บทที่ 19
บทที่ 19
“ชายผู้นี้มันยังไงกันแน่?”
หลังจากที่ฉินห่าวจากไป สิ่งมีชีวิตในประตูสับสน
“ข้าไม่รู้ แต่มันไม่สำคัญ เพราะยังไงเขาก็ไม่มีภัยคุกคามต่อเราอยู่แล้ว” แพนด้าเผยท่าทีผ่อนคลายดั่งเช่นที่เคยทำมาโดยตลอด
ตราบใดที่ไม่มีภัยคุกคาม ก็ไม่ต้องกังวลใดๆ
“อืม ถูกของเจ้า”
...
วันต่อมา ฉินห่าวกลับมาพร้อมอุปกรณ์เต็มพิกัด เพียงโบกมือ กองวัตถุดิบ หม้อ และกระทะก็ปรากฏขึ้น
เขาเริ่มต้นทำขนมภายใต้ใบหน้าน้ำลายไหลของแพนด้า ทุกการเคลื่อนไหวลื่นไหลดั่งสายน้ำ คล้ายผ่านการฝึกฝนลองผิดลองถูกมาแล้วนับพันครั้ง
วันแรก เขาเน้นทำบิสกิตเพียงอย่างเดียว ขนมส่งกลิ่นหอมน่าหลงใหล
ผ่านมาอีกวัน ครั้งนี้เขาทำไผ่ชุบแป้งทอด ทำทั้งวันจนกองสูงเป็นภูเขาลูกเล็กๆ
“กองแรกคือบิสกิต อีกกองคือไผ่ชุบแป้งทอด เจ้าเอาอาวุธกับโอสถที่มีมาแลกตามจำนวนนี้ได้ แต่ถ้ามีไม่พอ ข้าคงต้องขอริบบางส่วนคืน”
ใบหน้าของฉินห่าวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ด้วยจำนวนอาหารตรงหน้า หากนำมาแลก ก็นับเป็นการเก็บเกี่ยวที่มากพอแล้ว เรียกได้เลยว่าต่อให้แพนด้าตัวนี้เป็นเศรษฐีผู้ร่ำรวย มันก็อาจหมดตัว
“ฮึ ทำไมข้าจะไม่มี เอ้า เอาไป” แพนด้ากล่าว โบกอุ้งเท้าคราหนึ่ง แหวนปรากฏบนฝ่ามือมัน แล้วโยนออกมา
ฉินห่าวรับมันอย่างรวดเร็ว กวาดพลังจิตเข้าตรวจสอบ ทันใดนั้นทั้งคนทั้งร่างเขาพลันสั่นสะท้าน
แหวนนี้มีพื้นที่กว้างมาก อย่างน้อยด้วยพลังจิตในตอนนี้ของเขา มันไม่สามารถตรวจสอบจุดสิ้นสุดของพื้นที่ได้
แล้วอีกอย่าง แหวนมิตินับเป็นของชั้นสูง มันมีค่ามากกว่าถุงมิติเป็นร้อยเท่า
แต่มันไม่สำคัญหรอก เพราะสิ่งสำคัญคือ ภายในแหวน มีโอสถกองเป็นภูเขา อีกทั้งยังมีอาวุธต่างๆอีกจำนวนหนึ่ง ที่ระดับต่ำสุดอยู่ที่ระดับหวงขั้นสูง เป็นอะไรที่น่าสะพรึงมาก
“ดูหน้าตาเจ้าตอนนี้สิ คล้ายคนไม่เคยเห็นโลกกว้างมาก่อน” แพนด้าเย้ยหยัน มันอดใจรอไม่ไหว กระโจนเข้าไปในกองภูเขาบิสกิต
กรุบ ... กรุบ ...
“อืม! อร่อย! อร่อยจริงๆ!”
