บทที่ 26

บทที่ 26

ใต้ทางเข้ามืดสนิท ตั้งแต่โดดลงมา ฉินห่าวรู้สึกเหมือนตัวเองลอยอยู่กลางอากาศเป็นเวลานานกว่าเท้าจะสัมผัสพื้น

เบื้องหน้าเขา คือทางเดินที่ไม่มีแสงสว่างใดๆ นี่ทำให้เขาเกิดความสงสัยเล็กน้อยว่าพวกเซี่ยถูไม่อยู่หรือยังไง ถึงปล่อยให้เขาถล่มทางเข้าบ้านตั้งนานจนมันถูกทำลายก็ยังไม่เห็นมีใครโผล่หัวมา?

แต่สิ่งที่ฉินห่าวไม่รู้ก็คือ ชายชุดดำที่ตายข้างบนจริงๆแล้วทำหน้าที่เป็นยามเฝ้าทางเข้า และเขามีหน้าที่แจ้งหากคนแปลกหน้าหลงเข้ามา กระนั้น เนื่องจากฐานบำเพ็ญเพียรของฉินห่าวต่ำเกินไป ต่ำจนเขาสามารถกำจัดได้ด้วยตัวเอง จึงตรงเข้าสังหารโดยไม่ได้แจ้งให้คนอื่นๆทราบ

กระบวนการนี้นำไปสู่ผลลัพธ์ที่ฉินห่าวสามารถบุกเข้าฐานที่มั่นศัตรูได้โดยไม่เกิดการแจ้งเตือนใดๆ อีกทั้งทางเดินที่นี่เป็นเส้นตรง ฉินห่าวชอบอะไรแบบนี้มาก

เขาเดินไปตามทาง ทางเดินนี้ยาวมาก เดินประมาณสิบกว่านาที ฉินห่าวก็พบว่าดินข้างใต้นี้ ไม่ใช่ดินในเขตพื้นที่ป่าอีกต่อไป

“ท่านนักบวช มีเรื่องเกิดขึ้นกับสัตว์ร้ายในผนึก” ณ ขณะนี้ ร่างหนึ่งโผล่มาจากด้านหน้าเขา ฉินห่าวตื่นตัวขึ้นทันใด

ท่านนักบวช?

เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาได้ยินอะไรคล้ายๆกับศาสนาอะไรประมาณนั้น

“จงพูดมา!” เสียงของนักบวชค่อนข้างทุ้ม

“ตามรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชา ได้ยินว่ามันออกมาพร้อมกับชายหนุ่มที่ถือค้อนในมือ คนผู้นี้เป็นศิษย์ชั้นสองของนิกายเซียวเหยา อยู่ในขอบเขตขจัดสิ่งโสมม” เสียงของชายคนนั้นสั่นเล็กน้อย

“ต้องฆ่า!”

ผ่านไปพักหนึ่ง เสียงทุ้มต่ำของนักบวชดังขึ้นอีกครั้ง

ฉินห่าวเลิกคิ้ว นักบวชผู้นี้เล่นละครทำให้ตัวเองดูเคร่งขรึมน่ากลัวได้แบบตีบทแตกมาก หากมีร้อยคะแนนเขาจะให้มันเลย 99 คะแนน ส่วนอีกหนึ่งขอเก็บไว้ เดี๋ยวมันจะได้ใจเกินไป

“ขอรับ!”

“เอาไง กระทืบมันเลยไหม?” แพนด้าหันมองฉินห่านแล้วกระซิบ

“ยังก่อน! ไม่รู้ว่านักบวชนั่นเก่งแค่ไหน ควรดักรอมันมาใกล้ๆแล้วค่อยใช้ค้อนฟาดหัวให้เจ็บหนักดีกว่า” ฉินห่าวส่ายหัว เขาไม่สามารถตรวจสอบฐานบำเพ็ญเพียรของนักบวชคนนี้ได้ หากอีกฝ่ายเกิดอยู่ในขอบเขตก่อเกิดจิตขึ้นมา ต่อให้ฆ่าได้ แต่คงยากน่าดู

แพนด้า “...”

“นั่นใคร!?”

ณ ขณะนี้ เกิดเสียงตะโกนดังขึ้นข้างใน แรงกดดันอันท่วมท้นกวาดออกมาดั่งคลื่นยักษ์

ฉินห่าวหลับตาอย่างสิ้นหวัง เขาเดาได้แม่นจริงๆ อีกฝ่ายอยู่ในขอบเขตก่อเกิดจิตจริงๆ แรงกดดันนี้ เหมือนตอนที่แพนด้าลดฐานบำเพ็ญเพียรรอบแรกตอนออกจากผนึกเลย อีกฝ่ายใช้มันเปิดทางในพื้นที่เสี่ยงส่วนลึกอยู่นาน เขาเลยคุ้นเคยกับมันดี

“เอายังไงต่อ ... จะหนีไหม?”

