บทที่ 33 ถนนจูเป่า

บทที่ 33 ถนนจูเป่า

ในเวลาเดียวกัน เย่ชุนหยางก็ตกใจเช่นกัน เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่ามีสถานที่แปลกประหลาดเช่นนี้อยู่นอกโลกของเต๋าอมตะและปีศาจ ยิ่งกว่านั้นเจ้าเมืองยังสามารถทำให้ผู้เชี่ยวชาญด้านการปรุงยาหวาดกลัว การฝึกฝนของเขาไปถึงดินแดนที่หยั่งไม่ถึงใดกัน?

　　

แต่ตามที่ลี่เซียวเอ๋อร์พูด เมืองเงียบสงบนี้เป็นความลับมาก ผู้ที่หนีไปที่นั้นล้วนเป็นคนชั่วที่ถูกตามล่าโดยนิกายต่าง ๆ แม้ว่าพวกเขาจะเข้ามาในเมืองได้ พวกเขาจะปิดปากและไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

　　

“นอกจากเมืองเงียบสงบนี้ คุณรู้อะไรอีกบ้าง” เย่ชุนหยางถามหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

　　

“ข้าไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับเมืองเงียบสงบ แต่ข้าได้ยินมาว่านอกจากเมืองเงียบสงบ ในทวีปตะวันออกแล้ว ยังมีทะเลแห่งการหวนคืนที่ลึกลับอย่างยิ่งอีกด้วย” ลี่เซียวเอ๋อร์พูดอย่างจริงจัง

　　

"โอ้ ลองเล่ามา" เย่ชุนหยางเริ่มสนใจ

"คฤหาสน์ถ้ำโบราณการบ่มเพาะ?" เย่ชุนหยางขมวดคิ้วอย่างลับ ๆ ทันใดนั้นก็นึกถึงกุญแจที่ซูเสวี่ยหยวนส่งกลับไปที่นิกายหลิงหยุน เป็นไปได้ไหมว่าคฤหาสน์ถ้ำโบราณการบ่มเพาะที่พูดถึงจะอยู่ในทะเลแห่งการหวนคืน? เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เย่ชุนหยางรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

　　

เห็นได้ชัดว่าโลกแห่งการบ่มเพาะอมตะที่เขาเคยเห็นในอดีตเป็นเพียงยอดภูเขาน้ำแข็ง และตงโจวเพียงแห่งเดียวก็ซับซ้อนมาก ดังนั้นดินแดนอื่นจึงกว้างใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุดไม่ใช่หรือ?

　　

เขาต้องการถามเกี่ยวกับทะเลแห่งการหวนคืนและเมืองเงียบสงบ แต่ลี่เซียวเอ๋อร์ไม่รู้อะไรมากนัก ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้ในที่สุด

　　

สำหรับคำพูดของลี่เซียวเอ๋อร์ เย่ชุนหยางจะไม่เชื่อทั้งหมดแต่การฝึกฝนในปัจจุบันของเขาไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับเย่ชุนหยางมากนัก ดังนั้น เขาจึงให้ยาแก้พิษ แก่ลี่เซียวเอ๋อร์ไป

　　

ไม่นานหลังจากที่ ลี่เซียวเอ๋อร์จากไป เขาก็ออกจากห้องอย่างเงียบ ๆ ไปยังสวนด้านหลัง เขาขุดดินในสวนด้วยพลังจิตวิญญาณ และใส่เมล็ดสมุนไพรจิตวิญญาณสามชนิดลงไปทันที หญ้าวิญญาณวายุ ผลจันทรา และดอกเบญจมาศวายุทมิฬ และในที่สุดก็หยิบถังน้ำสะอาดมาหนึ่งถังและชำระล้างด้วยทัพพีวิญญาณ

　　

