เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 29: ชีวิตประจำวันของเมล่อน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 29: ชีวิตประจำวันของเมล่อน
.
(เมล่อน)
หกปีผ่านไปนับตั้งแต่เวลาที่นายท่านของข้าพาข้าไปอยู่ใต้อาณัติของเขา
ในวันที่ข้าได้เข้าสู่การก้าวผ่านวัย ข้าก็ได้รับของขวัญจากเกรซและวอลสันอีกด้วย ข้าดีใจมาก มันทำให้ข้ามีความสุขมากจริงๆ มันทำให้ข้ารู้สึกเหมือนกับเป็นผู้ที่คู่ควรให้ถูกรัก ผู้ที่คู่ควรให้มอบมิตรภาพให้
ผู้ที่คู่ควรกับนายท่าน
นั่นคือความรู้สึกที่ข้าไม่เคยมีมาก่อนเลย แม้ว่าข้าจะทำผิดพลาด นายท่านก็ปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี เขาทั้งปลอบโยนและปลอบใจข้า เขาเป็นคนที่ดีมากเลย
ข้าดีใจเหลือเกิน... ข้าดีใจมากที่ข้าได้เป็นทาสของนายท่าน ข้าไม่เคยรู้ว่าข้าจะสามารถมีความสุขเช่นนี้ได้ นี่มัน...เป็นความฝันหรือเปล่านะ? บางครั้งข้าก็รู้สึกกลัวว่าทุกอย่างจนถึงตอนนี้จะเป็นเพียงความฝัน... และเมื่อข้าตื่นขึ้นมาทุกอย่างจะหายไป
บางทีข้าอาจตายไปแล้ว บางทีอาการขาดเหลือจากขาของข้าที่ขาดอาจทำให้เกิดภาพหลอนและความฝันที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ก็เป็นได้
ความฝันจะสลายหายไปทันทีที่ข้าถอดปลอกคอทาสที่อยู่รอบคอของข้าหรือเปล่านะ?
...ไม่ๆ ข้าไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว
______________________________
นามของข้าคือเมล่อน นั่นคือชื่อที่นายท่านของข้าวอลสันตั้งให้
ชื่อเต็มของข้าคือ เมล่อน ลิซาร์ นายท่านบอกว่าชื่อนี้มีความหมายว่ากิ้งก่าในภาษาอื่น
ตอนนี้ข้าอาศัยอยู่ในฐานลับของนายท่านที่อยู่ลึกเข้าไปในภูเขาล้อมรอบด้วยป่าและไม้ไผ่
กิจวัตรประจำวันของข้าธรรมดามาก ข้าตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและหยิบยาที่เสร็จแล้วที่เหลืออยู่บน [แท่นปรุงยา] ออกมาทุกคืน ยาเหล่านั้นจะถูกปรุงไว้ในตอนกลางคืนและเมื่อข้าตื่นขึ้นมาในตอนเช้า พวกมันก็จะถูกจัดระเบียบเข้ากับยาชนิดอื่นๆ
หลังจากดูว่ายาปรุงเสร็จทุกขวด ข้าก็จะกินอาหารเช้าง่ายๆ จากนั้นข้าจะไปออกกำลังกายอุ่นเครื่องและเตรียมตัวฝึกซ้อมเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงในห้องฝึกซ้อม
พอเสร็จแล้ว ข้าก็จะวางส่วนผสมใหม่ลงบน [แท่นปรุงยา] เพื่อทำชุดยาเพิ่มและไปดูว่ากับดักที่ตั้งไว้ข้างนอกในถิ่นทุรกันดารสามารถจับสัตว์ได้หรือไม่
โอ้ ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว ข้าได้เพิ่มไรเฟิลลงในรายการงานของข้าด้วย
ไรเฟิลเป็นหมาป่าสีเทาธรรมดา แต่เขาและข้าได้พบกับวอลสันภายใต้สถานการณ์ที่คล้ายกันมาก
