เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 21: ผลไม้ที่สุกงอม
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 21: ผลไม้ที่สุกงอม
.
(วอลสัน)
ฤดูหนาวอีกสองฤดูได้ผ่านไปแล้ว
ตอนนี้ร่างกายข้าอายุสิบสามปีและอายุจิตใจสี่สิบสาม
...ข้าไม่ได้รู้สึกว่าข้าได้เข้าสู่ช่วง 'วัยกลางคน' ของข้าจริงๆ เลย พอต้องมาเกิดใหม่ ข้ากลับไม่รู้สึกว่าตนเป็นชายวัยกลางคนสักนิดเดียว
วัยแรกรุ่นกำลังจะมาถึงแล้ว อารมณ์และฮอร์โมนจะส่งผลกระทบต่อตัวข้า...ซึ่งเป็นสิ่งที่ข้าจะต้องระวัง
ข้าแอบมองเข้าไปในห้องฝึกภายในฐานลับ เพื่อให้แน่ใจว่าเมล่อนยังคงยุ่งอยู่ นางจะไม่ได้สังเกตเห็นบางสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
_____________________________
ห้องฝึกเป็นส่วนเสริมใหม่ของฐานลับที่ข้าทำเมื่อครึ่งปีก่อน
ภายในห้องมีหุ่นเหล็กสิบตัว พร้อกับการปรับปรุงให้ตัวมันและการเคลื่อนไหวดีขึ้นมาก ไม่เพียงแต่กลไกจะได้รับการอัพเกรดเท่านั้น แต่ข้ายังเชื่อมต่อพวกมันทั้งหมดเข้าด้วยกันด้วย ซึ่งหมายความว่าเมื่อตีหุ่นตัวหนึ่ง หุ่นตัวอื่นๆ ก็จะตอบสนองเช่นกัน
เสมือนการจำลองการต่อสู้ 1 ต่อ 10
นอกจากนี้ข้ายังติดตั้งหุ่นเหล็กในสถานที่ต่างๆ เช่นมีสองสามตัวบนผนัง อีกสองสามตัวบนเพดาน ฯลฯ ดังนั้นเมื่อเริ่มฝึก พวกมันก็โจมตีเจ้าจากทุกทิศทางเลย
แถมข้ายังเพิ่มเครื่องจ่ายบางส่วนลงไปด้วย มีพวกหินที่ทาสีกองกันอยู่ในเครื่องจ่าย นั่นทำให้สามารถนับจำนวนครั้งที่ถูกโจมตี โดยใช้สีที่ติดตัวได้
ซึ่งข้าก็ได้เพิ่มกลไกเรดสโตนบางอย่าง เพื่อปรับปรุงการทำงานของหุ่นเหล็กและสร้างฟังก์ชั่นและกลไกใหม่ๆ ในห้องอีก ของใหม่มีจำนวนมากเกินกว่าจะพูดได้หมดและซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายได้อย่างถูกต้อง
มันแย่มากที่ข้าต้องใช้เวลาทั้งปีในการทำทั้งหมดนี้ให้เสร็จ
ส่วนสาเหตุที่ข้าตัดสินใจสร้างมันขึ้นมาน่ะเหรอ? เป็นเพราะข้าต้องการกระจายวิธีการโจมตีของเมล่อน
ใช่แล้ว เจ้าได้ยินข้าพูดถูกต้องแล้ว ทั้งหมดนี้เพราะการโจมตีของเมล่อนแรงเกินไป
นางจัดการหุ่นเหล็กได้รวดเร็ซมาก หุ่นเหล็กตัวหนึ่งที่ถูกนางทุบตี สูญเสียความทนทานไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นข้าจึงคิดว่าหากเพิ่มหุ่นสิบตัวพร้อมกัน มันควรจะสามารถบังคับให้นางกระจายพลังโจมตีและยืดอายุการใช้หุ่นได้
________________________
เอาล่ะ นางไม่ได้สนใจข้าเลย
ข้าจึงใช้โอกาสนั้นและนำชุดโซ่ออกมาและทำงานต่อไป
ชุดโซ่ชุดนี้ถูกจำลองมาจากชุดแบบชิ้นเดียว สีมันเป็นสีดำเพราะข้าใช้แท่งเหล็กดำในการทำ
แต่คราวนี้ เหล็กสีดำไม่ใช่แค่เหล็กและถ่านหินคาร์บอนทั่วไป ข้าเติมผงมิธริลลงในส่วนผสม ซึ่งเป็นไปได้ด้วยการใช้ [โต๊ะงานฝีมือ] เพื่อเพิ่มความเข้ากันได้ของเวทมนตร์
มันมีการป้องกันทางกายภาพและการนำเวทย์มนตร์ไปพร้อมๆ กันจากคุณสมบัติของทั้งแท่งเหล็กดำและผงมิธริล หากอุปกรณ์นี้ถูกขายในตลาด มันจะได้ราคาที่มากมายอย่างแน่นอน แถมนี่ข้ายังไม่พูดถึงการเอนชานท์นะเนี่ย
