เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 30: พลังที่ไม่เหมาะสม
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 30: พลังที่ไม่เหมาะสม
.
(วอลสัน)
ข้าใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการสืบเสาะนักผจญภัยที่ตายไปแล้วที่เราพบเจอในป่า ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับตัวตนของพวกเขา ดูว่าพวกเขามีครอบครัว ญาติใดๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ ฯลฯ งานเช่นนี้คงไม่ยากเกินไปในโลกสมัยใหม่ แต่ในยุคนี้ มันยากมาก ข้าจึงใช้เวลาค่อนข้างในการสืบเสาะ ยามนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว
ก่อนที่ข้าจะเข้านอน ข้าก็ได้พูดคุยกับเกรซในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและทันทีที่หัวของข้ากระแทกหมอน...
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 2357}
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 2971}
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 785}
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 1243}
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 748}
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 3321}
...
...
...
ข้าไม่สามารถอ้าปากลงได้เลย ขากรรไกรของข้าแทบร่วงลงไปสู่พื้นด้วยความประหลาดใจ
ถ้ามีใครอยู่แถวนี้ พวกเขาคงคิดว่าข้าเห็นผีหรืออะไรสักอย่าง
ข้อความที่ไหลผ่านหัวของข้าอย่างต่อเนื่องทำให้สมองที่เหนื่อยล้าของข้าเหนื่อยมากขึ้นไปอีก [ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ XXXX ]
ไม่เอาน่า...มันกลางคืนแล้วนะ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้นเนี่ย?
ประเด็นคือข้าเพิ่งเจอเกรซแปปเดียวเองนะ ถ้างั้นใครกำลังสู้อยู่กัน? ใช่ เมล่อนหรือเปล่า?
นางทำอะไรของนางเนี่ย!?
เมื่อพิจารณาจากค่าประสบการณ์จำนวนมากที่เข้ามา นางอาจกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่มีระดับ 30 หรือสูงกว่า ความถี่ของข้อความยังบ่งบอกว่านางกำลังต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตจำนวนมากมาย
#... เมล่อน? # เกรซเป็นคนที่เริ่มทำลายความเงียบก่อน
# เกิดอะไรขึ้น? # ข้าก็ส่งข้อความโทรจิตต่อกันเลย
{สมาชิกปาร์ตี้_เมล่อนตอนนี้ระดับ 27 แล้ว}
# ไม่ต้องห่วงค่ะ ข้าจัดการทุกอย่างได้ พักผ่อนได้เลยนะคะ เกรซ วอลสัน # เมล่อนให้คำตอบสั้นๆ กับเรา เสียงของนางดูไม่ได้ตกใจหรือกังวลเลย
แถมเมล่อนยังบอกอีกว่า "พักผ่อนได้เลย"... มีเสียงแบบนี้ในหัวใครจะนอนหลับลงกันเล่า?
“...วอลสัน ข้าตรวจสอบแล้ว เมล่อนไม่ได้อยู่ในฐานลับ”
กลีบดอกไม้กระจัดกระจายไปทั่ววิสัยทัศน์ของข้า และเกรซก็ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าข้าข้า
ข้าอยากจะส่งข้อความโทรจิตไปหาเมล่อนอีกครั้งและถ้าเกิดเมล่อนไม่ได้อยู่ในฐานลับ... นั่นหมายความว่านางกำลังต่อสู้อยู่ข้างนอก อย่าทำให้นางไขว้เขวจะดีกว่า
แต่นางจะไปที่ไหนกัน?
จากนั้นข้อความค่าประสบการณ์ก็หยุดลงทันที
ทันใดนั้นเมล่อนก็มีเลือดลดลง
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 17356}
ให้ตายสิ!? เมื่อกี้นางฆ่าอะไรกันไปเนี่ย?
จากนั้นเสียงยาวยืดของ [ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ XXXX ] ก็กระแทกเข้ามาในหัวของข้า
“...เมล่อนบ้าบิ่น” เกรซส่ายศีรษะเล็กน้อย แต่น้ำเสียงของนางดูมีความกังวลเป็นศูนย์เลย
...อย่าบอกนะว่าเมล่อนจะกวาดมอนสเตอร์ทั้งหมดที่เจอหน้าเหมือนกับฟาร์มเก็บระดับในเกม RPG...?
ตามปกติแล้ว เมล่อนคงจะฝึกการต่อสู้อยู่กับแค่หุ่นหมุนสิบตัว นั่นหมายความว่านางมีประสบการณ์มากมายเมื่อต้องต่อสู้กับศัตรูหลายตัวพร้อมกัน...
เดี๋ยวก่อน นางทำแบบนี้ด้วยมือเปล่าเหรอ!?
