บทที่ 9

บทที่ 9

แสงเทียนไหว เงาสามร่างปรากฏขึ้นใต้แสงเทียน

“เจ้า...พวกเจ้าเป็นใคร?”

ข้างในบ้าน เสียงตื่นตระหนกของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

“เหอ เหอ แน่นอนว่าเป็นคนที่จะมาแทนที่สามีเจ้า!”

ฉินห่าวกับหวังหยางพูดไม่ออก นี่มันอะไร? พวกเขามาที่นี่เพื่อตรวจสอบสิ่งแปลกปลอม! แต่ไหงกลายเป็นถ้ำมองไปได้?

อย่างไรก็ตาม ทั้งคู่ไม่ได้ออกไปห้าม เนื่องจากที่นี่มีความผิดปกติบางอย่าง

กระนั้น หากผู้หญิงในบ้านเป็นผู้บริสุทธิ์จริงๆ พวกเขาจะหยุดในช่วงเวลาที่สำคัญเอง

“อ๊า!!”

“อ๊า อย่า อย่าทำพวกเรา ....”

ไม่ทันคาดคิด แสงเทียนดับวูบ ในบ้านมืดสนิท และมีเสียงร้องที่น่าสังเวชของชายสองคนดังออกมา ราวกับว่าเขากำลังเจ็บปวดจากการทรมานที่โหดร้ายที่สุดในโลก

บรึ้ม!

ฉินห่าวไม่พูดอะไรสักคำ วิ่งไปพร้อมง้างค้อน แล้วทุบประตูไม้พังเข้าไป

ทุกการเคลื่อนไหวลื่นไหลราวเมฆและสายธาร

หวังหยางตกตะลึง ซักพักเลยกว่าจะทันตอบสนอง แล้วรีบตามเข้าไป แต่กลับพบว่าศิษย์พี่ยืนนิ่งอยู่ในบ้านอย่างเงียบเชียบ

“ศิษย์...ศิษย์พี่ เกิดอะไรขึ้น?”

หวังหยางดูหวาดกลัวมาก เอ่ยเสียงสั่น

“มันหนีไปแล้ว? ไม่ ไม่ใช่หนี แต่เหตุการณ์นี้สมควรเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมานานแล้วมากกว่า แสดงว่าหมอกดำนั่นมีความสามารถในการย้อนเวลาแล้วสะท้อนมันออกมา?”

ฉินห่าวมองเข้าไปในบ้าน ภายในว่างเปล่า ไม่มีความผิดปกติใดๆ ไม่มีตรงจุดไหนซ่อนได้ แต่ที่แน่ๆ สิ่งที่เขาเพิ่งเห็นไม่ใช่ของปลอม

หากจะปลอมก็คงมีแค่ในกรณีที่อีกฝ่ายเป็นผู้ยิ่งใหญ่! ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีฐานบำเพ็ญเพียรสูงกว่าเขาหลายเท่าจนสามารถสร้างภาพลวงที่สมจริงขนาดนี้ได้!

แต่ว่านะ ในเมื่อทรงพลังขนาดนั้น เหตุใดต้องทำอะไรที่คลุมเครือเช่นนี้ด้วย?

“ไป พวกเรากลับกันก่อน”

ฉินห่าวเก็บค้อนศึก หันหลังกลับและจากไป

บรึ้ม!

“เอ๋?” ยังไงก็ตาม แค่เดินมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน จู่ๆก็มีเสียงการต่อสู้ดังออกมาจากในหมู่บ้าน ตามด้วยเสียงกรีดร้อง

สีหน้าของฉินห่าวแปรเปลี่ยนไป ยกหวังหยางขึ้นด้วยมือเดียว และกลายเป็นลำแสงพุ่งไปยังหมู่บ้าน

…………

“พวกเจ้ามัวทำบ้าอะไรกันอยู่? เหตุใดถึงปล่อยให้สหายหายตัวไปคนหนึ่ง?”

