เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 17: การเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 17: การเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้
.
(วอลสัน)
บาทหลวงมาร์บอนได้เลือกจุดที่สไลม์มักเกิดประจำ
พื้นที่แห่งนี้คือพื้นที่อันมีปัญหา ซึ่งเป็นส่วนเล็กๆ ในป่า แต่ไม่เล็กอย่างที่ใครๆ คิด
ถ้ามันเล็กจริงๆ เด็กๆ ทุกคนคงจะเห็นฝูงสไลม์เพียงน้อยนิด
นอกจากนี้เรายังได้รับคำสั่งว่าอย่าออกไปไกลเกินไป...คิดว่าข้าจะสนใจเหรอ!
ทันทีที่ข้าแน่ใจว่าไม่มีใครมอง ข้าก็ก้าวเข้าไปในป่าพร้อมกับอุ้มเกรซขึ้นและพุ่งไปที่ฐานทัพลับ
มันคงจะใช้เวลาสักครู่ เนื่องจากเราใช้เส้นทางที่ไกล แต่ในฐานะที่เป็นคนที่มีระดับ 25 มันก็เหมือนปลอกกล้วยเข้าปาก
ในอ้อมแขนของข้า ดูเกรซจะเขินอายนิดหน่อย การเดินทางเช่นนี้ก็ไม่เลวแฮะ
เรามาถึงฐานลับอย่างรวดเร็ว และข้าก็เริ่มทำงานทันทีโดยการประกอบอะไรบางอย่างใหม่ๆ ขึ้นมา
“นายท่าน ข้าได้นำสิ่งที่ท่านขอให้ข้านำมาแล้ว แต่ท่านจะใช้มันเพื่ออะไรเหรอ?”
"...มันซับซ้อนน่ะ" ส่วนเกรซก็กำลังเคี้ยวแซนด์วิชที่ข้าทำ
ทันทีที่เราก้าวเข้าไปในฐานลับ เกรซก็ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยอะไรแปลกๆ ให้กับเมล่อน
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้ข้าประหลาดใจที่สุดคือวิธีที่เมล่อนตอบสนองต่อสายตาเกลียดชังนั้น
ขั้นแรก นางแนะนำตัวเองอย่างสุภาพกับเกรซพร้อมกับนำขนมปังขาวและเนื้อเครื่องเทศของเราออกมาอย่างรวดเร็ว รวมถึงเหยือกน้ำผลไม้ด้วย เมล่อนปฏิบัติต่อนางเหมือนแขกผู้มีเกียรติตลอดเวลา
หลังจากนั้น นางก็เริ่มอาบน้ำให้เกรซพร้อมกับชมข้าไปด้วย นางสาธยายว่า 'วอลสันเป็นคนดีมากขนาดไหน' หรือ 'วอลสันใจดีเกินกว่าจะวัดได้' แถมนางก็พูดถึงเรื่องที่ข้าเล่าเรื่องเกรซให้นางฟัง เพื่อสื่อว่านางรู้จักเกรซผ่านที่ข้าเล่าให้ฟังอยู่แล้ว
ข้า...รู้สึกยินดีเป็นบางครั้งที่เกรซเริ่มพยักหน้าเห็นด้วยเมื่อยามที่เมล่อนกล่าวชมข้า
#เจ้าทำได้ดีมาก #ข้าบอกเมล่อนผ่านโทรจิต
#การตระหนักถึงความต้องการของเจ้านายเป็นหน้าที่ของทาสอยู่แล้ว #นางตอบกลับมา
ข้าพนันได้เลยว่านางจะเป็นข้ารับใช้ที่ยอดเยี่ยม หากนางได้ทำงานที่บ้านขุนนาง นางอาจจะเป็นหัวหน้าสาวใช้ได้ด้วยซ้ำ
...เอ่อ เหตุใดข้าถึงคิดว่านางจะสามารถเป็น "แม่บ้านผู้มากความสามารถ" ได้กันนะ ทำไมพอข้าคิดไปเรื่อยๆ แล้วมันออกจะ...
“เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว! [เครื่องจ่าย] เสร็จแล้ว” ข้าลุกขึ้นจากจุดที่ข้านั่ง
ติ่ง - ริง ~
[เครื่องจ่าย] เป็นอุปกรณ์ที่ใช้กลไกเรดสโตนของมายคราฟ สร้างขึ้นโดยการรวมเรดสโตน บล็อกก้อนกวาดและคันธนูหนึ่งอันเข้าด้วยกัน สามารถใช้ในการยิงหรือนำสิ่งของที่วางอยู่ภายในออกมาได้ หากต้องการยิงของที่อยู่ข้างในออกมา ก็แค่นำเครื่องจ่ายหันหน้าขึ้นไปด้านบน ทว่าตอนนี้มันแค่ต้องการแหล่งพลังงาน
ข้าจึงเอาเหล็กมาประดิษฐ์รถราง จากนั้นก็เอารถรางสองอันมาต่อเข้าด้วยกัน นี่ไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้ตามปกติในเกมมายคราฟ แต่เนื่องจากตอนนี้ข้ากำลังใช้ชีวิตจริงและฟิสิกส์ในชีวิตจริงอยู่ มันจึงสามารถทำได้
ไว้ข้าจะบอกแล้วกันว่าข้าเอาของพวกนี้มาทำอะไร
“ถ้าอย่างนั้นก็ถึงเวลาสำหรับอุปกรณ์ของเจ้าแล้ว” ข้าหยิบวัสดุเพิ่มเติมจากกองที่เมลอนจัดเตรียมไว้ให้ข้า
แร่เหล็ก มันคือแร่เหล็กจำนวนมาก
ไม่สิ ทางเทคนิคมันคือแท่งเหล็ก
ตอนแรกข้านำแร่เหล็กและขัดออกจนกลายเป็นแท่งเหล็ก (วิธีการของข้าไม่ใช่วิธีที่ใช้ในมายคราฟ) นอกจากสีที่เข้มขึ้นแล้ว ข้าได้ข้อสรุปว่ามันทนทานกว่ามากและเจาะยากกว่ามากด้วย แต่ความเหนียวและความอ่อนตัวของมันสูงเกินไป มันสามารถยืดและกลายเป็นรูปร่างที่แปลกประหลาด ซึ่งไม่เป็นมิตรกับร่างกายมนุษย์
ดังนั้นข้าจึงใส่ถ่านหินลงไปและข้าก็ได้แท่งเหล็ก!
ข้าไม่ได้ขจัดสิ่งเจือปนออกไป ดังนั้นมันจึงดูสกปรกเป็นพิเศษและ...ไม่บริสุทธิ์ ไม่เห็นเหมือนกับที่ข้าไปดูวิธีขจัดสิ่งเจือปนออกไปเลย ที่ข้าทำตอนนี้มันแทบไม่ต่างกันการโยนงาดำลงในขวดนมชัดๆ
แต่ก็นะ ข้าไม่คิดว่าการผลิตแท่งเหล็กมันจะง่ายอยู่แล้ว ดังนั้นข้าจึงตั้งชื่อให้เจ้าแร่นี้ว่า แท่งเหล็กดำ ก็แล้วกัน
ข้าวาง [เหล็กดำ] ลงบน [โต๊ะงานฝีมือ] และใช้สูตรมายคราฟที่ใช้ในการสร้างชุดเกราะ ชุดเกราะเพียงพอสำหรับคนสองคน ซึ่งทั้งคู่ข้าตั้งใจจะมอบให้กับสาวๆ ข้ามีตัวต้นแบบอยู่แล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่จำเป็นต้องทำชุดอื่นให้ตัวเอง
เมล่อนน่าจะใส่ชุดเต็มได้ แต่เกรซอาจจะรับน้ำหนักไม่ไหว ดังนั้นชุดของเมล่อนจึงทำขึ้นเพื่อปกป้องร่างกายของนางทั้งหมด ในขณะที่เกรซจะปกป้องเฉพาะส่วนของร่างกายที่สำคัญเท่านั้น
ในความคิดของข้า ข้าเชื่อว่านักเวทย์ทุกคนจำเป็นต้องรักษาความคล่องตัวไว้ หมายความว่าข้าตั้งใจที่จะผลักดันให้เมล่อนกลายเป็นแท๊งค์
ข้าแจกจ่ายเสบียง [ยารักษามาร์บอน] สิบขวดและ [นม] อีกสิบขวดให้แต่ละคน
