บทที่ 365: เมืองในท้องฟ้า(ฟรี)

บทที่ 365: เมืองในท้องฟ้า(ฟรี)

การจ่ายคะแนนผลิตเป็นล้านเพื่อล่องหนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงนั้นค่อนข้างถูกมาก

เมื่อรวมกับการโจมตีพริบตา มันก็เป็นเพียงการสังหาร

โจวเฉียง รีบซ่อนการแสดงออกบนใบหน้าของเขา นี่เป็นไพ่ตายของเขา และเขาไม่ได้เตรียมที่จะแบ่งปันกับคนอื่นอย่างไม่เป็นทางการ

แม้ว่าผู้หญิงที่ยืนข้างเขาตอนนี้จะเป็นคนที่เขาเคยร่วมหลับนอนด้วยอย่างเร่าร้อนก็ตาม

แต่ใครจะรับประกันได้ว่าเธอจะเก็บความลับนี้ไว้ตลอดไป?

นอกจากนี้ โจวเฉียง ยังมีข้อสงสัยเกี่ยวกับ เสวี่ยอี้

หลังจากชะลอความเร็วลง พวกเขาก็มาถึงบริเวณรอบนอกของเมืองแห่งเทพในตอนดึก

ออร่าของทั้งคู่ต่ำมาก คนหนึ่งอยู่ระดับห้าและอีกคนหนึ่งอยู่ระดับสี่

เมื่อพวกเขามาถึงชานเมืองเป็นครั้งแรก พวกเขาทั้งคู่ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นกำแพงเมือง

เมื่อ โจวเฉียง จากไป กำแพงนอกเมืองยังคงสูงประมาณ 40 เมตร แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างมาก

กำแพงสูงกว่าเดิมสองเท่า เกือบจะเหมือนกรงที่ขดอยู่ข้างใน

ข้างบนนี้ไม่มีร่างลาดตระเวนอีกแล้ว ใครก็ตามที่มาจะต้องคำนึงถึงความสูงของกำแพงเถาวัลย์

มีพลเมืองธรรมดาทั่วเมืองน้อยกว่าเมื่อก่อนมาก ไม่แน่ใจว่าพวกเขาถูกพาเข้าไปข้างในหรือจากไป หรือมีอย่างอื่นเกิดขึ้น

ภาพถ่ายของ โจวเฉียง ที่ติดไว้บนกำแพงเมืองถูกลบออกไปนานแล้ว แม้แต่ดอกไม้ที่พร่างพรายที่เขาเคยเห็นก่อนหน้านี้ก็หายไปแล้ว

ทั้งเมืองเต็มไปด้วยออร่าแห่งความเคร่งขรึมและการฆ่าฟันที่อธิบายไม่ได้ ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังเตรียมที่จะทำอะไรบางอย่าง

โจวเฉียง ระวังตัวทันที

ยังคงมีแถวยาวที่ทางเข้า แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถอาศัยอยู่ภายในได้อย่างถาวร แต่ตราบใดที่พวกเขาหาวิธีทำงานบางอย่างภายในได้ อาหารประจำวันของพวกเขาก็จะรับประกันได้

สภาพจิตใจของคนเหล่านี้เลวร้ายยิ่งกว่าตอนที่ โจวเฉียง เข้ามาครั้งแรก แม้ว่าส่วนใหญ่จะมีสีหน้ามึนงงในดวงตาของพวกเขา แต่บางครั้งก็สามารถเห็นแสงริบหรี่ได้

แต่ตอนนี้สิ่งที่ โจวเฉียง เห็นคือทะเลแห่งความสิ้นหวัง

หลังจากเหลือบมองกัน ทั้งคู่ก็มีสีหน้าเหมือนกันและเข้าร่วมกับปลายสาย

แทบไม่มีใครคุยกันเลย และถึงจะมีก็กระซิบข้างหูกัน

และมันเป็นเสียงที่คุณไม่ได้ยินแม้คุณต้องการ

“บรรยากาศผิดสังเกต เวลาเราเข้าไป ระวังอย่าแยกจากฉัน”

โจวเฉียง เตือนด้วยเสียงต่ำ และ เสวี่ยอี้พยักหน้า

แถวเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงตาของพวกเขา

ถึงเวลานี้เสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่เริ่มขาดวิ่นและเต็มไปด้วยฝุ่นแล้ว แม้ว่าร่างกายของ เสวี่ยอี้จะยังระบุได้ว่าเป็นผู้หญิง แต่ใบหน้าของเธอก็เปื้อนโคลน ดูเหมือนแมวลายตัวใหญ่