สิ่งนี้กินเวลาตลอดทั้งคืน และเมื่อเย่ชุนหยางตื่นขึ้นจากการฝึกฝนในวันที่สอง เขาเห็นสมุนไพรจิตวิญญาณสามต้นส่องแสงระยิบระยับในแอ่งดินซึ่งสูงกว่าครึ่งเมตรพร้อมกับรอยยิ้มที่พึงพอใจบนใบหน้าของเขา

　　

หลังจากเก็บสมุนไพรใส่ไว้ในถุงจักรวาล เขาก็เก็บของและเดินออกจากโรงเตี๊ยม

　　

สำหรับที่ตั้งของถนนจูเป่า เย่ชุนหยางเคยได้ยินจากลี่เซียวเอ๋อร์มาแล้ว

　　

ครึ่งชั่วยามต่อมา เขาก็มาถึงถนนที่พลุกพล่าน เมื่อมองจากถนน นอกจากร้านค้าทั่วไปแล้ว ยังมีผู้ฝึกฝนอมตะจำนวนมากในชุดที่แตกต่างกันยืนอยู่สองข้างถนน , สมุนไพรจิตวิญญาณ, เม็ดยา และสมบัติอื่นๆ มีมากมายที่นี้

　　

แม้ว่าเมืองเทียนหยางจะเต็มไปด้วยปลาและมังกร แต่ทุกครั้งที่เปิดถนนจูเป่าก็มีการป้องกันในเมือง ผู้ฝึกฝนอมตะคนใดที่ต้องการตั้งแผงขายที่นี่จะต้องมอบหินวิญญาณระดับต่ำสามก้อนให้กับผู้คุ้มกันเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาถูกฆ่าระหว่างการค้าขาย หรือมีคนมาสร้างปัญหา

　　

ในโลกของการบ่มเพาะอมตะ หลิงซือเป็นสกุลเงินแลกเปลี่ยนทั่วไป ซึ่งสามารถดูดซับโดยผู้ฝึกฝนเพื่อการฝึกฝนหรือเพื่อจัดรูปแบบและฝังอาวุธวิเศษ

　　

อย่างไรก็ตาม หินวิญญาณยังมีระดับสูง กลาง และต่ำ หินวิญญาณระดับกลาง 1 ก้อนสามารถแลกเปลี่ยนเป็นหินวิญญาณระดับต่ำได้หลายร้อยก้อนและอัตราแลกเปลี่ยนระหว่างระดับกลางและระดับสูงจะเท่ากัน

　　

กฎของการจ้างผู้พิทักษ์เพื่อปกป้องงานขายสินค้าได้รับการสืบทอดมาตั้งแต่การมีอยู่ของเมือง ดังนั้นมันจึงสงบสุขมาหลายปี และผู้ฝึกฝนอมตะจากทุกหนแห่งสามารถขายสินค้าของพวกเขาที่นี่ด้วยความสบายใจ.

　　

เมื่อมองไปที่เหล่าสมบัติ เย่ชุนหยางก็เกิดความโลภเล็กน้อยเช่นกัน

　　

อย่างไรก็ตาม หากเขาต้องการซื้อสมบัติที่เขาต้องการ ก่อนอื่นเขาต้องมีหินวิญญาณเพียงพอ เขารู้ว่าถ้าเขาขายสมบัติที่แผงลอย เขาอาจจะขายได้ ทุกอย่างที่เขาไม่ต้องการจะถูกบรรจุและขาย .

