บทที่ 125 พลังแห่งดารา ผนึกเสร็จสมบูรณ์!
บทที่ 125 พลังแห่งดารา ผนึกเสร็จสมบูรณ์!
ณ เชิงเขาเฉียวเต๋าซาน
หลังจากได้ยินคำกล่าวของเย่ชิวไป่ ดวงตาของมู่จือชิงก็หม่นหมองลงอีกครั้ง หลังจากเกิดความประหลาดใจ
"แต่ แม้แต่ตระกูลของข้าก็ยังแก้ไม่ได้..."
เย่ชิวไป่เข้าใจดีเมื่อเขาได้ยิน
ดูเหมือนว่าคนที่อยู่เบื้องหลังมู่จือชิงนั้น.....ไม่ง่ายเลย
"อาจารย์ของข้านั้นไม่ใช่คนธรรมดา ข้าไม่เคยเห็นอาจารย์ทำสิ่งใดไม่ได้เลย"
"และแม้ว่าจะไม่ได้ผล ก็น่าจะลองทำดู ทุกสิ่งมีความหวังอยู่เสมอ"
"นอกจากนี้ ทักษะบ่มเพาะที่ข้าสามารถต้านทานร่างกายของเจ้า ก็มาจากอาจารย์ ที่ถ่ายทอดให้ข้า"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ มู่จือชิงก็พยักหน้าเช่นกัน
นางยิ้มและกล่าวว่า "งั้นข้าจะไปคุยกับท่านปู่มู่"
ท่านปู่มู่?
เย่ชิวไป่นึกถึงชายชราที่เชิงเขาเฉียวเต๋าซาน
มู่จือชิงพาเย่ชิวไป่ไปหาชายชรา
เห็นชายชราลืมตาขึ้น ราวกับว่าเขาสัมผัสได้ถึงการมาถึงของทั้งสองคน
"สาวน้อย ข้าบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าออกไปนอกบ้าน"
ในลาน มีค่ายกลที่สามารถสื่อสารกับเต๋า ในภูเขาเฉียวเต๋าซาน!
ดังนั้นจึงบรรลุผล ในการยับยั้งร่างกายของมู่จือชิง
"แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่เด็กน้อย เจ้าได้เอามรดกดาบในภูเขาไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"
ทันทีหลังจากนั้นมู่จือชิงบอกผู้อาวุโสมู่ เกี่ยวกับการมาเยือนของเย่ชิวไป่
ผู้อาวุโสมู่ก็ลืมตาขึ้น ตาของเขาไม่มีความขุ่นมัวเนื่องจากวัยชราเลย
ดวงตามีประกายเจิดจ้า!
ดูเหมือนว่าจะสามารถมองทะลุทุกสิ่งในโลกได้!
"เจ้ากล่าวว่า อาจารย์ของเจ้าสามารถรักษาปัญหาทางร่างกายของจือชิงได้ใข่ไหม?"
ขณะที่กล่าว ปราณเฮือกใหญ่ก็กดลงบนร่างของเย่ชิวไป่โดยตรง!
สีหน้าของเย่ชิวไป่เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เขาปลดปล่อยเจตจำนงดาบออกมา แต่ก็ต้านทานปราณนี้แทบไม่ได้เลย!
ความแข็งแกร่งของชายชราที่อยู่ข้างหน้าเขานั้นแข็งแกร่งมากอย่างเห็นได้ชัด!
มู่จือชิงเห็นฉากนี้จากด้านข้าง และกล่าวอย่างโกรธๆว่า "ท่านปู่มู่ ทำไมท่านถึงทำให้ชิวไป่กลัว!"
หลังจากได้ยินเช่นนี้ ผู้อาวุโสมู่ก็ถอนปราณออก
เย่ชิวไป่ยังคงกล่าวในเวลานี้: "ใช่ อาจารย์ของข้ามีวิธีแก้ปัญหา"
"แล้วอาจารย์ของเจ้ารู้ไหมว่าร่างกายของจือชิงคืออะไร?"
เย่ชิวไป่พยักหน้าเมื่อเขาได้ยินคำกล่าว และกล่าวว่า: "อาจารย์รู้ว่าร่างกายของมู่จือชิงคือร่างกายชีพจรวิญญาณเยือกแข็ง หากสามารถระงับและดูดซับได้ก็จะสามารถเพิ่มความเร็วในการบ่มเพาะได้สูงสุด แต่ถ้าล้มเหลวทั้งสองอย่าง วิญญาณและร่างกายจะถูกทำลาย ถูกแช่แข็งไปตลอดกาล!"
"หืม?"
ใบหน้าของผู้อาวุโสมู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อเขาได้ยินคำกล่าวนั้น
ไม่มีบันทึกเกี่ยวกับร่างกายนี้ในโลกนี้!
