บทที่ 20

บทที่ 20

“พวกเราถอยคนละครึ่งทางแล้วกัน ข้าขอเป็นเจ้านายเจ้าแค่ร้อยปี หลังจากนั้นยินดีปลดปล่อยเจ้าเป็นอิสระ ร้อยปีไม่น่าจะเป็นปัญหาสำหรับเจ้า ใช่ไหม?”

ฉินห่าวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนรู้สึกว่าที่อีกฝ่ายไปตกปากรับคำ อาจเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี

“เช่นนั้นก็พอได้ ภายในร้อยปี ตราบใดที่เจ้าไม่บังคับให้ข้าทำอะไรที่ขัดต่อประสงค์ของข้า ก็ไม่ใช่ปัญหา”อสูรหมาป่าแผดสวรรค์เบื่อที่จะเอาหัวโขกประตูแล้ว มันครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนตอบตกลง

หนึ่งร้อยปี สำหรับตัวมัน นับเป็นช่วงเวลาอันแสนสั้น เหมือนแค่การหลับตาบำเพ็ญเพียรตื่นหนึ่ง ลืมตามาก็ครบแล้ว

และยังไม่นับถึงสิ่งที่สำคัญที่สุด คือมันไม่เชื่อว่ามนุษย์ผู้นี้จะทำลายผนึกได้

“ตกลงตามนั้น ภายในสองปี ข้าจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง” ฉินห่าวพยักหน้า คราวนี้เขาไม่บังคับให้อีกฝ่ายสาบานก่อน เขาไม่กลัวอีกฝ่ายกลับคำ เพราะเขามั่นใจ สองปีต่อจากนี้พลังรบของเขาคงแข็งแกร่งไร้เทียมทานเกินกว่าจะแพ้ใครแล้ว

เขาหันไปหาแพนด้า ยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้ากินเกือบหมดแล้วนี่?  ข้าไม่นึกว่าเจ้าจะชอบมันขนาดนี้ แต่น่าเสียดายที่เมื่อข้าจากไป เจ้าคงไม่มีโอกาสได้กินมันอีกแล้ว”

แพนด้าผู้มีความสุขที่ได้กินตั้งแต่แรกเริ่ม เวลานี้รอยยิ้มค่อยๆ จางหายไป ก้มมองบิสกิตแสนอร่อยในมือ และแป้งทอดสีทองกรอบๆที่ชุบอยู่บนไผ่ จู่ ๆ ก็รู้สึกไร้รสชาติขึ้นมา

“เอาล่ะ ข้าจะไปแล้ว” ฉินห่าวโบกมือ ยกขาขึ้นแล้วเดินออกมา

“ช้าก่อน! ข้า ... ข้าว่าข้าสามารถยอมติดตามเจ้าได้ซักห้าสิบปี ... ไม่สิ หนึ่งร้อยปี!” แพนด้าพูดอย่างรวดเร็ว

“ได้สิ แต่แค่สัญญาปากเปล่ายังไม่พอ สาบานเลย ข้ามีนามว่าฉินห่าว” ฉินห่าวพูดอย่างจริงจัง แต่ในใจตอนนี้แทบคลั่งที่แผนสำเร็จแล้ว

หากได้สองมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่มาครอง ต่อไปถึงฐานบำเพ็ญเพียรเขาจะตัน แต่ก็สามารถให้พวกมันสู้แทนได้!

“ข้าขอสาบานต่อสวรรค์และปฐพี ขอยอมรับฉินห่าวเป็นเจ้านายเป็นเวลาหนึ่งร้อยปี ขอแค่มีของอร่อยๆให้กิน และไม่บังคับให้ข้าทำสิ่งที่ขัดต่อประสงค์ ข้ายินดีทำเพื่อเขาทั้งหมด หากมีการกลับคำ ขอให้สายฟ้าสวรรค์ผ่าตาย!”

แพนด้ายกอุ้งเท้าขึ้นข้างหนึ่ง พูดอย่างเคร่งขรึม

ครืนนนน！

คำสาบานสำเร็จ!

อสูรหมาป่าแผดสวรรค์เงียบ มันเกิดความรู้สึกว่าน่าจะมีอะไรบางอย่างผิดปกติ?