　　

แต่สถานที่แห่งนี้ยังคงอยู่ในอาณาเขตของนิกายหลิงหยุน ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่สาวกของนิกายเดียวกันบางคนในถนนจูเป่าจะจำเขาได้ เย่ชุนหยางไม่ได้รีบร้อนเข้าไปในถนนจูเป่า แต่ออกมาอีกครั้งเพื่อใส่เสื้อคลุมสีดำในการปิดบังตัวตน

　　

ในที่สุดเขาก็เลือกร้านที่ชื่อว่า "ศาลาว่านเป่า" และเดินเข้าไป

　　

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องโถง เย่ชุนหยางรู้สึกว่าศาลาว่านเป่านั้นคู่ควรกับชื่อ บนตู้ยาวที่ทำจากไม้ตรงหน้าเขามีทุกอย่างตั้งแต่สมุนไพรจิตวิญญาณและวัตถุดิบไปจนถึงยันต์และทักษะต่างๆ สมบัติที่นี้มีราคาสูง ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันกล้าเรียกตัวเองว่า "ว่านเป่า"

　　

ในเวลานี้ ที่ปลายอีกด้านของตู้ยาว มีคนคุ้มกันหนุ่มยืนอยู่ เย่ชุนหยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเขารู้สึกถึงการฝึกฝนของอีกฝ่าย

　　

ชายหนุ่มผู้นี้เป็นผู้บ่มเพาะอมตะในระดับที่หกของการปรับแต่งปราณ

　　

นี่ขนาดผู้คุ้มกันคนแรกยังระดับนี้ ศาลาว่านเป่าแห่งนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิดแน่นอน

　　

"ท่านต้องการอะไร ตราบเท่าที่ท่านบอกมา ไม่มีอะไรที่ท่านไม่พบในศาลาว่านเป่าแห่งนี้"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงของผู้คุ้มกันหนุ่ม เย่ชุนหยางก็ผงะ

　　

ศาลาว่านเป่าแห่งนี้จะต้องร่ำรวยและมีอำนาจหากพวกเขากล้าพูดเช่นนี้ ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลว่าพวกเขาจะไม่กล้ารับสมบัติของพวกเขา

　　

เขาโบกมือให้ผู้คุ้มกันหนุ่มทันทีและพูดว่า "ข้ามีสมบัติสองสามอย่างที่จะขาย เจ้าช่วยประเมินราคาได้หรือไม่"

　　

"โอ้? ข้าสงสัยว่าท่านมีสมบัติอะไรจะขายงั้นรึ"

　　

ผู้คุ้มกันหนุ่มมองที่เย่ชุนหยาง ด้วยการแสดงที่ดูถูกเล็กน้อย

　　

เหตุผลที่ที่นี้ถูกเรียกว่าศาลาว่านเป่า เนื่องจากมีเครือข่ายการซื้อขนาดใหญ่สามารถรวบรวมสมบัติจากทั่วทุกที่แล้วขายได้ในราคาสูง แต่เมื่อเห็นว่าบุคคลนี้เป็นหน้าใหม่ที่นี่เขาคงไม่รู้ บางทีเขาอาจใช้ประโยชน์จากเขาได้ เย่ชุนหยางยิ้มอย่างเย็นชาและมีเสียงที่ไม่แยแสออกมาจากใต้เสื้อคลุม "สมบัติที่ข้าต้องการขายนั้นไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย เจ้าควรจะจัดสถานที่ที่เงียบสงบให้ข้า" 　　