โจวเฉียง นั้นคล้ายกัน เมื่อเทียบกับผู้คนที่ค่อนข้างสะอาดรอบ ๆ พวกเขา พวกเขาดูเหมือนผู้ลี้ภัยมากกว่า

ยามที่ประตูยังคงอยู่ที่นั่น และทันทีที่เขาเห็นพวกเขา เขาก็ขมวดคิ้ว

“คุณมาจากไหน ทำไมคุณถึงกล้าเข้าใกล้เมืองแห่งเทพโดยไม่แต่งตัวให้เรียบร้อย”

โจวเฉียง ตกตะลึง

ไม่มีข้อกำหนดดังกล่าวในครั้งสุดท้ายที่เขามา

เมื่อเห็นสีหน้ากระวนกระวายใจของยามมากขึ้น โจวเฉียงรีบคว้ามือของ เสวี่ยอี้และเริ่มขอโทษ

“ผมขอโทษ ผมกับภรรยามาจากทางใต้ เราประสบอุบัติเหตุหลายครั้งระหว่างทาง เสียเสบียงและรถของเรา ดังนั้นเราจึงไม่มีทางเลือกจริงๆ”

เสวี่ยอี้เงยหน้าขึ้นมอง โจวเฉียง ซึ่งโกหกหน้าตาย

ผู้ชายคนนี้พูดแบบนี้บ่อยไหม?

ทำไมเขาถึงเก่งนัก

โจวเฉียง ไม่รู้ว่าคำพูดของเขาทำให้ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาคิดว่าเขาเป็นพวกขี้โกหก เขาเล่าทุกเรื่องที่น่าสังเวชที่เขานึกออกอย่างจริงจัง

สาระสำคัญคือเขาไม่สามารถอยู่รอดได้อีกต่อไปและมาที่นี่เพื่อแสวงหาศรัทธาในสวรรค์

ยามเฝ้าประตูดูเหมือนจะเคยได้ยินเรื่องราวแบบนี้มาหลายครั้ง ใบหน้าของเขาไม่ได้อ่อนลงเลย

ในที่สุด ดูเหมือนเขาจะเอือมระอากับคำพูดของโจวเฉียง และทันใดนั้นก็ชี้ไปทางทิศตะวันตกนอกเมือง

“เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีบุคคลสำคัญมากมายในเมืองนี้ และทุกคนที่เข้ามาต้องชำระร่างกายให้สะอาด เทพไม้จะไม่ทอดทิ้งคุณ ดังนั้นวางใจได้”

ข้อมูลที่เปิดเผยโดยผู้คุมดึงดูดความสนใจของพวกเขาได้สำเร็จ บุคคลสำคัญ?

พวกเขามองหน้ากันโดยไม่รอช้า มุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ชายคนนั้นชี้

เมื่อพวกเขามาถึงครั้งแรก พวกเขาสังเกตเห็นผู้คนจำนวนไม่น้อยที่เดินไปทางนั้น แต่ โจวเฉียง คิดว่าพวกเขาได้ตั้งค่ายผู้ลี้ภัยอีกแห่งแล้ว

แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อย่างนั้น"

“และคนเหล่านี้ส่วนใหญ่ก็เหมือนกับพวกเขา ไม่สะอาดเป็นพิเศษ อาจถูกบังคับให้ล้างตัวและทำให้สดชื่น

หลังจากเดินเกือบหนึ่งไมล์ จะเห็นคนกลุ่มใหญ่รวมตัวกันอยู่ข้างหน้า บางคนแต่งตัวเป็นผู้ลี้ภัย และบางคนมาจากทีมรวบรวมของสภาแห่งทวยเทพ

“เวรเอ๊ย เมื่อไหร่จะหมดวันกันเนี่ย!”

"เจ้าเด็กเหลือขอโจวเฉียงขโมยอะไรมา! ทำไมเทพไม้ถึงไม่ยอมขนาดนี้!"

"สำคัญอย่างแน่นอน!"

“จุ๊ๆ ลดเสียงลงหน่อย ฉันได้ยินมาว่าคนที่มาครั้งนี้มาจากเมืองแห่งท้องฟ้า คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับเมืองนี้บ้างไหม”

“ไม่รู้สิ… แต่ในหมู่คนพวกนั้น มีบางคนที่มีปีกจริงๆ!”

"รู้แล้วเงียบไว้ พี่เขยของลุงของฉันเป็นนักวิจัย เขาบอกฉันว่าคนเหล่านี้จากเมืองท้องฟ้า กล่าวกันว่ามาจากทางเหนือ ว่ากันว่าพื้นที่ทั้งหมดของ หลิงหนาน ถูกยึดไปแล้ว พวกเขา มาที่นี่เพื่อช่วยเรา!"

