : ปิดด่านฝึกตนเป็นครั้งแรก

เมื่อเห็นว่าเซียวเฉินได้เรียกจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้และความมั่นใจกลับคืนมา ปรมาจารย์ชิงหลงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

ผู้ไม่ย่อท้อเช่นนี้ ถือได้ว่าเป็นบุตรแห่งโชคชะตาแห่งดินแดนชิงหลงโบราณอย่างแท้จริง

“ยังไงก็ตาม เจ้าต้องฝึกฝนเคล็ดแปรผันมังกรฟ้าให้ดี เพราะในขณะเดียวกัน ข้าก็สัมผัสได้ว่าภายในไม่กี่ปีนี้ คลังสมบัติลับจ้าวเทวะหยวนเทียนควรจะเปิดออก” ปรมาจารย์ชิงหลงกล่าว

“จ้าวเทวะหยวนเทียน เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาเป็น... ตัวตนขอบเขตจ้าวเทวะ?” เซียวเฉินตาโต

“ถูกต้อง จ้าวเทวะหยวนเทียนเป็นผู้บ่มเพาะที่ทรงพลังอย่างยิ่ง เขามีบุคลิกอันแข็งกระด้างและทะนงตนเหนือใคร มีข่าวลือว่าครั้งหนึ่งเขาเคยขโมยกระดูกมังกรโบราณหลายชิ้นจากราชวงศ์จักรพรรดิ รังจู่หลง (รังบรรพชนมังกร)” ปรมาจารย์ชิงหลงกล่าว

เมื่อกล่าวถึงกระดูกมังกรโบราณ ดวงตาของปรมาจารย์ชิงหลงร้อนผ่าวเล็กน้อย

“ราชวงศ์จักรพรรดิ …” เซียวเฉินสูดหายใจลึก

จ้าวเทวะหยวนเทียนผู้นั้นอหังการอย่างแท้จริง กระทั่งไปแหย็มกับราชวงศ์จักรพรรดิ

แต่เซียวเฉินก็นึกถึงประเด็นสำคัญในทันที และกล่าว “เป็นไปได้หรือไม่ว่าท่านบรรพชนต้องการที่จะ…”

ปรมาจารย์ชิงหลงพยักหน้าและกล่าว “ถูกต้อง เจ้าต้องค้นหาเหรียญตราจ้าวเทวะหยวนเทียนให้เจอ จากนั้นก็หาโอกาสเข้าไปในคลังสมบัติลับแล้วคว้าเอากระดูกมังกรโบราณมาให้ได้”

“หากเจ้าได้รับกระดูกมังกรโบราณมา เจ้าจะสามารถฝึกฝนเคล็ดแปรผันมังกรฟ้าจนถึงขีดสุดได้อย่างแน่นอน”

“และเจ้ายังสามารถใช้กระดูกมังกรโบราณสร้างร่างกายขึ้นมาใหม่ได้อีกด้วย”

เซียวเฉินกำหมัดแน่น ดวงตาของเขาโชกโชนไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

“ท่านบรรพชนอย่าได้กังวล ข้าจะไปที่คลังสมบัติลับจ้าวเทวะหยวนเทียนและคว้าเอากระดูกมังกรโบราณมาให้ได้อย่างแน่นอน!”

“ไอ้สารเลวจวินเซียวเหยาและนังชั่วไป่ยวี่เอ๋อ พวกเจ้ารอข้าก่อนเถอะ!”

เซียวเฉินทอดสายตาสู่ท้องฟ้าและกระหยิ่มยิ้มย่อง ในที่สุดเขาก็มองเห็นรุ่งอรุณแห่งการแก้แค้นแล้ว

...

ในเวลาเดียวกัน ภายในพระราชวังเทียนตี้แห่งตระกูลจวิน

ฮัดชิ้วว!

