[ตอนฟรี] ตอนที่ 21 : ใครในแหวน

มองดูเซียวเฉินผู้สิ้นสติไปเพราะความโกรธ

รุ่นเยาว์ตระกูลจวินทั้งหมดในสนามประลองต่างพากันขนลุก

จวินเซียวเหยาแข็งแกร่งมาก แต่ฝีปากก็ไม่อ่อนแอด้วยเช่นกัน

ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ เซียวเฉินถึงกับโมโหจนเกือบสิ้นใจตายคาที่

จวินเซียวเหยาพูดไม่ออกและถอนหายใจเบาๆ

สิ่งที่เขากล่าวออกมาคือเรื่องจริง

พูดให้เข้าใจง่ายๆ คือคนที่มีโชคอันยอดเยี่ยมอย่างเซียวเฉิน หลังจากถูกทำลายการบ่มเพาะและไร้ความสามารถแล้ว ในอนาคตมักจะมีพลังในระดับที่ระเบิดจักรวาลขนาดย่อมๆ ได้เลยทีเดียว

ผ่านการผจญภัยในทุกรูปแบบ เติบโตขึ้นอย่างต่อเนื่อง และกวาดล้างทุกอุปสรรคข้างหน้า

หากมองในมุมนี้แล้ว จวินเซียวเหยากำลังช่วยเซียวเฉินอย่างแท้จริง

“พวกเจ้ามาตรงนี้หน่อย เอาเจ้านี่โยนออกไปข้างนอกตระกูลข้าที” จวินเซียวเหยาโบกมือ

ไม่นาน องครักษ์ตระกูลจวินได้เข้ามาและลากเซียวเฉินที่กำลังสลบออกไป

ในขณะเดียวกัน ร่างของจวินจ้านเทียนก็ได้ปรากฏตัวออกมาจากความว่างเปล่า

“ท่านปู่” จวินเซียวเหยาพยักหน้าเล็กน้อย

เขาสัมผัสได้ถึงจวินจ้านเทียนและผู้อาวุโสคนอื่นที่รับชมอยู่ในความว่างเปล่าอยู่แล้ว

“หลานรักเอ้ย เจ้ารู้ใช่ไหมว่าหลังไฟป่าได้ผ่านพ้นไป วัชพืชงามใหม่จะผลิใบออกมา เราสมควรจะต้องถอนรากถอนโคนมันให้หมด” ใบหน้าจวินจ้านเทียนเคร่งขรึมเล็กน้อย

เขากลัวว่าจวินเซียวเหยาจะกลายเป็นคนที่มีนิสัยหยิ่งยโสและประมาทศัตรู

มันเป็นการตัดสินใจที่ไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่ที่ปล่อยศัตรูไปเช่นนี้

“โอ้ ไม่ต้องกังวลหรอกท่านปู่ หลายชายผู้นี้มีแผนการในใจแล้ว” จวินเซียวเหยากล่าวด้วยรอยยิ้ม

จวินเซียวเหยาจะไม่รู้หลักพื้นฐานอย่างการถอนรากถอนโคนหรือ?

แต่สำหรับตอนนี้ เซียวเฉินเป็นเหมือนกับต้นหอมที่เขาสามารถเก็บเกี่ยวได้ทุกเมื่อหากต้องการ

จวินเซียวเหยาเก็บเกี่ยวได้แค่ปราณมังกรเท่านั้น มันยังห่างไกลจากการสูบกลืนโชคของเซียวเฉินจนคุ้มค่า

เก็บเกี่ยวแล้วเก็บเกี่ยวอีก เก็บเกี่ยวต่อไปเรื่อยๆ มันไม่น่าตื่นเต้นดีหรือ?

ในท้ายที่สุด เมื่อไม่มีมูลค่าอะไรให้เก็บเกี่ยวแล้ว เป็นธรรมดาที่จวินเซียวเหยาจะตบเจ้าแมลงวันตัวนี้ให้ตาย

“หากเจ้ามีแผนการในใจแล้ว นั่นก็ถือเป็นเรื่องที่ดี คนตัวกระจ้อยร่อยเช่นนี้ย่อมไม่อาจสร้างแรงกระเพื่อมใดได้ ยังมีเวลาเหลืออีกหนึ่งปี ดังนั้นเจ้าต้องเตรียมตัวให้พร้อม” จวินจ้านเทียนกล่าว

จวินเซียวเหยาพยักหน้าเล็กน้อย

สิ่งที่จวินจ้านเทียนต้องการสื่อย่อมหมายถึงงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบสิบปี

