บทที่ 5 จิตสังหาร

บทที่ 5 จิตสังหาร

“ปล่อยนางเดี๋ยวนี้” ทันใดนั้นมีร่างหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลตะโกนขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ดวงตาของหลินหลิงเอ๋อเป็นประกายด้วยความหวัง มันเป็นเสียงของนายน้อย

บุคคลนี้คือหลินเป้ยเขาเพิ่งเข้ามาในเมือง และวางแผนที่จะกลับไปที่ตระกูลหลิน แต่เขาเห็นว่าหลินฟาง และคนอื่น ๆ ต้องการจับกุมหลินหลิงเอ๋อ

ยังไม่พอ เขายังได้ยินคำพูดของหลินฟาง ซึ่งทำให้หลินเป้ยโกรธมาก

เสียงตระโกนของหลินเป้ยทำให้หลินฟาง และคนอื่น ๆ ตกใจ

โดยไม่คาดคิด มีคนกล้าเข้ามายุ่งกับธุรกิจของเขา ที่สุดแล้วตระกูลหลิน ก็เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลหลักในเมืองชิงหลิน

“ไอ้ขยะ ทำไมข้าต้องปล่อยนาง ถ้าข้าไม่ปล่อย มันจะทำไม?” หลังจากที่หลินฟาง เห็นว่าเป็นหลินเป้ยความกลัวของเขาก็หายไป

ในเวลานี้หลินฟางไม่ได้ปิดปากของหลินหลิงเอ๋ออีกต่อไป แต่ขอให้คนอื่นๆ จับหลินหลิงเอ๋อไว้ และป้องกันไม่ให้หลินหลิงเอ๋อหนีไปได้

วันนี้เขาต้องได้หลินหลิงเอ๋อ หลินฟางตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว

“นายน้อย รีบไปหาท่านพ่อของท่านเร็วเข้า” หลินหลิงเอ๋อตะโกนบอก

หลินเป้ยไม่มีฐานการบ่มเพาะ ดังนั้น มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของคนเหล่านี้

วิธีที่ดีที่สุดในการจัดการคือให้หลินเป้ยไปหาหลินเทียนเพื่อช่วยเธอ

“ฮ่าฮ่าฮ่าหลินเป้ย เจ้ากระโดดออกมาเอง เจ้าคิดว่าข้าจะให้โอกาสเจ้ารายงานเหรอ?” หลินฟางหัวเราะเสียงดัง

หลินฟางวางแผนที่จะจับกุมหลินเป้ยเอาไว้ เมื่อถึงเวลาที่ เขาและหลินหลิงเอ๋อได้เป็นข้าวสุกแล้ว มันไม่สายเกินไปที่จะปล่อยพวกเขา

อย่างไรก็ตาม ต้องมีการชดใช้เล็กน้อย ด้วยความเจ็บปวด

สำหรับการฆ่าหลินเป้ยนั้น หลินฟางไม่ต้องการให้เกิดปัญหาใหญ่ และมันคงเป็นเรื่องยากที่จะจัดการเมื่อถึงเวลาสอบสวน

หากหลินเป้ยถูกฆ่าตาย หลินหลิงเอ๋อก็จะต้องถูกปิดปากเธอด้วยเช่นกัน

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในตระกูลเดียวกัน แต่หลินฟางกลับดูถูกครอบครัวของหลินเป้ย

โดยคิดว่าหลินเป้ยเป็นความอัปยศของตระกูลหลินของพวกเขา

หลินเป้ยรูสึกโกรธมาก!

หลินหลิงเอ๋อเป็นครอบครัวของเขา มันเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ที่คนเหล่านี้มีความคิดไม่ดีเกี่ยวกับหลินหลิงเอ๋อ

แม้จะเป็นตระกูลเดียว แต่สำหรับคนเหล่านี้ หลินเป้ยไม่สน!

