บทที่ 355: คุณสมบัติน้ำระดับ 7(ฟรี)

บทที่ 355: คุณสมบัติน้ำระดับ 7(ฟรี)

เมื่อมองแวบแรก ในห้องต่างๆ เต็มไปด้วยพืชพรรณนานาชนิด

กระจกใสบนหลังคาช่วยให้แสงแดดส่องเข้ามาได้ ช่วยให้พืชเหล่านี้สังเคราะห์แสงได้

พืชพรรณเขียวชอุ่มราวกับว่านี่ไม่ใช่สถาบันวิจัย แต่เป็นสวนพฤกษศาสตร์

โจวเฉียง พยายามเข้าใกล้ แต่สังเกตเห็นว่าชายที่นำทางดูเหมือนจะตั้งใจอยู่ห่างจากช่องเหล่านี้

ดังนั้น ทุกๆ สามเมตรหรือมากกว่านั้น จะมีช่องหนึ่งซึ่งให้ความรู้สึกเหมือน... กระถางดอกไม้

หลังจากเดินไปหลายนาทีในสภาพแวดล้อมเดิม โจวเฉียงเริ่มรู้สึกกดดันเล็กน้อย

ขณะที่เขากำลังผ่านช่องหนึ่ง จู่ๆ เขาก็หันศีรษะไปและพบกับดวงตามึนงงคู่หนึ่ง

นี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ค่อนข้างคล้ายมนุษย์ แต่ร่างกายส่วนใหญ่ดูเหมือนพืช แม้จะฝังรากอยู่ในดิน

ท่าทางค่อนข้างบิดเบี้ยว แขนทั้งสี่ยังคงมีอยู่ แต่เปลี่ยนเป็นไม้อย่างสมบูรณ์

กะโหลกศีรษะดูเหมือนไม่ขยับเขยื้อน มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ขยับได้เป็นครั้งคราว แต่ไม่มีวี่แววของการมีชีวิต

เทียบกันแล้ว ทางเดินนี้มีต้นไม้ไม่มากนัก มันดูค่อนข้างใหม่

หลังจากหยุดครู่หนึ่งเขาก็สบตากับชายตรงหน้าโดยไม่แสดงสีหน้าเปลี่ยนไป

ดังนั้นพวกเขาจึงทำการทดลองกับมนุษย์

รวมกับพืช?

ตอนแรกเขาคิดว่าเขาจะได้เห็นผู้ทดสอบใหม่ล่าสุด แต่หลังจากเดินไปอีกสองสามเมตร ทางเลี้ยวปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

ประตูรักษาความปลอดภัยเหล็กกล้าไร้สนิมขนาดใหญ่ดูเหมือนประตูห้องนิรภัยของธนาคาร โดยมียามสูงสองคนยืนขนาบข้าง ทั้งคู่มีรูปร่างผอมเพรียวผิดปกติ

ขณะที่ โจวเฉียง เดินผ่านไป เขาก็เห็นรากเล็กๆ ที่ปลายเท้าของหนึ่งในนั้น

ประตูสามารถเปิดได้โดยบุคคลระดับ 6 สองคน มันเป็นสถาบันวิจัย แต่ดูเหมือนคุกมากกว่า

เมื่อเข้ามา แสงก็หรี่ลงทันทีเนื่องจากพืชพรรณภายในนั้นสูงขึ้นไปอีก

บางตัวไม่จำเป็นต้องแยกออกจากกันด้วยซ้ำ บางครั้งคุณจะเห็นต้นไม้สั่นไหว ทำให้คุณสงสัยว่าเป็นต้นไม้จริงๆ หรืออย่างอื่น

ร่างกายของ ไร้สมองสั่นเล็กน้อย และความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกก็พลุ่งพล่านในหัวใจของ โจวเฉียง

โจวเฉียงมีลางสังหรณ์ว่าที่ใต้เท้าของเขาน่าจะเป็นที่ที่ ไร้สมองถูกสร้างขึ้น

เดินต่อไปอีกเล็กน้อย สถาบันวิจัยของจริงที่มีขนาดเล็กกว่าเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้น