จวินเซียวเหยาลูบจมูกของตัวเอง

“มีคนแอบนินทาข้า หรือจะเป็นเซียวเฉิน?” จวินเซียวเหยาพูดกับตัวเอง

ถ้าตามบทเนื้อเรื่อง ในเวลานี้เขาน่าจะได้รับโอกาสบางอย่างที่ทำให้เริ่มต้นผจญภัยได้อีกครั้ง

แล้วตอนนี้ก็คงกำลังคิดอยู่ว่าจะแก้แค้นอย่างไรในอนาคต

“เซียวเฉิน คราวนี้เจ้ามอบปราณมังกรและคู่หมั้นของเจ้าให้กับข้า ข้าอยากรู้นักว่าคราวหน้าเจ้าจะมอบอะไรให้” จวินเซียวเหยายิ้ม

เขาหวังว่าจะมีเหล่าอัจฉริยะแบบเดียวกับเซียวเฉินเข้ามาหาเรื่องบ่อยๆนะ ยิ่งบ่อยก็ยิ่งดี

มีต้นหอมมาให้เก็บเกี่ยวเยอะแยะไปหมด ชาวนาจะไปเหนื่อยได้อย่างไร

“พักเรื่องของเซียวเฉินไว้ก่อนก็แล้วกัน เวลาไม่กี่ปี เขาไม่น่าจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันได้หรอก”

“ข้าเอาเวลาไปเตรียมตัวกับงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบสิบปีก่อนดีกว่า แล้วก็จำเป็นต้องปิดด่านเพื่อทะลวงขอบเขตอีกด้วย” จวินเซียวเหยาพึมพำ

ท้ายที่สุดแล้ว มันจะเป็นเวทีแรกของเขาในการปรากฏตัวสู่สาธารณชนในแดนอมตะ

ถ้าสิ่งต่างๆ ออกมาไม่ดี คงขายหน้าแย่เลย

เมื่อข่าวว่าจวินเซียวเหยาจะปิดด่านแพร่กระจายออกมา

มันได้สร้างแรงกระเพื่อมไปทั่วทั้งตระกูลจวิน

“โอ้ ท่านใต้เท้ากำลังจะปิดด่าน?”

“ข้าจำได้ว่าท่านใต้เท้าไม่เคยปิดด่านเลยแม้แต่ครั้งเดียวตั้งแต่เขาเริ่มฝึกฝน ใช่รึเปล่า?”

“ความเร็วในการบ่มเพาะยังเร็วขนาดนี้โดยที่ไม่ต้องปิดด่าน แล้วถ้าเขาปิดด่านแบบนี้มันจะเร็วขนาดไหน?”

“ท่านใต้เท้าควรจะทะลวงสู่ขอบเขตแก่นแท้จิตวิญญาณ ใช่ไหม?”

เกิดเสียงการสนทนาดังขึ้นจากทุกทิศทางในเขตแดนตระกูลจวิน

พวกเขาสงสัยเป็นอย่างมากเกี่ยวกับจวินเซียวเหยาที่ไม่เคยปิดด่านมาก่อน

เขาจะแข็งแกร่งขนาดไหนหลังจากหนึ่งปีแห่งการปิดด่าน?

ในเมฆหมอกแห่งความอยากรู้อยากเห็นและความคาดหวัง หนึ่งปีก็ผ่านไปอย่างเชื่องช้า

และภายในหนึ่งปีนี้ ข่าวว่าตระกูลจวินจะจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบสิบปีให้กับจวินเซียวเหยาก็เริ่มแพร่กระจายไปทั่วทั้งดินแดนอมตะหวงเทียน

ในเรื่องนี้ ขุมกำลังมากมายยังคงมีความกังวลและค่อนข้างระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง

ท้ายที่สุดแล้ว ภาพนิมิตของเหล่าเซียนนับหมื่นหมอบคารวะเมื่อสิบปีก่อนก็น่าสะพรึงเกินไป

เหล่าตัวตนอันยิ่งใหญ่และสัตว์ประหลาดเฒ่าต่างพากันคาดเดาถึงกายาอันท้าทายสวรรค์ของทายาทลึกลับแห่งตระกูลจวิน

