เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 34: ความลับถูกเปิดเผย
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 34: ความลับถูกเปิดเผย
.
ข้าครุ่นคิดอยู่นาน
ในเมื่อบาทหลวงมาร์บอนกับแม่ชีมานี่มาถึงที่นี่ได้แล้ว...
จะเก็บเป็นความลับต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์ใช่ไหม? อืม นี่คงเป็นตัวเลือกเดียวของข้า หากให้เลือกฆ่าคนที่อย่างน้อยเคยมีพระคุณด้วย ข้าคงทำไม่ลงจริงๆ
ว้าวววว! ดูเหมือนว่ามาร์บอนจะอารมณ์เสียสุดๆ ไปเลย!
"ข้าต้องขอโทษด้วย!"
ในท้ายที่สุด ข้าก็เลือกที่จะคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อขอโทษที่เรื่องมันเป็นมาเช่นนี้
จากนั้นข้าก็บอกพวกเขาถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ (ยกเว้นความจริงที่ว่าข้ากลับชาติมาเกิดจากอีกโลกหนึ่ง)
ข้าบอกตั้งแต่เรื่องการพัฒนาเทคโนโลยีใหม่ๆ รวมถึงเรื่องที่ข้าสร้างฐานลับเมื่ออายุเจ็ดขวบ การที่ข้าได้พบกับเมล่อนและอีกมากมาย
แน่นอนว่าข้าไม่เล่าเรื่องที่ข้าไปแก้ไขปัญหาของป่าใหญ่แห่งนาคูลา รวมถึงการเปลี่ยนสถานะเผ่าพันธุ์ข้าด้วย
จากนั้นข้าก็บอกเขาเกี่ยวกับตอนที่ข้าพบไรเฟิล รักษาเขาด้วยความเมตตาจนสุดท้ายเขาจึงติดสอยห้อยตามข้ามา “...ทั้งหมดก็ประมาณนี้”
“...ดูเหมือนเจ้าจะเป็นเด็กที่บ้าบิ่นมากเลยนะ” มาร์บอนทุบศีรษะของข้าด้วยฝ่ามือ จากนั้นก็ถูไปมา
คำพูดที่ข้าใช้ใส่เมล่อน ดูเหมือนจะถูกหวนคืนกลับมายังข้าเสียแล้ว อย่างกับกรรมตามติด...
“โอ้ย...” ข้าส่งเสียงฮึดฮัดออกไปด้วยความรำคาญ แต่ข้าก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะเข้าใจดีว่าเขาคงเอ็นดูข้า
ส่วนเมล่อนก็ยืนอยู่ด้านข้างเงียบๆ ราวกับก้อนหิน
“จ-จ-เจ้าสามารถต่อรองกับ [ราชันแห่งขุนเขา] ได้จริงๆ งั้นเหรอ...! เป็นเรื่องที่ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย!” มานี่พูดตะกุกตะกักขณะที่นางอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ
“พอคิดว่าผู้ที่ทำเป็นเพียง [สามัญชน]... ในอนาคตเจ้าก็คงจะมีศักยภาพทำสิ่งมากมายในอนาคตเป็นแน่ ข้าสงสัยเหลือเกินว่าต่อไปนี้เจ้าจะทำอะไรได้อีก?”
"โอ้ ข้าไม่ได้ยอดเยี่ยมขนาดนั้นหรอก..." ที่ข้าพูดไปเป็นความจริง ข้าไม่ได้มีอะไรพิเศษและไม่ชอบดึงดูดความสนใจสักเท่าไรนัก หวังว่าในอนาคตข้าคงไม่มีเรื่องให้ต้องไปเด่นนะ
“แต่ข้าต้องบอกเลยนะว่าเจ้าทำให้เรากังวลมาก”
"โอ้... เอ่อ...ขอโทษครับ..."
เฮ้อ ข้าลืมไปได้ยังไงกัน? พวกเขาสองคนก็เกือบจะเหมือนกับพ่อแม่ของข้าในชีวิตนี้ ข้าอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและเติบโตขึ้นโดยมีพวกเขาคอยเลี้ยงดู
หากมองในมุมมองของพวกเขา การกระทำของข้าคงเป็นสิ่งที่น่าเป็นห่วงอย่างแน่นอน
บ้าน...สินะ?
นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่การกลับชาติมาเกิดของข้าที่ข้าคิดถึงเรื่องนี้อย่างจริงจัง
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า...เปรียบเสมือนบ้านของข้า
“แต่มีบางอย่างที่เราต้องบอกเจ้าก่อน” จู่ๆ มาร์บอนก็คุกเข่าลงกับพื้นขณะที่เขาพูดอย่างนั้น
“ในนามของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและผู้อยู่อาศัยทุกคน ข้าขอขอบคุณเจ้ามากจริงๆ”
"ขอบคุณมากเลยวอลสัน" คราวนี้มานี่ก็คุกเข่าตาม
เอ่อ... อืม... เมื่อมีผู้ใหญ่สองคนคุกเข่าให้ข้า ข้าควรจะตอบสนองเช่นไรกันดีล่ะเนี่ย?
ข้ารีบบอกให้พวกเขาลุกขึ้นและมานี่ก็ได้เข้ามากอดข้า
เอาจริงข้าก็ไม่อยากพูดถึงเรื่องเช่นนี้นะ แต่มันช่วยไม่ได้นิ หน้าอกของนางใหญ่เกินไปแล้ว! ห... ห... หน้าอกมัน!
.
พอเราบอกเรื่องระดับของเราไป ตอนแรกพวกเขาก็ดูไม่เชื่อ
ทว่าเมื่อพวกเขาเห็นด้วยตาตนเอง ใบหน้าของพวกเขาก็ตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง
แต่จากนั้น...
“จริงสิ วอลสัน ใครสอนให้เจ้าทำตัวเป็นเหมือนกับอาเสี่ยคอยเลี้ยงอีหนูลับๆ ใจกลางภูเขากัน?” มาร์บอนพูดด้วยน้ำเสียงล้อเล่น แต่กลับปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา * เจ้าไม่สามารถหนีพ้นเรื่องนี้ได้หรอกนะ *
เอ่อ ไหงตาลุงมาร์บอนถึงยกเรื่องนี้มาพูดกันล่ะเนี่ย!?
"เอ๊ ข-ข้าไม่ใช่แฟนสาวของนายท่านหรอกนะคะ..." เมล่อนพยายามปฏิเสธ ยอดเยี่ยมมากเมล่อน
"หึ้ม วอลสันคนเจ้าชู้" เกรซ ซึ่งเงียบไปพักใหญ่ก็ได้พูดขึ้นมา
"ดูเหมือนว่าเราจะมีพยานตัวน้อยด้วยแฮะ..." ไม่ไม่ไม่บาทหลวงมาร์บอน นี่ไม่ใช่อย่างที่เห็นนะ! เกรซ เจ้าจะขายข้าทำไมกันล่ะเนี่ย!? แค่บอกว่าไม่ไปสิ! นี่มันเหมือนกับคบชู้ให้พ่อแม่เห็นเลยชัดๆ!
แล้วต่อจากนั้นน่ะเหรอ?
ข้าได้ถูกสั่งสอนเป็นเวลาสามชั่วโมงเต็ม
...
...
...
...
...
...
ฤดูใบไม้ผลิสิ้นสุดลง ฤดูร้อนก็กำลังจะมาถึง
ข้าอายุสิบสี่และเก้าเดือน ข้าเกือบจะอายุได้สิบห้าแล้ว
