บทที่ 335: หิวจนตายในขั้นที่หก(ฟรี)

บทที่ 335: หิวจนตายในขั้นที่หก(ฟรี)

ชายชราตกตะลึง จากนั้นพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณ แม้ว่าคุณจะไม่ให้อาหารพวกเรา พวกเราก็จะรับเด็กยากจนเหล่านั้นไว้”

ถังเจียนหลง ขมวดคิ้วอย่างรุนแรง มอง โจวเฉียง อย่างไม่เห็นด้วย แต่เขาไม่ได้พูด

อาการของชายชราแย่มาก หลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะทนไม่ได้ โจวเฉียง ขอตัวอย่างมีชั้นเชิงและเดินออกไป

หลังจากออกจากห้อง ริมฝีปากของ ถังเจียนหลง ก็ขยับ และเสียงที่อ่อนแอก็เริ่มดังขึ้น

“เราเองก็มีอาหารไม่มากนัก ถ้าคุณไม่สามารถจัดหาอาหารมาช่วยได้ เราก็ช่วยเหลือผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้จริงๆ”

โจวเฉียง พยักหน้าไม่แปลกใจ

เห็นได้ชัดว่าชายชรายังไม่เคยเห็นโลกที่โหดร้ายภายนอก ดังนั้นเขาจึงยังคงมีความเมตตาอยู่ในใจ

แต่ในสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายนี้ ความเมตตาที่มากเกินไปมีแต่จะเร่งการทำลายตนเอง

“ฉันจะทำตามที่พูด พาฉันไปดูแมงมุมของคุณ”

อาหารไม่ใช่ปัญหาสำหรับ โจวเฉียง เลย แม้ว่าเขาจะทิ้งอาหารส่วนใหญ่ไว้ในที่เก็บของที่ค่ายเมือง เทียนเว่ย ก่อนออกเดินทาง

ตราบเท่าที่เขาต้องการ บริษัทจัดซื้อในโลกแห่งความเป็นจริงจะเริ่มดำเนินการอย่างบ้าคลั่ง

ดังนั้น สิ่งที่ดูเหมือนยากสำหรับคนส่วนใหญ่ไม่ใช่เรื่องยากของ โจวเฉียง เลย

ถังเจียนหลง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าของเขาผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด

ไม่ว่า โจวเฉียง จะเต็มใจจัดหาอาหารให้มากแค่ไหน ตราบใดที่พวกมันสามารถรอดพ้นวิกฤตนี้ได้ ลูกแมงมุมที่เหลือก็จะสามารถเพาะพันธุ์และออกล่าได้

สภาพของแมงมุมแดงแย่มาก แม้ว่า โจวเฉียง ซึ่งเป็นคนแปลกหน้าจะเข้ามาใกล้ มันก็แค่หันหัวไปมอง โจวเฉียง สองครั้ง

ถังเจียนหลง เอื้อมมือออกไปเพื่อปลอบแมงมุมแดง และ โจวเฉียง ก็เริ่มสังเกตเห็นสิ่งมีชีวิตที่สวยงามตัวนี้

หลังจากมองไปรอบๆ โจวเฉียงก็พบความผิดปกติที่ชัดเจนที่สุดในสิ่งมีชีวิตนี้คือดวงตาของมัน

ดวงตาที่เหมือนอัญมณีสามในแปดของมันมีชั้นของหมอกสีเทา

เหมือนดวงตาของซอมบี้

เห็นได้ชัดว่ามันหมดความปรารถนาที่จะโจมตีแล้ว และแมงมุมตัวเล็ก ๆ ที่นอนอยู่บนร่างของมันก็ไร้ชีวิตชีวา ดูอันตรายมาก

นอกจากนี้ ท้องของแมงมุมแดงยังแบนราบมาก

โจวเฉียง หยิบกระป๋องเนื้อออกมาสองกระป๋องจากกระเป๋าเป้ของเขา จากนั้นเปิดมันภายใต้สายตาที่งงงวยของ ถังเจียนหลง

กลิ่นหอมแรงกระจายและแมงมุมแดงที่อิดโรยก็พุ่งออกมา

จากนั้น หลังจากการชาร์จอย่างกะทันหันที่ส่ง ถังเจียนหลง กระเด็นไป มันก็เริ่มกิน!

