เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 26: เผชิญหน้ากับมอนสเตอร์วิญญาณ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 26: เผชิญหน้ากับมอนสเตอร์วิญญาณ
(ขอเปลี่ยนคำเรียกสัตว์ประหลาดทุกอย่างเป็นมอนสเตอร์นะครับ)
(วอลสัน)
... เอ่อ... อืม ข้าคิดคำพูดเปิดไม่ออกเลย
แต่มันก็ปกติไหม? เพราะตอนนี้ข้ากำลังอยู่ระหว่างการต่อสู้อยู่
อืม ช่างเถอะ เรามาเข้าเนื้อเรื่องกัน
"ก๊าซซ!"
ข้ายิงใยแมงมุมไปรอบๆ ตัวข้าอย่างไม่หยุดหย่อน เหวี่ยงผ่านอากาศไปทั่วทุกหนทุกแห่ง
แม้ว่าข้าอยู่กลางอากาศ แต่เสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งของ [คิริน] ก็ตามหลังข้ามาตลอดเวลา
...ไหงเจ้าพวกนี้มันบินได้กันเล่า! ข้าไม่คิดเลยว่ามันจะสามารถทำเช่นนี้ได้
“ก๊าซซ...” ข้าได้ยินเสียง [คิริน] กำลังสูดลมหายใจเข้า ข้าจึงได้ทำการเปลี่ยนถุงมือซ้ายเป็น [ถุงมือวายุ] ทันที
[ถุงมือวายุ] มีลักษณะคล้ายกับถุงมือติดหนึบที่ข้าสร้างขึ้น ดูไม่โดดเด่นและธรรมดาทั่วไป แต่ข้าได้เพิ่มหินเวทมนตร์ธาตุลมเข้าไปที่ด้านนอกของตัวถุงมือ
หินเวทมนตร์นี้ถูกซื้อมาจากร้านขายหินเวทมนตร์ในหมู่บ้าน ซึ่งเป็นร้านที่เกรซทำงานอยู่ นางได้ให้ส่วนลดกับข้าด้วย ถือว่าค่อนข้างดีเลยทีเดียว
หากข้านำมานาฉีดใส่หิน มันจะสร้างลมกรรโชกแรงออกมา ส่วนเหตุผลที่ข้าใช้มันตอนนี้น่ะเหรอ...
“รับไป!” ด้วยการระเบิดของสายลมจากหินเวทมนตร์ ข้าจึงสามารถหลบ 'ลมหายใจผลึก' ของ [คิริน] ที่อยู่ข้างหลังข้าได้ด้วยการเปลี่ยนทิศทางการบินกลางอากาศ
โอ้ พระเจ้า นั่นมันอะไรกัน? นั่นมันลมหายใจบ้าอะไร? ทำไมมันไม่พ่นออกมาเป็นไฟ เหตุไฉนมันถึงพ่นอะไรบางอย่างคล้ายผลึกแก้วใสเช่นนี้?
เมื่อเจ้าสิ่งนี้ไปโดนอะไรก็ตาม มันจะสร้างสถานะ 'คำสาปเหี่ยวเฉา' ขึ้นมา
"เคี๊ยกก!?" ข้าผลักพลังงานเวทย์มนตร์ทั้งหมดที่อยู่ในหินเวทย์ลมไปใส่ตัวของ [คิริน]
คราวนี้ข้าเปลี่ยน [ถุงมือวายุ] กลายเป็น [เครื่องจ่ายขนาดจิ๋ว] ด้วยแถบเครื่องมือจากมายคราฟ ข้าจึงสามารถสลับดูไอเท็มที่ข้ามีกับตัวเองได้อย่างรวดเร็ว
นอกเหนือจากสิ่งที่ข้าสามารถสวมใส่ได้แล้ว ข้ายังสามารถเลือกไอเท็มที่มีอยู่ในคลังข้าเพื่อให้มันปรากฏขึ้นในมือของข้าได้ทันที
"ขอโทษล่วงหน้าด้วยนะ!" ใบหน้าของ [คิริน] ถูกฉาบด้วยใยแมงมุมอย่างสมบูรณ์ จากนั้นข้าก็เหวี่ยงตัวลงไปบนหลังของมัน
มันเริ่มเร่งความเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน เพื่อที่พยายามจะสลัดข้าทิ้งไป แต่โทษทีนะ ~ ใยแมงมุมมีความแข็งแรงมากจนกระทั่งเมล่อนยังไม่อาจทำลายมันได้เลย