ขณะที่ข้าออกมาจากฐานลับ เด็กผู้หญิงทั้งสองคนก็เดินตามหลังข้ามาด้วยความสับสน
เพื่อที่จะหาเส้นทางที่หลีกเลี่ยงพวกมอนสเตอร์ ข้าจึงดู [แผนที่ขนาดเล็ก] ของข้าอย่างระวัง
ข้างหน้าเป็นถ้ำภายในเนินเขาใหญ่ และไม่ใช่เพียงถ้ำเดียวเนื่องจากมันเป็นเนินเขาที่มีขนาดใหญ่มาก คราวก่อนข้ามาที่นี่และพบปัญหาบางอย่าง แต่โชคดีที่คราวนี้ข้าได้พบสิ่งที่ข้าตามหาแล้ว
เพื่อที่จะให้สถานที่แห่งนี้ยังคงเป็นไปดั่งเดิม ข้าจึงมาที่นี่ปีละหนเท่านั้น ระบบนิเวศของมอนสเตอร์เป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อนกว่าระบบนิเวศปกติ ข้าจะจัดการเพียงปีเดียวครั้ง จากนั้นก็ทิ้งไว้อีกปี
"หือ? นายท่านแน่ใจหรือไม่...?” เมล่อนกำลังขมวดคิ้วอยู่ นางคงจะได้กลิ่นหอมหวานจากถ้ำ...หรือนางคงได้ยินเสียงดังมาจากถ้ำสินะ
"...?" เกรซมองมาทางเมล่อนด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
ประสาทสัมผัสของเมล่อน โดยเฉพาะการได้กลิ่นและการได้ยินของนางนั้นเฉียบคมมากเมื่อเทียบกับเกรซ
"ใช่แล้ว! เป็นเหตุผลว่าทำไมข้าถึงได้ให้อุปกรณ์ทั้งสองชิ้นที่ทนทานต่อความเสียหายยังไงล่ะ แต่เราจะไม่บุกเข้าไป เราจะต้องแน่ใจก่อนว่าจะปลอดภัย"
ข้าหยิบฟืนจำนวนหนึ่งออกมาจาก [กระเป๋าเก็บของ] ของข้าและวางมันอย่างระมัดระวังตรงทางเข้าถ้ำ
“เกรซ เราขอไฟหน่อยได้ไหม?”
“...อืม” ทันใดนั้นคลื่นลูกไฟลูกเล็กๆ ก็ลอยไปที่ฟืน
หลังจากแน่ใจว่ามันกำลังไหม้ ข้าก็เริ่มนำดินและดินละเอียดออกจาก [กระเป๋าเก็บของ] ของข้าเพื่อปิดผนึกทางเข้าถ้ำของพวกมันอย่างรวดเร็ว
ที่จริงแล้ว ทุกเวทมนตร์ล้วนจำเป็นต้องพึ่งการร่ายคาถา ดังนั้นแม้ว่าเกรซจะใช้เวทมนตร์โดยไม่ต้องร่าย แต่ที่จริงนางก็แค่ร่ายมันเร็วมากจนถึงจุดที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
ตอนนี้เราแค่ต้องรอ
_____________________________
เราสามคนเริ่มค้นหาสไลม์เพื่อฆ่ามันกัน มันเป็นเรื่องง่ายมากที่จะหาพวกมันด้วย [แผนที่ขนาดเล็ก] ของข้า เราใช้โอกาสนี้ในการทำงานเป็นทีมและลองร่วมมือกันดู
...อืม เมล่อนดูจะมีความสามารถเพิ่มจากหุ่นไม้มากเลย
ที่ข้าพูดแบบนี้เพราะนางใช้แขนและขาของนางโจมตี
ไม่ใช่ว่าข้าบอกว่านางสู้ได้ไม่ดี แต่สไลม์มันตายทันทีจากการต่อยและเตะของนาง
สไลม์มีความต้านทานต่อการโจมตีทางกายภาพรู้ใช่ไหม? โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาวุธทื่อ... แต่เอาเถอะ นางถึงขั้นสามารถทำลายหุ่นไม้ข้าได้ คงไม่มีอะไรต้องแปลกใจแล้ว
พูดถึงหุ่นไม้ตัวที่นางใช้อยู่ในสัปดาห์นี้ ดูเหมือนว่ามันเกือบจะพังแล้ว นางคิดจะทำอะไรกับพวกหุ่นไม้ที่น่าสงสารกันเนี่ย?