โจวเฉียง ซึ่งคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว ก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกแมงมุมตัวน้อยพ่นใส่

ทั้งสัตว์เหนือธรรมชาติและสัตว์ที่กลายพันธุ์เหล่านี้มีความต้านทานบางอย่างต่อพวกมัน ภายใต้สถานการณ์ส่วนใหญ่ พวกมันสามารถต้านทานไวรัสซอมบี้ได้หากมันต่ำกว่าระดับของพวกเขาเอง

อย่างไรก็ตาม หากมีปัญหากับร่างกายของตนเอง ก็สามารถติดเชื้อไวรัสได้ง่าย เช่นเดียวกับเมื่อภูมิคุ้มกันของคนเราลดลงหลังจากเป็นหวัด

นอกจากนี้การอดอาหารเป็นเวลานานยังทำให้ภูมิต้านทานลดลงอีกด้วย

ไม่เพียงแต่มนุษย์ในเมืองเล็กๆ แห่งนี้เท่านั้นที่หิวโหย แต่แม้แต่แมงมุมเหล่านี้ก็อดอยากเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม เหยื่อที่นำกลับมาจะต้องแบ่งให้กับคนธรรมดาเหล่านี้ พวกมันจะไม่หิวได้อย่างไร?

แมงมุมโดยธรรมชาติมีความสามารถในการเก็บอาหาร แต่เขาไม่เห็นถุงเก็บใดๆ ระหว่างทางมาที่นี่

สัตว์ร้ายกลายพันธุ์ขั้นที่หกที่ทรงพลังนี้เกือบจะอดตายในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้

เหลือเชื่อ.

แมงมุมแดงกินอาหารกระป๋องเสร็จอย่างรวดเร็ว อาการของมันดูดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังกลับมาที่เดิม

โจวเฉียง มองไปที่ ถังเจียนหลง เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้จ้องมองที่เนื้อกระป๋องและกลืนน้ำลายของเขา

...

หลายสิ่งหลายอย่างไม่สมเหตุสมผล

"ฉันจะเอาอาหารมาให้นายก่อน ฉันเอารถไปซ่อนไว้ที่อื่นตอนมาที่นี่ มันเต็มไปด้วยอาหารที่สะสมไว้"

โจวเฉียง พูดอย่างหมดหนทาง

ดวงตาของ ถังเจียนหลง เป็นประกาย พยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อมองไปที่แรงงานที่เหลืออยู่ในหมู่บ้าน โจวเฉียงมั่นใจว่าหากไม่มาในครั้งนี้ หมู่บ้านนี้อาจจะไม่รอดไปอีกหกเดือนหรือหนึ่งปี

ประชากรทั้งหมดของเมือง ซวงหยาน มีมากกว่าหนึ่งหมื่นคน หลังจากการเกิดวันโลกาวินาศเนื่องจากอุบัติเหตุต่าง ๆ มีเพียงหกพันคนเท่านั้นที่รอดชีวิต

ก่อนที่จะพบกับแมงมุมแดง ผู้คนมากกว่าห้าร้อยในหกพันคนเสียชีวิต

หลังจากเผชิญหน้ากับแมงมุมแดง จนถึงตอนนี้ มีอีกเกือบเจ็ดร้อยคนที่อดตาย

ดังนั้นตอนนี้จำนวนคนที่เหลืออยู่ในหมู่บ้านทั้งหมดจึงน้อยกว่าสี่พันหกร้อยคน

ในบรรดาคนเหล่านี้ มีเพียงแปดคนที่ตื่นขึ้นเองอย่างลึกลับ และคนอื่นๆ ที่เหลือไม่สามารถสัมผัสประสบการณ์การต่อสู้ได้ นับประสาอะไรกับการตื่นขึ้น