ในเวลานั้น ตระกูลจวินจะเชิญทุกขุมกำลังในดินแดนอมตะหวงเทียนให้มาเข้าร่วม มันจะเป็นงานเลี้ยงที่ดึงดูดความสนใจของทั้งโลกอย่างแน่นอน

แม้แต่ตระกูลฝ่ายมารดาของจวินเซียวเหยา หนึ่งในตระกูลโบราณ ‘ตระกูลเจียง’ ก็ยังต้องส่งคนมาเข้าร่วม

และมารดาของเขา เจียงโร่ว ก็ชอบยุแหย่ให้อัญมณีเม็ดงาม(หมายถึงสาวงาม)ประจำตระกูลเจียงปิ๊งรักกับจวินเซียวเหยาตลอดเวลา

นอกจากนี้ ตระกูลจวินยังจะเปิดเผยสถานะลำดับศูนย์ในงานเลี้ยงฉลองของเขาด้วย

ในเวลานั้น มันจะสร้างความแตกตื่นครั้งใหญ่ในตระกูลจวินและตัวตนลำดับจะตอบสนองต่อเหตุการณ์นี้อย่างแน่นอน

ดังนั้นจวินจ้านเทียนจึงอยากให้หลานชายเตรียมตัวให้พร้อม

“ไม่ต้องห่วงนะท่านปู่ ข้าจะไม่ทำให้ท่านปู่ ท่านแม่ และท่านบรรพชนที่สิบแปดขายหน้าเด็ดขาด” จวินเซียวเหยากล่าวอย่างหนักแน่น

เขายังไม่ลืมด้วยว่ามันมีภารกิจให้ลงชื่อในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบสิบปี

รางวัลที่เขาจะได้รับในเวลานั้นอาจช่วยพัฒนาความแข็งแกร่งให้มากยิ่งขึ้น

“แน่นอน ปู่เชื่อเจ้า” จวินจ้านเทียนยิ้มด้วยความพึงพอใจ

หลังจบเหตุการณ์ทุกอย่าง จวินเซียวเหยาจึงเดินทางกลับพระราชวังเทียนตี้เพื่อเตรียมตัวกลั่นปราณมังกรให้เสร็จสมบูรณ์

ไป่ยวี่เอ๋อได้รับอนุญาตให้พักผ่อนภายในพระราชวังเทียนตี้เป็นเวลาชั่วคราวด้วยเช่นกัน

นางได้รับปราณมังกรมาเล็กน้อย เมื่อรวมกับเพลิงวิเศษจูเชวี่ยที่ครอบครองแล้ว

เป็นธรรมดาที่ความแข็งแกร่งของไป่ยวี่เอ๋อจะพุ่งทะยาน

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้นางได้ติดตามจวินเซียวเหยาด้วยความภักดีอันเต็มเปี่ยม และสลักภาพจำของจวินเซียวเหยาไว้ทั้งภายในและภายนอกตัวนาง

แม้ว่าจวินเซียวเหยาจะขอให้นางไปตาย ไป่ยวี่เอ๋อจะไม่ลังเลที่จะไปตายแม้แต่นิดเดียว

...

เมื่อเทียบกับจวินเซียวเหยาผู้ได้รับประโยชน์อย่างมากมาย

ตอนนี้เซียวเฉินค่อนข้างโดดเดี่ยวอ้างว้าง

เขาค่อยๆ ลืมตาและพบว่าตัวเองอยู่ด้านนอกเขตแดนตระกูลจวินเรียบร้อยแล้ว

“แค่ก…”

เซียวเฉินพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ทั่วทั้งร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลและอวัยวะภายในที่บาดเจ็บ เส้นเอ็น เส้นเลือดล้วนอ่อนล้าและกระดูกก็แตกหัก

เรียกได้ว่าสภาพน่าอนาถใจอย่างยิ่ง

ภายนอกเขตแดนตระกูลจวิน ที่นั่นมีเหล่าฝูงชนจำนวนมากต่างเฝ้าชมด้วยความตื่นเต้น

ท้ายที่สุดแล้ว ก่อนหน้านี้

เซียวเฉินเข้าไปในตระกูลจวินด้วยความยโสโอหัง แล้วมันก็เป็นอย่างที่เห็น ใช้เวลาไม่นานนักก่อนที่เขาจะถูกโยนออกมาอย่างน่าอับอาย

“ดูเหมือน องค์ชายแห่งดินแดนชิงหลงโบราณถูกทำลายการบ่มเพาะใช่ไหม?”