“งั้นก็ไปกันเถอะ”

ฉินห่าวมีความสุขมาก เขาพอใจกับการเดินทางครั้งนี้มาก

“ก็ไปสิ แต่ข้าขอลดฐานบำเพ็ญเพียรก่อน”

เห็นท่าทีตื่นเต้นของแพนด้า ฉินห่าวนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อนที่มันเอ่ยคำเราอสูรเทพไม่มีวันตกต่ำกว่ามนุษย์ก็ต้องกลอกตา

เหอๆ เพราะเห็นแก่ความอยากอาหารแท้ๆ

“เรียบร้อย ไปกันเถอะ”

“ลาก่อนเจ้าหมาโง่ อยู่เฉยๆที่นี่ต่อไปแล้วกัน เราอสูรเทพขอตัวลา!” ก่อนที่แพนด้าจะจากไป มันไม่ลืมยั่วโมโหอสูรหมาป่าแผดสวรรค์

“………”

เฝ้ามองร่างหนึ่งสูงหนึ่งเตี้ย หนึ่งอ้วนหนึ่งผอมเดินจากไป อสูรหมาป่าหัวเราะเบาๆ “ด้วยสติปัญญาของเจ้า หลังจากสาบานแล้วก็เตรียมตกเป็นตัวทำเงินให้กับชายผู้นั้นได้เลย”

...

ในพื้นที่ส่วนลึก แพนด้าคือหนึ่งในตัวตนที่มีสถานะสูงสุด อีกตนคือเซียวเทียน ดังนั้นการเดินทางขากลับจึงง่ายดายมาก

แพนด้าเพียงใช้แรงกดดันบนของตัวเอง ก็สามารถฆ่าสัตว์ร้ายในขอบเขตแก่นทองคำไปได้ไม่น้อย เรียกได้ว่าสามารถเก็บเกี่ยวได้เป็นจำนวนมาก

เมื่อมาถึงทางเข้าของพื้นที่เสี่ยงส่วนลึก แพนด้าหยุดฝีเท้า ฉินห่าวเหลียวมองมัน ฝ่ายแรกถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย “ข้าอยู่ที่นี่มานานมาก เลยลำบากใจเล็กน้อยถ้าต้องออกไป”

“เจ้าสองตนอาศัยอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?” ฉินห่าวสงสัย

“ข้าจำไม่ได้ อย่างน้อยกว่าหนึ่งหมื่นปี หรือมากกว่านั้น” แพนด้ายกอุ้งเท้าขึ้นเกาหัว

“งั้นใครเป็นคนผนึกเจ้า?” ฉินฮ่าวพยักหน้า มากกว่าหมื่นปีมันเป็นเวลานานมากจริงๆ มันนานเกินไปด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม เขายังอยากรู้เรื่องราวของผู้ที่สามารถผนึกเจ้าสองตนนี้เอาไว้ได้

“อันที่จริงข้าเป็นแค่ผู้ประสบภัยที่โดนลูกหลง ตอนนั้นวุ่นวายมาก ข้ากำลังนอนอยู่ในถ้ำ แต่พอตื่นมาก็รู้สึกตัวว่าออกไปไหนไม่ได้แล้ว มีแค่การลดฐานบำเพ็ญเพียรลงเท่านั้นถึงจะออกไปได้” แพนด้าส่ายหัว แล้วมันก็พูดว่า

“แต่เจ้าหมาโง่น่าสงสารยิ่งกว่า มันถูกผนึกโดยเหล่าผู้ยิ่งใหญ่หลายคนร่วมมือกัน”

“แล้วทำไมพวกเขาไม่ฆ่ามันซะล่ะ?” ฉินห่าวขมวดคิ้ว การผนึกนั้นยากกว่าการฆ่ามาก

“เหอเหอ ในบรรดาเผ่าหมาป่า เซียวเทียนนั้นค่อนข้างพิเศษกว่าตัวอื่น หากฝืนกระทำเดี๋ยวจะกลายเป็นปลาตายอวนขาด และเหล่าผู้ยิ่งใหญ่รับความเสี่ยงไม่ได้” คล้ายแพนด้าจะรู้จักหมาป่าเซียวเทียนเป็นอย่างดี  และยังรู้เรื่องราวของเมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อนเยอะมากๆ