และความสามารถของคนเหล่านี้ที่ตื่นขึ้นนั้นแปลกประหลาดเป็นพิเศษ

ตัวอย่างเช่น มีเด็กชายอายุสิบสองปีชื่อ จื่อโต้ว ซึ่งมีความสามารถที่ตื่นขึ้นคือการกินอาหารยาวนานสามวัน

นอกจากนี้ยังมีชายวัยกลางคนชื่อชุนเซิงที่สามารถให้กลิ่นอื่น ๆ แก่อาหารธรรมดาได้

นั่นคือคุณสามารถเลือกได้ว่าจะกินมันฝรั่งรสไก่ย่างหรือมันฝรั่งรสกั้ง

แน่นอนว่ามันมีกลิ่นแบบนั้น แต่มีรสชาติเหมือนมันฝรั่ง

ส่วนที่เหลือก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน

อันที่จริง โลกหายนะบังคับให้ผู้คนเติบโต

แม้ว่าความสามารถที่ตื่นขึ้นเหล่านี้จะไม่ได้มีประโยชน์มากนัก แต่โดยทั่วไปแล้ว คุณสมบัติทางกายภาพของพวกมันนั้นแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป

แปดคนนี้จึงเป็นกำลังรบของทั้งหมู่บ้าน

แถมถังเจียนหลง.

จริงๆ...ก็น่าอนาถทีเดียว

อย่างไรก็ตาม มีแมงมุมตัวน้อยไม่กี่ตัวที่สามารถเข้าร่วมการต่อสู้ได้ โดยมีแมงมุมขั้นที่สี่สามตัว แมงมุมขั้นที่สามสิบสองตัว และแมงมุมขั้นที่หนึ่งและสองอีกนับไม่ถ้วน

วิธีการต่อสู้หลักของแมงมุมเหล่านี้คือพิษและใยแมงมุม ยิ่งระดับสูง พิษยิ่งแข็งแกร่ง

ไม่เหมาะสำหรับการต่อสู้แนวหน้า

แม้ว่า โจวเฉียง จะรับประกันว่าครั้งนี้จะไม่มีอุบัติเหตุ แต่ ถังเจียนหลง ก็ยังนำแมงมุมสีแดงขั้นที่สามมาห้าตัว

แมงมุมเหล่านี้เชื่อฟังแม่แมงมุมเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะได้รับคำสั่งและจะฟังคนในหมู่บ้านด้วย

ประตูเมืองซวงหยานถูกเปิดออก และผู้หญิงกว่าหนึ่งร้อยคนก็ถูกปล่อยให้เข้าไปด้วย

จากนั้นหน่วยที่อ่อนแอ ป่วย และพิการนี้ก็ออกเดินทาง

แต่ในกรณีนี้ โจวเฉียงยังไม่เก็บอเวจี แต่ทิ้งพวกมันไว้ที่ชานเมืองโดยตรง

เพื่อหลีกเลี่ยงการชนกับสตรีผู้อ่อนแอ โจว เฉียงเลือกทิศทางตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

พลังวิญญาณของเขาแข็งแกร่งพอ เมื่อเขาพบสถานที่ที่เหมาะสมในภายหลัง เขาสามารถออกจากทีมอย่างรวดเร็วและหารถกระบะโดยไม่มีปัญหา

เดิมทีเขาวางแผนที่จะจัดหากองอาหารโดยตรง แต่เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนแอของคนเหล่านี้ เขาจึงตัดสินใจจัดยานพาหนะ

ในเมืองมีรถแต่คนพวกนี้ขี้อายไม่กล้าขับออกไป

ผู้คนในเมือง ซวงหยาน พยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้ผู้คนรู้ว่ามีผู้รอดชีวิตอยู่ในเมือง และมันเป็นอุบัติเหตุที่คนในค่ายหมาป่าทมิฬพบว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นี่