ด้วยเสียงที่ไม่ดังก้องกังวานนี้ ทั้งสถานที่ก็เต็มไปด้วยความฉงนสนเท่ห์

หลิงหนานทางตอนเหนือเป็นเทือกเขาขนาดใหญ่ และมีส่วนหนึ่งของมันที่ติดกับเมืองแห่งเทพหรือมากกว่านั้นคือ เทือกเขาทั้งหมดมีพรมแดนติดกับเมืองใหญ่สามเมือง

เมืองทางเหนือที่พวกเขาพูดถึงคือเมืองลั่วหยาง ทางใต้ของเมืองลั่วหยางมีอีกเมืองหนึ่งคือเมืองชิง

ทั้งสองเมืองล้อมรอบด้วยภูเขาและมีสถานที่ท่องเที่ยวมากมาย พวกเขามีชื่อเสียงในฐานะเมืองการค้าในประเทศที่ยิ่งใหญ่ทางตะวันออก

ประชากรที่นั่นอาจน้อยกว่าเมืองแห่งเทพอยู่บ้าง แต่ก็เกือบถึงจุดสูงสุดของเมืองชั้นสองที่มีประชากรเกือบ 4.5 ล้านคน

หลังวันสิ้นโลก ก่อนที่การสื่อสารทั้งหมดจะถูกตัดขาด ข่าวสุดท้ายที่พวกเขาเห็นเกี่ยวกับหลิงหนานคือสิ่งมีชีวิตบนภูเขาเริ่มกลายพันธุ์ในวงกว้าง และผู้เชี่ยวชาญต่างเรียกร้องให้ผู้อยู่อาศัยเข้าไปในที่หลบภัยทางอากาศ .

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ไวรัสซอมบี้ก็แพร่ระบาดในวงกว้าง และหลังจากนั้นก็ไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับเมืองนั้นอีกเลย

อย่างไรก็ตาม แค่นึกถึงสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ที่ปรากฏตัวเป็นกลุ่มบนถนนระหว่างรายงานเบื้องต้น ผู้คนก็ยังรู้สึกใจสั่น

คนส่วนใหญ่ในเมืองอหางเทพไม่ได้ทนทุกข์ทรมานมากนัก เทพไม้ ดำเนินการตั้งแต่เนิ่นๆ และด้วยความช่วยเหลือจากนักวิจัยเหล่านั้น เมืองก็ฟื้นตัวได้เร็วกว่าที่คาดไว้มาก

แต่เมืองลั่วหยางเป็นนรกตั้งแต่เริ่มต้น

เสียงกระซิบในฝูงชนเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ โจวเฉียง มองไปที่ เสวี่ยอี้และเลิกคิ้ว

เสวี่ยอี้ขมวดคิ้วและส่ายหัว

“ไม่รู้สิ ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน”

เมื่อเธอกลายเป็นอวตารของ เทพไม้ เธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในครอบครัวดั้งเดิมของเธอ

เทพไม้ ไม่มีพลังมากพอที่จะควบคุมทุกคน ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะควบคุมคนที่แข็งแกร่งที่สุดในแต่ละครอบครัวเป็นส่วนใหญ่ จากนั้นคนเหล่านี้ก็เริ่มกลืนกินทั้งครอบครัวอย่างช้าๆ

คนที่ดื้อรั้นเกินไปได้กลายเป็นทีมผู้พิทักษ์ไปนานแล้ว

เทพไม้ ต้องการสร้างเมืองแห่งเทพของเธอเอง

เบื้องหน้าคนกลุ่มใหญ่นี้คือสระน้ำ เสวี่ยอี้กล่าวว่าสถานที่นี้ต้องเพิ่งก่อตั้งขึ้น

คนเหล่านั้นที่กระซิบกันเงียบลงทันทีที่พวกเขาเข้าใกล้สระน้ำ เมื่อมีผู้คนน้อยลงเรื่อยๆ โจวเฉียงพบว่าสถานที่นี้ได้รับการคุ้มกันโดยทีมยามหลายคน

จำเป็นหรือไม่ที่จะต้องใช้เวลานานขนาดนั้นสำหรับบ่อน้ำ?