แพนด้าไม่กลัว ต่อให้ศัตรูคือขอบเขตก่อเกิดจิตก็ยังไม่สามารถทำลายการป้องกันของมันได้ กระนั้น ในเมื่อสู้ไม่ได้ ก็ควรจะหนี ดีกว่ารอให้ถูกทุบตี

สุภาพบุรุษจะไม่ยืนอยู่ใต้กำแพงอันตราย!

“เป็นความผิดเจ้าเลย! เจ้าชวนข้าคุยจนพวกมันรู้ตัว” ฉินห่าวส่ายหัวอย่างหมดหนทางหยิบค้อนแล้วกระโดดออกมา เขาชินกับแรงกดดันในขอบเขตก่อเกิดจิตแล้ว ดังนั้นกล้าก้าวออกมา

“ท่านนักบวช เป็นเขา!”

คนที่พูดคือชายร่างเตี้ยที่โค้งตัวก้มอยู่เบื้องหน้าที่นั่งสูง

“เป็นเจ้าที่สังหารสาวกเซี่ยถูของข้า?” บนที่นั่งสูง นักบวชในชุดคลุมดำและมีลวดลายเส้นสีเงินปักตามแขนเอ่ยขึ้น

“ใช่ เป็นข้าเองที่ฆ่าพวกมัน”

ฉินห่าวพยักหน้ารับ ขว้างค้อนใส่ศัตรูพร้อมเอ่ยในใจว่า ‘ค่ายกลกระบี่เทพเต๋า!’

กระบี่เล่มเล็กในตันเถียนสั่นเทา

พรึบบบบบ!

ข้างหลังเขา กระบี่ศักดิ์สิทธิ์นับพันเล่มปรากฏขึ้น สร้างแสงสว่างไสวทั่วทั้งห้อง

แพนด้าตะลึง มันคิดว่าฉินห่าวใช้ได้แค่ค้อน ไม่นึกว่าจะมีกระบวนท่าใหญ่เช่นนี้ด้วย ขนาดตัวมันเอง เมื่อสังเกตแรงกดดันที่แผ่ออกมาแล้ว ก็ยังเกิดความรู้สึกไม่ดี เกรงว่าหากโดนเข้าจังๆอาจทำให้รู้สึกคันตามผิวหนังได้

“ไป!”

ฉินห่าวยื่นมือชี้ไปออกไป กระบี่ศักดิ์สิทธิ์นับพันเล่มส่งเสียงหึ่งหึ่ง พุ่งเข้าโจมตีนักบวช

“เจ้า ... ช่างกล้า!”

นักบวบชกวาดมือปัดค้อนที่ขว้างมากระเด็น แต่เมื่อเห็นกระบี่ศักดิ์สิทธิ์เบื้องหน้า สีหน้าใต้ชุดคลุมดำของเขาก็เปลี่ยนไป

“วิถีโลหิต!”

เมฆสีเลือดไหลมารวมตัวกันในมือเขา จับตัวกันเป็นของแข็ง และหวดเข้าต้านกระบี่ศักดิ์สิทธิ์

“ฮึ่ม!”

นักบวชแค่นเสียงอู้อี้ ชัดเจนว่าผู้อื่นรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

“เก่งนี่หว่า!”

ฉินห่าวสีหน้าซีดเซียว พลังปราณในตัวเขาหมดแล้ว หยิบมีดบางๆขึ้นมาแล้วแทงเข้าที่คอตัวเอง

แพนด้าเย็นสันหลังวาบทุกครั้งที่เห็นฉากนี้ มันไม่กล้าคิดเลย หากฉินห่าวใช้ลูกไม้นี้กับมัน ต่อให้เป็นมันก็มีโอกาสสูงที่จะตาย

“นี่ ....”

นักบวชซึ่งเดิมตกอยู่ในอารมณ์โกรธ บัดนี้ตะลึงงัน

สถานการณ์นี่มันอะไร? หลังจากใช้กระบวนท่าใหญ่แล้วก็ฆ่าตัวตาย? ใจเจ้าช่างเหี้ยมหาญนัก! กลุ่มเซี่ยถูเราต้องการคนเช่นนี้แหละ หากเจอกันก่อนหน้านี้ข้าสาบานเลยว่าจะจ้างเจ้า!