บทที่ 24

บทที่ 24

เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้วที่พวกเขาออกจากพื้นที่เสี่ยง อันที่จริงฉินห่าวกับแพนด้าคุ้นเคยกับพื้นที่เสี่ยงที่มีแต่การฆ่าฟันมาได้ซักพักแล้ว พอได้มาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบเช่นนี้ มันให้ความรู้สึกช่างสบายเหลือเกิน

ระหว่างนี้ แพนด้าสงสัยมาครึ่งเดือนแล้วว่ามนุษย์ร่วมทางผู้นี้เป็นอมตะได้อย่างไร? แต่มันไม่กล้าถามเลย เพราะยังไงซะ ทุกคนมีความลับเป้นของตัวเอง

“เฮ้ มีหมู่บ้านอยู่ข้างหน้า!”

จู่ๆฉินห่าวอุทานออกมา มองจากระยะไกล มีหมู่บ้านเล็กๆอยู่ข้างหน้าพวกเขา อย่างไรก็ตาม ไม่เห็นวี่แววของผู้คนหรือแผงร้านค้าเลย นี่มันยังไงกันแน่?

“เข้าไปดูข้างในกันก่อน ที่นี่อยู่ในเขตอำนาจของนิกายเซียวเหยาเรา” ฉินห่าวเดินนำเข้าไป

“นี่ ...”

อย่างไรก็ตาม เมื่อหนึ่งคนและหนึ่งหมีมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน ก็พบกับซากศพเกลื่อนพื้น ศพมีตั้งแต่คนชรา ผู้หญิง และกระทั่งเด็ก

“สารเลว ...”

ฉินห่าวสบถด้วยความโกรธ สำหรับเขา เขาลงมือแค่คนที่หาเรื่องตัวเองเท่านั้น แต่ไม่เคยฆ่าผู้บริสุทธิ์เลย กระนั้น ชาวบ้านที่นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้บริสุทธิ์

“เดรัจฉาน!”

ฆ่าชาวบ้านที่ไร้ทางสู้ ทำแบบนี้ได้อย่างไร?

“นี่เป็นฝีมือของพวกเซี่ยถู” ขณะนี้ แพนด้าเอ่ยประโยคหนึ่งแล้วอธิบายต่อ “ดูตรงตำแหน่งหัวใจของพวกชาวบ้านสิ แผลถูกแทงตรงหัวใจแบบนี้คุ้นตาเจ้าไหม?”

ฉินห่าวมองมันแล้วขมวดคิ้ว แล้วเขาก็พบว่ามันคุ้นจริงๆ ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ ต่างถูกแทงทะลุหัวใจ เป็นการปลิดชีพในครั้งเดียว รูปแบบการโจมตีนี้เหมือนกับชายชุดดำขอบเขตแก่นทองคำที่เขาพบในพื้นที่เสี่ยงช่วงกลางเลย

“พอจะมีวิธีหาร่องรอยของพวกมันได้ไหม?”

ฉินห่าวไม่มีปัญญาหาเองพบ แต่ในเมื่อมีแพนด้าอยู่ด้วย ก็อาจมีหนทาง

“มีวิธีอยู่ แค่เรียกวิญญาณพวกเขามาบอกก็พอแล้ว” แพนด้าพยักหน้า แต่ก็ตอบปัดว่า “อย่างไรก็ตาม ข้าทำไม่ได้”

ฉินห่าวผายสองมืออย่างไม่เข้าใจ ทำสีหน้าเหมือนถามว่าทำไม?