โจวเฉียง งงงวยมาก

สีของสระน้ำค่อนข้างเป็นสีน้ำเงิน ใหญ่เกือบ 50 ตารางเมตร มีพื้นผิวที่สงบมาก

มองเห็นก้นบ่อได้อย่างชัดเจน ใสเป็นพิเศษ

คนสกปรกเหล่านี้ไปกันเป็นชุด ๆ ละเกือบร้อยคน และแม้ว่าพวกเขาจะเต็มไปด้วยโคลน แต่ไม่มีมลพิษในบ่อเลย

หลังจากขัดถูในบ่ออย่างรวดเร็ว พวกเขาก็ออกมาสะอาดเป็นพิเศษ

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ไม่ว่าคนพวกนี้จะไม่ได้อาบน้ำมานานหรืออะไร ร่างกายของพวกเขาก็จะถูกขัดจนเห็นคราบเลือดได้ง่าย

โจวเฉียง หรี่ตา

เขานึกถึงเลือดที่ไหลออกมาเมื่อเข้าสู่เมืองแห่งเทพ มีความคล้ายคลึงกับสถานการณ์ต่อหน้าเขาหรือไม่?

ทั้งสองอย่างเป็นการกระทำภาคบังคับและทุกคนต้องมีส่วนร่วม

ถ้าเขาเดาถูก อาจมีสถานที่แบบนี้ในเมืองชั้นในด้วย และขุนนางเหล่านั้นก็ควรมีข้อกำหนดนี้เช่นกัน

แน่นอน เนื้อหาของข้อกำหนดอาจเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

ในไม่ช้าก็ถึงคราวของพวกเขา ท่ามกลางความเงียบ โจวเฉียง กระโดดลงไปในน้ำพร้อมกับฝูงชน

น้ำในแม่น้ำในฤดูใบไม้ร่วงค่อนข้างเย็น แต่ทันทีที่ โจวเฉียง กระโดดลงไปในสระ เขาก็รู้สึกอบอุ่น

อาจจะเป็นน้ำพุร้อนที่นี่?

แต่ไม่มีหมอกลอยขึ้นและไม่มีกลิ่นกำมะถัน

ดูเหมือนว่าจะเป็นฝีมือมนุษย์จริงๆ

นอกจากความอบอุ่นในตอนแรกแล้ว เขายังไม่รู้สึกอะไรอีก

แม้แต่ร่างกายของเขาก็ยังรู้สึกอบอุ่น

ถ้าไม่ใช่เพราะทีมอารักขาที่เฝ้ามองจากด้านข้างอย่างเงียบๆ หลายๆ คนคงไม่อยากออกไปไหน

โจวเฉียง ก้มศีรษะเพื่อสังเกตน้ำในบ่ออย่างระมัดระวัง ไม่ว่าจะสัมผัสหรือรูปลักษณ์เมื่อตักขึ้นมาก็ไม่ต่างจากน้ำทั่วไป

แต่ไม่สามารถปนเปื้อนได้

'เขาอาจเป็นคนที่เชื่องช้าที่สุดในบรรดาผู้คนกว่าร้อยคน ซึ่งส่วนใหญ่ขึ้นฝั่งแล้ว ในขณะที่เขายังคงกระตือรือร้นที่จะดำดิ่งลงไปในส่วนลึกของสระ

แต่สุดท้ายเขาก็ล้มเลิกความคิดนั้นไป

เมื่อขึ้นฝั่งแล้วเสื้อผ้าของพวกเขาก็ไม่เปียกแม้แต่น้อย

มันวิเศษมาก

ตามฝูงชนจำนวนมากไปที่ประตูเมืองอีกครั้ง ครั้งนี้ทั้งสองคนเข้ามาได้สำเร็จ

แน่นอนว่ายังคงต้องเก็บตัวอย่างเลือด

เพื่อรับมือกับสถานการณ์นี้ โจวเฉียง เตรียมถุงมือสำหรับตัวเองในโลกแห่งความเป็นจริง

สัมผัสนั้นไม่ต่างจากผิวหนังมนุษย์ แต่มีเลือดที่ซื้อมาจากคนธรรมดา

เสวี่ยอี้ก็มีหนึ่งอัน

ถังเจียนหลงและคนอื่นๆ ก็เช่นกัน

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์แล้ว คนพวกนั้นอาจจะไม่มาถึงที่นี่จนกว่าจะถึงคืนนี้หรือพรุ่งนี้เช้า

เป้าหมายภารกิจของพวกเขาในครั้งนี้แตกต่างออกไป ภารกิจของ โจวเฉียง คือการเข้าไปในสถาบันวิจัยและรวบรวมหลักฐานของนักวิทยาศาสตร์ที่ใช้คนธรรมดาในการทดลองกับมนุษย์