“บิดาของบุตรพระเจ้าคือตัวตนต้องห้าม ราชันเทพชุดขาว ข้าจึงมีข้อสังเกตว่ากายาของบุตรพระเจ้าไม่ควรอ่อนแอแม้แต่น้อย”

“ใช่แล้ว ราชันเทพชุดขาวจวินหวูหุ่ย เป็นที่รู้กันดีว่าเขาคือตัวตนที่มีโอกาสทะลวงสู่ขอบเขตจักรพรรดิมากที่สุดในยุคนี้ และอาจกระทั่งสัมผัสได้ถึงบานประตูขอบเขตอมตะ ช่างน่าสงสารที่สิบปีก่อน…” ตัวตนอันยิ่งใหญ่จากหลายขุมกำลังสนทนากันผ่านความว่างเปล่า

ความจริงแล้วพวกเขาก็มีความสงสัยเกี่ยวกับบุตรพระเจ้าแห่งตระกูลจวินอยู่บ้างเช่นกัน ทายาทผู้ถือกำเนิดใต้ร่มเงาของบิดาคนนี้จะน่าทึ่งแค่ไหนกันเมื่อปรากฏตัวออกมาสู่สายตาชาวโลก?

...

หงโจว หนึ่งในสามพันดินแดนอมตะหวงเทียน ที่ตั้งของราชวงศ์จักรพรรดิ รังจู่หลง

จากแดนอมตะทั้งสามพันแห่ง เกือบทุกแห่งจะมีขุมกำลังปกครองอยู่

ยกตัวอย่างให้เห็นภาพ ดินแดนจูเชวี่ยโบราณปกครองทั่วทั้งหั่วโจว

และหงโจว เป็นหนึ่งในห้าสิบแดนอมตะที่ปกครองโดยรังจู่หลง

ใช่แล้ว ราชวงศ์จักรพรรดิ รังจู่หลง เพียงแค่ขุมกำลังเดียวก็ครอบครองแดนอมตะไปมากถึงห้าสิบแห่ง

ในขณะที่ดินแดนจูเชวี่ยโบราณครอบครองเพียงแห่งเดียว

นี่ทำให้จินตนาการเห็นถึงความแตกต่างระหว่างขุมกำลังชั้นยอดและราชวงศ์จักรพรรดิได้ดีทีเดียว

แต่ตระกูลจวินกลับน่าสะพรึงยิ่งกว่า พวกเขาครอบครองมากถึงหนึ่งร้อยแดนอมตะ ซึ่งนับเป็นสองเท่าของรังจู่หลง

และหวงโจวเป็นเพียงแค่เขตแดนแห่งหนึ่งของตระกูลจวินเท่านั้น

เวลานี้ ภายในเมืองอันใหญ่โตในเขตแดนหงโจว

สิ่งมีชีวิตคล้ายมนุษย์ที่มีรูปร่างแตกต่างกัน ได้เข้ามาและจากไปราวกับสายธาร

บ้างมีเขาสีดำบนศีรษะ บ้างมีปีกบนแผ่นหลัง บ้างก็มีเกล็ดบนหน้าผาก และบ้างก็มีดวงตาราวกับสัตว์

สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นเผ่าพันธุ์อันเก่าแก่ในแดนอมตะ พวกเขามีความหลากหลายอย่างยิ่ง

สิ่งมีชีวิตจากราชวงศ์จักรพรรดิก็อยู่ท่ามกลางพวกเขาด้วยเช่นกัน

ในเขตแดนของตระกูลโบราณและราชวงศ์อมตะบางแห่งจะมีประชากรหลักเป็นมนุษย์

แต่ยังไงก็ตาม ในเขตแดนราชวงศ์จักรพรรดิหรือเผ่าพันธุ์เก่าแก่ทั้งหมด ประชากรหลักมักจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดหรืออมนุษย์

แน่นอนว่าอมนุษย์จากทุกเผ่าพันธุ์รวมถึงมนุษย์ สามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างสงบ

