เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 23: ซอมบี้นักล่าและผงกระดูก
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 23: ซอมบี้นักล่าและผงกระดูก
.
(วอลสัน)
เราทุ่มเทเวลา 2 วันในการเตรียมตัวสำหรับการเดินทางและวันนี้เป็นวันที่เราวางแผนจะออกเดินทาง
แต่บอกตามตรง มันเป็นเพราะเราต้องรออีกสองวันเพื่อจะถึงวันหยุดของเกรซเสียก่อน
เราไม่สามารถทิ้งงานของเราไว้ข้างหลังและออกไปผจญภัยได้ รู้ใช่ไหม? ชีวิตน่ะมันจำเป็นต้องมีความรับผิดชอบนะ
วัตถุประสงค์ของเราคือการค้นหาว่าทำไมแผ่นดินจึงมีมานาอ่อนลง และหวังว่าจะแก้ปัญหาได้ ข้าไม่ได้พยายามโอ้อวดและบอกว่าเราสามารถแก้ปัญหาได้หรอกนะ แต่ข้าแค่บอกว่ามันจะดีมากถ้าเราสามารถช่วยทุกคนได้
เราไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุ แต่มันทำให้พื้นที่เพาะปลูกทั้งหมดกลายเป็นพื้นที่แห้งแล้งในพริบตา
สมมติว่าสิ่งนี้เกิดจากการขาดมานาในแผ่นดิน นี้อาจจัดอยู่ในประเภท "หายนะ" เลยด้วยซ้ำ เช่นเดียวกับที่แผ่นดินไหวและสึนามิถูกนับว่าเป็นภัยพิบัติ มานาของดินแดนที่หายไปอย่างกะทันหันก็ถือว่าเป็นภัยพิบัติเช่นกัน
แม้ว่าเดิมทีข้าจะคิดว่าปัญหานี้คล้ายกับการที่สารอาหารในดินขาดความสมดุล เช่นดินเค็ม ดินเปรี้ยวไป แต่ปัญหานี้ดูจะร้ายแรงกว่านั้นมาก
ทุกอย่างจะสลายไปอย่างช้าๆ จนกว่าจะไม่มีอะไรเหลือเลยนอกจากทะเลทรายอันแห้งแล้ง หากสิ่งต่างๆ มาถึงจุดนั้น แสดงว่ามันสิ้นหวังและไม่สามารถย้อนกลับได้อย่างแท้จริงแล้ว
แต่ถึงมันจะร้ายแรงมาก แต่โลกนี้มักไม่เคยเกิดปัญหาเช่นนี้มาก่อนเลย เนื่องจากแม้ว่าจะมีความแห้งแล้งและไม่มีฝนตกลงมา ผู้คนก็ยังสามารถจ้าง [นักเวทย์] เพื่อร่ายเวทน้ำและรดน้ำพืชผลด้วยวิธีนั้นได้
แสดงว่าปัญหาที่กำลังพบไม่ใช่แค่ปัญหาการเก็บเกี่ยวที่ไม่ดี หากมันเกิดเพียงชั่วครู่คงไม่เป็นไร แล้วถ้ามันเกิดหลายเดือนติดต่อกันล่ะ? มันไม่ควรเป็นเช่นนี้ ยกเว้นเสียแต่จะมีคนจงใจสร้างเรื่องขึ้นมา แต่หากคนจงใจทำมันขึ้นมา มันก็ควรจะส่งผลนานถึงเพียงนี้
ยังไม่มีผู้ที่ตายจากผลกระทบคราวนี้ ทว่าราคาอาหารเพิ่มขึ้นอย่างมาก คงจะเป็นเพียงแค่เรื่องของเวลาเท่านั้นที่จะมีคนอดตายขึ้นมา
ทุพภิกขภัย
ช่างน่ากลัวเหลือเกิน...
