บทที่ 21 คำเชิญ

บทที่ 21 คำเชิญ

เสียงระเบิดหกครั้งดังก้องอยู่ในอากาศ และโต๊ะหินที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ทันที

　　

คนฝั่งตรงข้ามเย่ชุนหยาง หน้าแดง หอบ และถอนพลังวิญญาณของเขาอย่างช้าๆ

　　

“พลังปราณระดับที่หก?”

　　

ซุนกวนเปิดปากด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

　　

“ใช่ ศิษย์น้องชุนหยางรู้ว่าความถนัดของตัวเองต่ำ ทุกช่วงเวลาแห่งการฝึกฝนอย่างหนักนี้ ข้าจึงสามารถทะลวงผ่านระดับที่หกของการปรับแต่งปราณได้ ครั้งนี้ข้าหวังว่าจะรับภารกิจเพื่อฝึกฝนตัวเอง รวบรวมประสบการณ์การบ่มเพาะและสร้างพื้นฐานแก่ตนเอง ข้ายังหวังว่าศิษย์พี่จะแนะนำข้าได้

　　

การเก็บประสบการณ์เท่านั้นจึงสามารถช่วยตัวเองได้ เย่ชุนหยางยังไม่เปิดเผยการฝึกฝนที่แท้จริงของเขาในครั้งนี้ ที่จริงมันยากมากที่จะทะลวงผ่านระดับที่หกของการปรับแต่งปราณ ดังนั้นเพื่อไม่ให้คนสงสัยเขาจึงไม่เปิดเผยการฝึกฝนที่แท้จริง

　　

“เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้มีความสามารถที่แย่ที่สุดในบรรดารากวิญญาณทั้งสี่ แต่เขาทะลวงไปสู่ระดับที่สองได้ภายในเวลาไม่กี่เดือน ข้าเกรงว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น เป็นไปได้ไหมว่าเขามีสมบัติบางอย่างที่ช่วยในการฝึกฝน?”ซุนกวนมองไปที่เย่ชุนหยางด้วยดวงตาที่เบิกกว้างมีบางอย่าง ริบหรี่อยู่ข้างใน

　　

หลังจากทดสอบรากวิญญาณของชายคนนี้ ซุนกวนได้ยินว่าเขาอยู่ขั้นปรับแต่งปราณระดับที่ 4 แล้ว ซุนกวนยังคงไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เห็นว่าชายคนนี้ทะลวงไปถึงระดับที่ 6 สายตาของเขาก็มีความหมายขึ้น

　　

คนที่มีรากจิตวิญญาณทั้งสี่สามารถบรรลุระดับการบ่มเพาะพลังในช่วงเวลาสั้น ๆ ได้ ต้องมีบางสิ่งอยู่ในนั้น ด้วยความเย้ยหยันในใจ ซุนกวนก็มีแผน

　　

“เป็นเช่นนั้น ข้าพูดในตอนแรกว่าถึงศิษย์น้องจะมีคุณสมบัติไม่เพียงพอ แต่ตราบใดที่ทำงานหนัก เจ้าจะสามารถก้าวไปสู่การสร้างรากฐานในอนาคตได้อย่างแน่นอน ตอนนี้ดูเหมือนว่าศิษย์น้องเป็นคนที่มีจิตใจที่แข็งแกร่งจริงๆ

　　

"เมื่อรู้ว่าไม่มีความหวังในการสร้างรากฐาน ข้าหวังเพียงว่าข้าจะสามารถก้าวไปอีกขั้นในการขัดเกลาและมีชีวิตเพิ่มขึ้นอีกสองสามปี" เย่ชุนหยางคร่ำครวญ

　　

แต่เขายังคงรักษาหน้าของซุนกวน ภายใต้การสร้างรากฐานก็ยังเป็นเพียงมนุษย์ แม้ว่าเขาจะไปถึงระดับการปรับแต่งปราณระดับสิบ แต่อายุขัยของเขาก็มีเพียงร้อยปีเท่านั้น เขาไม่ต้องการหยุดแค่นี้.

　　

"ฮ่าฮ่าฮ่า! ศิษย์น้องเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนจริงๆ"

　　

ซุนกวนรักษารอยยิ้มอันอบอุ่นไว้บนใบหน้า และหลังจากชมไม่กี่คำ เขาก็เปลี่ยนเรื่องในทันที "ในเมื่อศิษย์น้องมาที่นี่เพื่อรับภารกิจ บังเอิญว่าศิษย์พี่มีงานในมือที่กำลังต้องการคน พวกเราสามารถได้รับ 50 คะแนนต่อคนหลังจากเสร็จภารกิจและมีรางวัลอื่น ๆ เช่น เม็ดยา อาวุธวิเศษ ฯลฯ ข้าสงสัยว่า ศิษย์น้องเต็มใจเข้าร่วมหรือไม่?”

