ตอนที่ 2003+2004 เห็นแล้วใช่ไหม

......................................................................

ขอโทษที่อัพผิดตอนนะคะ เพื่อเป็นการชดเชยจะปรับตอนนี้ฟรี 1 สัปดาห์ค่ะ

............................................................................

ตอนที่ 2003 เห็นแล้วใช่ไหม

“ไม่หรอกครับ ผู้แค่ทำในสิ่งที่ผมต้องทำ” ผู้อำนวยการรู้สึกเขิน เขาสบตากับเจียงเหยา และรีบไปดึงเธอขึ้น อย่างไรก็ตาม ติงเสี่ยวเหมยยืนกรานที่จะคุกเข่าและไม่มีใครสามารถดึงเธอขึ้นมาได้

“น้าเจียง น้าลู่จะมาเมื่อไหร่ครับ ถ้าผมไม่ทันได้เจอเขา ช่วยขอบคุณเขาแทนผมด้วยนะคะ ถ้าพวกคุณไม่พาผมมาจากตระกูลเหย่ ผมก็ไม่มั่นใจว่าตอนนี้ผมจะอยู่ที่ไหน”

เสี่ยวติงกำลังคิดอะไรอยู่ในเวลานั้น?

นางเหย่ตบเขาและต้องการถอดเสื้อผ้าเขาต่อหน้าทุกคน เขาต้องการฆ่าทุกคนในตระกูลเหย่

เสี่ยวติงไม่ปฏิเสธว่าเขาต้องการแก้แค้น เขาต้องการฆ่าผู้หญิงที่ดูถูกเขา

เจียงเหยาพักที่สถานสงเคราะห์เพื่อรับประทานอาหารกับครอบครัวติง ก่อนออกเดินทาง

ทุกคนในครอบครัวติงดูใจดีเช่นเดียวกับติงเสี่ยวเหมย

เสี่ยงติงมีเพื่อนมากมายในสถานสงเคราะห์ และเจียงเหยาสามารถบอกได้ว่าครอบครัวติงต้องการพาพวกเขากลับบ้านไปด้วย

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้เพราะพวกเขารู้ว่าตระกูลติงไม่สามารถเลี้ยงเด็กได้มากกว่านี้

พวกเขาไม่สามารถเลี้ยงดูเด็กเหล่านี้ได้

เป็นการดีกว่าที่จะปล่อยให้เด็ก ๆ ได้อยู่ในสถานสงเคราะห์เพื่อได้เรียนต่อ แทนที่จะไล่พวกเขาออกจากที่นี่และให้พวกเขามีชีวิตที่อดมื้อกินมื้อ

ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางกลับกองทัพ เจียงเหยาได้กินผลไม้ที่ลู่ชิงสีเตรียมไว้ให้เธอ จากนั้นเธอถามต้าเค่อว่า “คุณเห็นลูกสาวของผู้พันเหย่ เหย่หลี่ หรืออะไรสักอย่าง ที่สถานสงเคราะห์เมื่อครู่ไหมคะ”

“ประธานเจียง เธอชื่อเหย่เสวียหลี่ครับ”

ต้าเค่อพยักหน้า “ผมเห็นเธอครับ ตอนที่เราอยู่ที่ทางเข้า เธออยู่หลังเสาใหญ่ วิธีที่เธอมองคุณไม่ดีนัก ผมคิดว่าเธอมีเจตนาที่ไม่ดีต่อคุณ”

โดยปกติแล้วใครก็สามารถมองทะลุเจตนาดีปลอม ๆ ของใครบางคนได้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่เสแสร้งอย่างเหย่เสวียหลี่ เธอเทียบไม่ได้กับโจวฮุ่ยหลันที่สามารถหลอกลวงผู้อื่นได้อย่างง่ายดาย

“คุณก็เห็นเธอเหมือนกันใช่ไหม ฉันคิดว่าฉันตาฝาด ฉันเห็นเธอเพียงแวบเดียว” เจียงเหยาพูด “ทำไมคนใจร้ายถึงมาอยู่ที่สถานสงเคราะห์ได้นะ เธอคงรู้สึกไม่สบายใจที่เสี่ยวติง และเพื่อนของเขาก็เขามีความสุขเช่นนั้น”

เจียงเหยากำลังพูดกับตัวเอง เธอไม่คาดคิดว่าต้าเค่อจะตอบกลับมา ท้ายที่สุด ต้าเค่อไม่รู้จักเหย่เสวียหลี่เช่นเดียวกับเจียงเหยา

พวกเขาไปถึงกองทัพในเวลา 3โมงเย็น เจียงเหยา ต้าเค่อ และอาลู่ลงจากรถ พวกเขาทักทายทหารที่ยืนเฝ้าอยู่ที่ทางเข้า ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเจียงเหยาก้ดังขึ้น และเธอก็รับสาย

“พี่สะใภ้ พี่สะใภ้ เห็นข่าวหรือยัง”

เป็นสายมาจากลู่เสี่ยวเซียว ทันทีที่เธอรับสาย เสียงที่ตื่นเต้นของลู่เสี่ยวเซียวทำให้เจียงเหยาหัวเราะ

“ข่าวอะไร วันนี้ยังไม่เห็นข่าวอะไรเลยนะ ดูตื่นเต้นมากเชียวนะ บอกฉันหน่อยสิว่ามันเรื่องอะไรกัน” ลู่เสี่ยวเซียวกลับมาที่เมืองจินโด ในตอนเช้าตรูหลังจากฝนหยุดตก เธอโทรหาเจียงเยหาเกี่ยวกับเรื่องนี้เพื่อให้คนหลังรู้ว่าเธออยุ่ที่ไหน ข่าวที่เธอพูดถึงต้องเกี่ยวกับเมืองจินโด...