บนถนนในเมือง สิ่งมีชีวิตมากมายต่างจ้องมองหญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าที่กำลังสวมผ้าคลุมหัว

แม้ว่ารูปร่างและหน้าตาของนางจะปิดมิดชิด แต่ก็เห็นได้ชัดว่านางเป็นมนุษย์

ในเขตแดนของราชวงศ์จักรพรรดิมันไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีมนุษย์อยู่เลย มันแค่ยากมากที่จะเจอกับมนุษย์

หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าเงยหน้าเล็กน้อย เผยให้เห็นใบหน้าอันมีเสน่ห์และน่าดึงดูด นี่ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก หลานชิงหย่า ผู้ที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลจวิน

ในตอนนี้ นางมองไปที่ภัตตาคารหรูที่อยู่ปลายสุดของถนน

“ควรจะเป็นที่นี่ พวกเขาควรจะรวมตัวกันในนั้น ข้าจะต้องเปิดเผยความลับว่าจวินเซียวเหยาครอบครองกายาเทพบรรพกาล”

“จวินเซียวเหยาและจวินหลิงหลง หลานชิงหย่าผู้นี้มิอาจแก้แค้นพวกเจ้าได้อย่างแท้จริง แต่ใช่ว่าคนอื่นจะทำไม่ได้เหมือนกับข้า!” หลานชิงหย่าแสดงออกถึงความแค้นฝังลึก

หลังจากถูกขับไล่ออกจากตระกูลจวิน เรื่องราวของนางมันน่าอนาถอย่างยิ่ง

ข้าเคยมีตำแหน่งอันสูงส่งและเป็นที่น่าเคารพนับถือ แต่ตอนนี้ข้าต้องใช้ชีวิตและหลับนอนข้างถนน มันช่างทุกข์ทรมานเหลือเกิน

หลานชิงหย่าไม่เคยย้อนกลับไปคิดถึงการกระทำของนางแม้แต่น้อย นางโทษแต่จวินเซียวเหยาและจวินหลิงหลงที่ทำให้นางเป็นแบบนี้เท่านั้น

ที่ชั้นบนสุดของภัตตาคารสุดอลังการ

สิ่งมีชีวิตกลุ่มหนึ่งกำลังรวมตัวกัน

บ้างมีปีกอยู่ที่หลัง บ้างก็มีเกล็ดปกคลุม และบ้างก็มีความแข็งแกร่งราวกับหมีหรือเสือ

แต่กลุ่มสิ่งมีชีวิตในยามนี้ กำลังล้อมรอบคนผู้หนึ่งเฉกเช่นดวงดาวที่ห้อมล้อมดวงจันทร์

มันคือชายหนุ่มในชุดทองคำกับสีหน้าอันเย่อหยิ่งเกเรและมีเขามังกรอยู่บนศีรษะคู่หนึ่ง

ดวงตาของเขาราวกับดาวใหญ่สองดวงที่กำลังเปล่งแสงอันเยือกเย็น

ภายใต้ผิวหนัง มันมีเกล็ดมังกรทองคำจางๆ ที่ปรากฏขึ้นและหายไปตลอดเวลา

ทำให้บรรยากาศรอบตัวของเขาน่าหลงใหลอย่างมาก

ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก หลงฮ่าวเทียน หนึ่งในอัจฉริยะสวรรค์โปรดปรานแห่งรังจู่หลง อันเป็นหนึ่งในทายาทมังกร

และพี่ใหญ่ของเขา พูดให้ถูกต้องคือตัวตนไร้เทียมทานและรุ่นเยาว์อันดับหนึ่งแห่งรังจู่หลง หลงอ้าวเทียน ผู้ครอบครองสายเลือดแห่งจักรพรรดิมังกร!

(หากมีคำแนะนำหรือข้อติเตียน สามารถคอมเมนท์เพื่อบอกกล่าวได้นะครับ ^ ^ ขอบพระคุณมากครับที่สละเวลาอ่านจนจบ)