เมื่อมองแวบแรก จะเห็นผู้คนมากมายในเสื้อคลุมสีขาวเคลื่อนไหวไปมาอยู่ข้างใน

หลังจากที่ยามที่มีตราบนหน้าอกของเขาพา โจวเฉียง เข้าไปข้างใน เขาก็หันหลังและจากไป

ถัดไป ผู้หญิงในเสื้อคลุมสีขาวเดินนำ โจวเฉียง

แต่ละคนในเสื้อคลุมสีขาวดูเร่งรีบ ใบหน้าไร้อารมณ์ ราวกับตุ๊กตาที่ตั้งโปรแกรมไว้ล่วงหน้า

“ถอดเสื้อผ้าออกเพื่อตรวจสอบ”

เสียงที่ค่อนข้างแหบแห้งดังขึ้น และ โจวเฉียง ก็ถูกนำตัวไปที่ห้องตรวจ

โจวเฉียง ลังเลเล็กน้อย แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจเขาและหันไปหยิบก้านพืชที่ โจวเฉียง คุ้นเคยเป็นอย่างดี

ลำต้นของต้นไม้สีแดงที่เขาได้มาในตอนแรกเป็นแบบนี้

หลังจากสั่งสมจิตใจตัวเองหลายครั้ง โดยบอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่ร่างเดิมของเขา โจว เฉียงก็สงบลง

ผู้หญิงคนนั้นมองเขาเหมือนมองดูศพ แล้วเอาก้านต้นไม้พันรอบมือเขา

ความรู้สึกทิ่มแทงเล็กน้อยเกิดขึ้นเมื่อมีหนามยื่นออกมาจากต้นไม้และมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย

โจวเฉียง ก้มหัวลงและมองไปที่ข้อมือของเขา ดูเหมือนว่าเทพไม้จะไม่ไว้ใจเทคโนโลยีของมนุษย์มากนัก เธอดูเหมือนจะเชื่อใจตัวเองตั้งแต่ต้นจนจบ

แต่ตราบใดที่ไม่ได้ตรวจสมองก็ไม่น่ามีปัญหา

กิ่งวิลโลว์ปล่อยออก เปลี่ยนเป็นสีชมพูเล็กน้อย จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็เอาไปวางไว้ข้างๆ

"เอาล่ะ ยินดีต้อนรับสู่สถาบันวิจัย"

ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นและพูดคำต้อนรับอย่างไร้อารมณ์

ชิ้นส่วนในมือของ โจวเฉียง ถูกผู้หญิงคนนั้นแย่งไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ โจวเฉียง ถูกปล่อยให้รออยู่ครู่หนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นก็กลับมา

คนชุดขาวที่อยู่รอบนอกเหล่านี้ค่อนข้างอายุน้อย อาจอยู่ในวัยยี่สิบหรือสามสิบ

เมื่อเขาไปถึงตำแหน่งกลาง โจวเฉียงเห็นคนแก่สองสามคน

ทำไมเขาถึงคิดว่าพวกเขาพิเศษ?

เนื่องจากการแสดงออกของคนเหล่านี้ชัดเจนที่สุดที่ โจวเฉียง เคยเห็นตั้งแต่เข้ามาในสถาบันวิจัย

“คุณเป็นคนพบสิ่งนี้ใช่ไหม เราเพิ่งตรวจสอบมัน ถือได้ว่าเป็นพลังงานใหม่ประเภทหนึ่งและมันก็ทนทานมาก”

ทันทีที่ โจวเฉียง ปรากฏตัว ชายชราอายุประมาณหกสิบเศษก็เข้ามาด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น

"คุณมีสิ่งนี้มากกว่านี้ไหม? ดูเหมือนเศษชิ้นส่วนที่ถูกทุบทิ้ง ถ้าเราได้สิ่งนี้มากกว่านี้ เราคงจะมีความมั่นใจมากพอที่จะสร้างอาวุธพิเศษเพื่อปกป้องผู้คนในเมือง!"

