บทที่ 135 ผู้อาวุโสหลิว: สูตรยาซ้ำซ้อน!?
บทที่ 135 ผู้อาวุโสหลิว: สูตรยาซ้ำซ้อน!?
สมบัติิอาวุธวิญญาณ!
ในโลกนี้สมบัติที่หายาก และเกือบสุดยอดที่สุดคือ สมบัติระดับสวรรค์
สมบัติระดับสวรรค์ยังแบ่งเป็นขั้นต่ำ ขั้นกลาง ขั้นสูง และขั้นสูงสุด
เหนือสมบัติสวรรค์คือสมบัติวิญญาณ
และเหนือสมบัติวิญญาณคือ สมบัติจักรพรรดิสวรรค์
เป็นเพียงว่าในดินแดนนี้ ไม่เคยมีสมบัติจักรพรรดิสวรรค์
เป็นเพราะเงื่อนไขในการสร้างสมบัติจักรพรรดิสวรรค์นั้น รุนแรงเกินไป! แม้ว่าใช้ปราณจิตวิญญาณทั้งหมดในดินแดนนี้ ก็ไม่สามารถสร้างได้!
สามารถกล่าวได้ว่า
ในดินแดนนี้ สมบัติสวรรค์ถือเป็นระดับสูงสุด!
สำหรับอาวุธวิญญาณ
แทบไม่มีเลย
ในขณะนี้
เย่ชิวไป่ก็ลืมตาขึ้น และหยิบดาบอสูรทมิฬขึ้นมา
ดาบอสูรทมิฬในขณะนี้ มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
ตรงกลางลำตัวดาบ มีเส้นสีฟ้าลายน้ำแข็งเล็กๆ พาดผ่านทั้งตัวดาบ
และลวดลายนั้นปล่อยเจตจำนงดาบเยือกเย็นออกมา
สามารถกล่าวได้ว่า
ตอนนี้เย่ชิวไป่มีพลังมากกว่าเมื่อใช้ดาบอสูรทมิฬ อย่างน้อยหลายเท่า!
เย่ชิวไป่ลูบคมดาบเบาๆ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ตามข้ามา ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง"
วู้!
ดาบอสูรทมิฬส่งเสียงพึมพำ ราวกับตอบสนองต่อเย่ชิวไป่
หลังจากนั้น เย่ชิวไป่ก็วางดาบของเขา และมองไปที่มู่จือชิงซึ่งตายังคงปิดอยู่
เขาถามว่า: "ผู้อาวุโสหลิว จือชิงเป็นอย่างไรบ้าง?"
มีเสียงจากต้นหลิว
"นางอยู่ภายใต้การควบคุมของข้า ตอนนี้จิตวิญญาณดาบน้ำแข็งถูกเจ้าดูดกลืนแล้ว ในเวลานี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดในการแก้ไขปัญหาร่างกายชีพจรวิญญาณเยือกแข็ง"
"อย่างไรก็ตาม ข้าเกรงว่าต้องใช้เม็ดยาวิญญาณเยือกแข็ง(บิ๊งพั่วตัน)"
"เม็ดยาวิญญาณเยือกแข็ง?"
เย่ชิวไป่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "ข้าจะหามันได้ที่ไหน"
ในเวลานี้ กิ่งหลิวเขียนในความว่างเปล่า
มันคือสูตรยาของเม็ดยาวิญญาณเยือกแข็ง!
"เม็ดยาวิญญาณเยือกแข็ง เป็นมหาโอสถ และอาจารย์ของเจ้าควรจะสามารถกลั่นมันได้"
เหนือยาศักดิ์สิทธิ์ระดับสวรรค์คือ มหาโอสถ(ชี่หลิงตัน)
เช่นเดียวกับสมบัติ เม็ดยาก็มีระดับขั้นเหมือนกัน!
เย่ชิวไป่ทำความเคารพ เพื่อแสดงความขอบคุณ
เย่ชิวไป่มองไปรอบๆ แต่ไม่พบร่างของอาจารย์เลย
อดไม่ได้ที่จะรู้สึกงงเล็กน้อย
มู่ว่านเอ๋อดูเหมือนจะเห็นความคิดของเย่ชิวไป่ นางชี้ไปที่ห้องปรุงยาและกล่าวว่า: "ท่านลุง เข้าไปปรุงยา"
ปรุงยา?
เย่ชิวไป่ตกตะลึง
ทันใดนั้นเอง
ในห้องปรุงยา มีรัศมีแสงกระจายออกมา!
ในรัศมี มีกลิ่นหอมยา และปราณที่เต็มเปี่ยม!
ทันใดนั้น เม็ดยาก็พุ่งออกมาจากหลังคาห้องปรุงยา!
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะบินไปไกลมาก มันถูกห่อหุ้มด้วยปราณจิตวิญญาณ
เมื่อเห็นหลู่ชางเฉิงโบกมือ เขาจึงหยิบยากลับเข้าไปในฝ่ามือ
"คนดีของข้า ข้าต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการกลั่นเจ้า แล้วเจ้าจะหนีไปได้อีกเหรอ?"