ในกรณีนี้หลินเป้ยไม่จำเป็นต้องมีเมตตาอีกต่อไป

เขาเพิ่งฆ่าคนไปสามคน และเขาไม่รังเกียจที่จะฆ่าอีกสองสามคน

ในความทรงจำที่สืบทอดมาหลินเป้ยรักหลินหลิงเอ๋อมาก ซึ่งอารมณ์เหล่านี้เขาก็ได้รับมาเช่นกัน

ตั้งแต่หลินเป้ยมีชีวิตอีกครั้งเขาจะใช้ชีวิตในฐานะคนของตระกูลหลินในชีวิตนี้

หลินเป้ยคนเก่าบนโลกจะกลายเป็นเพียงอดีตเท่านั้น

“ไม่จำเป็นต้องรายงาน พวกมันจะต้องตายในวันนี้”หลินเป้ยกล่าวอย่างเย็นชา เต็มไปด้วยจิตสังหาร

“ฮ่าฮ่า ได้ยินไหม หลินเป่ยคนนี้กล้าพูดว่าเขาต้องการฆ่าข้า ฮ่าฮ่า มันตลกมาก เจ้าเป็นแค่เศษขยะ แต่เจ้าต้องการฆ่าข้า นักรบฝึกหัดขั้นเจ็ด ใครให้ความกล้าหาญแก่เจ้า?”หลินฟางหัวเราะจนแทบจะสำลัก

"ฮ่าๆๆ"

"ฮ่าๆๆๆ"

ผู้ติดตามอีกสามคนของหลินฟางก็รู้สึกขบขันเช่นกัน

หลินฟางเป็นนักรบฝึกหัดขั้นเจ็ด และเขาถือเป็นผู้ฝึกฝนที่มีพรสวรรค์มากในหมู่คนรุ่นใหม่

“มันคือความแข็งแกร่งที่มอบให้ข้า เสี่ยวเฮย ออกมา” หลินเป่ยพูดเบาๆแล้วเรียกเสี่ยวเฮย

หมาป่าตัวใหญ่ปรากฏตัวขึ้นข้างหลินเป้ยในทันที จ้องมอง หลินและคนอื่นๆ ด้วยดวงตาที่ดุร้าย

การปรากฏตัวของเสี่ยวเฮย ทำให้หลินฟาง และคนอื่นๆ ตกใจ

เหตุใดหมาป่าสีครามจึงปรากฏตัวขึ้นมาในทันที

หมาป่าสีคลามเป็นสัตว์อสูรลำดับสองซึ่งเทียบเท่ากับความแข็งแกร่งของระดับนักรบ

หมาป่าสีครามเปล่งออร่าอันทรงพลังออกมา ซึ่งทำให้หลินฟางและคนอื่นๆ รู้สึกหวาดกลัว

"หมาป่าสีคราม! หลินเป่ย เจ้าเป็นผู้ฝึกอสูรจริงๆเหรอ?" หลินฟางตกตะลึง

ความสามารถของหลินเป้ยในการเรียกหมาป่าสีครามออกมาทันที แสดงให้เห็นว่าหลินเป้ยมีสมบัติวิเศษไว้เก็บสัตว์อสูร

ผู้ฝึกอสูรสามารถทำให้สัตว์อสูรเชื่อง กลายเป็นสัตว์เลี้ยงทางจิตวิญญาณ

พร้อมทั้งใช้สัตว์อสูรในการต่อสู้ และเพิ่มประสิทธิภาพการต่อสู้ได้อย่างมาก

โดยปกติแล้วสัตว์อสูรจะถูกเก็บไว้ในอาวุธวิเศษ และพวกมันจะถูกปล่อยออกมาเมื่อทำการต่อสู้

ความแข็งแกร่งของสัตว์อสูรกำหนดความแข็งแกร่งของผู้ฝึกอสูร ซึ่งต้องมีความสามารถจำนวนหนึ่ง

ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถเป็นผู้ฝึกอสูรที่ทรงพลังได้

ผู้ฝึกฝนธรรมดาที่มีสัตว์เลี้ยงจิตวิญญาณ ถือว่าโชคดีมาก

แต่ผู้ฝึกอสูร ไม่จำกัดจำนวนสัตว์เลี้ยงจิตวิญญาณที่พวกเขาสามารถมีได้

มีข่าวลือว่า ผู้ฝึกสัตว์อสูรที่ทรงพลังบางคน สามารถมีสัตว์อสูรได้หลายสิบตัว

ซึ่งมันน่ากลัวมาก .