ข้าหวังว่าเมล่อนจะไม่เป็นไรนะ... ไม่สิ ช่างเถอะ ไม่มีทางที่นางจะแพ้อยู่แล้ว ข้านึกภาพเมล่อนพ่ายแพ้ไม่ออกเลย
เลือดที่นางสูญเสียไปก็ได้รับการฟื้นฟูแล้ว ซึ่งหมายความว่านางต้องเอายาไปด้วยสองสามขวด นั่นเป็นสิ่งที่ดี อย่างน้อยนางก็รู้จักการเตรียมพร้อม
“...นางบ้าบิ่น แต่เราไม่จำเป็นต้องกังวล” เกรซพูดกับข้า
“นางพูดอะไรกับเจ้าหรือเปล่า? เข้าใจไหมว่าทำไมนางถึงทำแบบนี้?” ข้าเอ่ยถาม
“...เมล่อนทำเพื่อวอลสัน”
หา? นางทำทั้งหมดนี้เพื่อข้าเหรอ?
"เอ่อ?" ข้าเอียงศีรษะด้วยความสับสน
“...” แต่เกรซตัดสินใจอยู่เงียบๆ
นี่เป็นความลับระหว่างสาวๆ หรืออะไรทำนองนั้นสินะ? ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าเดาว่าข้าไม่ควรสอดรู้สอดเห็น
ยังไงก็ตาม กลับไปที่เมล่อนก่อน
ถ้านางกำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่มีระดับอยู่แถว 30 นางก็น่าจะไม่เป็นไร หลังจากที่เราเดินเล่นในป่า ข้าก็รู้ว่านางสามารถจัดการมอนสเตอร์ได้อย่างง่ายดาย
แต่ข้าก็ยังไม่อาจขจัดความรู้สึกกลัวที่อยู่ในใจข้าออกไปได้ ข้าเป็นห่วงมากไปหรือเปล่า?
เด็กสาวทั้งสองเติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแกร่ง พวกนาง...ไม่ได้เป็นอย่างที่เคยเป็นอีกต่อไป
ไม่สิ ในความเป็นจริง อาจกล่าวได้ว่าพวกนางแข็งแกร่งกว่าข้าในตอนนี้แล้ว
ประสาทสัมผัสของเมล่อนแข็งแกร่งขึ้นและสามารถรับรู้ถึงศัตรูที่เข้ามาใกล้ได้อย่างง่ายดาย ทำให้นางเตรียมพร้อมสำหรับการซุ่มโจมตีได้มากขึ้น ความเร็ว พลังและการปฏิกิริยาของนางดีกว่าการผจญภัยทั่วไป
เมื่อข้าสังเกตการฝึกของนางกับหุ่นเหล็กหมุน ข้าแทบจะมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของนางเลย มันเหมือนกับมีเพียงภาพติดตาเท่านั้น
มันคงไม่เกินจริงไปถ้าข้าจะบอกว่าตอนนี้เมล่อนไวเหมือนแสงแล้ว
...แต่ข้าได้รับพรของนางไม้มาเชียวนะ บางทีในอนาคตข้าอาจจะปิดช่องว่างนี้ก็เป็นได้? อืม ช่างมันเถอะ มันไม่สำคัญหรอก
เกรซพูดถูก ไม่เห็นมีเรื่องจำเป็นต้องกังวลเลย
“...ยังไงก็เถอะ เกรซ แน่ใจนะว่าการที่เด็กผู้หญิงคนเดียวบุกเข้าไปในห้องของเด็กผู้ชายมันเหมาะสม?”
เด็กคนอื่นๆ ที่เคยอยู่ห้องเดียวกับข้าล้วน 'จบการศึกษา' จากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปแล้ว ทำให้ปัจจุบันข้าเป็นผู้อยู่อาศัยเพียงคนเดียวในห้องนี้
“...อืม...” เกรซหน้าแดงเล็กน้อยจากการหยอกล้อของข้า
นางสวมชุดเดรสผ้าไหมสีขาวส่องแสงระยิบระยับภายใต้แสงจันทร์ มันสามารถมองเห็นเส้นโค้งของร่างกายนางได้เลย
นี่เป็นหนึ่งในของขวัญที่ข้ามอบให้นาง ในตอนแรกนางไม่ต้องการรับมัน แต่ข้าบอกให้นางคิดเสียว่าเป็นของขวัญแก่นางที่ได้ทำงานในร้านหินเวทมนตร์
ผมสีดำคล้ายดวงดาวของนางกำลังสะท้อนแสงของจันทรา ใบหน้าของนางเปื้อนสีชมพูด้วยความเขินอาย...
แหม น่ารักอะไรเช่นนี้
“...ถ้าเป็นวอลสัน ก็ไม่เป็นไร”
เอ๊?
นี่นางกำลังพยายามบอกอะไรอยู่หรือเปล่า?
“งั้นคืนนี้เจ้าอยากนอนกับข้าไหม?” เอาน่า ตอนนี้ข้าเห็นนางเป็นเพียงแค่น้องสาวนะ อย่าคิดเกินเลยไปไกลสิ...
...
...
...
เกรซตอบด้วยการเตะไข่ของข้า
“...ไม่...จนกว่าจะถึงสิบห้า...” จากนั้นนางก็หายไปในกลีบดอกไม้ทันที
...โอ๊ย... ข้าสมควรได้รับตอบแทนเช่นนี้เหรอ?
...แต่ได้โปรดเถอะ ถึงอายยังไงก็อย่ามาเตะไข่กันสิ...