เมื่อคิดถึง เม็ดยาที่สามารถผสานชีพจรวิญญาณเยือกแข็ง เข้ากับมู่จือชิงได้อย่างสมบูรณ์
หลู่ชางเฉินรู้สึกว่าเหนื่อยมาก!
ท้ายที่สุดแล้ว เขาไม่มีสูตรยา เขาเลยต้องใช้ความคิดมากมายในการกลั่นมัน
"ใช้เวลาตั้งชั่วยามสำหรับสิ่งนี้ ไม่ได้! ข้าต้องให้หงหยินทำซุปปลาเพื่อบำรุงสมองของข้าในภายหลัง"
หงหยิง: "..."
เย่ชิวไป่ก็มึนงงเล็กน้อยเช่นกัน มองไปที่ยาในมือของหลู่ชางเฉิน แล้วถามว่า "อาจารย์ นี่คืออะไร"
หลู่ชางเฉิน โยนยาให้เย่ชิวไป่ด้วยความโกรธ และกล่าวว่า "เจ้าคิดว่าคืออะไรล่ะ"
"มันต้องเป็นเม็ดยา สำหรับสาวน้อยของเจ้าอยู่แล้ว!"
นี่คือเม็ดยาวิญญาณเยือกแข็งหรือเปล่า?
ดวงตาของเย่ชิวไป่เบิกกว้าง
"แต่... แต่ท่านอาจารย์ ท่านไม่มีสูตรยาวิญญาณเยือกแข็งนี่?"
"สูตรยาวิญญาณเยือกแข็ง? ข้าไม่มี"หลู่ชางเฉิน นั่งบนเก้าอี้เอนหลังและกล่าวว่า "ข้าเพิ่งทำมันขึ้นมาเอง และผลที่ได้ควรจะคล้ายกับเม็ดยาวิญญาณเยือกแข็ง"
เย่ชิวไป่ตกตะลึง
หงหยิงเอามือปิดหน้า
มู่ว่านเอ๋อยิ้มไปทั่วใบหน้าของนาง และนางไม่แปลกใจ เห็นได้ชัดว่านางเคยเห็นพฤติกรรมของท่านลุงคนนี้มามากแล้ว
อาจกล่าวได้ว่าตอนนี้ มู่ว่านเอ๋อกำลังเดินตามเส้นทางของหลู่ชางเฉิน
ไม่ต้องพึ่งพาสูตรยาที่มีอยู่แล้ว และสามารถกลั่นยาอะไรก็ได้ได้ตามต้องการ!
นี่เป็นเหตุผลที่มู่ว่านเอ๋อ ต้องการกราบหลู่ชางเฉิน เป็นอาจารย์ของนาง
ต้นหลิวกล่าวไม่ออกเล็กน้อย
สูตรยาเม็ดยาวิญญาณเยือกแข็งของข้า? ซึ่งไม่ได้ใช้มัน!
หลู่ชางเฉิน รีบเร่ง: "เอาล่ะ เร็วเข้า ปล่อยให้นางดูดซับมัน และรีบทำอาหารโดยเร็วเมื่อทำเสร็จแล้ว!"
เย่ชิวไป่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
เขารู้สึกว่าตัวเองเคยชินกับความสามารถของอาจารย์
ผลลัพธ์คือ
ยังประเมินท่านอาจารย์ต่ำไป!
สำหรับการปรุงยาระดับนี้ เย่ชิวไป่และหงหยินไม่เคยเห็นมาก่อน
เย่ชิวไป่หยิบ "เม็ดยาวิญญาณเยือกแข็ง" เวอร์ชั่นของหลู่ชางเฉิน เดินไปหามู่จือชิง และใส่ยาเข้าไปในปากของมู่จือชิง
กล่าวเบาๆ: "สิ่งนี้ได้รับการกลั่นโดยท่านอาจารย์ หากเจ้ากลืนมัน เจ้าจะสามารถแก้ปัญหาทางร่างกายของเจ้าได้"
ได้ยินคำกล่าวของเย่ชิวไป่
มู่จือชิงกลืนยา
ใช้เวลาสักครู่!
น้ำแข็งสีฟ้าเย็นยะเยือก!
ล้อมรอบมู่จือชิง!
"หืม?"
เย่ชิวไป่ดูกังวล
ผู้อาวุโสหลิวกล่าวว่า: "นี่เป็นกระบวนการปกติ ตราบใดที่เด็กหญิงตัวน้อยดูดซับมันได้ ก็จะไม่เป็นไรแล้ว"
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
เย่ชิวไป่ยืนอยู่ข้างมู่จือชิง
กิ่งก้านของต้นหลิวยังคงตกลงบนไหล่ของมู่จือชิง
ปราณสีเขียวรักษาเส้นเลือดหัวใจของมู่จือชิง
ไม่นานนัก
ลมหายใจเย็นยะเยือกละลายเข้าสู่ร่างกายของมู่จือชิง อย่างสมบูรณ์!