เมื่อครึ่งปีก่อน เมื่อพวกเขาออกไปล่าสัตว์หลิวเมี่ยวยืนยันที่จะติดตาม และ ถังเจียนหลง ไม่สามารถปฏิเสธได้ เขาจึงพาเธอไป

ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะเจอคนจากค่ายหมาป่าทมิฬ

ซึ่งกำลังล่าสัตว์อยู่ริมแม่น้ำด้วย

ถังเจียนหลง พ่ายแพ้และหลิวเมี่ยวถูกจับโดยตรง

อย่างไรก็ตาม เธอยังเป็นเด็กสาว และเธอไม่เคยออกจากหมู่บ้านหรือออกไปดูโลกภายนอก ดังนั้นเธอจึงถูกหลอกได้ง่าย

ดังนั้นผู้คนจากค่ายหฟมาป่าทมิฬจึงพบว่ามีนักสู้ระดับที่ห้าในเมืองเล็กๆ แห่งนี้ และหลังจากนั้นพวกเขาก็พยายามทุกวิถีทางเพื่อร่วมมือกับ ถังเจียนหลง

ถังเจียนหลง ไม่โทษหลิวเมี่ยว อันที่จริง เขาโทษตัวเองมาตลอดที่ปกป้องเธอไม่ดี

เหตุผลที่เขาไม่เต็มใจที่จะเผชิญหน้ากับหลิวเมี่ยวในตอนนี้ ส่วนใหญ่เป็นเพราะมีจำนวนมากเกินไป และ ถังเจียนหลง ไม่สามารถแบกรับชีวิตจำนวนมากได้

ระหว่างทาง ทุกคนเงียบ มีเพียงเด็กที่ชื่อ จื่อโต้ว เท่านั้นที่มักจะแอบมอง โจวเฉียง

การจ้องมองที่คุ้นเคยนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่แอบมองเขากับ ถังเจียนหลง เป็นครั้งสุดท้าย

คนนี้มีความกล้าหาญอย่างแน่นอน

ในบรรดาคนเหล่านี้ มีเพียง จื่อโต้ว และ ซุนเชิง เท่านั้นที่มีระดับสูงสุด

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาใช้ความสามารถของพวกเขาบ่อยที่สุด

แต่พวกเขาอยู่ในระดับที่สองเท่านั้น

เมื่อมองดูการก้าวอย่างเชื่องช้าของกลุ่มนี้ โจว เฉียง มอบบิสกิตอัดแท่งหลายกล่องด้วยความกรุณาอย่างยิ่ง

เขาไม่เคยเห็น นักรบพันธุกรรมในสภาพที่น่าสังเวชเช่นนี้มาก่อน

เมื่อเห็นคนเหล่านี้ต้องการเก็บอาหารเหล่านี้ไว้ค่อยกินทีหลัง โจวเฉียงก็จมอยู่กับเสียงหัวเราะและน้ำตา

“เอาล่ะ กินเดี๋ยวนี้ ฉันมีอาหารมากมายพอให้คุณกิน!”

ถ้าไม่กินอิ่มก็จะไม่มีแรงเดินใช่ไหม?

นี่เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดที่ ถังเจียนหลง เคยกินมาในช่วงสามปีที่ผ่านมา

หลังจากสำรวจรอบๆ โจวเฉียงก็ค้นพบถ้ำที่ค่อนข้างแบน

"ไปกันเถอะ!"

เขาชี้ไปที่ ถังเจียนหลง และคนอื่น ๆ จากนั้นกระโดดสองสามทีแล้วรีบไป

ก่อนที่ ถังเจียนหลง และคนอื่น ๆ จะเข้าไปในถ้ำ โจวเฉียง ได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว

รถบรรทุกกึ่งพ่วงขนาดใหญ่จอดอยู่ในถ้ำ และรถบรรทุกยังใหม่มาก

โจวเฉียง ไม่มีเวลาที่จะทำให้มันดูเก่า

ขณะนี้ รถกึ่งพ่วงเต็มไปด้วยอาหารซึ่งทั้งหมดเป็นอาหารกระป๋องหรือธัญพืชที่สามารถเก็บไว้ได้นาน

มีแม้กระทั่งเมล็ดพืช

"ว้าว! เนื้อกระป๋อง!"