คนที่สองเริ่มพูด คนที่สามและสี่ตามมา

มีชายชราทั้งหมดเพียงห้าคน คนสุดท้ายมองต้นไม้ข้างนอกด้วยท่าทางงุนงงเป็นครั้งคราว

“หยุดมองได้แล้ว” ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหลังพูดกับชายคนนั้นด้วยใบหน้าลังเล “ฉันบอกคุณหลายครั้งแล้ว คุณแค่ทำงานหนักเกินไป แล้วจะมีผีในสถาบันวิจัยได้อย่างไร”

เสียงของเขาเบามาก แต่ โจวเฉียง ได้ยิน

โจวเฉียง มองไปที่ชายทั้งห้าที่อยู่ข้างหน้าเขา พวกเขาดูเหมือนไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน หรือสิ่งที่พวกเขาเห็นอาจแตกต่างจากที่คนส่วนใหญ่เห็น

โจวเฉียง แสดงท่าทางค่อนข้างหวาดกลัวและส่ายหัวซ้ำๆ

“ฉันเห็นชิ้นส่วนนี้ในสมองของซอมบี้ มันเป็นซอมบี้ระดับสามเช่นกัน แต่มันแข็งแกร่งกว่าเพื่อนของมันมาก” โจวเฉียงเริ่มปั้นน้ำเป็นตัว แสวงหาประโยชน์เพิ่มเติม

ชายชราเริ่มตื่นเต้นมากขึ้นและพูดคุยกันอย่างเปิดเผย บางคนบอกว่ามันเป็นของขวัญจากพระเจ้า ในขณะที่บางคนอ้างว่ามันเป็นความหวังของมนุษยชาติ ไม่ว่าในกรณีใด พวกเขาต้องการมากกว่านี้

หนึ่งในนั้นเสนออย่างมั่นใจที่จะเข้าร่วมกับ โจวเฉียง ในความพยายามของเขา แต่ โจวเฉียง ปฏิเสธทั้งหมด

"ไม่ใช่ว่าหากฉันมอบสมบัตินี้ให้กับ เทพไม้ ฉันจะได้พำนักถาวรในเมืองชั้นใน" โจวเฉียง พูดค่อนข้างโล�

พวกผู้ชายมองหน้ากันแล้วหัวเราะลั่น

"ตราบใดที่คุณยังหาสิ่งนี้ได้ ต่อให้คุณเข้าร่วมสถาบันวิจัยก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้!" ชายที่ดูแก่ที่สุดกล่าวหลังจากครุ่นคิด

โจวเฉียง ตกตะลึง ทำไมผู้ชายคนนี้ไม่พูดก่อนหน้านี้?

เดิมที คนเหล่านี้ต้องการให้ โจวเฉียง นำทีมออกเดินทางทันที แต่ โจวเฉียง ซึ่งอ้างว่าร่างกายไม่สบายได้ขอพักสามวัน

จากนั้นเขาก็ย้ายไปที่สถาบันวิจัยชั่วคราวโดยอาศัยอยู่กับบุคคลสำคัญทั้งห้าของสถาบัน

นอกจากห้องทดลองขนาดใหญ่แล้ว ศูนย์กลางของสถาบันยังมีห้องอีกหลายห้อง เดิมทีพวกเขาตั้งใจจะให้คนเหล่านี้พักผ่อนเมื่อพวกเขาเหนื่อย แต่ตอนนี้พวกเขากลายเป็นที่พักของ โจวเฉียง

แม้ว่าชายเหล่านี้จะดูปกติ แต่เมื่อพิจารณาจากสภาพความเป็นอยู่แล้ว พวกเขาไม่ได้ออกไปข้างนอกเป็นเวลานาน

ผู้หญิงที่พา โจวเฉียง เข้ามามีหน้าที่ดูแลชีวิตประจำวันของผู้ชาย พวกเขาเรียกเธอว่าเสี่ยวฮัว โจวเฉียง ไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้เกี่ยวข้องกับ โซโฟราเอลฟ์หรือไม่ แต่เขามีเจตนาฆ่าเธอ

หลังจากจัดการทุกอย่างให้เขาแล้ว คนเหล่านี้ก็เริ่มศึกษาชิ้นส่วนคริสตัลน้ำ เมื่อพิจารณาจากรูปร่างหน้าตาแล้ว พวกเขาคงรู้แล้วว่าจะใช้แหล่งพลังงานดังกล่าวในปริมาณมากได้อย่างไร

ห้องเก็บเสียงได้ดี หากไม่ใช่เพราะไม่มีต้นไม้แผ่กิ่งก้านสาขาอยู่ข้างใน โจวเฉียงคงคิดว่าเขาโดดเดี่ยว