ใยได้ปิดบังใบหน้าทั้งหมดและดวงตาสองข้างของมัน ทำให้ตาของมันมืดบอดสนิท ทันใดนั้นมันก็เริ่มพุ่งไปมาอย่างบ้าคลั่ง
หลังจากมัดขามันด้วยใยแล้ว คิรินก็ล้มลงไปกองกับพื้น
"เคี๊ยย-" เมื่อตัวข้าอยู่ใกล้กับพื้นดิน ข้าก็ได้วางบล็อกสไลม์ขนาดมหึมาที่ข้า [ประกอบ] ไว้ล่วงหน้า
ลูกบอลสไลม์ที่รวบรวมจากมอนสเตอร์สไลม์ สามารถนำมาสร้างเป็นสไลม์บล็อคได้ ข้าได้ซ้อมทำแบบนี้มาตลอด เพราะข้าจะได้ไม่ตายจากการตกจากที่สูง อีกสาเหตุหนึ่งที่ข้าสร้างบล็อคสไลม์ขึ้นมาก็เพราะข้านึกอยากเล่นสนุกเหมือนกับมันเป็นแทรมโพลีน
มันทำหน้าที่ของมันได้อย่างน่าทึ่ง เมื่อตัวข้าและ [คิริน] ลอยกระเด้งไปที่มัน พวกข้าก็พุ่งขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง หลังจากนั้นข้าจึงยิงเชือกไปที่ต้นไม้ใกล้ๆ ด้วยมือข้างหนึ่งพร้อมกับพยายามมัด [คิริน] ให้แน่นขึ้นไปอีก
"...เรียบร้อย" ข้ากระโดดลงมาจากต้นไม้สู่พื้นดิน
[คิริน] ห้อยลงมาจากต้นไม้พร้อมกับใยรัดตัว มันได้แต่พยายามดิ้นไปมาเพื่อพยายามหลุดจากบ่วงที่รัดมันเอาไว้
ข้าจึงได้หยิบ [นม] ออกมาแล้วยัดเข้าไปในปากของคิริน
[คิรินในตำนาน (วัยเด็ก)_ ระดับ 48_เลือด: 1378/1378_สถานะ: ทั่วไป_สมญานาม: แฟรี่ผู้ปกปักษ์ต้นไม้]
โอ้ โอ้! ดูเหมือนคำสาปจะถูกถอนไปแล้ว
[นม] ของเกมมายคราฟช่างเป็นไอเท็มอเนกประสงค์ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ
หลังจากดื่มนมลงไปแล้ว [คิริน] เงียบลงทันที มันดูเหมือนจะเหนื่อยและง่วงนอนมาก
เมื่อหันไปทางเกรซ ข้าก็เห็นนางลากคิรินมาอีกตัว
ซึ่งเจ้าคิรินตัวนี้ ทั้งตัวของมันถูกฝังอยู่ใต้ดิน มีเพียงศีรษะเท่านั้นที่โผล่พ้นพื้นออกมา
เกรซนำไม้เท้าของนางทำให้ [คิริน] 'ล้ม' ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันเป็นภาพที่ดูทั้งตลกและน่าสงสารเป็นอย่างมาก
เกรซในตอนนี้ยืนอยู่ข้างหลัง [คิริน] เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้มันพ่นลมหายใจของมันใส่ นอกจากนี้นางยังใช้เวทมนตร์ดินขัง [คิริน] ไว้ซ้ำๆ เพื่อที่มันจะได้ไม่หลุดรอดออกมา [คีริน] ถูกตรึงไว้อย่างสมบูรณ์ จนไม่สามารถแม้แต่จะหันศีรษะไปไหนได้
เกรซตี [คิริน] ไปเรื่อยๆ ขณะที่คอยกันไม่ให้มันหนีไปไหน ระหว่างนั้น นางก็ต้องตรวจจับชีพจรของมันด้วย จะได้ไม่ตายไปเสียก่อน ดูเหมือนว่าคงต้องใช้เวลาอีกสักพักเลย