เป้าหมายของ เสวี่ยอี้คือการค้นหาร่างหลักของ เทพไม้

เทพไม้ซ่อนร่างหลักของเขาตั้งแต่แรก ระมัดระวังตัวมาก

ท้ายที่สุดแล้วแม้แต่ไส้เดือนและมดไม่ว่าจะขุดเก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถขุดได้ตามอำเภอใจ

พวกมันต้องมีทิศทางที่แน่นอนก่อนที่จะเริ่ม

สิ่งที่ ถังเจียนหลงและคนอื่นๆ ต้องทำคือรอจนกว่าทั้งสองคนจะบรรลุวัตถุประสงค์ของภารกิจ จากนั้นพวกเขาจะสร้างความวุ่นวายในเมืองนี้ และ ถังเจียนหลงและ หยางหยาง จะหาทางสัมผัสร่างของ เทพไม้

โจวเฉียงไม่กังวลเกินไปที่เทพไม้จะถูกเผาจนตายโดยตรง เนื่องจากทั้งสองฝ่ายมีความแตกต่างกันสองระดับ

ตราบใดที่เธอบาดเจ็บ นั่นก็เพียงพอแล้ว

ทั้งสองคนทำราวกับว่าพวกเขาเพิ่งเข้ามาในเมืองนี้เป็นครั้งแรก โจวเฉียงใช้คะแนนล้านของเขาด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

จากนี้ไป เขาต้องรักษาความสามารถนี้ไว้ไม่ว่าจะที่ไหนและเมื่อไหร่ในเมืองนี้

แต่ความจริงที่ว่ายังไม่มีใครมาจับเขาแสดงว่าความสามารถนี้อาจหลีกเลี่ยงการตรวจสอบของ เทพไม้ ได้

เมื่อคิดอย่างนี้ คะแนนล้านก็ใช้จ่ายไปอย่างคุ้มค่า

ทุกนาทีและวินาทีตอนนี้ โจวเฉียง ใช้จ่ายคะแนนผลิตต่อเนื่อง ดังนั้นการดำเนินการนี้จะต้องรวดเร็วและเด็ดขาด

ทั้งสองถามไปเรื่อย ๆ ในลักษณะเล่น ๆ และในที่สุดก็พบสภาแห่งทวยเทพ

ขณะนี้พวกเขาไม่สนใจผู้คนในเมืองท้องฟ้า เนื่องจากนั่นไม่ใช่เป้าหมายของพวกเขา

โจวเฉียง เคยเห็นภารกิจที่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิจัยที่เผยแพร่โดยสภาแห่งทวยเทพครั้งล่าสุดที่เขามา แต่เขาจำไม่ได้เพราะตอนนั้นเขาไม่สนใจ

เสวี่ยอี้มักจะงุนงง ดังนั้นเขาจึงไม่ชัดเจนเช่นกัน

มีผู้คนจำนวนมากในสภาแห่งเทพเจ้ามากกว่าครั้งที่แล้ว หลายคนมีรูปลักษณ์ที่แปลกใหม่และอาจเพิ่งมาจากที่อื่น

การเลื่อนภารกิจบนกระดานยังเคลื่อนที่เร็วขึ้น โดยส่วนใหญ่เป็นภารกิจที่เรียกว่า "ไถ่ถอน"

"ช่วยเหลือมนุษย์ที่อาศัยอยู่นอกนครแห่งเทพและให้รางวัลตามจำนวน"

เนื้อหาภารกิจส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ บางภารกิจระบุชัดเจนว่ามีร่องรอยของชีวิตมนุษย์ที่ไหน

แต่ โจวเฉียง รู้สึกอยู่เสมอว่าพฤติกรรมนี้เหมือนกับเทพไม้ที่จู่ ๆ ก็เกิดความวิตกกังวลและต้องการจับมนุษย์ที่อยู่รอบ ๆ ในบัดดล

พวกเขาสองคนใช้เวลานานในการหาภารกิจเกี่ยวกับสถาบันวิจัย และเหตุผลที่ไม่มีใครรับภารกิจนี้ก็เพราะรางวัลนั้นต่ำมาก

"ช่วยสถาบันวิจัยจัดการขยะเป็นเวลา 12 ชั่วโมง ต้องการผู้มีพลังระดับ 4 ขึ้นไป รางวัล: ของเหลวสารอาหาร 2 ขวด"

ผู้มีพลังส่วนใหญ่มีความต้องการอาหารสูงกว่าคนทั่วไป และผู้ที่อยู่ในระดับ 4 มีความสามารถมากพอที่จะทำงานอื่นเพื่อหาอาหาร ซึ่งอาจรสชาติดีกว่าสารอาหารเหลวด้วยซ้ำ'