เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 28: หมาป่า หลงทางและโดดเดี่ยว
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 28: หมาป่า หลงทางและโดดเดี่ยว
.
(วอลสัน)
เมล่อนเล่าให้ข้าฟังอีกเล็กน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้ แต่เนื่องจากเป็นเวลากลางคืนแล้ว การออกไปข้างนอกย่อมไม่ปลอดภัยสักเท่าไร เราจึงตัดสินใจจะเก็บปัญหานี้ไว้ค่อยแก้เช้าพรุ่งนี้
จากนั้นข้าก็เตรียมความพร้อม จัดการอะไรมากมายที่ยังคงค้างคาอยู่ หลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว ในที่สุดเราก็สามารถพักผ่อนได้อย่างสบายใจ
เช้าวันรุ่งขึ้น ข้ามุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกของป่า สถานที่ที่เมล่อนบอกว่านางรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่าง
ไม่นานนักเราก็พบเข้ากับเพื่อนบ้านใหม่ของเราที่ถ้าเล็กๆ ซึ่งด้วยความช่วยเหลือจาก [แผนที่ขนาดเล็ก] ข้าจึงได้รับข้อมูลเพิ่มเติมมาด้วย
[แผนที่ขนาดเล็ก] แสดงให้เห็นว่าเป็นสีเขียว ซึ่งบ่งชี้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นกลาง ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่ผู้บุกรุกที่คล้ายกับมอนสเตอร์ที่ถูกกลืนกิน อาจจะเป็นสัตว์วิเศษกระมัง?
ข้าก้าวเข้าไปในถ้ำเล็กๆ และได้รับการต้อนรับด้วยสายตาของหมาป่าที่กำลังบาดเจ็บสาหัส
ร่างกายที่มีขนยาวของมันเป็นสีเทาที่มีโทนสีน้ำตาล เป็นสีขนที่พบบ่อยและไม่ได้พิเศษอะไร
เจ้าตัวนี้น่าจะเป็นหนึ่งในผู้ติดตามพันคนของ [ราชันแห่งขุนเขา] แต่ทำไมถึงมีแค่ตัวเดียวกันล่ะ?
เมื่อดูสถานะของมันแล้ว ก็ยืนยันได้ว่ามันเป็นหมาป่าเดียวดาย อืม มีตัวเดียวมันก็ควรจะเป็นหมาป่าเดียวดายอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?
[หมาป่านาคูลา_ระดับ 9_เลือด: 37/91_สถานะ: บาดแผลติดเชื้อ, หิวโหย, อ่อนแอ_สมญานาม: ไม่มี]
ดังที่ข้าได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ หมาป่าที่แยกตัวออกมามีอยู่สองประเภท หากพี่น้องคนใดคนหนึ่งของพวกมันแก่เกินไปหรือพิการ พวกมันจะเลือกที่จะออกจากฝูง เพราะพวกมันไม่ต้องการเป็นภาระครอบครัวของพวกมัน พวกมันจะหาสถานที่ที่จะเข้าสู่ห้วงความตายอย่างเงียบสงบ
หมาป่าเดียวดายอีกประเภทหนึ่งคือพวกกบฏหรือหมาป่าที่คิดว่าพวกมันแข็งแกร่งพอที่จะอยู่รอดได้ด้วยตัวเอง
ในกรณีนี้ หมาป่าตรงหน้าข้าที่ขาหักคือหมาป่าประเภทแรก
เมื่อหมาป่าเห็นข้า มันไม่ได้ขู่ คำรามหรือแสดงอาการเป็นปฏิปักษ์ต่อข้าเลย มันยังคงจ้องมองมาที่ข้าอย่างเงียบๆ
ดวงตาของมันกระจ่างใสมาก ไม่มีอารมณ์ที่แสดงออกมาจนราวกับว่า... 'มันยอมรับชะตากรรมแล้ว'
มันเลื่อนสายตาที่สงบนิ่งไปทางมีดในมือข้า ซึ่งเป็นสิ่งที่ข้าใช้เพื่อตัดเส้นทางที่รกรุงรังในป่า
“กรร...” มันทำเสียงฮึดฮัดใส่ข้าพร้อมกับหันศีรษะไปอีกทางด้านหนึ่ง
เจ้าหมอนี้...เอาจริงเหรอ? มันต้องการให้ข้าจบชีวิตมันสินะ?