ช่วงเวลานี้.
ลมปราณเริ่มพุ่งสูงขึ้น!
ขอบเขตได้ถูกทำลายลงแล้ว!
จากขอบเขตคฤหาสน์ม่วง ทะลวงผ่านไปยังขอบเขตมหาสมุทรปราณ ทันที!
และปราณยังบุกทะลวงสู่ ขอบเขตก้าวข้ามแดนหยวนอีกครั้ง!
ขั้นกลาง!
ขั้นท้าย!
จุดสูงสุด!
จนทะลุขอบเขตก้าวข้ามแดนหยวน!
จนมาถึงขั้นกลางของขอบเขตก้าวข้ามแดนหยวน แล้วหยุดอย่างช้าๆ!
นี่ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน
ปราณเยือกแข็งที่อยู่ในชีพจรเยือกแข็งนั้นบริสุทธิ์เกินไป
การพัฒนาขอบเขตก็เป็นเรื่องแน่นอนเช่นกัน!
เดิมที มันสามารถทะลวงต่อไปได้
แต่อย่างไรก็ตาม หากความก้าวหน้านี้ดำเนินต่อไป รากฐานจะไม่มั่นคง
มู่จือชิงบังคับให้ระงับการพัฒนาโดยไม่รู้ตัว
แล้วมันก็หยุดลง
ในตอนนี้.
ต้นหลิวยังดึงกิ่งหลิวกลับมาด้วย
มู่จือชิงลืมตาขึ้น
ตอนนี้ รูม่านตาของมู่จือชิง เป็นสีฟ้าน้ำแข็ง
ปราณเยือกแข็งรอบตัวนาง ก็ถูกยับยั้งตามความคิดของมู่จือชิง
ไม่มีการรั่วไหลของปราณอีกต่อไป
มู่จือชิง โค้งคำนับไปที่ต้นหลิว จากนั้นโค้งคำนับหลู่ชางเฉิน ด้วยความเคารพ
มองไปที่เย่ชิวไป่นางยิ้ม และกล่าวว่า "สำเร็จแล้ว!"
รอยยิ้มที่สวยงามเต็มไปด้วยความสุข!
ร่างกายนี้สร้างปัญหาให้กับนางมาหลายปีแล้ว
ใช้ชีวิตแบบวันต่อวันทุกวัน
แต่เดิมมู่จือชิง ได้หมดหวังกับสิ่งเหล่านี้แล้ว
แต่ตอนนี้ นางผสานชีพจรวิญญาณเยือกแข็งได้สำเร็จ นางรู้สึกว่า นางรอดพ้นจากหายนะมาได้
เย่ชิวไป่ยิ้มและพยักหน้า
หลู่ชางเฉิน กล่าวว่า: "เอาล่ะ ตอนนี้เราทำเสร็จแล้ว ไปทำอาหารกันเถอะ หงหยิงไปทำซุปปลา"
เย่ชิวไป่ยิ้มและกล่าวว่า: "ไม่เป็นไร อาจารย์ ข้าจะจัดการให้"
หลู่ชางเฉิน เม้มริมฝีปากและกล่าวด้วยความขยะแขยง: "ซุปที่เจ้าต้มไม่ดีเท่าของหงหยิง ดังนั้นเจ้าทำอาหารอย่างอื่นละกัน"
หงหยิง: "..."
แต่เมื่อพวกเขากำลังคุยกันว่าจะกินอะไรดี
ในทิศทางของห้องครัว เกิดระเบิดขึ้นกะทันหัน!
ทุกคนมองด้วยความประหลาดใจ
ควันดำลอยออกมาจากห้องครัว
เห็นเสี่ยวเฮย ใบหน้าเต็มไปด้วยขี้เถ้าสีดำ และออกมาพร้อมกับอาหารหลายจาน
เสี่ยวเฮยกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "ในที่สุดก็ได้ผล ท่านอาจารย์ ศิษย์พี่ เรามาลองดูกันว่าได้ผลหรือไม่?"
มุมปากของหลู่ชางเฉินกระตุก และเขากล่าวว่า "ไม่เป็นไร ข้าไม่หิวแล้ว"
มองไปที่จานดำในมือของเสี่ยวเฮย
นี่คือความสำเร็จแบบไหนกันนะ?
ในเวลานี้ หนิงเฉินซินก็ตื่นจากความคิดเช่นกัน มองดูทุกคนแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "เฮ้ ศิษย์น้องสี่ อาหารพร้อมหรือยัง?"
"อาจารย์ ไม่กินข้าวเหรอ?"
"ไม่หิว..."
หนิงเฉินซินยิ้มอย่างเบิกบานใจ และกล่าวว่า "งั้นข้าจะกินมัน อย่าให้เสียของ"
หลังจากกล่าวจบ เขาก็สุ่มหยิบลูกชิ้นสีดำขึ้นมา
เอาเข้าปาก.
หนิงเฉินซิน: "...อืม ดูเหมือนข้าไม่ค่อยอยากอาหารเลย"