แม้จะน่าสงสัย แต่ผู้คุ้มกันหนุ่มก็ยังพาเย่ชุนหยางไปที่ห้องส่วนตัวบนชั้นสอง “แขกผู้มีเกียรติ ท่านมีสมบัติอะไรเชิญนำออกมาแสดงให้ดู แล้วทางร้านของเราจะให้ราคาที่เหมาะสมที่สุดแก่ท่านอย่างแน่นอน” ผู้คุ้มกันหนุ่มดูหยิ่งยโส แต่เมื่อกระบี่บินระดับกลาง ดาบระดับต่ำ อาวุธวิเศษระดับต่ำต่างๆ และสมุนไพรจิตวิญญาณสามต้นที่ยาวกว่าครึ่งเมตรปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที เย่ชุนหยางดูสงบ คราวนี้เขาเอาสมบัติทั้งหมดในหุบเขามนุษย์กินคนออกมายกเว้นน้ำลายอสรพิษมังกรและลูกปัดพลังงปราณที่เย่เสี่ยวเปาสามารถใช้ได้แค่สมุนไพรจิตวิญญาณสามต้นที่เก็บมาเมื่อคืนนี้ก็มีค่ามากกว่า เม็ดยาธรรมดามาก ผู้คุ้มกันหนุ่มอ้าปากค้าง เขาขายสมบัติในศาลาว่านเป่า ตั้งแต่เขายังเด็ก เขาเคยเห็นสมุนไพรจิตวิญญาณทุกชนิด แต่เขาไม่เคยเห็นความบริสุทธิ์ที่สูงเช่นนี้ ตัดสินจากรูปลักษณ์ภายนอกเพียงอย่างเดียว สมุนไพรจิตวิญญาณทั้งสามนี้อย่างน้อยก็มีสรรพคุณทางยาหลายทศวรรษอีกด้วยเมื่อนำมากลั่นเป็นเม็ดยาคุณภาพจะดีขึ้นมาก

　　

"เป็นอย่างไร? สมบัติเหล่านี้มีมูลค่ากี่หินวิญญาณ?" เย่ชุนหยางพูดเบาๆ

　　

ผิวหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่ต้องพูดถึงสมุนไพรจิตวิญญาณที่เหมือนสัตว์ประหลาดทั้งสามต้น แม้แต่อาวุธวิเศษระดับกลาง กระบี่อสรพิษเงิน ก็เป็นสมบัติที่หายาก แต่มีน้อยคนที่จะยอมขายอาวุธวิเศษระดับนี้ แต่คนตรงหน้าเขาไม่ได้แสดงความเสียดายเลย มีเพียงสองคำอธิบายเท่านั้น

　　

คนๆ นี้แข็งแกร่งถึงขนาดที่แม้แต่ปรมาจารย์กระบี่บินระดับกลางก็สู้เขาไม่ได้ และเขาเอาสมบัติของฝ่ายตรงข้ามมาขายหรือคนๆ นี้มึนงงไม่รู้ค่าของสมบัติ

　　

ไม่ว่าเขาจะมองอย่างไร ผู้คุ้มกันหนุ่มก็ไม่คิดว่าเย่ชุนหยางเป็นคนประเภทหลัง 　　

　　

ความคิดวูบวาบในใจของเขา ในที่สุดผู้คุ้มกันหนุ่มก็โค้งคำนับและรินชาด้วยความเคารพต่อเย่ชุนหยาง ความเย่อหยิ่งในดวงตาของเขาถูกแทนที่ด้วยความเคร่งขรึม: "สมบัติของท่านนั้นไม่ธรรมดา ข้าเกรงว่ามีเพียงเจ้าของร้านและผู้เฒ่าของเขาเท่านั้นที่สามารถประเมินมูลค่าได้ โปรดรอสักครู่ ข้าจะขอให้เจ้าของร้านออกมา" เย่ชุนหยางพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร 　และไม่นานหลังจากที่ผู้คุ้มกันหนุ่มออกไป ก็มีเสียงหัวเราะดังมาจากนอกห้อง "ฮ่าฮ่าฮ่า ... ข้ากู่เทียนลี่ เจ้าของร้านศาลาว่านเป่า ข้าไม่รู้จะเรียกเจ้าว่าอะไรดี" ชายชราตัวอ้วนเตี้ยที่มีเครายาวและคิ้วสีขาวเดินเข้ามาด้วยใบหน้าสีแดง เย่ชุนหยางมองไปที่ชายชราอ้วนเล็กน้อย และพบว่าชายคนนี้มีลมหายใจที่ยาว แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของเขาจะดูชรา แต่เขาก็เปล่งประกาย และเขามีอายุขัยอย่างน้อยสองสามร้อยปี การค้นพบนี้ทำให้เขาตกใจ มีเพียงผู้ฝึกฝนที่สร้างรากฐานเท่านั้นที่สามารถมีชีวิตยืนยาวได้ และชายชราคนนี้ก็อยู่ในระดับนั้นอย่างเห็นได้ชัด 　　