แม้ว่านางจะทำได้ดีโดยไม่มีอาวุธใดๆ แต่ข้าก็ยังคิดว่ามันเสี่ยงเกินไปที่จะไปโดยไม่มีอาวุธ ดังนั้นข้าจึงยัดดาบเหล็กที่เอนชานท์เอาไว้ในมือของนาง
[ดาบเหล็ก_เอนชานท์: สังหารอาร์โทรพอด (II)] ดาบเล่มนี้เป็นดาบเล่มที่สองที่ข้าเอนชานท์ มันจะมีประสิทธิภาพมากเมื่อใช้กับสัตว์ขาปล้อง ดังนั้นข้าจึงยังคงใช้เอนชานท์แหลมคม เพราะมันสามารถใช้ได้รอบด้านมากกว่า แต่ข้าคิดเรื่องการเอนชานท์เพิ่มแล้ว ดังนั้นค่อยปรับแก้เจ้าดาบนี้ทีหลังล่ะกัน
ทว่าดาบนี้มีประโยชน์สำหรับการมาครั้งนี้ ข้าจึงมอบมันให้กับเมล่อน
“น-นายท่าน? นี่คือ...”
"...อืม... อาวุธ ของขวัญจากวอลสัน" เกรซมีสีหน้าอิจฉาเล็กน้อย
“หา? ไม่สิไม่ นี่ไม่ใช่ของขวัญหรอก” ใบหน้าอันยินดีของเมล่อนหายไปในพริบตา จากนั้นข้าก็กล่าวเสริมไปอีกอย่างรวดเร็วว่า: “มันเป็นต้นแบบของข้า ข้าอยากจะทดสอบมันหน่อยน่ะ ไว้ในอนาคตข้าจะสร้างอาวุธอื่นที่ออกแบบมาเพื่อเจ้าโดยเฉพาะแล้วกัน”
หลังจากได้ยินเช่นนั้น เมล่อนก็ส่งยิ้มให้ข้าอย่างมีความสุข
“ถ้าอย่างนั้นข้าก็ขอฝากด้วยนะ”
“...ออกแบบโดยเฉพาะ...” แม้จะมีสีหน้าว่างเปล่า แต่ก็เห็นเลยว่าเกรซรู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก
“เกรซ ไว้ข้าเองก็จะลองพยายามทำไม้เท้าให้เจ้าด้วยล่ะกัน ถึงข้าไม่รู้ว่ามันต้องทำยังไงก็เถอะ” ข้าไม่อยากทำให้นางเศร้า ดังนั้นคงต้องลองทำไม้เท้าหน่อยแล้ว
“...วอลสันยอดเยี่ยม” ตอนนี้นางดูมีความสุขมากขึ้น และดูเหมือนว่านางจะอารมณ์ดีแล้ว
ข้าหวังว่านางคงจะไม่คาดหวังสูงจนเกินไปนะ... ไม่มีหนังสือเกี่ยวกับไม้เท้าเลย ว่าแต่ข้าจะสร้างไม้เท้าเวทมนตร์ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ายังไงกันล่ะเนี่ย...?
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 170}
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 163}
{ระดับเพิ่มขึ้น! ตอนนี้เมล่อนมีระดับ 7 แล้ว}
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 178}
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 181}
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 70}
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 69}
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 80}
{ระดับเพิ่มขึ้น! ตอนนี้เมล่อนมีระดับ 8 แล้ว}
{ระดับเพิ่มขึ้น! ตอนนี้เกรซมีระดับ 11 แล้ว}
ในขณะนี้มีข้อความมากมายปรากฏขึ้น
โอ้ ไหนแผนของข้ามีแค่มากำจัดมันบางส่วน ไม่ใช่กำจัดมันทั้งหมดเช่นนี้กันเล่า แต่นี่ก็ยังเป็นข่าวดีอยู่
พวกนางทั้งสองมีระดับเพิ่มขึ้นกันแล้ว
“หา? เอ่อ?” เมล่อนตกใจมาก “ข้ามีระดับเพิ่มและมีทักษะใหม่ด้วย! ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณนายท่าน”
“...ข้าก็มีทักษะใหม่เช่นกัน” เกรซกล่าว
อ๊าาาา ข้าอิจฉาเหลือเกิน! พอระดับเพิ่มขึ้น พวกเจ้าได้ทักษะใหม่กัน แต่ข้ากลับไม่ได้อะไรเลยไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ตาม ซึ่งข้าไม่ได้อะไรเลย...