ที่นี่มีกล้องวงจรปิดอยู่สองสามตัว แต่ดูเก่า เลยไม่ค่อยมีประโยชน์

ทีมรักษาความปลอดภัยไม่ค่อยเข้าไปในห้องทดลองภายในนี้อย่างใกล้ชิด ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังทำตามคำสั่งหรือระวังอะไรบางอย่าง

โจวเฉียง นอนอยู่ในห้องสีขาวสลัวๆ คล้ายกับหอผู้ป่วยในโรงพยาบาล โดยหลับตาพักผ่อน หลังจากผ่านไปไม่รู้กี่รอบ เสียงฝีเท้าเบาๆ ก็มาจากนอกประตูของเขา

คนข้างนอกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นดูเหมือนจะเตรียมใจก่อนที่จะเคาะ

โจวเฉียง ลุกขึ้นและเปิดประตู มีชายชราที่ค่อนข้างลังเลยืนอยู่

โจวเฉียง เลิกคิ้ว เขาจำใบหน้าของชายคนนี้ได้

เป็นชายที่ดูค่อนข้างงงงวยในตอนนั้น

“ขอฉันเข้าไปนั่งหน่อยได้ไหม ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครรู้” ชายชราเหลือบมองไปรอบๆ ก่อนถอนหายใจโล่งอกเมื่อไม่เห็นใคร

โจวเฉียง แสร้งทำเป็นไม่รู้ แต่ก็เปิดประตูอยู่ดี

หลังจากเข้ามาในห้องอย่างกระตือรือร้น ชายชราก็ยืนอยู่กับที่ ดูเหมือนจะครุ่นคิดอยู่ลึกๆ

“คุณเคยสงสัยที่นี่ไหม” ทันใดนั้นเขาก็ถามด้วยความกลัวในดวงตาของเขา

โจวเฉียง ส่ายหัวด้วยความสับสน ดูเหมือนคนธรรมดา

“พวกเขามักจะพูดว่าข้างนอกยังเป็นสถาบันวิจัยเดิมของเรา แต่หลายครั้งที่ฉันเห็นว่าทุกอย่างข้างนอกปกคลุมไปด้วยพืช บางครั้งก็มีนักพลังจิตมาหาเราเพื่อรับการรักษา คนเหล่านี้ล้วนดูแปลก ๆ แต่เพื่อนเก่าของฉันทำราวกับว่าพวกเขามองไม่เห็นอะไรเลย” เขากล่าว

“สถานการณ์นี้เกิดขึ้นมานานแล้ว ฉันอยากออกไปดูจริงๆ แต่อีกเสียงในหัวบอกฉันว่าอย่าทำเลย บางครั้งฉันก็สงสัยว่าฉันเป็นโรคจิตหรือเปล่า”

“ฉันไม่ได้เจอครอบครัวของฉันมานานแล้ว ฉันสงสัยอยู่เสมอว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่จริง ๆ หรือเปล่า”

"ปีอะไรหลังจากวันสิ้นโลก"

ชายชราดูเหมือนจะเต็มไปด้วยคำถามซึ่งทำให้เขาเสียสติ

โจวเฉียง พิจารณาคนที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างระมัดระวัง

ชายชราดูเหมือนจะอยู่ในวัยห้าสิบ ใบหน้าของเขาไม่มีรอยย่นมากนัก แต่ผมของเขาส่วนใหญ่เป็นสีเทา และมีเส้นเลือดที่บอบบางในดวงตาของเขา

โจวเฉียง จัดระเบียบคำพูดของเขาและเริ่มพูด

“ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงของปีที่สาม หยุนเฉิงพัฒนาไปมาก ทุกคนเรียกมันว่าเมืองแห่งเทพ”

“เจ้าแห่งเมืองแห่งเทพเป็นผู้มีพลังธาตุไม้ระดับแปด ทีมพิทักษ์เมืองล้วนประกอบด้วยคนธาตุไม้ รวมถึงบริเวณรอบสถาบันวิจัยซึ่งมีฉากกั้นมากมาย ล้วนเต็มไปด้วยต้นไม้”

