บทที่ 394: พวกมันทำร้ายข้าจริง ๆ ข้าไม่ได้โกหก!
หลงเหยาทำหน้ามุ่ยมองหยินชางพร้อมกับบ่นพึมพำไม่หยุด ต่อมา เขาถอนหายใจเหมือนชายชรา ส่ายหัวน้อย ๆ แล้วเปลี่ยนคำพูดในที่สุด “ช่างเถอะ ๆ ยังไงเสี่ยวเหยาก็ถูกตีอยู่ดี วันนี้เสี่ยวเหยาเอาคืนมามากพอแล้ว อย่างแย่ที่สุด ท่านปู่แค่จะตีเสี่ยวเหยาเท่านั้นแหละ” อย่างไรเสียเขาก็ได้ระบายความโกรธในใจออกมาแล้ว ไม่มีอ...
