บทที่ 17

บทที่ 17

“เด็กน้อย หากเจ้ามีความสามารถก็ออกมา” แพนด้าหยิบไม้ไผ่เขียวมรกตออกมาจากแขนของมันขึ้นมากัด หัวเราะหึๆ

“อย่าเพิ่งได้ใจ รอให้ข้าออกไปก่อนเถอะ”

มีเสียงอู้อี้ดังลอดจากด้านในประตู

ฉินห่าวอึ้ง ไม่คาดคิดว่ายังมีคนอื่นอยู่ในประตูนี้ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายถูกขังอยู่ข้างใน

“แต่...เจ้าออกมาไม่ได้!” แพนด้าหัวเราะ เหอะๆ

“เจ้า! ข้าฆ่าเจ้า!”

บรึ้ม!

แรงผลักดันสูงตระหง่านที่สามารถทำลายได้กระทั่งสวรรค์และปฐพีแผ่ออกมาจากประตู แต่ไม่นานก็หายไป

“ไอ้หยา! ลมเย็นสบายดีจัง! ช่วยทำอีกรอบได้ไหม”

แพนด้าแกว่งอุ้งเท้าแถวๆหน้าอกมัน แสดงสีหน้ารื่นรมย์ ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย

ฉินห่าว “……”

แพนด้าตัวนี้ไม่ธรรมดาอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าใช่ตัวที่คนของกองกําลังลึกลับจะมาจับหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ ...

มันกวนตีนชะมัด!

หากมันมีระบบเช่นเขา ผลงานเมื่อครู่คงได้ค่าความเกลียดชังมาเป็นหมื่นๆแต้ม!

ฉินห่าวกรอกตา หยิบค้อนขึ้นมา แล้วค่อยๆย่องไปอย่างเงียบๆ

“เจ้า ...!” สิ่งที่ถูกขังอยู่ในประตูแทบอาเจียนเป็นเลือด แต่จู่ๆมันก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง หัวเราะฮี่ฮี่ ออกมา

“เจ้าตัวน่าสงสาร เจ้าหัวเราะอะไร? หรือการอยู่ที่นี่มาเป็นหมื่นปีจะทำให้เจ้าเป็นบ้าไปแล้ว?” แพนด้าแม้แปลกใจแต่ก็ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกตินี้ ยังคงล้อเลียนต่อไป

“เจ้าเตรียมตัวรับกรรมซะเถอะ” สิ่งที่อยู่ในประตูยิ้ม มันเริ่มนับถอยหลัง “3 ... 2 ... 1!”

ตูม!

“โอ๊ย ใครตีข้า?”

แพนด้าถูกฟาดหัวหน้าคว่ำ ก่อนหันขวับมาอย่างโกรธเคือง

เดิมฉินห่าวต้องการใช้โอกาสที่แพนด้าไม่ทันระวังสร้างอาการบาดเจ็บแก่มัน แต่ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

“เจ้าเป็นใคร?”

แพนด้ายืดหลังตรง เอ่ยปากตั้งคำถาม

“ข้าน่ะหรือ? ข้าก็คือฉินห่าว คนที่อาศัยอยู่ข้างบ้านเจ้าไง  ลืมไปแล้วเหรอ?” ฉินห่าวหาข้ออ้างอย่างลวกๆ ระหว่างนี้คิดหาทางรอด

แพนด้าตัวนี้แข็งแกร่งเกินไป เอาจริงๆขนาดศัตรูในขอบเขตแก่นทองคำ หากถูกฉินห่าวทุบหัวเข้าเต็มๆแบบไม่ทันตั้งตัวก็ยังแทบกลายเป็นพิการ แต่ตอนนี้อีกฝ่ายแค่หน้าคว่ำพื้นเท่านั้น

นี่แสดงว่ามันต้องเป็นสัตว์ร้ายที่มีขอบเขตอย่างน้อยในระดับก่อเกิดจิตหรือสูงกว่า!

“ข้างบ้านหรือ? แต่ข้างบ้านข้าไม่มีใครอยู่นี่ ...” แพนด้ามีสีหน้างงงวย

“แค่ก แค่ก งั้นข้าจะใบ้เพิ่มให้ ข้ารู้ว่าเจ้ามีสายเลือดโบราณไม่ก็มีสายเลือดที่เก่าแก่มาก ถูกไหม?”

ฉินห่าวถามหยั่งเชิง เขาไม่เชื่อว่าจะมีแพนด้าธรรมดาอยู่ในโลกนี้

“ถูกตัอง”

“และเจ้าเป็นสัตว์ร้ายที่อาศัยอยู่ในจีนแผ่นดินใหญ่ถูกไหม?”