โจวเฉียง ไม่ได้ปิดบังหรือพูดเกินจริงแต่อย่างใด เขาเพิ่งพูดในสิ่งที่เขาเพิ่งเห็น

ชายชราก้มหน้าลงพึมพำกับตัวเอง

“มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ผู้ปกครองที่ฉันจำได้ควรเป็นตระกูลของคุณเสวี่ย เธอเป็นผู้ใช้พลังธาตุน้ำระดับเจ็ด…”

หลังจากที่ชายชราพูดจบ ร่างกายของเขาก็เซ

จากนั้น สิ่งที่คล้ายเถาวัลย์บางอย่างก็ยื่นออกมาจากหัวของเขา เริ่มเจาะลึกเข้าไปในสมองของเขา

ใบหน้าของชายชราบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ยังพยายามพูดอะไรบางอย่าง

"พวกเขา พวกเขากำลังทำการทดลองเกี่ยวกับซอมบี้..."

ทันทีที่เขาพูดจบ เถาวัลย์ก็งอกขึ้นอย่างกะทันหัน และชายชราก็ล้มลง

มีเสียงฝีเท้าข้างนอกประตูเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว

เฝ้าดูชายชราที่ร่างกายเริ่มสั่น แววตาของโจวเฉียงฉายแววสงสาร

เทพไม้ ต้องการให้คนอื่นทำงานให้เขา แต่เขากังวลว่าผู้คนอาจไม่ต้องการ ดังนั้นเขาควรจะใช้วิธีพิเศษเพื่อสร้างภาพลวงตาสำหรับคนเหล่านี้

ชายชราคนนี้มีพลังจิตที่แข็งแกร่ง หรือไม่ก็เป็นคนพิเศษ เขามีความรู้สึกที่คลุมเครือในการตื่นขึ้น

เสียงฝีเท้าหยุดลงที่หน้าประตู ประตูไม่ต้องการให้ โจวเฉียง เปิด

ผู้หญิงที่เรียกว่าเสี่ยวฮัวยืนอยู่ที่ประตูมองเข้าไปข้างในอย่างไม่แสดงออก

"ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย... สุภาพบุรุษคนนี้ต้องการคุยกับฉัน แต่ทันทีที่เราเริ่มพูดถึงต้นไม้ข้างนอก เขาก็เป็นลม!"

โจวเฉียง เดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นอย่างช่วยไม่ได้ เธอมองเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ เพื่อช่วยเหลือชายชรา

"คุณ หลี่ไดจุน ค่อนข้างเป็นโรคจิตเภท เขามักพูดบางสิ่งที่อธิบายไม่ได้ หลังจากการทดลองนี้ เราจะเกลี้ยกล่อมให้เขาออกจากตำแหน่งและพักฟื้น"

เสี่ยวฮัวกล่าว

โจวเฉียง พยักหน้าพร้อมที่จะช่วยเหลือ แต่ เสี่ยวฮัว หลีกเลี่ยงเขา

เมื่อมองดูผู้หญิงสูงประมาณ 1.6 เมตรลากชายชราคนหนึ่งไปบนพื้นโดยลำพัง เขารู้สึกราวกับว่าเขาอยู่ในที่เกิดเหตุฆาตกรรม

ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนัก

หากจัดการไม่ถูกต้อง อาจมีใครบางคนไปหาตระกูลจ้าวในวันพรุ่งนี้

นอนเงียบ ๆ อยู่บนเตียง โจวเฉียง เริ่มฟื้นตัว

หลังจากค่ำคืนอันเงียบงัน เช้าวันต่อมา เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นนอกประตูของเขาอีกครั้ง

เขาเปิดประตูในขณะที่คนกำลังจะเคาะ

"เอ๋? เจ้าตัวน้อย นายตื่นแล้วหรือ? ฉันขอโทษเรื่องเมื่อคืน ฉันแก่ไปหน่อยและบางครั้งก็พูดอะไรไร้สาระ ฉันไม่ได้ทำให้นายตกใจใช่ไหม"

ยังคงเป็น หลี่ไดจุน จากเมื่อคืน แต่ตอนนี้ความขมขื่นบนใบหน้าของเขาหายไปแล้ว แทนที่ด้วยรอยยิ้มที่ใจดี

เช่นเดียวกับผู้เฒ่าอีกสี่คน

ล้างสมอง?