เมื่อพูดถึงการเอนชานท์ ในสองปีมานี้ข้าสะสมหนังสือเอนชานท์อยู่อย่างมากมาย
แถมข้ายังพัฒนาอะไรบางอย่างขึ้นมาด้วย ปรากฎว่าประเภทของเอนชานท์ที่มีอยู่จากตารางโต๊ะร่ายมนตร์ไม่ได้จำกัดเฉพาะสิ่งที่เชื่อมโยงกับมายคราฟอีกต่อไป
แต่ว่ามันค่อนข้างหายากมาก
ไว้คุยเรื่องนี้กันทีหลังแล้วกัน
เจ้าอาจสงสัยว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้ใช่ไหม? ฉันกำลังพยายามเย็บผ้าไหมรองใต้เกราะโซ่
การสวมใส่เกราะโซ่เปลือยเปล่าจะทำให้รู้สึกอึดอัดอย่างแน่นอน การสวมใส่เสื้อผ้าบุนวมใต้เกราะโซ่จะขจัดปัญหาเรื่องนี้ไป
ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงใช้ผ้าไหมพิเศษที่รวบรวมมาจากมอนสเตอร์แมงมุม/มอนสเตอร์ทั่วไป
ด้วยเทคนิคการทอผ้าแบบพิเศษของข้าเอง ข้าจึงได้สร้างผ้าไหมที่ทั้งเหนียวและระบายอากาศได้ดี ทำให้มันกลายเป็นชุดชิ้นเดียวได้ง่ายยิ่งขึ้น
โอ้! ข้าต้องทำให้ชุดผ้าไหมสามารถถอดออกได้ เพื่อให้ทำความสะอาดหรือเปลี่ยนได้สะดวกยิ่งขึ้น
ทั้งหมดนี้เป็นของขวัญสำหรับวันเกิดอายุครบ 15 ปีของเมล่อน ใช่แล้ว คืนนี้จะมีงานปาร์ตี้
ในโลกนี้การมีอายุครบสิบห้าปีเป็นก้าวสำคัญ
ทุกครอบครัวต้องให้ของขวัญกับเด็ก แม้กระทั่งครอบครัวที่ยากจนมากๆ ก็ยังให้ของขวัญเด็กเลย
การอยู่คนเดียวและไม่มีใครฉลองวันเกิดอายุสิบห้าปี...มันคงจะเป็นประสบการณ์ที่น่าสังเวชทีเดียว
ส่วนเรื่องความสำคัญของอายุสิบห้าปี ไม่ได้มีอะไรมากนักหรอก
ในกรณีของเมล่อน นางแก่กว่าเกรซและข้าสองปี ทำให้วันนี้จะเป็นวันที่นางอายุสิบห้าปี
นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าต้องทำตามสัญญาและมอบของขวัญที่ดีที่สุดให้กับนาง! ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมข้าถึงใช้ประโยชน์จากเวลาที่นางกำลังยุ่งอยู่กับการฝึก
ส่วนเทคนิคการทอผ้า... ข้าเรียนรู้จากร้านทอผ้าในหมู่บ้าน
ข้าไปที่ร้านสิ่งทอส่วนใหญ่เป็นเพราะกฎระเบียบของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
เด็กกำพร้าทุกคนที่อายุสิบห้าปีจะต้องออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ดังนั้นพวกเขาจึงให้เด็กอายุสิบสามปีไปฝึกงานกัน พวกเขาส่งเด็กๆ เข้าเมืองและให้พวกเขาได้รับประสบการณ์จากการทำงาน
จำได้ไหมว่าข้าบอกว่ามันจะดีมากถ้าพวกเขาส่งเด็กๆ เข้าเมืองและเรียนรู้วิธีการทำงาน? อืม ปรากฎว่าพวกเขามีระบบนั้นอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่มีช่องว่างเพียงพอสำหรับที่ทำงานที่จะให้เด็กสิบสามคนไปเรียนรู้ได้
ข้าเลือกที่จะทำงานในร้านสิ่งทอ เพราะถึงข้าจะใช้ประโยชน์จาก [โต๊ะงานฝีมือ] ได้ แต่มันก็ยังมีข้อจำกัดอยู่
ข้าไม่กังวลเกี่ยวกับอนาคตของข้ามากนัก เพราะข้ารวยมาก โอ้เดี๋ยวก่อนสิ ขอแก้ไข ข้ามี "ศักยภาพ" ที่จะร่ำรวยมาก
ทั้งหมดที่ข้าต้องทำคือขายของในตลาด และข้าจะสามารถกลิ้งไปยังเนินเขาเหรียญทองได้
ด้วย [แท่นปรุงยาชง] ของข้า ข้าได้สร้างยาชูกำลังรักษาที่ทรงพลังมากที่รู้จักกันในชื่อ...