“ควรจะเป็นเช่นนั้น สภาพไม่ต่างจากเหมือนสุนัขจรจัดเลย”

“ใครบอกให้เขามีสายตาที่มืดบอด แล้วกล้าไปท้าทายบุตรพระเจ้าแห่งตระกูลจวินกันล่ะ บางทีคู่หมั้นของเขาก็อาจจะทิ้งเขาไปด้วย สมน้ำหน้าจริง!”

ฝูงชนที่รับชมโดยรอบด้วยความตื่นเต้นต่างพากันเย้ยหยันและเหยียดหยาม

เซียวเฉินกำหมัดของเขาแน่นและเดินจากไปทีละก้าว

เพียงเมื่อลับสายตาจากฝูงชน เซียวเฉินก็เงยหน้าคำรามสู่ท้องฟ้าและต่อยต้นไม้เก่าแก่ตรงหน้าไม่หยุด

“ไอ้สารเลวจวินเซียวเหยา หากข้ามีโอกาส ข้าจะเอาคืนเจ้าเป็นพันเท่าที่ข้าต้องเจ็บปวดในวันนี้เลย!”

เพียงเมื่อเซียวเฉินคำรามและต่อยต้นไม้ เลือดที่ไหลจากหมัดของเขาก็ไหลซึมเข้าไปในแหวนผานหลงที่สวมอยู่อย่างไม่รู้ตัว

“เหล่าลูกหลานดินแดนชิงหลงโบราณของข้าไร้ความทะเยอทะยานเหมือนเจ้าหรือเปล่า?” จู่ๆ เสียงชายชราก็ดังขึ้น

“ใครกัน?” เซียวเฉินมองไปรอบๆ

วินาทีต่อมา สายตาของเขาก็ตกไปที่แหวนผานหลงบนนิ้วของเขา

แหวนกะพริบแสงสีครามในทันที

ทันใดนั้น ร่างเงาของชายชราเคราขาวในชุดคลุมมังกรครามก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของเซียวเฉิน

“ท่าน ท่านคือ…” เซียวเฉินเบิกตากว้างและมองชายชราตรงหน้าไม่กะพริบ

บนศีรษะของชายชราปรากฏเขามังกรคู่หนึ่ง

ในความสับสนงุนงง เซียวเฉินรู้สึกราวกับว่าเขาเคยเห็นชายชราผู้นี้ที่ไหนมาก่อน

“ฮิฮิ เหล่าคนรุ่นหลังได้ลืมข้าผู้เฒ่าไปหมดสิ้นแล้วรึ?” ชายชราผู้มีเขามังกรในชุดคลุมมังกรครามถามด้วยรอยยิ้ม

“ท่านคือ… ผู้ก่อตั้งดินแดนชิงหลงโบราณของข้า ปรมาจารย์ชิงหลง!” ประกายแสงแห่งจิตวิญญาณสาดกระจายในความคิดของเซียวเฉิน เขาสูดหายใจลึกทันที

เขานึกออกแล้ว

รูปลักษณ์ของชายชราผู้นี้เหมือนกับรูปปั้นบรรพชนที่ตั้งอยู่ในพระราชวังแห่งดินแดนชิงหลงโบราณเป๊ะ!

และบรรพชนผู้ก่อตั้งท่านนี้หรือปรมาจารย์ชิงหลง ตามจารึกประวัติศาสตร์แล้วคือผู้บ่มเพาะขอบเขตกึ่งเทวะ!

อีกเพียงครึ่งก้าวก็จะเข้าสู่ขอบเขตจ้าวเทวะอย่างแท้จริง!

เป็นขอบเขตที่ยิ่งใหญ่อะไรเช่นนี้ และห่างจากขอบเขตจ้าวเทวะเพียงนิดเดียวเท่านั้น

“เซียวเฉิน องค์ชายใหญ่แห่งดินแดนชิงหลงโบราณ ขอคารวะท่านบรรพชน!” เซียวเฉินแสดงออกถึงความตื่นเต้นและสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

เขาไม่คาดคิดเลยว่าแหวนผานหลงอันเป็นมรดกตกทอดจากมารดาของเขาจะมีวิญญาณของผู้ก่อตั้งดินแดนสถิตอยู่

มันเป็นเรื่องจริง สวรรค์ไม่ทอดทิ้งข้า!