ข้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงจิตวิญญาณของหลินเป้ยและตอนนี้มีหมาป่าสีครามระดับสอง ซึ่งหลินเป้ยควรจะพึ่งทำให้เชื่อง

นี่คือสิ่งที่ทำให้หลินเฟิงตกตะลึง แม้แต่เขายังไม่มีสัตว์เลี้ยงจิตวิญญาณ

ส่วนหลินเป้ยมีหมาป่าสีครามที่ทรงพลังเช่นนี้ และเขาก็อิจฉามาก

ไอ้เจ้าขยะนี่ จะโชคดีเกินไปใช่ไหม?

สำหรับผู้ติดตามสามคนของหลิวฟาง  พวกเขาก็ตกใจเช่นกัน

โดยไม่คาดคิดหลินเป้ยมีหมาป่าสีครามซ่อนอยู่

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าหลินเป้ยจะมีสัตว์เลี้ยงจิตวิญญาณ แล้วยังไงล่ะ? ตัวเจ้าของเองก็ยังเป็นขยะอยู่ดี

“ข้าจะส่งพวกเจ้าไปตาย เจ้าพร้อมไหม”หลินเป้ยหัวเราะเยาะ

ด้วยเสี่ยวเฮย ทำให้หลินเป้ยมีความมั่นใจอย่างมาก

“หลินเป่ย ข้ายอมรับว่าหมาป่าสีครามของเจ้าแข็งแกร่งมาก พวกเราอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ แต่เจ้ากล้าฆ่าข้าไหมล่ะ บิดาของข้าคือผู้อาวุโสหก” หลินฟางขู่

“โอ็ย! เสียงดัง เสี่ยวเฮยช่วยหลิงเอ๋อและฆ่าคนอื่นๆ” หลินเป่ยออกคำสั่ง

เสี่ยวเฮยและหลินเป้ยมีจิตใจเหมือนกัน มันสามารถรู้ความคิดของหลินเป้ย และรู้ว่าใครคือหลินหลิงเอ๋อ

"หลินเป้ย! เจ้ากล้าดียังไง?" หลินฟางตื่นตระหนกเมื่อได้ยินคำพูดของหลินเป้ย

โดยไม่คาดคิด หลินเป้ยสั่งให้เขาถูกฆ่า

เขาปล่อยหลินหลิงเอ๋อไปทันที และเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

หมาป่าสีครามเป็นสัตว์อสูรระดับสอง และทรงพลังมาก

อัตราการชนะต่ำมาก!

หลินเฟิงมีความคิดอยู่ในใจแล้ว เมื่อการต่อสู้เกิดขึ้นเขาจะใช้โอกาสหลบหนี

ตราบใดที่เขาหนีและยื่นเรื่องร้องเรียนเมื่อเขากลับไป หลินเป้ยจะต้องจบลงอย่างเลวร้ายอย่างแน่นอน การฆ่าศิษย์ของ ตระกูลหลิน ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย

เสี่ยวเฮยได้รับคำสั่งจากหลินเป้ย มันรีบพุ้่งไปหาหลินฟางและคนอื่นๆ

เสี่ยวเฟิงเป็นสัตว์อสูรขั้น9 ระดับสอง การเคลื่อนไหวของมันราวกับสายลม และมันก็พุ่งเข้าใส่หลินเฟิงซึ่งเป็นเพียงนักรบฝึกหัดระดับ7เท่านั้น

หลินฟางตกใจจนหน้าซีดเผือด เขาคิดว่าอย่างน้อยเขาก็มีพลังป้องกันตัวเอง

แต่ในพริบตา เขาก็ถูกเหวี่ยงล้มลง เสี่ยวเฮยอ้าปากที่เปื้อนเลือดกัดเข่าที่คอของหลินฟางทันที

ก่อนที่หลินฟางกำลังจะตาย เขายังได้ยินกลิ่นเหม็นคาวในปากของหมาป่าสีครามตัวนี้

เลือดพุ่งกระฉูด หลินฟางเบิกตากว้างตา อยากจะตะโกนแต่ทำไม่ได้

หลินเป็นเพียงดอกไม้ในเรือนกระจก เขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของ เสี่ยวเฮยได้อย่างไร

โดยไม่ต้องคำนึงถึง   ประสบการณ์การต่อสู้หรือความแข็งแกร่ง เสี่ยวเฮยนั้นแข็งแกร่งกว่าหลินเฟิงมาก

"ติ้ง รับค่าประสบการณ์ 7 แต้ม"

สมาชิกอีกสามคนของตระกูล หลิน เห็นว่าหลินเฟิงถูกฆ่าตายในพริบตา

ขาของพวกเขาสั่น และพวกหมาป่าตัวใหญ่นั้น ก็จะฆ่าพวกเขาจริงๆ

“อ็าก! ฆาตกร รีบหนี!” ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกน

ถ้าเขาไม่รีบหนีไป จะให้เขาอยู่รอโดนฆ่าหรือยังไง?

ความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ดีเท่าหลินฟาง!

ทั้งสามแยกกันหนี แต่เสี่ยว เฮยจะปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไร

ทันทีที่เสี่ยวเฮยเคลื่อนไหว พวกเขาทั้งสามคนก็ถูกฆ่าตายทันที เพียงไม่กี่ลมหายใจ!

"ได้รับค่าประสบการณ์ 4 แต้ม"

"ได้รับค่าประสบการณ์ 3 แต้ม"

"ได้รับค่าประสบการณ์ 4 แต้ม"

ในฐานะนักล่าในป่า เสี่ยวเฮยเชี่ยวชาญในการฆ่ามากเกินไป

ส่วนหลินหลิงเอ๋อที่อยู่ด้านข้างก็ตกตะลึงจนกลายเป็นหินเช่นกัน

หลังจากฆ่าคนทั้งสี่นี้ หลินเป่ยได้รับค่าประสบการณ์ 18 แต้ม และเขาใกล้จะก้าวเข้าสู่นักรบฝึกหัดขั้นที่ 5 แล้ว

ประสบการณ์ตอนนี้คือ 54/100

แม้ว่าหลินเป้ยจะมั่นใจว่าเขาสามารถเอาชนะหลินเฟิงและคนอื่นๆได้ แต่เสี่ยวเฮยนั้นแข็งแกร่งและตรงไปตรงมามากกว่า

ถ้ามีไม้ตายแล้วไม่ใช้มัน แสดงว่าเขามีหลุมสมองในแน่นอน

“ไม่เป็นไรนะหลิงเอ๋อ”หลินเป้ยเข้ามาปลอบหลินหลิงเอ๋อ

“นายน้อย” หลินหลิงเอ๋อกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของหลินเป้ย

หากนายน้อยไม่ปรากฏตัวนางก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น!

“ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าบาดเจ็บ”หลินเป้ยยังคงปลอบโยน

“ท่านฆ่าคน เราจะทำอย่างไรดี?”หลินหลิงเอ๋อดูกระสับกระส่าย

เธอไม่ได้คาดหวังว่าหลินเป้ยจะเด็ดขาดแบบนี้

แน่นอนว่า เมื่อรู้ว่าทุกอย่างเป็นเพราะนาง นางทั้งรู้สึกดีใจและกังวลใจ

ตะกูลหลิน จะลงโทษผู้ที่ฆ่าคนในตระกูลเดียวกันอย่างรุนแรง

หากพวกผู้อาวุโสรู้ หลินเป้ยอาจไม่มีชีวิตรอด

“ไม่เป็นไร ตราบใดที่เราไม่พูดก็จะไม่มีใครรู้” หลินเป้ยพูดอย่างใจเย็น

ต่อมาหลินเป้ยค้นหาสมบัติ  และพบเงินมากกว่า200ตำลึง

จากนั้นเขาให้เสี่ยวเฮยกลืนศพทั้งหมด

เสี่ยเฮยกินไปทั้งตัว เคี้ยวกระทั่งเสื้อผ้า แล้วกลืนเข้าไปในท้อง ทำลายศพและลบล้างร่องรอย

ความอยากอาหารของเสี่ยว เฮยดีอย่างน่าประหลาดใจ

มันกินลงไปทั้งหมด แต่ท้องของมันกลับไม่รู้สึกอิ่มมากนัก

ในความเป็นจริงเสี่ยวเฮยหิวโหยมาหลายวันแล้ว ก่อนที่จะรู้ว่าหลินเป้ยเป็นเจ้านายด้วยซ้ำ

ดังนั้นตอนนี้มันจึงกินศพอย่างรวดเร็ว!