เมืองหลวงของอาณาจักรของเรายังคงไม่ทราบข่าว แต่ได้มีผู้ส่งสารถูกส่งไปแล้ว พวกเขาอาจจะส่งความช่วยเหลือมาในภายหลัง
การจ้างนักผจญภัยอาจเป็นเพียงแค่ตัวเสริมเท่านั้น เพราะถ้านักผจญภัยทั่วไปสามารถแก้ปัญหาใหญ่เช่นนี้ได้ด้วยตัวพวกเขาเอง พวกเขาก็ไปเป็นผู้กล้าแทนที่จะเป็นนักผจญภัยแล้ว
______________________
เกรซ เมล่อนกับข้ากำลังเดินไปตามบึง เราสวมรองเท้าที่มีแรงยึดเกาะสูง เพื่อหลีกเลี่ยงการลื่นไถล
"โคลนเยอะมาก..." เกรซเริ่มเคลื่อนย้ายรัวๆ เพราะไม่อยากจะเอาเท้าไปแตะพื้นนานเกินไป
นี่ สาวน้อย อย่าขี้เกียจนักสิ! ถ้าเจ้าใช้แค่ทักษะเคลื่อนย้ายอย่างเดียว เดี๋ยวเจ้าก็อ้วนเอาหรอก
“นายท่าน ระวังตัวด้วย!” เมล่อนกำลังสำรวจบริเวณรอบๆ ด้วยใบหน้าบึ้งตึง
นางระวังด้วยเหตุผลบางอย่าง ซึ่งข้าก็ตระหนักดี
เราถูกล้อมรอบไปแล้ว
แต่พูดตามตรง เราไม่มีความตั้งใจที่จะหลีกเลี่ยงการต่อสู้เลย เพราะเราอยากรู้มากว่าเราจะพบอะไรในสถานที่แห่งนี้
ทันใดนั้นเสียง 'แคร็กแคร็ก' ที่เป็นลางร้ายดังมาจากทุกทิศทาง
[นักดาบซอมบี้เน่า_ระดับ 31_เลือด: 365/365_สถานะ: คำสาปเหี่ยวเฉา(I)_สมญานาม: ไม่มี]
[นักดาบซอมบี้เน่า_ระดับ 32_เลือด: 380/380_สถานะ: คำสาปเหี่ยวเฉา(I)_สมญานาม: ไม่มี]
[นักธนูซอมบี้เน่า_ระดับ 33_เลือด: 402/402_สถานะ: คำสาปเหี่ยวเฉา(I)_สมญานาม: ไม่มี]
[นักเวทย์ซอมบี้เน่า_ระดับ 30_เลือด: 355/355_สถานะ: คำสาปเหี่ยวเฉา(I)_สมญานาม: ไม่มี]
[นักรบคลั่งซอมบี้เน่า_ระดับ 36_เลือด: 721/721_สถานะ: คำสาปเหี่ยวเฉา (I), บ้าคลั่ง (III)_สมญานาม: ไม่มี]
ซอมบี้ห้าตัวเหล่านี้กำลังเดินเข้ามาหาเราอย่างเป็นระเบียบ พวกมันทุกตัวสวมอุปกรณ์ที่ฉีกขาด
ตัวที่ใหญ่ที่สุดของทั้งหมดมีขวานสนิมขนาดมหึมาและชุดเกราะเต็มรูปแบบ ซึ่งเกือบครึ่งหนึ่งมีสนิมเกาะอยู่
อะไรวะเนี่ย! เลเวลของพวกมันค่อนข้างสูงมากเลย!
ตอนแรกข้าคิดว่าเราจะกำจัดผีดิบทั้งหมดที่เราพบ มันอาจจะทำให้เราได้ผงกระดูกจำนวนมาก
แต่ระดับเฉลี่ยของพวกมันเกิน 30 บวกกับพวกมันมีนักเวทย์และนักรบคลั่งอยู่
หรือนี่จะเป็นทีมนักผจญภัยที่ตายที่นี่เมื่อนานมาแล้ว? ในแง่ของความแข็งแกร่ง นักรบคลั่งเรียกได้ว่าโดดเด่นเป็นที่สุด
โอ้ ข้าว่าข้ารู้ความแตกต่างระหว่างซอมบี้และโครงกระดูกแล้วล่ะ
มอนสเตอร์โครงกระดูกปรากฏตามธรรมชาติในสภาพแวดล้อมที่มีความหนาแน่นมานาสูง ในขณะที่ซอมบี้ต้องการศพและจะกลายร่างหลังตาย
และ..."คำสาปเหี่ยวเฉา"... สถานะนั้นคืออะไร? ข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย
มันทำให้ข้านึกถึงมอนสเตอร์ที่ผู้เล่นสามารถพบได้ในดินแดนใต้พิภพของมอนสเตอร์
โครงกระดูกอันเหี่ยวเฉา
พวกมันเป็นมอนสเตอร์โครงกระดูกชนิดหนึ่งที่มีสีดำสนิท มีภูมิต้านทานไฟและทำให้เกิดผลเชิงลบ "เหี่ยวเฉา" กับใครก็ตามที่โจมตี
สถานะ "เหี่ยวเฉา" คล้ายกับพิษที่จะทำให้เลือดของผู้เล่นลดลงอย่างต่อเนื่องเมื่อเวลาผ่านไป
แต่สัตว์ประหลาดประเภทนี้ควรปรากฏตัวในใต้พิภพเท่านั้น และจนถึงตอนนี้ข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนในโลกใบนี้เลย
นอกจากนี้ ซอมบี้ดูเหมือนจะไม่ได้เสียพลังชีวิตเลย
ซึ่งหมายความว่า "ความเหี่ยวเฉา" และ "คำสาปแห่งความเหี่ยวเฉา" เป็นสองสิ่งที่แตกต่างกันเหรอ? มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า?