"อาหารมากมาย? ก็เพียงพอแล้วที่เราจะมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายปี!"

"..."

เสียงอุทานต่างๆ ดังขึ้น ซึ่งฟังแล้วปวดใจทีเดียว

ถังเจียนหลง สามารถขับรถได้ โจวเฉียง นั่งในที่นั่งผู้โดยสาร และคนที่เหลือทั้งหมดนั่งอยู่บนกระบะท้ายรถ

คนเหล่านี้กำลังหิวโหยอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่มีสักคนเดียวที่แอบเอาอาหารไป

คุณภาพแบบนี้พิเศษมาก

รถบรรทุกขับออกไปช้าๆ ถังเจียนหลง เต็มไปด้วยความสับสน แต่เขาไม่ได้ถาม

เขาไม่รู้ว่า โจวเฉียง มาจากไหน หรืออาหารสดจากโรงงานเหล่านี้และรถบรรทุกมาจากไหน

เขารู้แค่ว่าด้วยอาหารนี้ พวกมันสามารถอยู่รอดได้นานขึ้นอีกหน่อย

ระหว่างทางพวกเขาพบกับฝูงซอมบี้

ศาลเจ้าในค่ายหมาป่าทมิฬจะต้องถูกยึดไป ดังนั้นความสามารถในการขับไล่ซอมบี้จึงเริ่มหายไป

กังวลว่าพวกอ่อนแอเหล่านี้จะเจอปัญหาใดๆ โจวเฉียงรีบจัดการซอมบี้ระดับสองและสามเหล่านี้อย่างรวดเร็ว

คนบนกระบะมองเขาด้วยสายตาที่บูชามากขึ้นเรื่อยๆ

ระหว่างทางพวกเขาพบซอมบี้กลุ่มเล็กๆ หลายกลุ่ม แต่เมื่อโจวเฉียงอยู่ด้วย พวกมันถูกฆ่าตายทันที

เขายังรวบรวมของเหลวยีนสองสามขวด โดยตั้งใจจะนำมันกลับไปที่เมือง ซวงหยาน และลองกับผู้หญิง

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาอยู่ห่างจากเมืองเพียงสิบกิโลเมตรอเวจี ก็ส่งข้อความ

คนกลุ่มใหญ่กำลังเข้าใกล้เมืองซวงหยาน!

และมีบุคคลระดับหกสองคนในกลุ่มนั้น

ดวงตาของ โจวเฉียง จมลง

ไม่ยากที่จะเดาว่าคนเหล่านี้กำลังมองหาใคร และโจว เฉียงสามารถเดาได้ว่าคนเหล่านี้มาจากไหน

ชายผู้มีรอยแผลเป็นที่ถูกเขาฆ่าตายในกลุ่มกว่าร้อยคนกล่าวว่ายู่หลางเป็นนายน้อย ร้อยละเก้าสิบของกลุ่มนี้ถูกส่งมาจากยู่หลาง

แต่ทำไมคนเหล่านี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้เร็วขนาดนี้?

“มีคนกำลังไปที่หมู่บ้านของคุณ พวกเขาควรจะมาหาฉัน สิ่งนี้เรียกว่าของเหลวของยีน มันอยู่ที่หลังคอของซอมบี้ การฉีดสิ่งนี้เข้าไปในคนสามารถทำให้ตื่นได้ แต่มีความเสี่ยงบางอย่างสำหรับคนเหล่านั้น ด้วยหากร่างกายอ่อนแอ ความสามารถของหมาป่าทมิฬ สามารถแยกตัวได้ ตราบใดที่ได้รับอาหารเพียงพอก็สามารถแยกร่างออกมา

กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกัน!"