ปรมาจารย์ชิงหลงมองไปที่เซียวเฉินและกล่าว “ไม่กี่ปีที่แล้ว ข้ากลับมามีสติและสัมผัสได้ว่าเจ้าคือบุตรแห่งโชคชะตาแห่งดินแดนชิงหลงโบราณ ดังนั้นข้าจึงมอบปราณและทรัพยากรมากมายให้กับเจ้า แต่ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะยังแพ้ให้กับอัจฉริยะตระกูลจวิน”

ได้ยินเช่นนี้ เซียวเฉินแสดงออกอย่างเย็นชาและกล่าว “ท่านบรรพชน ไยท่านไม่โจมตีและสังหารจวินเซียวเหยาซะตอนนั้นเลยล่ะ?”

“ฮึ่ม เจ้าโง่ หากข้าลงมือในยามนั้น ผลที่ตามมาคือเจ้าและข้าจะไม่มีวันได้กลับออกไปจากตระกูลจวินตลอดกาล!” ปรมาจารย์ชิงหลงดุ

จริงๆ เขาก็ค่อนข้างพอใจกับการต่อสู้ของเซียวเฉินอยู่พอสมควร แต่ตอนนี้จิตใจของเซียวเฉินบอบช้ำเกินไป

“ท่านบรรพชน ท่านคือผู้บ่มเพาะขอบเขตกึ่งจ้าวเทวะ ตระกูลจวินจะไม่กลัวท่านเลยหน่อยหรือ?” เซียวเฉินถามด้วยความไม่ยินยอม

ปรมาจารย์ชิงหลงส่ายหัวและกล่าว “อย่าว่าแต่ความแข็งแกร่งของข้าในตอนนี้ที่มีไม่ถึงหนึ่งในสิบ แม้แต่ในยามที่ข้ารุ่งเรืองที่สุด ข้าก็ไม่สามารถทำอะไรตระกูลจวินได้ ตระกูลโบราณไม่ได้ง่ายอย่างที่เจ้าจินตนาการหรอกนะ”

“ถ้าเป็นเช่นนี้ แปลว่าข้าก็ไม่สามารถแก้แค้นไปตลอดชีวิตเลยใช่หรือเปล่า…” เซียวเฉินกัดฟัน

เขากลายเป็นคนพิการและปรมาจารย์ชิงหลงก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้

“อย่าเพิ่งท้อแท้ เจ้าคือบุตรแห่งโชคชะตา ดินแดนชิงหลงโบราณยังคงต้องการเจ้าในอนาคตและข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้ามีจุดจบอันน่าเศร้าเช่นนี้” ปรมาจารย์ชิงหลงกล่าว

“ได้โปรดท่านบรรพชนช่วยข้าด้วย ไม่ว่าราคาที่ต้องจ่ายสูงขนาดไหน ข้าก็ยินยอม!” เซียวเฉินเอ่ยด้วยความหนักแน่น

ปรมาจารย์ชิงหลงแสดงออกถึงความโล่งใจและนำม้วนคัมภีร์สีฟ้าออกมา

“ถึงแม้รากฐานการบ่มเพาะในกล้ามเนื้อและเส้นเลือดทั้งหมดของเจ้าจะถูกทำลาย แต่มันก็นับได้ว่าเป็นพรที่เกิดในความโชคร้าย นี่คือเคล็ดฝึกฝนระดับกึ่งเทวะ เคล็ดแปรผันมังกรฟ้า* มันเป็นเคล็ดฝึกฝนที่ข้าเคยฝึกมาก่อนและเจ้าจะได้รับมันไป”

“ผันแปรสู่มังกรเทวะ ไม่มีวันแตกสลายและไร้เทียมทาน!”

เมื่อเซียวเฉินได้ยิน แสงไฟแห่งความหวังได้จุดประกายลุกโชนขึ้นในดวงตาอันสิ้นหวังอีกครั้ง

ราวกับคนตายได้ฟื้นกลับมาด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันสูงส่ง!

“จวินเซียวเหยา ข้อผิดพลาดร้ายแรงที่สุดของเจ้าคือหยิ่งยโสและประมาทเกินไป และปล่อยให้ข้ามีชีวิตรอด!”

“ข้า เซียวเฉิน จะตอบแทนความแค้นครั้งนี้กลับคืนเป็นร้อยเท่า!”

(หากมีคำแนะนำหรือข้อติเตียน สามารถคอมเมนท์เพื่อบอกกล่าวได้นะครับ ^ ^ ขอบพระคุณมากครับที่สละเวละอ่านจนจบ)