“เพราะต่อให้เราอสูรเทพต้องการทำ แต่ฐานบำเพ็ญเพียรไม่เพียงพอ” แพนด้ากล่าวอย่างหมดหนทาง

“งั้นเจ้าสอนข้าก็ได้ ข้ามีความสามารถในการเรียนรู้ที่ทรงพลัง” ฉินห่าวพอได้ฟังก็ยิ้ม แม้เขาจะไม่ใช่อัจฉริยะ แต่ด้วยความสามารถอันทรงพลังของระบบ อัจฉริยะเป็นหมื่นคนก็ไม่ต่างอะไรจากขยะสำหรับเขา

“ลองดูก็ได้” แพนด้าย่อมไม่เชื่อถือ แต่เวลานี้ไม่มีวิธีใดที่ดีกว่านี้แล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

แพนด้าเหม่อมองร่างวิญญาณที่ลอยอยู่เบื้องหน้าอย่างตกตะลึง “นี่ .... นี่เป็นไปได้ยังไง?” กระทั่งตัวมันที่อยู่มาเป็นหมื่นปีก็ยังไม่พบเจอคนที่สามารถเรียนรู้วิชาอันซับซ้อนอย่างการเรียกวิญญาณได้เร็วเช่นนี้มาก่อน

ต้องรู้นะว่า วิชาเรียกวิญญาณนี้ ยิ่งฐานบำเพ็ยเพียรต่ำ การอัญเชิญวิญญาณก็ยิ่งเป็นอะไรที่ยากลำบาก

“ขอท่านเซียนโปรดล้างแค้นให้พวกเราด้วย”

เบื้องหน้าเขา ร่างวิญญาณคุกเข่าแทบเท้า หลังจากนั้นไม่นาน ร่างวิญญาณก็สลายหายไป

ฉินห่าวมองไปยังทิศทางหนึ่งในระยะไกล มุมปากยิ้มเย็น ในที่สุดก็เจอเบาะแสที่จะฆ่าพวกเซี่ยถูแล้ว

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ออกเดินทางในทันที แต่ใช้พลังปราณของตัวเองขุดหลุมใหญ่ และนำร่างทุกคนไปฝัง ถึงตอนนี้เขาค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย

“ไปออกล่ากัน!”

ร่างทั้งสองหายไปในพริบตา

สองวันต่อมา ในป่าแห่งหนึ่ง

“เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นทางนี้? ไม่ใช่ว่าพวกเขาเปลี่ยนเส้นทางแล้วกระมัง?” ฉินห่าวที่กำลังตามรอยยิ่งไกลยิ่งสับสน รู้สึกเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร

หากผู้อื่นเปลี่ยนเส้นทาง ไม่เท่ากับว่าพวกเขาไล่ตามอย่างไร้ประโยชน์?

ฉัวะ!

“อ๊อก ..!” ฉินห่าวก้มลง และพบว่าหน้าอกตัวเองมีเลือดทะลัก กระบวนท่าที่คุ้นเคย ภาพที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง

เขาหมุนคอ เหลียวมองชายชุดดำข้างหลัง อ้าปากเผยฟันที่ชุ่มไปด้วยเลือด ค่อยๆเผยยิ้ม “ในที่สุดข้าก็เจอตัวพวกเจ้า”

ชายชุดดำ “???”

แพนด้าเท้าสะเอว มันเลิกตื่นตระหนกแล้ว เพราะยังไงฉินห่าวก็ไม่ตาย

“ตาย!”

ชายชุดดำฆ่าฉินห่าว และหันกลับมาฟันแพนด้าด้วยมีดประจำตัว

แพนด้าถอนหายใจ มันค่อยๆยกมือขึ้นแล้วชี้ไปข้างหลังชายชุดดำอย่างสงบ แต่เห็นได้ชัดว่าชายชุดดำมุ่งมั่นแน่วแน่ ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย ยังคงพยายามฆ่ามันต่อไป

ฟัฟฟฟ!

“อะ .. อะไรกัน?”

ชายชุดดำชะงัก รู้สึกว่าร่างกายช่วงล่างตัวเองหายไป ขณะเดียวกันร่างท่อนบนปลิวขึ้นฟ้าอย่างไม่อาจควบคุม

และเมื่อเหลือบตามองย้อนกลับ ชายชุดดำก็ยิ่งตกใจ

“เจ้า ... เจ้ายังรอดได้อย่างไร?”

“เฮ้อ ข้าเตือนเจ้าละนา” แพนด้าส่ายหัว มันอุตส่าช่วยเตือน ชี้นิ้วไปทางฉินห่าว แต่ชายชุดดำกลับไม่สนใจเลย