เราควรถอยไหม?
...ไม่สิ ดูเหมือนว่านั่นจะไม่ใช่ทางเลือก พวกมันเริ่มต่อสู้กับเราแล้ว
ข้าหยิบกำแพงหินที่ข้าประกอบไว้ล่วงหน้าออกมาใช้ เพื่อปิดกั้นเวทมนตร์ของซอมบี้นักเวทย์ พวกมันช้าเกินไป
นักเวทย์ซอมบี้ยังคงร่ายคาถาต่อ... อืม...ซอมบี้มันร่ายคาถาได้ด้วยเหรอ? อย่างไรก็ตาม มันไม่หยุดและมันได้ร่ายคาถาสำเร็จแล้ว ดังนั้นการตั้งคำถามในตอนนี้จึงไม่สำคัญนัก
“นี่ สาวๆ! อย่าใช้ไฟล่ะ! ถ้าใช้ไฟเราคงไม่มี [ผงกระดูก] กัน ไม่อย่างนั้น...”
"â â â â â â â â â â â, ค้อนความมืด!" เกรซไม่สนใจที่จะตอบข้าและแสดงให้ข้าเห็นว่านางเข้าใจผ่านการกระทำของนางแทน
ข้าเป็นแรงบันดาลใจให้เกรซสร้างคาถานี้ขึ้นมา เดิมทีข้าระดมความคิดกับนางเกี่ยวกับการโจมตีใหม่ๆ และบอกนางว่าลองสร้างการโจมตีแบบค้อนความมืดที่สร้างความเสียหายแบบการโจมตีด้วยการทุบดูดีไหม?
นางถอดตัวอักษรโบราณได้สำเร็จและสร้างคาถาใหม่ของนางเอง ช่างเป็นอัจฉริยะจริงๆ
คาถาสามารถสร้างความเสียหายมหาศาล แต่ด้วยความจริงที่ว่านางยังไม่คุ้นชินกับมัน นางจึงร่ายมันได้อย่างไม่ต่อเนื่องนัก
นักเวทย์ซอมบี้ดูเหมือนตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่มันก็ถูกค้อนบดขยี้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที
อย่างไรก็ตาม คาถาในโลกนี้ประกอบด้วยพลังงานธาตุของไฟ น้ำดิน ลม แสงและความมืด
สี่รูปแบบแรก 'ผูกพัน' กัน ยกตัวอย่างเช่นไฟ หากลูกบอลไฟไม่ลุกไหม้ มันก็คงไม่เรียกว่าเวทย์ไฟ
แต่แสงและความมืดไม่ได้ถูกผูกมัดด้วยรูปแบบ เจ้าสามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างมันได้ตามที่ต้องการ ตราบใดที่รู้จักคำที่ใช้เปลี่ยนแปลงรูปร่างมัน ค้อนความมืดของเกรซเป็นตัวอย่างที่ดีของคาถาที่ดัดแปลงได้
ส่วนเวทมนตร์แสงมักจะถูกนำไปใช้รักษาหรือสนับสนุนมากกว่า
แต่เวทมนตร์แห่งแสงมีผลพิเศษในการทำความสะอาด และใช้กับผีดิบได้อย่างยอดเยี่ยม แต่วิธีนั้นอันเดดจะระเหยไปทันที ซึ่งเราต้องการกระดูก ดังนั้นเวทมนตร์แสงจึงไม่อยู่ในตัวเลือก
นักธนูผีดิบยิงธนูใส่เกรซ แต่นางก็หายไปในกลีบดอกไม้ที่โผล่พรวดขึ้นมา
การใช้เทเลพอร์ตเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีเป็นเพียงหนึ่งในวิธีการใช้ที่มากมายของนาง
ทันทีที่เกรซหายไป ค้อนความมืดอีกอันก็กระแทกเข้ากับนักธนูจากบนลงล่าง บดขยี้มันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอีกครั้ง
น่าทึ่งจริงๆ! เกรซมีระดับ 27 แต่นางสามารถจัดการมอนสเตอร์ระดับ 30 ได้อย่างง่ายดาย