“...นี่คือ... หืม?” เกรซพึมพำแล้วกลีบดอกไม้ก็โผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่ทราบ
เกรซ ซึ่งเดิมทีอยู่ข้างข้าก็หายตัวไปและปรากฏตัวขึ้นในอีกด้านหนึ่งของข้าทันที
โอ้ จริงสินะ! ข้าเกือบลืมไปว่าเกรซเป็น [เอนเดอร์แมน]! ดังนั้นทักษะการเคลื่อนย้ายก็คงจะปลดล็อคผ่านการเพิ่มระดับใช่ไหม? หืม น่าแปลกจัง
[เอนเดอร์แมน] ในมายคราฟตามปกติสามารถเคลื่อนย้ายได้อย่างอิสระ ข้าสงสัยเหลือเกินว่าทำไมนางถึงไม่เคยทำมันได้เลย กลับกลายเป็นว่านางระดับไม่พอนี้เอง
“... ว-วอลสัน... ข้า...” จากนั้นนางก็เทเลพอร์ตกลับมาอีกครั้ง
เมล่อนถึงกับขากรรไกรล่วงลงพื้นไปแล้ว
ในโลกนี้มีเวทมนตร์อยู่มากมาย เช่นเดียวกับเวทมนตร์ที่ใช้เพื่อเปลี่ยนตำแหน่งของตน ทว่ามันเป็นสิ่งที่ใช้ยากมาก โดยปกติมันจะกินมานาที่มากมายและยังไม่สามารถใช้ซ้ำได้
แต่ดูเหมือนว่าเกรซจะไม่ต้องกังวลกับปัญหาเหล่านั้นเลย
เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าก็คิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว เพราะ [เคลื่อนย้าย] มีชื่อเสียงในด้านความสามารถในการเทเลพอร์ตซ้ำๆ อยู่
เกรซดูจะตื่นตระหนกไม่น้อย
...ข้าเดาว่าเป็นเพราะนางไม่ชินกับมัน อาจเป็นเพราะนางไม่รู้ว่าจะควบคุมความสามารถใหม่นี้ได้อย่างไร คงกังวลไม่ใช่น้อย
ดังนั้นข้าจึงพยายามสอนเกรซเกี่ยวกับวิธีการควบคุมทักษะเคลื่อนย้ายของนาง โดยใช้ความรู้ของข้าเกี่ยวกับเกมมายคราฟ หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ดูเหมือนว่านางจะสามารถเคลื่อนย้ายไปมาได้อย่างอิสระแล้ว
ช่างเป็นความสามารถที่สะดวกสบายอะไรเช่นนี้
เมล่อนได้รับทักษะที่จะเสริมสร้างร่างกายของนาง และยังได้เรียนรู้ทักษะติดตัว {ศิลปะการต่อสู้} ซึ่งจะช่วยเพิ่มพลังโจมตีและความเร็วให้กับนางด้วย
ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางเรียนรู้จะเกี่ยวข้องกับสิ่งที่นางฝึกฝน
ในระหว่างนั้น พวกเราก็ได้รับเสียงแจ้งเตือนถึงค่าประสบการณ์มากมาย
“เอาล่ะ ตอนนี้ข้าคิดว่าไม้น่าจะถูกเผาจนหมดแล้ว...” พอข้ากล่าวออกมา สองสาวที่กำลังทดสอบทักษะใหม่ของพวกนางก็หันมาสนใจข้า
ข้างในน่าจะเหลือพวกมอนสเตอร์อยู่โหลหนึ่ง แต่คงค่อนข้างอ่อแอกันมากแล้ว
"ไปกันเถอะ! ได้เวลากินน้ำผึ้งแล้ว"
จากนั้นเราก็เดินทางไปยังถ้ำ ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของ [ตัวต่อยักษ์]