*รัวกลอง*
มัลบอล์(β) หรือก็คือ ยารักษามัลบอร์ (รุ่นสำเร็จ) *ทาด๊า!*
.
ข้าได้ตั้งชื่อมันอย่างเป็นทางการว่า ยารักษามัลบอร์ (รุ่นสำเร็จ) ด้วยเหตุผลหลายประการ ประการแรกยามัลบอร์ดั้งเดิมซึ่งข้าเรียกมันว่ายามัลบอร์รุ่นทดสอบ เพราะมันด้อยกว่ามาก เนื่องจากเบต้าย่อมาจาก "สอง" ในภาษากรีก ข้าคิดว่ามันคงจะดีที่จะแยกแยะการสร้างของข้าจากรุ่นทดลอง
ด้วยเหตุนี้มันจึงมีชื่อเช่นนี้ แค่นี้น่าจะอธิบายพอแล้วล่ะ
นอกจากนี้เนื่องจาก [มัลบอร์ (β)] ฟังดูโคตรเท่ (และดูทางการมาก) จากนี้ฉันจะขอเรียกมันอย่างนี้แล้วกัน
ความคิดที่สองของข้าคือการเปิดร้านขายยารักษาขึ้น ถ้าข้าต้องการขายมัน ก็แค่เอามันมาโชว์ประสิทธิภาพก็พอแล้ว
นอกจากเรื่องยาแล้ว ข้ายังสามารถขายอุปกรณ์ที่ข้าสร้างขึ้นมาเองได้อีก!
...แต่ข้าคงไม่สามารถเอาอุปกรณ์เอนชานท์ไปขายในตลาดได้ โดยไม่ศึกษาก่อน เพราะมันอาจเกิดปัญหาภายหลังได้
เฮ้ออออออ พวกเจ้ารู้ไหมว่าตัวข้ากลัวขนาดไหน
พวกเจ้าคงไม่รู้สินะว่าตัวข้ากลัวเรื่องนี้มากขนาดไหน
อย่างไรก็ตาม สองชั่วโมงผ่านไปแล้วตั้งแต่ข้าเริ่มจัดการเกราะโซ่
ในที่สุดก็มีเสียงทุ้มหนักที่บ่งบอกว่าเมล่อนหมดแรงและทรุดตัวลงกับพื้น
ตอนนี้นางคงเหนื่อยมาก
แม้ว่าจะติดตั้งสวิตช์หยุดฉุกเฉินแล้ว แต่วิธีเดียวที่จะทำให้นางหยุดได้คือรอจนกว่านางจะเหนื่อย
...น่าประทับใจนัก สองชั่วโมงภายในห้องฝึกที่มีหุ่นหมุนสิบตัวที่ทำจากแร่เหล็กดำโจมตีจากทุกด้าน
มีผู้ใดจะสามารถทนได้นานกว่านางอีกเนี่ย?
"เมล่อน! เมล่อน? เจ้าเป็นอะไรไหม?" ข้าตะโกนด้วยความเป็นห่วงขณะที่ซ่อนเกราะโซ่ที่เสร็จแล้วไว้ใน [กระเป๋าเก็บของ] ของข้า
“ข้า... * ฮึก *...ยังไหว นายท่าน แต่ขอพักอีกครู่หนึ่งก่อน...”