ดูเหมือนว่าที่ข้าอยากจะ 'ถอย' ไปก่อน ดูเหมือนข้าจะเป็นกังวลมากเกินไป เราสามารถจัดการกับพวกนี้ได้อย่างไม่มีปัญหาเลย
ศัตรูมีผู้โจมตีระยะไกลเพียงสองตน และทั้งสองก็ได้ถูกจัดการโดยเกรซไปแล้ว ตอนนี้ข้าเลยเปลี่ยนความสนใจไปที่เมล่อน
...ทันใดนั้นข้าก็รู้แล้วว่าทำไมเกรซถึงไม่ยิงคาถาใส่ซอมบี้ตัวอื่น
เมล่อนกำลังต่อสู้ระยะประชิดกับนักรบคลั่งและนักดาบทั้งสองตน
ไม่สิ เดี๋ยวก่อน นักดาบไม่สามารถแตะต้องนางได้เลย นั่นหมายความว่าพวกเขาไม่ได้ต่อสู้กันจริงๆ
นักดาบคนหนึ่งโจมตีใส่เมล่อน แต่นางก็สามารถผลักการโจมตีนั้นออกไปได้ ผลสุดท้ายคือดาบนั่นพุ่งเข้าไปแทงซอมบี้นักดาบอีกตัว จนแขนหลุดออกมา
จากนั้นเมล่อนก็จบซอมบี้ตัวแรกที่กล้าโจมตีนางด้วยการตีศอกใส่ศีรษะอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกัน นางก็เตะใส่ซอมบี้จนแขนขาดเป็นชิ้นๆ
นางมีระดับเพียงแค่ 26 แต่พลังของนางไม่อาจปฏิเสธได้ นางฆ่ามอนสเตอร์พวกนี้ด้วยการโจมตีครั้งเดียว
ตัวสุดท้ายที่เหลือคือซอมบี้นักรบคลั่ง มันส่งเสียงคำรามและยกขวานขึ้นมาเหนือศีรษะ
"ระวั-" ขณะที่ข้ากำลังพูด เมล่อนก็จัดการเจ้านักรบคลั่งไปแล้ว
นางปิดระยะห่างชั่วพริบตาและเข่าของซอมบี้นักรบคลั่งก็หายไป
นางไม่หยุดเพียงแค่นั้น นางยังคงโจมตีต่อไปโดยใช้หมัดเสยขณะที่ซอมบี้นักรบคลั่งเอียงไปข้างหนึ่งเนื่องจากสูญเสียการทรงตัว
หมัดเสยได้ทะลุผ่านกะโหลกศีรษะไปทางขวาทำลายมันในครั้งเดียว
การกระทำของนางราบรื่นและไม่เสียเปล่าแม้แต่กระบวนท่าเดียว
“...” ข้าจ้องเมล่อนอย่างพูดไม่ออก
ว้าวววววว! ปรมาจารย์กังฟู!
ระดับของนางไม่ได้เพิ่มขึ้นมากนัก ตั้งแต่ตอนที่เราไปล่าน้ำผึ้งกันเมื่อหกเดือนก่อน แต่นางแข็งแกร่งขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย
นางแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง? ทั้งหมดที่ข้าทำให้ก็แค่หุ่นฝึกสิบตัวเองนะ นั่นมันสร้างความแตกต่างได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ?
ไว้พอกลับไปข้าคงต้องตรวจดูค่าสถานะของนางด้วย [กระดานหิน] เสียแล้ว
ในทางเทคนิคแล้ว เราทั้งสามคนแทบจะไม่สามารถเพิ่มระดับได้เลย ส่วนหนึ่งก็เพราะพวกเราไม่ได้ออกสำรวจบ่อยๆ แถมเราก็ค่อนข้างยุ่งกันด้วย
...แต่การที่เมล่อนแข็งแกร่งได้เช่นนี้ เรียกว่าน่าอัศจรรย์มาก
“นายท่าน กระดูกทั้งหมดได้ถูกรวบรวมมาแล้ว” เมล่อนเดินเข้ามาหาข้าอย่างสบายๆ ราวกับที่ทำไปเมื่อครู่ก็ไม่ได้เท่าไหร่เอง
ส่วนเกรซกำลังตรวจอุปกรณ์ที่ซอมบี้เคยสวมใส่
"โอ้ อืม ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถิด” จากนั้นเราทุกคนก็เดินหน้าต่อไป