เขายื่นเข็มฉีดยาในมือให้ ถังเจียนหลง แล้วลงจากรถบรรทุก

เขาไม่ต้องการรบกวนความสงบสุขของเมือง อย่างน้อยก็ในตอนนี้

พวกอ่อนแอเหล่านี้คงไม่สามารถต้านทานได้มากนัก พวกมันจะถูกกำจัดออกไป

มีคนเข้ามาหาเขาเรื่อยๆ เขาควรจะตอบอย่างสุภาพไม่ใช่เหรอ?

ถังเจียนหลง มองไปที่เข็มฉีดยาข้างๆ เขาด้วยใบหน้าที่งุนงง และยิ่งมองไปที่ทิศทางที่ โจวเฉียง กำลังจะออกไปอย่างงุนงง

เดิมทีเขาคิดว่าโจวเฉียงมีแรงจูงใจซ่อนเร้นสำหรับเมืองนี้ แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจากไปอย่างไม่ลังเล เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังวัดท้องของสุภาพบุรุษด้วยหัวใจของวายร้าย?

คนบนกระบะท้ายรถไม่ได้สังเกตเห็นการจากไปของ โจวเฉียง เลย รถกึ่งพ่วงหยุดชั่วขณะแล้วออกเดินทางอีกครั้ง

คราวนี้ ถังเจียนหลง หลีกเลี่ยงทิศทางอย่างระมัดระวังและวางแผนที่จะเข้ามาจากภูเขาด้านหลัง "

“เกือบจะทันทีที่พวกเขาเห็นเมือง ก็เกิดการระเบิดอย่างรุนแรงที่หน้าเมือง

ถังเจียนหลง มองไปที่นั่นสองสามครั้งอย่างเงียบ ๆ แล้วขับรถเข้าไปในเมืองอย่างช้าๆ

......

เมื่อมองไปที่ชายร่างท้วมที่ยืนอยู่ในระยะไกล โจวเฉียงรู้สึกคลื่นเหียนจริงๆ

คนไร้ประโยชน์จาก หลงตูไม่แม้แต่จะฆ่าชายผู้อ่อนแอคนนี้หรือ?

เขาเพิ่งปรากฏตัวและถูกล้อมรอบด้วยผู้คน ราวกับว่าพวกเขาคาดเดาการกระทำของเขา

แต่มองไปที่แผงควบคุมในมือของชายผู้อ่อนแอ เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

มีโดรนบินวนอย่างเงียบ ๆ ที่ปลายฟ้า สอดส่องทุกสิ่ง

ไม่มีทางเลือก.

ภาพเหมารวมของคนเหล่านี้ที่มีต่อเขานั้นไม่ได้ทำให้ โจวเฉียง คิดเรื่องนี้ ไม่เช่นนั้นเขาน่าจะสังเกตเห็นโดรนบนท้องฟ้าเร็วกว่านี้

และทัศนคติของคนเหล่านี้มีความเด็ดขาดเป็นพิเศษ พวกเขาโจมตีทันทีที่พวกเขาเข้ามา

ต้องขอบคุณการตอบสนองที่รวดเร็วของเขา ไม่อย่างนั้นตอนนี้เขาคงปลิวไปแล้วแน่ๆ

แม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่ภาพลักษณ์ของเขาจะต้องหายไปอย่างแน่นอน

“คุณคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อฆ่าฉันด้วยการแสดงที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ใช่ไหม”

โจวเฉียง มองไปที่ชายสองคนทางด้านซ้ายและขวาด้วยรูปลักษณ์ที่เหมือนกัน และถามด้วยรอยยิ้ม

“แกฆ่าพ่อบ้านของตระกูลเซี่ย แกคิดว่าแกจะยังมีชีวิตอยู่และออกไปจากที่นี่ได้ไหม”

ก่อนที่ชายทั้งสองจะทันได้พูด ชายผู้บอบบางก็พูดด้วยรอยยิ้มที่น่าขยะแขยง