“สัตว์ร้ายที่ไหนกัน? ข้าคืออสูรเทพ! เจ้ามั่วแล้ว นี่เจ้าอาศัยอยู่ข้างบ้านข้าจริงป่ะเนี่ย?” แพนด้ากำลังสับสน คนๆ นี้อาศัยอยู่ข้างบ้านมันจริงหรือ? เหตุใดข้าไม่เคยเห็นมาก่อน!

“เมื่อครู่ข้าแค่ล้อเล่น หลังจากนี้คือความจริงแล้ว เดิมบรรพบุรุษของเจ้าคืออสูรเทพที่เป็นสัตว์ขี่ของเทพผู้ยิ่งใหญ่องค์หนึ่ง และข้าคือผู้สืบสายเลือดของเทพองค์นั้น ดังนั้นจงมากับข้า!”

ฉินห่าวคิดหาทางรอดเลยตัดสินใจเอาเรื่องราวในโลกของตัวเองมายำรวมแล้วพูดออกไป

“เป็นงั้นหรอกหรือ ...” แพนด้าพยักหน้า แต่แล้วก็สับฝ่ามือตัดมุกกลางอากาศ “เป็นงั้นกับผีน่ะสิ! ไม่ใช่แล้ว! บรรพบุรุษข้าไม่เคยให้มนุษย์ขึ้นขี่ เจ้าโกหก!”

สิ้นเสียง แรงกดดันอันน่าสยองขวัญปะทุออก

“ชิบหายแล้ว! แรงกดดันระดับนี้อย่างน้อยก็ต้องอยู่ในขอบเขตรู้แจ้ง!”

ฉินห่าวตกตะลึง ไม่รอให้เขาตอบสนอง ทั้งคนทั้งร่างพลันถูกอุ้งเท้าปัดวูบ แหลกเป็นเถ้าลอยเต็มอากาศในพริบตา

“จะโกหกใครก็รู้จักเตรียมตัวมาซะบ้าง เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราองค์เทพมีสถานะสูงส่งเพียงใด?” แพนด้าเท้าสะเอว กล่าวดูถูกเหยียดหยาม

“แต่ตอนแรกเจ้าก็ยังถูกเขาหลอกอยู่ดี”

เสียงที่ยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่นดังขึ้นในประตู

“แต่ข้าฆ่าเขาแล้วว ดังนั้นไม่นับ!” แพนด้ากล่าวอย่างไม่พอใจ

“จะยังไงก็ตาม เจ้าถูกเขาหลอก”

“เจ้า... เอ๊ะ? มันจะเป็นไปได้อย่างไร??” ยังไม่ทันเถียงกันจบ สิ่งมีชีวิตทั้งสองอุทานพร้อมกัน

เห็นเพียงฉินห่าววางมือบนไหล่แพนด้าด้วยรอยยิ้ม แล้วตบมันเบาๆ

อืม ... ขนนุ่มฟูดี เนื้อก็หนึบหนับ

“บอกข้าหน่อยสิ เจ้าอยู่ในขอบเขตใด?” ฉินห่าวเอ่ยถามแพนด้าอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ

“ตายซะ!” แพนด้าโกรธจัด มันเกิดความรู้สึกราวกับถูกยั่วยุ ระเบิดแรงกดดันเข้าบดขยี้ฉินห่าว

“อะ เจ้าจะฆ่าก็ฆ่าเลย แต่อย่าเพิ่งรีบไปไหน เดี๋ยวรอข้ากลับมาก่อน” ฉินห่าวยกนิ้วโป้งให้ ก่อนสลายเป็นเถ้าอีกครั้ง

“ชายผู้นี้รอดจากการโจมตีของข้าได้อย่างไร?” แพนด้าจ้องขี้เถ้าในอากาศเขม็ง เกิดข้อสงสัยในใจ แต่ยังไม่ทันได้คำตอบ เสียงมนุษย์คนเดิมก็ปรากฏขึ้น

“มาแล้วจ้า มาตีข้าต่อสิ ได้โปรดมาฆ่าข้าให้ตายด้วย!”

ฉินห่าวปรากฏตัวอีกครั้ง ตะโกนด้วยใบหน้าล่อบาทา

เขามีแผนอยู่ในใจ ในเมื่อสู้แพนด้าตัวนี้ไม่ได้ งั้นข้าก็จะยอมให้เจ้าฆ่าไปเรื่อยๆจนรู้สึกเบื่อเจียนตาย!