“ข้าดีใจที่เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บ ผ่อนคลายและไปอาบน้ำเถอะ ข้าเอาเสื้อผ้าของเจ้าไว้ตรงนี้นะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ...” นางกล่าวตอบ
แต่เดี๋ยวก่อน! ห้องฝึกและห้องน้ำเชื่อมต่อกัน
หมายความว่ามีโอกาสน้อยที่เมล่อนจะสามารถทำลายแผนของเราได้ในขณะที่นางอาบน้ำ
ข้าคิดกับตัวเอง "อืม แต่นี่มันห้าโมงเย็นแล้วนะ มันน่าจะใกล้ถึงเวลาแล้ว" ทันใดนั้น กลีบดอกไม้ก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าของข้า
“...วอลสัน สวัสดีตอนบ่าย” เกรซทักทายข้า
ด้วยการใช้ [ไข่มุกเอนเดอร์] ที่อยู่ภายในฐานลับ นางสามารถเคลื่อนย้ายตัวเองไปมาได้อย่างง่ายดายเลย
"สวัสดีเกรซ งานเป็นยังไงบ้าง? เจ้าชอบงานของเจ้าที่ร้านหินเวทมนตร์หรือเปล่า?” ตอนนี้นางกำลังฝึกงานอยู่ที่ร้านหินเวทมนตร์ และผลงานหลักของนางคือการฉีดมานาเข้าไปในหินจำนวนมาก
ถึงข้าจะบอกว่าการนำมานาเข้าไปในก้อนหินเป็นสิ่งที่ทำได้ง่าย แต่ใช่ว่าทุกคนจะมีมานามากขนาดั้น ทว่าเนื่องจากเกรซมีมานาอยู่มากมาย ดังนั้นนางจึงเป็นคนรับหน้าที่นี้ไป
“...ราบรื่น ไม่มีปัญหาสำหรับข้าเลย” นางกล่าวตอบ
ทักษะการแสดงออกของเกรซดีขึ้นมากในช่วงสองปีนี้
นางเริ่มใช้ "ข้า" บ่อยขึ้นในการพูดคุยบ้างแล้ว บางทีนั่นอาจเป็นเพราะนางมีเพื่อนอย่างเมล่อน
ตั้งแต่พวกนางเริ่มเข้ากันได้ดี พวกนางก็มักจะจัดงานวันเกิดให้กันด้วย และเนื่องจากวันนี้มีความพิเศษมากกว่าวันก่อนๆ จึงไม่มีทางที่เกรซจะพลาดมัน
ข้าหยิบแซนด์วิชทำมือที่มีเนื้อสัตว์แปรรูปพิเศษตามปกติส่งให้นางไป
พูดถึงเรื่องนี้ เกรซก็ยังคงสูงขึ้นไปอีก แทบจะสูงกว่าครึ่งศีรษะของข้าไปแล้ว
เราเริ่มเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงวันเกิดและนำของขวัญที่เราเตรียมไว้ออกมาแยกต่างหาก
“เกรซ เจ้าเอาอะไรมาให้นางงั้นเหรอ?” ข้าถามขณะแอบสังเกตประตูห้องน้ำ เผื่อว่าเมล่อนจะเดินเข้ามา
ข้าอยากจะให้นางตกใจมากที่สุด
. .
แต่ข้าก็โดนไม้เท้าตีมาที่หัวแทน
เมล่อนที่นี่ตอนนี้แตกต่างจากที่ข้าพบเมื่อสี่ปีก่อนมาก
ตอนนี้นางมีร่างกายที่แข็งแรงมากพอสมควร ใช่แล้ว ร่างกายที่โตตามวัยนั่นแหละ ข้าขอไม่ลงละเอียดแล้วกัน
เนื่องจากนางกำลังฝึกศิลปะการต่อสู้ ร่างกายของนางจึงค่อนข้างเหมือนกับหญิงสาวที่ออกกำลังกายบ่อยครั้ง รูปร่างโค้งน่าดึงดูดใจ
ค่อนข้างเซ็กซี่ แต่อย่าลืมล่ะว่าตอนนี้นางยังมีอายุแค่ 15
เรื่องการล่วงเกินเด็ก บางทีข้าคงต้องขอบาย แต่บางครั้งมือของข้ามันก็เผลอไปโดน จนนางถึงกับพูดออกมาว่า "นายท่าน อย่านะ..." หรือ "นายท่าน นี้มันไม่เหมาะนะ"
แม้นางจะพูดเช่นนั้น แต่ก็ดูทรงนางจะไม่ได้ปฏิเสธอันใด ทว่าข้าขอบอกอีกครั้ง ข้าไม่สนใจเด็กน้อย แต่หากพวกเจ้าชอบ มันก็เรื่องของพวกเจ้า...
แน่นอนว่าเกรซมักจะอยู่ข้างหลังข้าพร้อมกับทุบตีข้าทุกครั้งที่มือของข้าเผลอไปแตะโดนจุดสำคัญของเมล่อนเข้า
“...อ้าว ทุกคนอยู่ที่นี่กันหมดเลย” ในตอนนี้เมล่อนก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าบางเบา
ผมสีแดงน่ารักของนางยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ แต่มันก็ทำให้นางดูเปล่งปลั่งมาก คล้ายดั่งกุหลาบที่มีเปลวไฟลุกโชน
"เซอร์ไพรส์!"
“...ธาด๊า”
เกรซและข้าทำเหมือนกับที่ฝึกกันมาและตะโกนออกมาอีกว่า
"สุขสันต์วันเกิด! ขอแสดงความยินดีที่เจ้าบรรลุนิติภาวะด้วย!"
สีหน้าประหลาดใจของเมล่อนช่างเป็นสิ่งที่ประเมินค่าไม่ได้เลย