แพนด้ากินไปร้องไห้ไป ทำตัวไม่ต่างจากคนไม่เคยเห็นโลกกว้างเหมือนที่มันเพิ่งด่าฉินห่าว
ฉินห่าวตรวจสอบไม่นานก็เลิก แล้วใส่แหวนมิติลงในพื้นที่ของระบบ
จากนั้นเขาก็เห็นแพนด้าหันมาเริ่มแทะไผ่ชุบแป้งทอดของเขาอย่างเมามัน
ฉินห่าวหันไปพูดกับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายในประตูว่า “พวกเรามาทำข้อตกลงกันดีไหม?”
“ข้อตกลงอะไร?”
“ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี่ แลกกับการที่เจ้ารับใช้ข้า”
“เหอ เจ้าตัวเล็ก ไม่ใช่ข้าไม่อยากรับปาก แต่พูดตรงๆ เจ้ายังแกร่งไม่พอ”
สิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายในประตูเย้ยหยัน
“อ้อ งั้นลองเจอนี่หน่อยเป็นไง”
เปิดใช้งานใบหน้าล่อบาทา!
“สีหน้านั่นมันอะไรกัน? นี่เจ้ากำลังดูถูกข้า? รู้หรือไม่ครั้งหนึ่งข้าเซียวเทียน อสูรหมาป่าแผดสวรรค์เคยเหยียบสวรรค์มาแล้วทุกหย่อมหญ้า เจ้ามดปลวกกล้าดียังไงมาดูถูกข้า แส่หาที่ตาย!!”
บรึ้ม!
สิ่งมีชีวิตภายในประตูคำราม พุ่งเข้าชนประตูเต็มแรง ระลอกคลื่นพลังปราณอันทรงพลังแผ่กระจายไปทั่วจัตุรัส
“น่าทึ่งมาก! เจ้าแข็งแกร่งจริงๆ!” ฉินห่าวถูกแรงกดดันบีบคั้นตายในวินาทีเดียว แต่พอฟื้นคืนชีพกลับมาเขาก็ถอนหายใจ
“เอ๊ะ? เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดข้าถึงวิ่งเอาหัวโขกประตู? แถมตอนนี้ยังรู้สึกมึนๆหน่อยๆ ....”
เสียงงุนงงของสิ่งมีชีวิตภายในประตูดังออกมา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เราอสูรเทพหัวเราะจนปวดท้องเจียนตายแล้ว เจ้านี่มันหมาโง่จริงๆ” แพนด้าเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น หัวเราะเสียงดังลั่น
“เจ้าหมายความว่ายังไง?”
สิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายในประตูงงงวย
เปิดใช้งานใบหน้าล่อบาทา!
“มนุษย์! นี่เจ้ากล้าทำหน้าตาส้นตีนแบบนั้นใส่ข้าได้อย่างไร? ตาย!!!!”
บรึ้มมมม!!!
ฉินห่าวสลายเป็นเถ้าแล้วกลับมาอีกรอบ
เปิดใช้งานใบหน้าล่อบาทา!
“เจ้า ..!”
....
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ฉินห่าวปรากฏตัวอีกครั้ง เขายิ้มและพูดว่า “เจ้ายังอยากอยู่ที่นี่ต่อ หรือจะยอมรับข้าเป็นเจ้านาย?”
พลังรบของแพนด้าและหมาป่าแข็งแกร่งมาก หากไม่เอาเปรียบพวกมันตอนนี้ เกรงว่าต่อไปคงไม่มีโอกาสแล้ว
“เจ้า ... นี่เจ้าเป็นปีศาจหรือไร? เกิดอะไรขึ้นกับข้ากันแน่?” ภายในประตู สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายหมาป่าตัวใหญ่เลือดอาบทั่วหัว เริ่มหน้ามืดและมวนท้อง
เหตุใดมันถึงไม่สามารถทนต่อการยั่วยุจากผู้อื่นได้? พุ่งชนประตูอย่างโง่เขลาเช่นนี้?
และประเด็นสำคัญที่สุดก็คือ ชายผู้นี้ฟื้นได้ทุกครั้งหลังจากที่ตาย แบบนี้ไม่ใช่ว่าข้าต้องเอาหัวโขกประตูจนตายหรือ!?
