บทที่ 21

บทที่ 21

ฉินห่าวไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อ 10,000 ปีที่แล้ว สิ่งเดียวที่เขาสนใจคือแพนด้าตัวนี้ได้โอสถกับสมบัติวิเศษมากมายมาจากไหน?

มองดูท่าทีที่ไม่สะทกสะท้านของเจ้าหมอนี่ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้รู้สึกเสียดายเลย เหมือนแค่โยนขยะที่ไม่ได้ใช้ทิ้งออกไป

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่รีบร้อน เอาไว้ว่างๆค่อยหาคำตอบก็ได้

“ช้าก่อน ข้าขอผนึกฐานบำเพ็ญเพียรอีกสักครั้ง”

เมื่อถึงทางออกถ้ำ แพนด้าเอ่ยบางอย่าง ไม่นาน กลิ่นอายน่าสะพรึงบนตัวมันก็หายไป

ฉินห่าวสัมผัสได้ว่าฐานบำเพ็ญเพียรของแพนดาเหมือนจะลดหลั่นลงสู่ขอบเขตเปิดภูมิปัญญา

หนึ่งคนและหนึ่งหมีตัวค่อยๆ ยกเท้าก้าว ยื่นมันกลางอากาศอยู่นานในที่สุดก็ข้ามพ้นทางถ้ำเข้า ถึงตอนนี้ แพนด้าค่อยถอนหายใจโล่งอก

“ตาย!”

ฟัฟฟฟ!

เลือดกระฉูดเต็มหน้าแพนด้า มันเผยท่าทีตกตะลึง ไม่คิดว่าเพียงก้าวออกมาจะได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นเช่นนี้

ด้านฉินห่าว เขาก้มลงมองตำแหน่งหน้าอกตัวเอง ก่อนเงยหน้าขึ้น และพบว่าคนที่แทงเขาคือชายชุดดำจากกองกำลังลึกลับ!

“แม่นยำมาก แทงมีดเดียวปลิดชีพ ข้าชื่นชมเจ้าจริงๆ” ฉินห่าวยกนิ้วโป้งขึ้น เอียงศีรษะแล้วเขาก็ตายลง

“???” ชายชุดดำสับสนเล็กน้อย เจ้าหมายความว่าอย่างไร?

อย่างไรก็ตาม คนก็ตายไปแล้ว เขาไม่สนใจ เผยรอยยิ้มเยาะแล้วหันกลับมาฆ่าแพนด้า

เคร้ง เคร้ง เคร้ง ...

หมีแพนด้ายังคงเฉย มันยืนให้ศัตรูทั้งฟันทั้งแทง สายตาจับจ้องไปยังร่างของฉินห่าว เกิดอารมณ์ทั้งตื่นเต้นและเศร้าโศกปนเปกันไป

ตาย? ไม่ตาย? จะกลายเป็นอย่างไหนกันแน่?

“บัดซบ! นี่พวกเจ้าเป็นคู่หูคนบ้าหรือไร?” มือที่ใช้กำมีดเลือดไหลซิบ ความคมของมีดเดิมสามารถแยกเมฆบนท้องฟ้าได้ แต่พอฟันลงบนตัวแพนด้า กลับไร้ประโยชน์

บัดซบ บัดซบ บัดซบ!

เจ้าสองตัวนี้มันคู่หูซาดิสม์หรือไร? หนึ่งเป็นประสาทถูกฆ่าตายแต่กลับชมผู้อื่น อีกหนึ่งยืนนิ่งให้ฟัน คล้ายไม่สนใจอะไรเลย

ภายใต้สายตาของชายชุดดำ ไม่นาน ท่าทีที่คล้ายกำลังลุ้นของแพนด้าก็สงบลง จากนั้นมันเบนสายตามองเขา เป็นสายตาที่ราวกับกำลังดูมด

“สายตานั่นมันอะไร นี่เจ้า ...”

ตูม!

ร่างของชายชุดดำถูกตีปลิวเหมือนกระสอบแตก

“ข้ายังไม่ทันออกตามหา เจ้าก็มาหาข้าแทนซะแล้ว? นี่มันเยี่ยมมาก!” ฉินห่าวถือค้อนและเดินไปหาชายในชุดดำ

“แค่ขอบเขตแก่นทองคำช่วงต้น? ใครกันที่มอบความกล้าให้เจ้าโจมตีข้า?” ฉินห่าวเหยียบศีรษะชายชุดดำและตะคอกว่า “บอกมา! คนที่เหลือของพวกเจ้าอยู่ที่ไหน!”

“ฮี่ ฮี่ ท่านศาสดาจะมาหาเจ้าในไม่ช้า” ชายชุดดำว่าจบ ร่างเขาก็เหมือนถูกหลอมละลาย กลายเป็นแอ่งเลือดอย่างรวดเร็ว

ฉินห่าวขมวดคิ้ว คนของกองกำลังลึกลับช่างโหดเหี้ยมนัก เมื่อรู้ว่าสู้ไม่ไหวก็ไม่ต่อต้านแต่เลือกฆ่าตัวตายเลย

ต้องรู้นะว่าการฆ่าตัวตายไม่ใช่ความกล้าหาญที่คนธรรมดาจะทำได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้บำเพ็ญเพียรผู้ซึ่งหวงแหนชีวิตของพวกเขาเป็นอย่างมาก

“ข้าเคยเจอพวกมันมาก่อน ดูเหมือนจะเรียกว่าตัวเองว่ากลุ่มเซี่ยถู พวกมันปรากฏตัวขึ้นเมื่อพันปีก่อน” ตอนนี้ หมีแพนด้าดูเศร้าเล็กน้อยและพูดต่อว่า “ตอนนั้นพวกลูกแมวสองสามตัวของกลุ่มเซี่ยถูและชายที่เรียกตัวเองว่าศาสดาต้องการจับเราอสูรเทพ”

ฉินห่าวเลิกคิ้ว “ทำไมพวกเขาถึงต้องการจับเจ้า?”

“เพราะข้าพูดได้ เจ้าฆ่าสัตว์ร้ายมาก็มาก แต่เคยเห็นสัตว์ร้ายตัวไหนพูดได้บ้างนอกจากข้ากับเจ้าหมาโง่?”

ฉินห่าวคิดอยู่ครู่หนึ่ง เป็นความจริงที่เขาฆ่าสัตว์ร้ายจำนวนมาก และหลายตัวมีแก่นทองคำอยู่ข้างในตัว กระนั้น ไม่เคยมีเลยสักตัวที่พูดภาษามนุษย์ได้

“งั้นพวกลูกแมวกับศาสดาที่พูดถึงเป็นยังไงบ้าง?”

“พวกลูกแมวน้อยถูกข้าฝังไปเรียบร้อย ส่วนศาสดานั่นได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก หากไม่ใช่เพราะตอนนั้นเราอสูรเทพกำลังยุ่ง เขาคงไม่มีทางหลบหนีไปได้” แพนด้ากล่าวอย่างภาคภูมิใจ

ฉินห่าวพยักหน้า เขาเชื่อเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม จากที่ฟังนี่แสดงว่าแพนด้าแข็งแกร่งมาก แต่ในเมื่อพวกเขารู้ว่าศัตรูแข็งแกร่ง แล้วเหตุใดถึงยังกล้าพยายามวางแผนจับกุมอีก?

หรือมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนี้ ทําให้คนเหล่านี้ไม่รู้ความแข็งแกร่งของเจ้าแพนด้า?