“วัตถุประสงค์ของเราในวันนี้คือการสำรวจด้านหน้าของเนินเขา และระหว่างสำรวจ พวกเจ้าต้องฆ่าสัตว์ประหลาดระดับต่ำด้วย จากนั้นนำ [แก่นสไลม์] และ [ลูกเมือก] กลับมาเพื่อเป็นหลักฐานว่าพวกเจ้าทำภารกิจได้เสร็จสมบูรณ์” บาทหลวงมาร์บอนกล่าว

อย่างที่บอก การเดินทางครั้งนี้เป็นภารกิจในการฆ่าสไลม์

ที่จริงในหุบเขามีสไลม์ระดับ 34 อยู่ด้วย มันใหญ่มาก กระทั่งเจ้าอาร์คอนยังไม่อยากจะยุ่งกับมันเลย

ถึงแม้ว่าสไลม์จะมีระดับที่สูงกว่ามัน แต่อาร์คอนมีค่าสถานะที่สูงกว่าเจ้าสไลม์พอสมควร ดังนั้นบนโลกใบนี้ เรื่องระดับไม่ใช่สิ่งเดียวที่สามารถใช้เปรียบเทียบความแข็งแกร่งได้

โดยส่วนตัวแล้ว ข้าคิดว่าสไลม์คงจะแพ้อาร์คอนชนิดที่ไม่เห็นฝุ่นเลย

ส่วนหนึ่งที่ทำให้ค่าสถานะของเจ้าสไลม์มันต่ำ ก็คงเพราะพวกมันไม่ค่อยชอบล่าสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นนัก มันชอบที่จะกินหินและต้นไม้ บางครั้งก็เล่นน้ำ

ถึงแม้มันจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่รักสงบ แต่เห็นได้ชัดว่ามันแข็งแกร่งกว่าประชากรสัตว์ประหลาดส่วนใหญ่ในภูเขา

แม้ว่าไฟจะอ่อนต่อน้ำ แต่การที่เจ้าสไลม์และหมาป่าวิญญาณจะสู้กันก็คงเป็นเรื่องที่งี่เง่าพอสมควร

หมาป่ามักจะล่าเพื่ออาหารหรือกำจัดภัยคุกคามต่ออาณาเขตของพวกเขา ดังนั้นการล่าสไลม์จึงไม่มีประโยชน์อันใดเลย อาร์คอนจึงปล่อยให้สไลม์อยู่ของมันไป

“...ทว่ามีพวกสัตว์วิเศษเดินเตร็ดเตร่อยู่ด้านในและยังมีพวกหมาป่าก้าวร้าว จงระมัดระวัง สิ่งที่เราต้องการมีเพียงแค่การทดสอบการร่วมมือเป็นทีมของพวกเจ้าเท่านั้น” บาทหลวงมาร์บอนกล่าวต่อ

ดูเหมือนว่าเขากำลังจะพูดถึงพวกฝูงหมาป่าหรือสัตว์ที่ชอบพเนจรอยู่ตัวเดียว

อาร์คอนมีลูกน้องอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาอย่างมากมาย และพวกมันแทบจะไม่เคยเดินออกมาจากส่วนที่ลึกกว่าของภูเขาเลย

ดังนั้นสิ่งนี้จึงเหลือสองความเป็นไปได้ พวกมันคงเป็นหมาป่าที่ชราภาพและต้องการ 'ตายอย่างสงบ' เพราะไม่สามารถมีส่วนร่วมในฝูงได้อีกต่อไป หรือไม่พวกมันก็คึกคะนองต้องการสำรวจโลกด้วยตัวของมันเอง

“...วอลสัน เจ้าไม่ประหม่าเหรอ?” เกรซนั่งอยู่ข้างๆ ข้าบนพื้นหญ้าพร้อมกับถามด้วยเสียงที่ดูเป็นกังวลเล็กน้อย

“เจ้าก็รู้ว่าข้าอยู่ในส่วนที่ลึกกว่าของภูเขา ข้าใช้เวลาอยู่ที่นั่นนานมากเลยนะ ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลย” ข้าตอบกลับไป

ตัวข้าน่ะมี [แผนที่ขนาดเล็ก] คู่ใจอยู่ ต่อให้เจอภัยคุกคามขนาดเล็กหรือใหญ่ ข้าก็มีสิ่งที่ไว้ใช้คอยเตือนอยู่แล้ว