　　

“ทำภารกิจกับศิษย์พี่?”

　　

เย่ชุนหยางผงะ เขาต้องการเพียง 20 คะแนนสมทบเพื่อแลกกับยันต์ แต่ได้ 50 คะแนนสำหรับภารกิจนี้ และยังมีรางวัลเพิ่มเติมมากมาย

　　

เขาไม่เชื่อว่าซุนกวนจะใจดีขนาดนี้ เขาได้ยินว่ารางวัลสำหรับภารกิจของเขานั้นมากมายจริงๆ แต่ถ้าเกิดข้อผิดพลาดจะต้องมีการสูญเสีย คนๆ นี้มีบุคลิกซ้ำซากและกระตือรือร้นมาก เขาไม่ปกติและใจดี?

　　

อย่างไรก็ตาม เย่ชุนหยางไม่ได้ปฏิเสธโดยตรง แต่ตรวจสอบน้ำเสียงของอีกฝ่ายแทนและให้ความสนใจกับการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเขา: "รางวัลนั้นใจกว้างมาก ข้าไม่รู้ว่างานคืออะไร? ศิษย์น้องยังอ่อนแอ ดังนั้นการเข้าร่วมอย่างบุ่มบ่าม ข้าเกรงว่าจะทำให้ศิษย์พี่ชายช้าลง "

　　

"เจ้าเข้าใจคำพูดของศิษย์พี่ผิดแล้ว" ซุนกวนหัวเราะและโบกมืออย่างเฉยเมย แต่แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "เจ้าเคยได้ยินเรื่องหุบเขามนุษย์กินคน, หรือไม่ศิษย์น้อง?“”

　　

หุบเขามนุษย์กินคน?”

　　

เย่ชุนหยางขมวดคิ้วพยักหน้า “ว่ากันว่าสถานที่แห่งนี้อุดมไปด้วยพลังปราณและสมบัติทางธรรมชาตินับไม่ถ้วน แต่ถูกคุ้มครองโดยธรรมชาติอันทรงพลัง ผู้ฝึกฝนขั้นสร้างรากฐานยังไม่กล้าเข้าไป เป็นไปได้ไหมว่าภารกิจของศิษย์พี่คือการไปที่นี่” ข่าวเกี่ยวกับหุบเขามนุษย์กินคน เขาเคยเห็นในตำราเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าจะเป็นโบราณวัตถุ แต่ก็อันตรายอย่างยิ่งและที่นั่น มีสัตว์ประหลาดที่กินคนได้ น้อยคนนัก ที่จะออกมาอย่างมีชีวิตได้

"ถูกต้อง" ซุนกวนพูดอย่างจริงจัง: "ภารกิจในการเดินทางครั้งนี้คือการรวบรวมหญ้าจิตวิญญาณสามรสในหุบเขามนุษย์กินคน แม้ว่าหุบเขามนุษย์กินคนจะอันตราย แต่ก็ไม่น่ากลัวเหมือนข่าวลือ เหตุผลที่ว่าทำไม ผู้ฝึกฝนขั้นสร้างรากฐานนั้นกลัวที่จะเข้าไป เป็นเพราะลมปราณในนั้นไม่เสถียรอย่างยิ่ง เมื่อผู้ฝึกฝนระดับสูงเข้าไป มันจะทำให้เกิดการผันผวนของปราณ ดังนั้นกลุ่มต่าง ๆ จึงบรรลุข้อตกลงในช่วงหลายปีที่ผ่านมาว่า เฉพาะสาวกขั้นปรับแต่งปราณในนิกายเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าได้และผู้ที่อยู่ขั้นสร้างรากฐานไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปแทรกแซง"

"ข้าเข้าใจ" เย่ชุนหยางก็ตระหนักว่ามีสถานที่แปลกประหลาดเช่นนี้ในโลก

　　

แต่สิ่งที่ซุนกวนพูดต่อไปทำให้เขารู้สึกสดชื่นและตัดสินใจเข้าร่วมการเดินทางครั้งนี้

　　

“นอกจากนี้ ศิษย์น้องไม่รู้ ตามแหล่งข่าวที่เชื่อถือได้ นอกจากหญ้าวิญญาณสามรสที่อาจารย์ต้องการแล้ว ยังมีน้ำลายอสรพิษมังกรในหุบเขามนุษย์กินคนครั้งนี้ด้วย... นี่คือส่วนผสมหลักสำหรับการปรับแต่งเม็ดยาสร้างรากฐาน” ส่วนผสมของยา!"

　　

หลังจากได้ยินสิ่งที่ซุนกวนพูด หัวใจของเย่ชุนหยางก็แข็งค้าง น้ำลายของอสรพิษมังกรเป็นส่วนประกอบของยาหลักที่จำเป็นในการปรับแต่งยา!

　　

หากเจ้าต้องการปรับแต่งเม็ดยาสร้างรากฐาน เจ้าต้องใช้สมุนไพรนี้!

　　

“ศิษย์น้องรู้ความหมายของน้ำลายอสรพิษมังกรด้วย ถ้าเจ้าต้องการ นิกายเสมอว่าตราบเท่าที่ศิษย์รวบรวมวัสดุยาที่จำเป็นสำหรับยาพื้นฐานได้ เขาสามารถขอให้ผู้อาวุโสของศาลาโอสถ ปรุงยาให้ได้โดยไม่มีค่าใช้จ่าย”

　　

ซุนกวนยิ้มอย่างอบอุ่น รอให้เย่ชุนหยางตัดสินใจ

　　

เย่ชุนหยางรู้กฎว่า เขาสามารถขอให้ผู้อาวุโสของศาลาโอสถปรุงยาได้เมื่อเขารวบรวมวัสดุยาได้ครบ

　　

เพียงแต่ว่าวัตถุดิบยาที่จำเป็นสำหรับเม็ดยาสร้างรากฐานนั้นหายาก และการปรุงยาก็ไม่ประสบความสำเร็จ 100% ดังนั้นจึงมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถได้รับเม็ดยาสร้างรากฐานด้วยวิธีนี้ แต่มันก็ยังพอมีโอกาศช่วยให้สาวกทั่วไปตั้งตารอ

　　

อย่างไรก็ตาม ด้วยความเข้าใจของเย่ชุนหยางเกี่ยวกับยาอายุวัฒนะ เขาสามารถปรับแต่งเม็ดยาสร้างรากฐานและสูตรยาก็สมบูรณ์แบบมาก แต่เขาเก็บความลับเหล่านี้ไว้ลึกลงไปในใจ

　　

แค่ได้ยินน้ำเสียงดุๆ ของอีกฝ่าย เขาก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยในใจ

　　

ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าอาหารกลางวันฟรีในโลก เมื่อซุนกวนเป็นคนหัวสูง เขาจะไม่กระตือรือร้นเพียงเพราะเขาทะลวงผ่านระดับที่หกของการปรับแต่งปราณ เขาอาจมีเล่ห์เหลี่ยมบางอย่างอยู่ในนั้น

　　

แต่เพราะน้ำลายอสรพิษมังกร เย่ชุนหยางจึงต้องเดิมพัน ไม่ว่าการเดินทางครั้งนี้จะเป็นบ่อมังกรหรือถ้ำเสือ เขาก็จะบุกทะลวงให้ได้

　　

แม้ว่าซุนกวนผู้นี้จะอยู่ในระดับที่เจ็ดของการปรับแต่งปราณ แต่ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเย่ชุนหยาง เขาสามารถจัดการกับบบุคคลนี้ได้อย่างสมบูรณ์

　　

หลังจากคำนวณอย่างถี่ถ้วนแล้ว เย่ชุนหยางมีความเชื่อมั่นในใจของเขา และแสดงท่าทางดีใจทันที และกำหมัดของเขาอย่างรวดเร็วและพูดว่า: "พรสวรรค์ของชุนหยางนั้นน่าเบื่อ ดังนั้นข้าหวังว่าจะมีโอกาศได้รับเม็ดยาสร้างรากฐาน ตั้งแต่ศิษย์พี่ซุนให้โอกาศ ข้าคงไม่กล้าปฏิเสธ แต่ข้าไม่รู้จะสรรเสริญท่านอย่างไร "

　　

"ดีมาก!" ซุนกวนปรบมือและหัวเราะเสียงดัง: "งั้นศิษย์น้องก็กลับไปพักผ่อนก่อนในตอนนี้ และเมื่อข้าไปพบกับคนอื่นๆ ข้าจะแจ้งให้ศิษย์น้องทราบ"

　　

"ขอบคุณ ศิษย์พี่" เย่ชุนหยางไม่พูดอะไรอีกและกล่าวคำอำลา

　　

แต่พวกเขาไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาจากไป รอยยิ้มของซุนกวนค่อยๆ จางลง และแววตาของเขาดูเศร้าหมองและแปลกประหลาด

　　

“ศิษย์น้องอย่าตำหนิศิษย์พี่ว่าโหดร้ายและไร้ความปรานี ถ้าจะโทษก็โทษที่เจ้าไม่ลึกซึ้งในโลกนี้ และไม่รู้ถึงอันตรายของโลกแห่งการบ่มเพาะความอมตะ.. เจ้าคิดจริงๆหรือว่าน้ำลายอสรพิษมังกรถูกหยิบขึ้นมาโดยบังเอิญรึ จงเชื่อฟังแล้วปูทางให้ศิษย์พี่เสียเถอะ และข้าจะเผาเครื่องหอมให้เจ้าหลังจากที่ข้าเก็บหญ้าวิญญาณแล้ว” ในเงามืดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากของซุนกวนดูเย็นชาผิดปกติ