หา? เจ้ากำลังสงสัยเหรอว่าทำไมต้องทำให้มันหมดสติด้วย? อืม ก็ข้าไม่สามารถให้ [นม] พวกมันได้ในสภาพปกติน่ะสิ ถ้าเกิดให้ไปมีหวังมันงับหัวข้าหลุดแน่
ส่วนทางดา้นเมล่อน... อ๊า! ด้านของนางมีสภาพดีกว่าหน่อย
ตั้งแต่วินาทีที่ข้าหันไปหานาง การต่อสู้มันก็จบนานแล้ว
นางตัดผ่านการป้องกันและยกศีรษะของ [คิริน] ขึ้นด้วยมือซ้ายพร้อมกับเปลี่ยนทิศทางการโจมตีของลมหายใจคิรินที่พุ่งเข้าใส่นาง
นางพลิกตัวกลางอากาศและจับทุ่ม [คิริน] ตีลังกาจมลงกับพื้น จากนั้นนางก็ยัดขวด [นม] เข้าไปในปากของมันโดยตรง ในขณะที่มันยังคงสับสนอยู่
...อืม นางทำโดยมันยังไม่หมดสติด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าสิ่งที่ข้าบอกให้ทำไปคงไม่จำเป็นเลยสินะ ขอโทษด้วยนะเกรซ
ผ่านไปสักพัก เกรซก็จัดการด้านของนางเสร็จพอดี
ข้าตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีศัตรูรอบตัวเราอีกต่อไปด้วย [แผนที่ขนาดเล็ก] จากนั้นจึงเดินกลับไปหาต้นไม้
เอาล่ะ ได้เวลาจัดการกับเจ้าสิ่งนี้แล้ว
หากมีปัญหาเรื่องค่าสถานะผลเสีย...ทางออกที่ดีที่สุดที่ควรใช้คือ [นม]
เป็นไงล่ะ พวกเจ้ารู้ถึงความยิ่งใหญ่ของ [นม] หรือยัง!?
#ข้า...ไม่สามารถ... # มันส่งโทรจิตรมาอีกแล้ว แต่ข้าก็ยังคงไม่สนใจมันเช่นเดิม
ข้าหยิบขวด [นม] ในมือขึ้นมา
จากนั้นข้าก็สังเกตต้นไม้อย่างใกล้ชิด พร้อมกับเริ่มสงสัยว่าสีดำพวกนี้คืออะไรและมันมาจากไหน
แต่แล้ว ข้าก็ได้รับคำตอบเมื่อข้าริน [นม] ลงไป
แผ่นดินสั่นสะเทือน...ไม่สิ ต้องบอกว่าทั้งรากของต้นไม้มันสั่นสะเทือนอยู่
สีดำที่ติดอยู่ตามต้นไม้ สาเหตุอันก่อให้เกิดภัยพิบัติกำลังจางหายไป มันหายไปหมดชั่วพริบตา ราวกับว่ามันไม่เคยมีมาก่อน
ในขณะนั้นเอง ก็ได้มีบางอย่างสีดำหล่นลงมาจากด้านบนของต้นไม้
"หือ!?" ข้าจ้องมองวัตถุสีดำทรงกลมบนพื้นด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
มันคือกะโหลกศีรษะ กะโหลกศีรษะสีดำ
สีของมันเป็นสิ่งที่คล้ายกับถ่านที่มืดที่สุด สีของสิ่งมีชีวิตที่ถูกแผดเผาไป นอกจากนี้ ยังมีควันสีดำที่ล้อมรอบมัน สั่นไหวเป็นลางร้ายอบอวลไปทั่วอากาศ
...แน่นอน ข้าจะลืมมันไปได้อย่างไร?
มันคือโครงกระดูกอันเหี่ยวเฉา
โครงกระดูกอันเหี่ยวเฉามีอยู่เฉพาะในดินแดนใต้พิภพของเกมมายคราฟ มันจะสร้างดีบัฟ [คำสาปเหี่ยวเฉา] หากมันโจมตีไปที่ผู้เล่น
เมื่อเอาชนะมันได้ ก็มีโอกาสน้อยมากที่มันจะดรอบหัวโครงกระดูกของมันออกมา
แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?
อย่าบอกนะว่าเหตุผลทั้งหมดที่ชีวิตของทั้งภูมิภาคค่อยๆ หายไปเป็นเพราะสิ่งนี้?