พูดถึงเรื่องนี้ หลังจากที่นายท่านวาดอักขระที่ทำให้มอนสเตอร์เชื่อง ไรเฟิลดูเหมือนจะเติบใหญ่ขึ้นมากเลย
จะว่าไปนายท่านก็ไม่ได้กลับมาที่ฐานลับมาสักพักแล้ว บางทีเขาอาจจะยุ่งอยู่กับเรื่องความโกลาหลทั้งหมดที่เกิดขึ้นในป่าหรือเปล่า? พนันได้เลยว่าเขาจะต้องประหลาดใจมากแน่ถ้าเขาเห็นว่าไรเฟิลตอนนี้ตัวใหญ่แค่ไหนแล้ว
ซึ่งกับดักที่ข้าต้องไปตรวจสอบและวางใหม่นั้นคงต้องใช้เวลาสักพัก แต่ข้าคงจะกลับไปถึงฐานยามเที่ยงพอดี
เมื่อนำยาชุดก่อนหน้านี้ออกจาก [แท่นปรุงยา] ข้าก็ใส่ส่วนผสมลงไปอีกครั้งเพื่อทำยาชุดอื่น
ตอนนี้เป็นเวลาที่ข้าพยายามจะทำอาหารกลางวัน และฝึกฝนการทำอาหารของข้าไปด้วย
นี่มักจะเป็นเวลาที่นายท่านเข้ามาในฐานลับ พอนายท่านลงมือทำเอง เขาสามารถทำอาหารได้ในพริบตาเลย ข้าเองก็จะพยายามให้ดีที่สุด เพื่อเตรียมอาหารกลางวันให้เสร็จก่อนที่นายท่านจะเข้ามา
มันคงจะน่าอายถ้าทาสที่ควรจะทำอาหารกลับต้องให้นายท่านทำให้ เพราะนางผู้นี้ทำอาหารช้าเกินไป
แม้ว่านายท่านของข้ากับข้าจะมีฝีมือแตกต่างกันมาก แต่ข้าก็จะพยายามทำอาหารให้ดีที่สุด
นายท่านน่ะมักจะทำอาหารที่อร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ เขามักจะแปรรูปอาหารด้วยวิธีพิเศษอยู่เสมอ
ถ้านายท่านไม่ได้มาทานอาหารกลางวัน ข้าก็จะทำความสะอาดฐานจากบนลงล่างและสร้างยาอีกชุดหนึ่ง
หลังจากนั้นข้าฝึกจนกว่าข้าจะทรุดลงกับพื้น (ุทรุดจริงๆ) หลังจากเหนื่อยแล้ว ข้าก็จะหยิบหนังสือต่างๆ ที่นายท่านเก็บไว้ในฐานลับออกมา
ข้าในยามนี้ยังอ่านไม่คล่องเลย... ข้าแทบจะไม่เข้าใจข้อความที่เขียนบนกระดาษด้วยซ้ำ การอ่านหนังสือเป็นเรื่องยากมากสำหรับข้า
หากมีสิ่งใดที่ข้าไม่เข้าใจ ข้าจะเขียนบันทึกและขอคำอธิบายจากนายท่านในภายหลัง
จากนั้นข้าก็จะกลับไปที่ห้องฝึกอีกครั้งจนกว่าข้าจะเหนื่อย
ผลงานพิเศษของนายท่านมีอยู่ทุกที่ในห้องฝึกและช่วยให้ข้าแข็งแกร่งขึ้น
ยิ่งข้าตีพวกมันแรงเท่าไหร่ พวกมันก็ยิ่งเคลื่อนที่เร็วขึ้นและตีกลับแรงขึ้นเท่านั้น ข้าแข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่องด้วยเครื่องมือของนายท่าน
แถมพอมันมีหลายตัว...มันก็เหมือนกับข้าต้องต่อสู้กับศัตรูที่มีความสามารถเท่าข้าหลายตัว
ข้าสามารถเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าพรสวรรค์ของข้าคือการโจมตี ดังนั้นข้าจึงฝึกให้แข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะศัตรูด้วยความแข็งแกร่ง ในขณะที่หลบหลีกไปด้วย
ข้าพร่ำบอกตัวเองเสมอว่าข้าจะต้องไม่ถูกโจมตี - แม้แต่ครั้งเดียว - เพราะมันจะแสดงให้เห็นถึงความพ่ายแพ้ของข้า
ด้วยความคิดพวกนี้... ข้าก็เริ่มสังเกตเห็นแล้วว่าตอนนี้ข้าเร็วขึ้นมาก หรือนั่นเป็นเพียงจินตนาการของข้ากันนะ?