ข้าต้องขอยอมรับเลยว่าช่วงที่ข้าสร้างฐานลับบนภูเขา ข้าฆ่าหมาป่าไปจำนวนมากเลย เนื้อของพวกมันมีรสชาติเหมือนเนื้อวัว ทำให้ข้าอยากจะลิ้มลองสเต็กหมาป่ามากขึ้นเรื่อยๆ
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นอาการแบบนี้ของพวกมัน
จริงๆ แล้วข้ารู้สึกนับถือหมาป่าวิเศษในโลกนี้เป็นอย่างมาก
ความเต็มใจที่จะเสียสละตัวเองเพื่อความดีขึ้นของฝูงของพวกมันสะท้อนกับบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในใจของข้า มันเหมือนกับความภาคภูมิใจที่มีในฐานะนักรบกระมัง
“ฮ่า...ก็แค่หมาป่าที่หลงทางและโดดเดี่ยวนี้เอง” ข้าถอนหายใจและนั่งลงเพื่อสังเกตหมาป่าที่อยู่ใกล้ๆ
มันมีขนาดประมาณ 120 ซม. ขนาดพอๆ กับสุนัขตัวใหญ่ที่อาศัยอยู่บนโลก
เนื่องจากความอดอยากที่เกิดจาก [คำสาปเหี่ยวเฉา] ทุกคนและทุกชีวิตจึงขาดแคลนอาหาร พวกหมาป่าเองก็ไม่มีข้อยกเว้น โดยเฉพาะหมาป่าตัวนี้ ดูเหมือนมันจะอดอาหารและผอมกว่าปกติ โดยปกติแล้ว หมาป่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ผอมมาก มีเพียงแค่ [ราชันแห่งขุนเขา] ที่มีขนาดใหญ่โตผิดปกติเท่านั้น
เมื่อดูจากสภาพกล้ามเนื้อและความเงางามของขนแล้ว มันคงจะเป็นนักล่าที่ยังอายุน้อยอยู่ นี่มันไม่กินอะไรเลยงั้นเหรอ?
หรืออาจเป็นเพราะมันนอนอยู่ที่นี่รอความตายมาทั้งสัปดาห์ ทำให้ตัวมันผอมลง?
ข้าสังเกตเห็นเท้าหน้าขวาที่ว่างเปล่าของมันมีแผลน่าเกลียดสีดำอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนว่าแขนขาจะหลุดออกไปด้วย
จากนั้นข้าก็เห็นอุ้งเท้าหักบนพื้นตรงหน้ามัน สิ่งนี้แทบจะทำให้ข้าหอบหายใจด้วยความตกตะลึง
'หา!? เขากัดอุ้งเท้าของตัวเองงั้นเหรอ!?'
ถึงจะแทนตัวมันว่า 'เขา' ก็เถอะ แต่หมาป่าตัวนี้เป็นตัวผู้หรือตัวเมียกันแน่? อืม ช่างเถอะ
ภาพตรงหน้านี้ทำให้ข้ารู้สึกหวนคิดถึงเจ้าสุนัขที่ครอบครัวของข้าเคยเลี้ยงบนโลกใบเก่ามาก่อน
เมื่อคิดเช่นนี้ ข้าจึงหยิบมัลบอร์ (î²) และ [นม] ออกมาหนึ่งขวด
ข้าเริ่มเข้าใกล้หมาป่า แต่มันก็ไม่ตอบโต้อะไรและแกว่งเท้าหน้าที่เน่าจนเป็นสีดำไปมา
เลือดไหลออกมาจากบาดแผลใหม่ราวกับน้ำพุ
"กรร!" มันส่งเสียงคำรามมาทางข้า ดวงตาของมันเปล่งประกายด้วยความโกรธ ความสิ้นหวังและความไม่พอใจ ราวกับกล่าวหาว่าข้าควรจะรีบมอบความเมตตาแก่มันด้วยความตายให้โดยเร็วเสีย