ไม่สิ...มันใช่จริงเหรอ!? ในเมื่อมันอันตรายมาก ข้าก็จำเป็นต้องแยกมันออกไปจากพื้นที่นี้
พอข้าเอื้อมไปที่กะโหลกสีดำด้วยมือของข้า ข้าก็เก็บมันไว้ใน [กระเป๋าเก็บของ] และข้าคิดว่าจะผนึกมันไว้ในนี้ตลอดกาล
#- ขอบคุณ # ครั้งนี้ข้อความโทรจิตฟังดูคล้ายกับเสียงอิสตรี
"!?"!?"... !" เราทั้งสามคนยังถึงกับยืนนิ่งงันด้วยความตกใจ
อะไรเนี่ย!? นี่มันอะไรกัน? ข้อความโทรจิตก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเสียงของตาแก่คนหนึ่ง ทว่าเสียงที่เราได้ยินอยู่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเป็นเสียงของหญิงสาวแสนใจดี
#แหม ข้านี้ช่างหยาบคายจริงเชียว ข้ามีนามว่านาคูลา ข้าคือเผ่านางไม้โบราณ - ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าเสียงของข้าจะได้รับผลกระทบจากการกลืนกิน # ต้นไม้ทำเสียงดังกึกก้องราวกับว่ามันมีความคิดเป็นของตัวเอง หรือว่าเป็นแค่ลมกันนะ?
เอ๊!? มันอ่านใจข้าได้หรือเปล่าเนี่ย!? น่ากลัวชะมัดยาก! น่ากลัวเกินไปแล้ว! ข้าขอโทษด้วยที่เรียกเจ้าว่าตาแก่
# ข้า- ไม่น่ากลัว - ข้าปกป้องป่าอยู่เสมอ - #
“...เอ่อ ขอบคุณเจ้าที่ปกป้องป่ามาตลอดนะ” ข้าหยุดพูดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงถามด้วยความสงสัยออกไป "คือคุณนางไม้ ท่านช่วยอธิบายให้เราฟังหน่อยได้ไหมว่าเหตุใดท่านถึงถูกเจ้าสิ่งนี้... 'กลืนกิน' "
#- ข้าไม่ทราบ - วันหนึ่งจู่ๆ ข้าก็เป็น -# เสียงของนางไม้ได้เงียบไปชั่วครู่หนึ่ง เสียงของนางฟังดูแปลกประหลาดอย่างยิ่ง
หา? เอ๊? ไหงถึงเงียบไปงั้นกันล่ะ?
นางลืมเรื่องที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดเลยเหรอ? ไม่สิ มันเป็นไปได้ด้วยงั้นหรือ?
______________________________
ข้าพยายามพูดคุยกับนางมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้รับเบาะแสจากบทสนทนาอันยาวยืดเลย
"มีเพื่อนของท่านคนอื่นที่ได้รับผลกระทบจากการกลืนกินนี้อีกไหม?"
#- ไม่ - มีแต่ตัวข้าเอง - ข้าไม่ต้องการที่จะสร้างปัญหาให้กับเจ้าอีกต่อไป - เราติดหนี้ของเจ้า - ผู้กอบกู้ - ที่เหลือข้าจะช่วยผู้อื่นเอง - #
ตอนนี้ดูเหมือนทุกอย่างจะจบลงดีแล้ว งั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณนางไม้แล้วกัน
ข้าสรุปเหตุการณ์ทั้งหมดและเตรียมตัวจะกลับกันแล้ว
ยามนี้ก็ใกล้จะดึกแล้ว พระอาทิตย์กำลังตก
#- ใยต้องรีบไปเร็วขนาดนั้น? - ไม่เห็นต้องใจร้อนเช่นนี้ - ผู้กอบกู้ - เจ้าฟันฝ่าข้ามอุปสรรค - เพื่อช่วยข้า- #
...นางช่างพูดมากเหลือเกิน ข้าเริ่มรู้สึกรำคาญเสียงของนางที่ช่างจ้อนัก
#- หา? - หยาบคาย - ถ้าอย่างนั้น - ผู้กอบกู้ - ได้โปรดรับของขวัญจากข้าด้วย - ขอบคุณ - #