เขาระมัดระวังตัวเองมากขึ้นและไม่เปิดเผยตัวตน เขายิ้มทันทีและพูดว่า: "มันเป็นแค่การค้าขาย ทำไมต้องสนใจชื่อเสียง ในเมื่อเหล่ากู่เป็นเจ้าของร้านของศาลาว่านเป่า ข้าคิดว่าท่านนั้นมีสายตาที่ดี ดังนั้นมาดูราคาของสมบัติเหล่านี้ดีกว่า"

　　

กู่เทียนลี่พยักหน้าอย่างลับๆ แสดงความชื่นชม เขาชำเลืองไปที่กระบี่อสรพิษเงินและยันต์ระดับต่ำสองชิ้นที่อยู่ถัดมา ดวงตาของเขายังแสดงความสุขเล็กน้อย อาวุธระดับกลางมีราคาแพง และแม้แต่ผู้ฝึกตนขั้นสร้างรากฐานก็ยังไม่ได้เป็นเจ้าของพวกเขาอย่างง่ายดาย แต่ชายคนนี้ขายมันได้ตามต้องการ ข้ากลัวว่าสถานะของเขาจะไม่ธรรมดา

　　

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดทันทีว่า "กระบี่บินนี้เป็นอาวุธวิเศษระดับกลาง มีมูลค่าหินวิญญาณระดับกลางสิบก้อน และอาวุธวิเศษอีกสองชิ้นมีค่าเท่ากับหินวิญญาณระดับต่ำอย่างละ 50 ก้อน และสมุนไพรวิญญาณทั้งสามนี้... "

　　

เมื่อถึงจุดนี้ กู่เทียนลี่ก็หยุดชั่วคราว แล้วหยิบใบของสมุนไพรจิตวิญญาณขึ้นมาเคี้ยวเบา ๆ

　　

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่ชุนหยางก็ไม่รีบร้อน และจิบชาอย่างสบายใจ รอการประเมินของอีกฝ่าย

　　

และในวินาทีต่อมา ร่างกายที่เตี้ยและอ้วนของกู่เทียนลี่ ก็สั่นอย่างกะทันหัน มีความตกใจอย่างมากบนใบหน้าของเขา: "สมุนไพรจิตวิญญาณทั้งสามชนิดนี้มีสรรพคุณทางยามาอย่างน้อยหนึ่งร้อยปี และเป็นสมบัติล้ำค่า ข้าอยากรู้ว่าเจ้าได้มันมาจากที่ไหน?"

　　

เย่ชุนหยางยิ้มเล็กน้อย แต่สีหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม เขาแค่พูดอย่างเฉยเมย: "ข้าขอโทษที่ข้าไม่สามารถบอกท่านเกี่ยวกับสมุนไพรวิญญาณได้"

"ข้าไม่ได้ตั้งใจถามเกี่ยวกับที่มาของสมบัติในการค้าขายของเมืองเทียนหยาง มันเป็นเพราะความประหลาดใจของชายชรา”กู่เทียนลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ครั้งแล้วครั้งเล่า

　　

เมื่อมองไปที่สมุนไพรจิตวิญญาณทั้งสามอีกครั้ง เขาลังเลอยู่นานและพูดว่า: "สหายตัวน้อย สิ่งนี้ไม่ธรรมดา น่าเสียดายที่ต้องแลกมันด้วยหินวิญญาณเพียงอย่างเดียว เอาแบบนี้ไหม? ข้ามีสมบัติสามอย่างที่นี่ด้วย ถ้าเจ้าชอบก็แลกเปลี่ยนได้ ถ้าไม่พอใจ ก็ใช้หินวิญญาณประเมินมูลค่าเป็นอย่างไร?”