ใจเย็นสหาย ข้าไม่ได้พยายามยืดเวลาการทรมานของเจ้าเสียหน่อย อย่ามองข้าแบบนั้นสิ
ข้าเทยาลงบนแผลทันที
____________________________
สิบนาทีต่อมา ข้าก็กลับไปที่ฐานทัพลับ
เมล่อนเดินเข้ามาหาข้าและมอบคันธนูให้ข้าเพื่อเป็นการทักทาย (ก่อนหน้านี้นางจะคุกเข่าเป็นการทักทายตลอด...โชคดีที่ข้าบอกให้นางเลิกทำได้)
“อรุณสวัสดิ์ นายท่าน” ร่างกายของเมล่อนเปียกเล็กน้อย บางทีนางคงจะเพิ่งฝึกซ้อมหรืออาบน้ำมากระมัง
นางคงสัมผัสได้ว่าข้ากำลังมา นางจึงออกมาต้อนรับทันที
...พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ข้าก็ได้ดูค่าสถานะของเมล่อนด้วย [กระดานหิน] และพบว่านางได้รับทักษะใหม่สามอย่าง
ได้แก่ [ความไวต่ออากาศ], [ความไวต่อการสั่นสะเทือน] และ [เพิ่มการได้ยิน]
เป็นเพราะการฝึกกับหุ่นเหล็กนับสิบตัวเป็นเวลาหกเดือนติดต่อกันงั้นเหรอ? นางตอบสนองได้อย่างรวดเร็วมากต่อสิ่งรอบตัวที่เปลี่ยนไป
...ข้าจำได้ว่านางบอกเสมอว่าการซ้อมของนางเปรียบเสมือนกับการต่อสู้จริง ด้วยความคิดที่คิดว่า "การถูกตีครั้งเดียวเท่ากับการตาย" ตลอด มันก็คงทำให้นางฝึกฝนอย่างจริงจัง
ข้าไม่แน่ใจว่าทักษะของนางตอนนี้อยู่ในระดับสูงเพียงใด เพราะว่า [กระดานหิน] ทั่วไปไม่ได้แสดงข้อมูลดังกล่าวออกมา บางทีข้าอาจจะรู้ได้เมื่อข้าอัพเกรดมันแล้ว
“โอ้ อรุณสวัสดิ์! เจ้ากินอาหารเช้าหรือยัง?”
“นายท่าน ท่านล่ะกินหรือยัง?” เมล่อนตอบคำถามข้าด้วยการถามกลับไป
เมล่อนรู้จักข้าดีมาก ช่างน่าทึ่งเหลือเกิน
"อืม ข้ากำลังจะไปทาน เมล่อน เจ้าช่วยเตรียมส่วนพิเศษสำหรับปืนไรเฟิลให้หน่อยได้ไหม?” ข้าก้าวไปด้านข้างและเผยสิ่งมีชีวิตตัวเล็กด้านหลังข้าให้เมล่อนดูมัน
“อาวู้วว~” หมาป่าร้องโหยหวนออกมาราวกับเป็นการทักทาย
หลังจากรักษาเขาแล้ว เขาก็เดินตามข้าออกจากถ้ำตามอำเภอใจ
เขาเดินตามข้าไปเรื่อยๆ ราวกับกำลังบอกให้ข้าเลี้ยงตัวเขาไว้ ในท้ายที่สุด ข้าจึงได้ตัดสินใจพาเขามายังที่นี่
ข้าตั้งชื่อเขาว่า "ไรเฟิล" เนื่องจากนั่นเป็นชื่อของสุนัขตัวใหญ่ที่ครอบครัวเก่าของข้าบนโลกเลี้ยงเอาไว้
"ได้ค่ะนายท่าน" เมล่อนตอบกลับและหันหลังเดินกลับเข้าไปในฐานทัพลับ
“...อ่า เจ้าจะไม่ตั้งคำถามเรื่องเจ้าตัวนี้หน่อยเหรอ?” ข้ายกไรเฟิลขึ้นมาพร้อมกับสงสัยที่เมล่อนไม่รู้สึกแปลกใจอะไรเลย
ข้าอุตส่าห์เตรียมคำพูดมามากมายเชียวนะ! เจ้าจะปล่อยให้ความพยายามของข้าเสียเปล่าเลยเหรอ?