อืม... แต่พวก [หุ่นเหล็กหมุนได้] ก็เร็วพอๆ กับตัวข้า บางทีข้าอาจจะคิดมากไปหรือเปล่า?
จากนั้นข้าก็อาบน้ำอีกครั้งและเมื่อใกล้ถึงเวลาอาหารเย็น ข้าจึงฝึกทำอาหาร
ด้วยหนังสือในมือของข้า ข้าก็กะเวลาที่นายท่านจะมาในขณะที่ข้าสลับไปมาระหว่างการอ่านหนังสือและจ้องมองออกไปข้างนอก
ถ้าเขายังไม่มา นั่นหมายความว่าข้าต้องทำยาชุดสุดท้ายของวันและไปนอน
นั่นเป็นวิธีที่ข้าใช้ชีวิตมาจนถึงตอนนี้ และอาจจะเหมือนเดิมตลอดชีวิตที่เหลือของข้า...
ข้าฝึกต่อสู้มาเป็นเวลาหกปีแล้ว ข้าไม่ใช่เด็กสาวที่ช่วยตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
ข้ามีความรู้สึกแปลกๆ - ความรู้สึกของพลังนี้ - ที่ซ่อนอยู่ในตัวข้า แต่ข้ามั่นใจว่าข้าขาดประสบการณ์การต่อสู้ที่แท้จริง ดังนั้นข้าจึงไม่แน่ใจว่าข้าแข็งแกร่งขึ้นจริงหรือเปล่า
ศัตรูในพื้นที่โดยรอบไม่ได้มีความท้าทายเลย ยกเว้นเสียแต่ [อาร์คอน] และฝูงหมาป่าของเขา ซึ่งนายท่านสั่งให้ข้าหลีกเลี่ยงพวกมันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
...ดูเหมือนว่าข้าจะมีประโยชน์แค่ในการต่อสู้เท่านั้น แต่ข้าก็คงยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องนายท่านของข้า
นายท่านน่ะแข็งแกร่งจริงๆ
ข้าที่เป็นทาสของเขากลับรู้สึกว่าตัวข้าช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี... ข้ารู้สึกไม่คู่ควรกับการที่มีนายท่านที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้
แม้ว่าข้าจะรู้ว่านายท่านคงไม่มีวันทอดทิ้งข้า แต่ข้าก็ยังรู้สึกไม่มั่นคงและต้องการทำให้เขาพอใจมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้แน่ใจว่าข้าจะยังคงสามารถอยู่เคียงข้างเขาได้
...แต่ว่าพักหลังมานี้ข้ากลับเริ่มรู้สึกว่าความสัมพันธ์ "นายบ่าว" ระหว่างข้ากับนายท่านช่างน้อยลงไป มันเริ่มจะดูเหมือน "คนรักและชู้รัก" มากแล้ว..?
ไม่สิ ไม่ๆ เหตุใดข้าถึงมีความคิดพิลึกเช่นนี้... ข้าจะก้าวข้ามฐานะของทาสไปได้เช่นไร?
ผู้ที่สมควรเป็นคนรักของนายท่านก็ต้องเป็นเกรซอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?
นางน่ะชอบนายท่านมาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ตอบสนองต่อความรักของนางเลย
เกรซมีความสำคัญต่อนายท่านและเขาก็ให้ความสนใจแก่นางมาอยู่เสมอ
โดยปกติแล้ว คงมีแต่คนคิดว่าระหว่างพวกเขาจะมีความสัมพันธ์แค่เพื่อนกัน แต่ข้าที่อยู่ใกล้ชิดย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่าพวกเขาต้องมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกัน
ทว่านายท่านดูค่อนข้างกังวลมาก บางทีเขาคงจะกังวลเรื่องสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ขาดแคลนอาหารในปีนี้กระมัง
แต่เราขาด [ผงกระดูก] จำนวนมาก... นายท่านไม่สามารถหาอาหารให้เด็กกำพร้าได้ นั่นทำให้นายท่านไม่พอใจมาก
บางที... ข้าควรทำอะไรบางอย่างให้นายท่านพอใจดีไหม?
ถ้าข้าจำไม่ผิด น่าจะมีสัตว์วิเศษและมอนสเตอร์โครงกระดูกมากมายอยู่ใน [ป่านาคูลา]...