เป็นไปได้ไหมว่าอาจารย์ของเด็กคนนี้ไม่ได้มาจากโลกนี้?
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของผู้อาวุโสมู่ก็เคร่งขรึม และเขากล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ควรรู้ด้วยว่า วิธีแก้ปัญหาของร่างกายนี้ยากแค่ไหน"
"อาจารย์รู้อยู่แล้ว เขามีวิธีแก้ปัญหา!"
"จริงหรือ?"
ผู้อาวุโสมู่ถาม
เย่ชิวไป่พยักหน้าและกล่าวด้วยความมั่นใจ: "จริง ๆ "
อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสมู่รู้สึกสงสัยอย่างมาก
ปัญหาร่างกายของมู่จือชิง ทำให้พวกเขาทำอะไรไม่ถูก
แต่ตอนนี้เย่ชิวไป่บอกว่า อาจารย์ของเขาสามารถแก้ไขได้
ผู้อาวุโสมู่ไม่สามารถเชื่อคำกล่าวนี้ได้อย่างเด็ดขาด!
เย่ชิวไป่ดูเหมือนจะเห็นความลังเลใจ และไม่เชื่อของผู้อาวุโสมู่
เขายักไหล่ จู่ๆร่างกายของเย่ชิวไป่ก็ถูกห่อหุ้มด้วยเจตจำนงของชีวิตที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ทันใดนั้น มือของมู่จือชิงก็เย่ชิวไป่ถูกจับไว้
ว้าย!.
มู่จือชิงหน้าแดง!
"เจ้า... เจ้าทำอะไร..." นางเขินอายอย่างมาก
ผู้อาวุโสมู่ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น แต่มองไปที่เย่ชิวไป่ด้วยสีหน้าตกใจ
มือและตัวของเขาไม่เป็นน้ำแข็ง!
รู้ไหมว่าคนที่ไม่แข็งแกร่ง ไม่สามารถใกล้มู่จือชิงได้ด้วยซ้ำ!
และผู้ที่มีความแข็งแกร่งเพียงพอเช่นเขา ก็ไม่สามารถอยู่ใกล้มู่จือชิงได้ง่ายดายนัก!
แม้แต่เขาก็ยังได้รับบาดเจ็บจากพลังเยือกแข็งนั่น!
แล้วเย่ชิวไป่ล่ะ?
ขอบเขตก้าวข้ามแดนหยวน
แถมยังเป็นขั้นต้น!
แต่เขาสามารถจับมือมู่จือชิงได้ แล้วยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น?
เย่ชิวไป่กล่าวในเวลานี้: "ผู้อาวุโสมู่ ท่านควรเชื่อได้แล้วนะ"
"ข้าทำได้เพราะทักษะบ่มเพาะบางอย่าง"
"และทักษะนี้ อาจารย์ก็เป็นคนสอนข้า"
เงียบไปนาน
ผู้อาวุโสมู่พยักหน้าและกล่าวว่า "ดูเหมือนว่าอาจารย์ของเจ้าจะมีทักษะบางอย่าง เรื่องชือจิง ข้าจะปล่อยให้เจ้าจัดการ"
"อย่างไรก็ตาม ถ้ารักษาไม่หาย ให้กลับมาที่นี่ทันทีไม่เกินเจ็ดวัน!"
"เมื่อเกินเจ็ดวัน และพลังเยือกแข็งในร่างกายของชือจิงไม่ได้ถูกยับยั้ง ผลที่ตามมาคือหายนะ!"
หลังจากฟังสิ่งนี้
ใบหน้าของเย่ชิวไป่ก็เคร่งขรึมเล็กน้อยเช่นกัน เขาพยักหน้าและกล่าวว่า "ข้าเข้าใจแล้ว"
ผู้อาวุโสมู่มองไปที่มู่จือชิง และกล่าวว่า "สาวน้อย อย่าลืมสวมใส่สร้อยมุกวิญญาณตลอดเวลา"
มู่จือชิงพยักหน้า
ทันทีที่บอกลา
ทั้งสองก็เดินทางไปแดนใต้!
...
อีกด้านหนึ่ง
ลึกเข้าไปในทะเลทรายทางตอนใต้!
รอยแตกในอากาศเริ่มขยายตัวออกอย่างช้าๆ!
ออร่าปราณแห่งการทำลายล้างแผ่ออกมา มันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ!
ในตอนนี้ ค่ายกลผนึกที่ฉินเทียนหนานและคนอื่นๆตั้งอยู่ ก็เริ่มสั่นคลอน!
"อ๊ะ!"
สีหน้าของเจ้านิกายหมิงหยางเปลี่ยนไป และเขาตะโกนเสียงดัง: "ค่ายกลผนึกกำลังเริ่มไม่เสถียร!"
