บทที่ 397: คิดถึงเผ่าทั้งหมดที่สามารถปล้นได้
อีกด้านหนึ่ง เหล่าภูตชายพาวิ่งกันตัวปลิวไปไกลก่อนจะหยุดพักหอบหายใจ “แล้วเรา...วิ่งกันทำไมเนี่ย?” “ใช่ แฮ่ก ๆ… เราวิ่งไปเพื่ออะไร?” ต่อมา พวกเขาก็นึกถึงสีหน้าเย็นชาและดวงตาคมกริบของผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะมองไปยังหูชิงซานที่กำลังทำหน้าโล่งใจ “นั่นคือหมอผีคนใหม่หรือ?” “นางดูดุมาก นางไม่อ่อนโยนเหมือนผู้หญิ...