__

ตอนที่ 2004 ข่าวจากเมืองจินโด

“มันยากที่จะเข้าใจว่าทำไม ฉันถึงมีความสุขมากอย่างนั้นเหรอ? โจวฮุ่ยหลันช่างโชคร้ายนัก” ลู่เสี่ยวเซียวหัวเราะอย่างประชดประชัน เธอไม่ได้พยายามที่จะซ่อนความไม่ชอบที่มีต่อโจวฮุ่ยหลัน “เช้านี้ ทั้งเมืองจินโดราวกับเป็นบ้า หนังสือพิมพ์หลายฉบับลงข่าวเกี่ยวกับโจวฮุ่ยหลัน ภาพถ่ายสกปรกของเธอจนทำร้ายดวงตาของฉัน”

“ทำไม?”

เจียงเหยารู้สึกงงงวย “ทำไมถึงไม่มีรายงานใด ๆ จากเมืองหนานเจียง”

“นี่ไม่ใช่การสัมภาษณ์จากตัวหนังสือ มันดังกว่านั้นอีก” ลู่เสี่ยวเซียวตื่นเต้นมาก “รูปถ่ายของโจวฮุ่ยหลันกำลังทำอนาจารกับผู้กำกับและโปรดิวเซอร์บางคน มีคนโพสต์ภาพพวกเขา น่าเสียดายที่เธอไม่ได้เห็นมัน พวกมันน่าขยะแขยง แต่ก็ดังเชียวนะ เธอมีอารมณ์ร้ายและก็เป็นคนอนาจารด้วย”

เจียงเหยาไม่สามารถคาดเดาได้ว่าภาพถ่ายเหล่านั้นเลวร้ายเพียงใด

อย่างไรก็ตาม พวกมันต้องสะดุดตาแน่ ๆ

ไม่งั้นทำไมไม่มีข่าวจากสำนักข่าวไหนในภายใต้เลย ข่าวนี้ต้องเป็นข่าวลามกมากขนาดที่สื่อทางใต้ไม่กล้าเอามาลง พวกเขากลัวว่าสำนักข่าวจะถูกแบน

หลังจากวางสายจากลู่เสี่ยวเซียวแล้ว เจียงเหยาก็รอให้ลู่ชิงสีกลับมาที่บ้าน เธอเกือบจะวิ่งไปที่ประตูเพื่อต้อนรับเขาเมื่อได้ยินเสียงที่ประตู

แม้แต่ลู่ชิงสีก็พบว่าความกระตือรือร้นของเจียงเหยานั้นแปลกไป ไม่ว่าเขาและเจียงเหยาจะเก่งแค่ไหน เธอก็ไม่มีความคิดที่จะต้อนรับเขากลับบ้านหลังเลิกงาน

เจียงเหยาไม่ใช่คนที่จะทำเช่นนั้น

“เสี่ยวเซียวโทรหาฉันและบอกฉันว่ามีคนเผยแพร่ภาพถ่ายที่ไม่เหมาะสมของโจวฮุ่ยหลันค่ะ คุณรู้ไหมว่าเธอมีความสุขแค่ไหนเมื่อเห็นอย่างนั้น”

“โอ้? อย่างนั้นเหรอ?” ลู่ชิงสีถาม ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เจียงเหยารู้ดีกว่า

“คุณไม่รู้เกี่ยวกับการเตรียมการที่คุณทำได้อย่างไร”

เจียงเหยาถูฝ่ามือของเธอ “รูปพวกนั้นเป็นแบบไหนคะ ตอนนี้คุณมีรูปพวกนั้นหรือเปล่า ฉันดูได้ไหมคะ”

หลังจากหยุดไปชั่วคราว เจียงเหยาก็พูดว่า “รูปพวกนั้นเป็นของจริงหรือของปลอม”

“พวกมันได้รับการปรับแต่งแล้ว มันไม่ใช่ภาพถ่ายไร้เดียงสาหรอกนะ โดยเฉพาะในวงการนั้น” ลู่ชิงสีตบศีรษะของเจียงเหยา “การแสดงที่ดียังมาไม่ถึง ตอนนี้อย่ากังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย”

“แล้วเรื่องรูปล่ะ”

“คุณอยากเห็นพวกมันเหรอ”

ลู่ชิงสีพาภรรยาไปที่โซฟาแล้วนั่งลง

เขายิ้มแต่ไม่พูดอะไรเมื่อเจียงเหยาพยักหน้าอย่างตื่นเต้น เขาเคาะศีรษะของเธอแทน

“ฝันไปเถอะ”

เธอต้องการเห็นร่างกายของชายอื่นหรือ? เธอมีร่างกายของสามีไม่เพียงพอหรืออย่างไร

เขาจะแสดงรูปเหล่านั้นให้เจียงเหยาดูได้อย่างไร เขาไม่คิดว่ามันเหมาะสำหรับการดูอะไรแบบนั้นก่อนคลอด

เขาไม่ต้องการให้ลูกเห็นสิ่งสกปรกก่อนที่เขาจะเกิด

“ฝันไปเถอะงั้นเหรอ”

เจียงเหยากัดฟันด้วยความโกรธ

เธอต้องการเห็นมัน แต่เขาไม่ยอมให้เธอดู ราวกับว่าเขาไม่ต้องการให้เธอรู้เรื่องนี้

เหตุการณ์ของโจวฮุ่ยหลันเพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ เมื่อเวลาผ่านไป ลู่เสี่ยวเซียวรายงานความคืบหน้าล่าสุดในเมืองจินโดให้เจียงเหยาทราบทุกวัน

โจวฮุ่ยหลันและบริษัทของเธอชี้แจงด้วยความโกรธว่ารูปถ่ายเหล่านั้นเป็นของปลอม