ใบหน้าของฉินห่าวมืดมน ถ้านับเขาด้วย ตอนนี้ในห้องมีแค่หกคน สหายคนหนึ่งหายไปแล้ว นอกจากเสียงกรีดร้อง ก็ไม่พบสิ่งใด ไม่เห็นแม้แต่ศพ

ตายไม่ได้ทันร่ำลา!

“แต่... เราไม่เห็นว่ามีใครหายไปเลยนะ! พอรู้ตัวอีกที มันก็สายไปแล้ว” ในกลุ่มย่อยสามคน ตอนนี้เหลือแค่สอง

“บัดซบ!” ฉินห่าวระเบิดอารมณ์ด้วยความโกรธ ค้อนศึกทุบตึง ตึงลงพื้นเกิดเป็นหลุมบ่อจำนวนมาก

“สถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างน่าเป็นห่วงมาก เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเลือกจัดการคนอ่อนแอก่อนเป็นอันดับแรก แบบนี้พวกเราแยกกันไม่ได้อีกแล้ว” สีหน้าของเหลียวไฮ่ไม่สู้ดีเช่นกัน ด้วยพลังรบของตน กลับไม่เห็นแม้แต่ศพ

“ถ้าไม่แยกกัน แล้วพวกเราจะหามันเจอได้อย่างไร?” ฉินห่าวถามกลับ

“วิธีนี้แม้ว่าจะค่อนข้างเชื่องช้า แต่อิงตามสถานการณ์ก็ดูมีความเป็นไปได้ที่สุดแล้ว”

ทุกคนเถียงเขา เกิดความกลัวในหัวใจ

หลังจากแลกเปลี่ยนข้อมูลกัน ก็พบว่ามีแค่กลุ่มของฉินห่าวเท่านั้นที่เจอเบาะแส

คนอื่นไม่เจออะไรเลย ดังนั้นจึงตัดสินใจว่าจะไปช่วยกันสำรวจบริเวณทางเข้าหมู่บ้านและบ้านประหลาดนอกหมู่บ้าน

วันที่สอง หัวหน้าหมู่บ้านนำคนมาแสดงความเสียใจ และกำชับว่าอย่าลืมใส่ใจกับความปลอดภัย

ฉินห่าวถือโอกาสนี้ถามเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น หัวหน้าหมู่บ้านตอบด้วยสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ ให้การว่าสามีของฝ่ายหญิงเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว เหลือแค่ตัวเธอคนเดียว

แต่ถึงอย่างไร เพราะความงดงาม จึงมีชาวบ้านจำนวนไม่น้อยแวะเวียนไป แต่สุดท้ายคนเหล่านั้นก็หายตัวไป

ทุกคนพอได้ฟังก็แทบหมดใจสู้ เสียสหายร่วมนิกายตั้งแต่คืนแรก อารมณ์นี้เจ็บปวดยากทำใจ

ฉินห่าวอาศัยประโยชน์จากช่วงกลางวัน พาคนไปค้นบ้านของผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ไม่เจอเบาะแสใดๆ

ตกกลางคืน ทุกคนออกจากบ้านที่พักก่อนเวลา ตรงไปทางเข้าหมู่บ้านและบ้านผู้หญิงคนเดิม

อย่างไรก็ตาม คืนแรกยังมีเชิงเทียนจุดให้เห็น แต่พอมาวันนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ได้เกิดขึ้น

ฉินห่าวรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า ความรู้สึกนี้มันอึดอัดเกินไป ได้สู้กับศัตรูเขาไม่กลัว ไม่มีอะไรในโลกที่สามารถฆ่าเขาได้ แต่ปั่นหัวกันแบบนี้มันน่าหงุดหงิด

สุดท้าย เป็นอีกคืนที่ทุกคนกลับที่พักมือเปล่า

“หืม? พวกเราขาดใครไปหรือเปล่า?” ฉินห่าวนั่งลงบนพื้น มองไปรอบๆและพบว่าตอนนี้พวกเขาเหลือกันแค่ 5 คน!