“นายท่านต้องการให้ข้าตั้งคำถามในการกระทำหรือเหตุผลของนายท่านด้วยเหรอคะ?” เมล่อนเปิดหีบเก็บของต่างๆ และค้นหาวัตถุดิบทำอาหารอย่างเงียบๆ ผ่านไปสักพัก นางก็เริ่มพึมพำบางอย่างออกมา "แม้จะสูญเสียแขนขา สูญเสียความหวังในการมีชีวิตไป แต่จู่ๆ ก็ถูกช่วยไว้ในยามที่สิ้นหวังที่สุด...จากนายท่าน..."
“ข้ากับเขาก็คล้ายกัน เราทั้งคู่ต่างถูกพามาโดยนายท่าน และ... ข้าต้องขอโทษด้วย ในตอนที่ข้าบอกว่าข้าสัมผัสได้ถึงบางอย่าง ข้ารู้อยู่แล้วว่ามันเป็นหมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บ”
“โอ้? แสดงว่าเจ้าออกไปสำรวจก่อนข้าแล้วใช่ไหม?”
"ใช่แล้ว แต่ข้าอยากรู้จริงๆ ว่านายท่านจะมีปฏิกิริยาและตอบสนองเช่นไร" นางหันกลับมาพร้อมกับจานแซนด์วิชและวางไว้ตรงหน้าข้า “ข้ากะไว้แล้วว่านายท่านจะต้องทำเช่นนี้ นายท่านก็ยังคงสมกับเป็นนายท่านจริงๆ”
ข้าพูดไม่ออกเลย... ตามปกติยามนี้นางควรจะพูดแค่ 'ยินดีต้อนรับ' ไม่ใช่เหรอ?
...โอ้ คุณพระ...
แหม พอเห็นว่านางมองข้าเป็นคนดีขนาดนี้ ข้าก็ชักรู้สึกอายแฮะ
“เราจะดูแลเจ้าเอง ไรเฟิล” เมล่อนคุกเข่าลงและวางจานที่เต็มไปด้วยเนื้อหั่นเป็นก้อนตรงหน้าหมาป่า
ไรเฟิลตอบสนองด้วยเสียงคำรามอย่างมีความสุขและเริ่มกินทันที
เมล่อนลุกขึ้นยืนและจากนั้นจึงยิ้มให้กับข้า
“ถ้าอย่างนั้นนายท่าน ในเมื่อท่านฝึกสัตว์ให้เชื่องได้แล้ว ท่านอยากจะลองวาดสัญญาอักขระสัตว์ไหม?”
โอ้! จริงสิ! ข้าลืมเรื่องนั้นไปสนิทเลย!
โลกนี้ได้ฝึกฝนวิธีการฝึกมอนสเตอร์และสัตว์ร้ายมาเป็นเวลานานมาก พอข้าหวนคิดถึงเรื่องการเลี้ยงสุนัขในโลกก่อน ข้าก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย
...พูดให้ถูกคือหมาป่าต่างหาก
อักขระสัญญาสัตว์เป็นสัญลักษณ์เวทมนตร์พิเศษที่วาดบนร่างของสัตว์หรือมอนสเตอร์ที่เชื่อง
แม้จะมีอักขระที่ต้องใช้เวทมนตร์ในการวาด แต่ก็เป็นเรื่องง่ายมากจนถึงจุดที่แม้แต่ [สามัญชน] ทั่วไปก็สามารถทำได้ด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องได้รับความช่วยใดๆ เลย ขอแค่พวกเขามีความรู้เกี่ยวกับวิธีการทำก็พอ
ด้วยเหตุนี้ เจ้าคงสงสัยสินะว่าทำไมท้องถนนจึงไม่เต็มไปด้วย [ผู้ฝึกสัตว์] ที่สามารถฝึกมอนสเตอร์และสัตว์ร้ายได้? เหตุผลก็คงเป็นเพราะการวาดอักขระเวทมนตร์พิเศษต้องใช้เงื่อนไขหลายประการ
จากที่กล่าวกันมา มันเป็น "สัญญา" และเหมือนกับสัญญาทาสระหว่างเจ้านายและทาส มันจึงมีเงื่อนไขที่ต้องปฏิบัติตามเพื่อสร้างสัญญาระหว่างเจ้านายและสัตว์
ไม่เพียงแต่จะต้องหาสัตว์มาเลี้ยงเท่านั้น แต่มันต้องพร้อมใจติดตามด้วย คิดดูสิว่าสัตว์ร้าย (หรือมอนสเตอร์) ที่เป็นปัญหาจะต้องยอมติดตามเจ้าด้วยความสมัครใจเอง ไม่อย่างนั้นก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะวาดอักขระสัญญาสัตว์
เมื่อสัญญาเสร็จสิ้น เจ้านายและสัตว์จะถูกผูกมัดเข้าด้วยกันเกือบจะเหมือนอยู่ใน "ปาร์ตี้" เดียวกัน พวกเขาจะถูกนับเป็นพันธมิตร แต่ไม่ได้มีตำแหน่งอยู่ในปาร์ตี้
นอกจากนี้เมื่อทำสัญญาแล้ว การเติบโตตามธรรมชาติของสัตว์ร้ายหรือมอนสเตอร์จะหยุดลง พวกมันจะเติบโตก็ต่อเมื่อเจ้านายเติบโต นั่นคือเหตุผลที่เจ้าไม่สามารถเก็บไข่มังกรมาและรอให้มันแข็งแกร่งเพื่อช่วยเจ้าได้
ข้าจำได้ว่าเคยเจอหนังสือเล่มหนึ่งที่เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ชื่อของหนังสือเล่มนี้คือ "คำแนะนำง่ายๆ สำหรับผู้ฝึกสัตว์ร้ายเริ่มต้น" มันเป็นหนังสือเก่าแก่ที่เต็มไปด้วยฝุ่นที่ไม่มีใครเคยแตะต้องหรืออ่านเลย เพราะการฝึกสัตว์นั้นไม่ง่ายอย่างที่คิด
ถ้าข้าจะเปรียบเทียบ มันก็เหมือนกับเหมือนกับหนังสือ "วิธีเป็นประธานาธิบดีที่ประสบความสำเร็จในการลองครั้งแรก" ในร้านหนังสือ คิดดูสิว่ามันจะมีใครสนใจหนังสือแบบนี้ไหม?
ข้ากลืนอาหารเช้าคำสุดท้ายและยืนอยู่นอกฐานลับ
“ฝากดูแลทีเหลือด้วยนะเมล่อน” เมื่อพูดจบ ข้าก็วิ่งออกไปอย่างหน้ามืดตามัวออกจากห้องไปในพริบตา
อ๊าา ตอนนี้ฉันมีความสุขมากกับความเร็วในการเดินทางของข้า ข้าเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณ [พรจากต้นไม้โบราณ] ที่ได้รับจากนางไม้ มันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมาก
เมื่อนางไม้สังเกตว่าข้าเป็นเพียง [สามัญชน] ที่ต่ำต้อย นางก็มอบพรให้แก่ข้า
จากนั้นสถานะของข้าก็เปลี่ยนไป
แต่เดิมที่ข้าเคยเป็น [มนุษย์] ตอนนี้ก็กลายเป็น [ต้นไม้โบราณ - มนุษย์] ที่จริงข้าก็ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร
มันฟังดูงี่เง่าจริงๆ แต่ค่าสถานะที่ข้าได้รับนั้นยอดเยี่ยมมาก ไม่เพียงแต่ค่าสถานะของข้าจะเพิ่มขึ้น แต่ข้ายังได้รับศักยภาพพิเศษในการเติบโตที่แข็งแกร่งขึ้น มันทำให้ขีดจำกัดค่าสถานะของข้าสูงขึ้นกว่าเดิม
นอกจากนี้ ข้าได้ยินมาว่ามีโอกาสที่ข้าจะได้เรียนรู้ทักษะเพิ่มเติมด้วย
ในที่สุด ข้าก็จะสามารถเรียนรู้ทักษะของตัวเองได้แล้ว อุว๊ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!
...เป็นเวลาเนิ่นนานแล้วที่สามัญชนได้รับพรเช่นนี้ แต่เดิมผู้ที่ได้รับมันมาล้วนเป็นผู้กล้าจากยุคสมัยเก่า
นี่เป็นพรอันทรงพลังที่สามารถให้ได้เพียงครั้งเดียวต่อสหัสวรรษและการได้รับพรเช่นนี้ยังหมายความว่าข้าต้องแบกรับภาระที่มีค่าเท่ากัน
แต่เรื่องราวทั้งหมดคือเรื่องราวในอนาคต สำหรับตอนนี้ ข้าขอจมอยู่กับความสุขอันไม่ต้องกังวลสิ่งใดดีกว่า