สีหน้าของคนอื่นๆ ก็เปลี่ยนไปอย่างมากเช่นกัน!
หากผนึกถูกปัดเป่าทำลาย ด้วยรัศมีแห่งการทำลายล้างที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ความเสียหายจะไม่ใช่แค่ทะเลทรายเท่านั้น!
แม้แต่พวกเขาก็อาจตกอยู่ในอันตรายได้!
นี่คือสิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการเห็น
ยิ่งแข็งแกร่ง ยิ่งอยากอายุยืน!
ข้าจะทะนุถนอมชีวิตของข้าให้มากยิ่งขึ้น!
เห็นได้ชัดว่า ฉินเทียนหนานรู้สึกถึงความลังเลใจของฝูงชน และบางคนมีความคิดที่จะหนีด้วยซ้ำ!
ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เขากล่าวว่า: "อย่าตื่นตระหนก เสริมสร้างค่ายกลทันที!"
ทันใดนั้น เขามองไปที่หลู่ชางเชิงอีกครั้ง และกล่าวว่า "มีวิธีแก้ไขไหม"
หลู่ชางเฉินพยักหน้า
ทันทีด้วยการโบกมือของเขา พลังปราณจิตวิญญาณทั้งเจ็ดพุ่งออกมา!
เชื่อมต่อในเจ็ดจุดที่แตกต่างกัน!
ก่อเป็นค่ายกลหมู่ดาว!
และเจ็ดจุดที่แตกต่างกันนี้
หากสังเกตดีๆ จะพบว่า
จุดที่มีปราณทั้งเจ็ดแห่งนี้เชื่อมต่อกัน กลายเป็นค่ายกลรูปดาวหมีใหญ่!
และในเวลานี้ มีดาวเล็กๆเจ็ดดวงส่องแสงอยู่บนท้องฟ้า!
ทันใดนั้นมันก็ตกลงไปในค่ายกลผนึก!
ทำให้ค่ายกลผนึกคงที่!
หลู่ชางเฉินใช้พลังของค่ายกลดาวหมีใหญ่เพื่อผนึก และปราบปราม!
หลังจากช่วงเวลานี้ ออร่าปราณแห่งการทำลายล้างก็ถูกกดดันกลับเข้าไปในอากาศด้วยพลังของผนึก!
ค่ายกลผนึกก็หยุดสั่นเช่นกัน
เมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ ต่างก็รู้สึกตะลึงอยู่ในใจ
คนผู้นี้คือใคร?
ด้วยค่ายกลเพียงอันเดียว เขาสามารถยับยั้งรัศมีปราณแห่งการทำลายล้าง ที่พวกเขาไม่มีทางทำได้สำเร็จ?
ฉินเทียนหนานพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
เห็นได้ชัดว่า เขาคิดถูกแล้วที่จะขอให้หลู่ชางเฉิงมาที่นี่
ไม่มีเขามาด้วย
ข้าคงรับมือคนเดียวไม่ไหว!
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ
รอยแยกเหล่านั้นในอากาศถูกผนึกไว้โดยโครงสร้างค่ายกลที่เสถียน
ทุกคนพ่นลมหายใจออกมา!
โชคดีที่ประสบความสำเร็จ.
ฉินเทียนหนานและคนอื่นๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลู่ชางเฉินก็บิดขี้เกียจเช่นกัน และกล่าวอย่างเกียจคร้าน: "เอาล่ะ มันจบแล้ว ข้าไปได้ไหม"
ในขณะนี้ หลู่ชางเชิงต้องการกลับไปนอน!
ฉินเทียนหนานรู้สึกหมดหนทางและกล่าวว่า: "เรายังออกไปไม่ได้ เรายังต้องหาทางเข้าและสำรวจด้านใน"
"แล้วเกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ"
หลู่ชางเฉินไม่สนใจอะไรเลย
"ข้าเกรงว่าหลังจากที่เราเข้าไปแล้ว ผนึกจะคลายออก และเจ้าจะต้องดำเนินการในเวลานั้น"
หลู่ชางเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าเห็นด้วย "ถ้าอย่างนั้นท่านเข้าไปข้างใน ข้าจะดูข้างนอก ข้าขี้เกียจเกินไปที่จะไป"
ผู้นำนิกายหมิงหยาง และคนอื่นๆ ก็รู้สึกแปลกๆเช่นกัน เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งนี้
แดนลับตรงหน้ามีโอกาสอันยิ่งใหญ่!
อาจมีสมบัติมากมายด้านในนั้น!
แต่ทำไมคนผู้นี้ จึงไม่มีความสนใจเลย?
คนเหล่านี้คงคิดไม่ถึงว่า
หลู่ชางเฉินไม่สนใจสิ่งเหล่านี้จริงๆ...