แต่ว่า... ในพื้นที่แห่งนี้ คงมีเพียงแค่อาร์คอนกับสไลม์ยักษ์เท่านั้นแหละที่คุกคามข้าได้

ข้าเอามือของข้าบีบมือของเกรซเพื่อพยายามปลอบโยนและสร้างความมั่นใจให้กับนาง

อ้า ช่างเป็นมือที่นุ่มและละเอียดอ่อนเสียนี่กระไร

“...วอลสันใจร้าย” เกรซหน้าแดงด้วยความน่ารัก แต่นางก็ไม่หดมือหรือแสดงอาการปฏิเสธจากการกระทำของข้า

อ๊า ~ น่ารักจัง…

“...และนั่นก็คือทั้งหมดแล้ว แต่มีเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องเตือนก่อนปล่อยพวกเจ้าไป!” บาทหลวงมาร์บอนบองไปทางมานี่

มานี่เลิกคิ้วขึ้นและก้าวไปข้างหน้า

"ทุกคนต้องมารวมตัวกันที่นี่และรับ [ผลึกเตือน] ก่อนที่จะออกเดินทางกัน หากพวกเจ้าพบว่าตัวเองตกอยู่ในอันตรายให้ใช้มานาลงไปใส่มัน เพื่อเปิดใช้งานเหมือนกับที่เราเคยได้สอนพวกเจ้าเอาไว้ มีใครลืมวิธีใช้พวกมันไปแล้วบ้าง?” เด็กๆ เริ่มเข้ามาเอาผลึกไปทีละอัน

ขณะที่เกรซกับข้ากำลังจะไปหานาง มิตตี้ก็เดินผ่านเราไป

มิตตี้อายุมากกว่าเราสามปี ซึ่งทำให้ในตอนนี้เขาอายุสิบสามปีแล้ว ตอนนั้นเขาเป็นคนใจร้อนอยู่แล้ว ยิ่งโตขึ้นความใจร้อนของเขามันยิ่งเด่นชัดออกมา

เขาได้กลายเป็นหนึ่งในผู้ชื่นชมที่ไม่ลับของเกรซอีกด้วย แถมยังเป็นตัวปัญหามากกว่าแต่ก่อน

...แต่เขามีระดับอยู่เพียงแค่ 7 เท่านั้น เขาใช้คาถาร่ายยาวอย่างไร้เหตุผล และไม่มีประสบการณ์การต่อสู้เลยแม้แต่น้อย

แค่โบกมือ ข้าก็คงจัดการเขาได้แล้วกระมัง

“ไม่ว่าเจ้าจะบังคับให้เกรซทำตามที่เจ้าบอกยังไง สักวันข้าก็จะช่วยนางให้ได้” เขาพูดกับพวกเรา จากนั้นก็ไปรับ [ผลึกเตือน] จากมานี่

...ข้าชักอยากจะเตะก้นของเขาเหลือเกิน

ไม่ใช่เจ้าหรือไงที่เป็นคนรังแกเกรซมาหลายปี? เจ้าจะเสแสร้งทำเป็นคนดีทำไมทั้งๆ ที่ก็ไม่ใช่กัน?

แถมการประกาศกร้าวแบบนั้นหมายความว่ายังไง? เจ้าอ่านมาจากนวนิยายเหรอ? อยากเป็นดารางั้นหรือ!?

สงสัยข้าคงต้องลงโทษเจ้าอย่างลับๆ เสียแล้ว... ไม่สิ ข้าจะเสียเวลากับเจ้าเด็กนี้ไม่ได้

มีหลายสิ่งที่ข้าต้องทำทำในวันนี้ หลังทำทุกอย่างเสร็จ เราก็กำลังมุ่งหน้าไปยังฐานลับกัน

[เมล่อน ทุกอย่างพร้อมหรือยัง?] ข้าเปิดใช้งานการเชื่อมโยงโทรจิต

[พร้อมแล้วค่ะ นายท่าน ทุกอย่างกำลังรอท่านอยู่]

[..เจ้าได้อาศัยอยู่ในฐานลับ น่าอิจฉา...] เกรซพูดผ่านโทรจิตเช่นกัน

โอ้ จริงสิ วันนี้ข้าขอแนะนำพวกนางให้รู้จักกันแล้ว หวังว่าจะไม่มีการต่อสู้เกิดขึ้นระหว่างพวกนางนะ

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด