บทที่ 4

บทที่ 4

บรึ้ม บรึ้มมม!

ปากกระบอกปืนใหญ่ทั้งสองของสัตว์ประหลาดยักษ์ผลัดกันยิง

“อ๊าาาา!” สาวกนิกายเซียวเหยากรีดร้องด้วยความสยดสยอง เหล่าพี่น้องมากมายถูกระเบิดตายกลายเป็นศพไม่สมประกอบ เลือดเนื้อปลิวว่อนไปทั่ว

“ไอ้สัตว์หุ่นเชิดตัวนี้ พวกเราไม่สามารถทะลวงการป้องกันของมันได้เลย!”

เฝ้ามองฉากนี้ ดวงตาของหลิวชิงแดงก่ำ และมีหยดน้ำใสๆอยู่ที่หางตา แต่ก็ไร้กำลังจะต้านทานใดๆ

“ศิษย์พี่ ให้ข้าจัดการเองเถอะ”

ณ ขณะนี้ ฉินห่าวยืนขึ้น ในฐานะชายหนุ่มจากศตวรรษที่ 21 ถามว่ากลัวไหม? เขาต้องกลัวอยู่แล้ว! แต่เมื่อนึกถึงร่างกายอมตะของตัวเอง ต่อให้กลัวก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่ดี

“ให้เจ้าจัดการ? ศิษย์น้องอย่าได้ก่อกวน!”

หลิวชิงมองฉินห่าว และพบว่าอยู่ในขอบเขตรวบรวมลมปราณขั้นแปดเท่านั้น ไม่อาจทำอะไรได้เลยในช่วงจังหวะนี้

“ใช่แล้วศิษย์น้อง เจ้าอยู่ที่นี่เถอะ อย่าหาเรื่องไปตายเลย”

แม้ทุกคนจะคิดว่าความกล้าหาญของฉินห่าวนั้นน่ายกย่อง แต่ฐานบำเพ็ญเพียรเขาไม่เพียงพอ จึงช่วยกันเกลี้ยกล่อม

ฉินฮ่าวส่ายหัว ไม่สนใจพวกเขา หันหลังกลับ และมุ่งตรงไปยังหุ่นเชิดยักษ์ที่อยู่ไกลออกไป

“ศิษย์น้อง! เจ้ากลับมา ตรงนั่นมันอันตราย!”

ทุกคนตกใจมาก แต่มันสายเกินไป เห็นเพียงกระสุนปืนใหญ่ลูกหนึ่งกำลังร่วงตกลงใกล้ๆฉินห่าว ทุกคนหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง

ด้านฉินห่าว เนื่องจากต้องหนีจากเหล่าศิษย์พี่ที่คิดห้ามปราม จึงวิ่งสุดกำลัง แต่ก็ถูกกระสุนปืนใหญ่ร่วงลงข้างๆ แรงระเบิดและแรงอัดอากาศกวาดเข้าปะทะเขา สุดท้ายกลิ้งล้มทับหนึ่งในศพมากมายที่กองอยู่บนพื้น

สองหูของเขาอื้ออึง แต่ยังทนไหว อย่างไรก็ตาม ระหว่างที่กำลังจะลุกขึ้น จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมา จึงหันศีรษะไปมอง

เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่งใต้ศพสองศพกำลังจ้องมาที่เขาอย่างเคียดแค้น

“เอ๊ะ?” ฉินห่าวอึ้ง หรี่ตาเพ่งมองอย่างจริงจัง และพบว่าไอ้เปรตนี่มันจางยู่หลงไม่ใช่หรือ?

นี่เจ้าแกล้งตาย?

แผนสูงนักนะ!

“เจ้ามองอะไร? รีบออกไปให้พ้น!”

จางยู่หลงเดิมซ่อนตัวได้อย่างดี เมื่อเห็นฉินห่าวมองมา ก็ตวาดด้วยความโกรธ

“ศิษย์พี่ ท่านทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง ท่านยังมีความเป็นคนอยู่หรือไม่...!”

ฉินห่าวยืนขึ้น ชี้จางยู่หลงใต้ซากศพและตำหนิอย่างรุนแรง โดยไม่สนใจสายตาแปลกประหลาดของทุกคนที่มองมา

“สารเลว! อย่าพูดมาก เจ้ารีบไสหัวไปให้พ้น!” จางหยูหลงกลัวจนไม่กล้าก่อความวุ่นวาย

ฉินห่าวได้ยินแบบนั้นกลับยังไม่จากไป ตรงกันข้าม เขาหันไปโกมือให้หุ่นเชิดยักษ์ “เฮ้ย! ดูนี่เร็ว ใช่ทางนี้ ทางนี้แหละ ช่วยยิงปืนใหญ่ใส่ข้าที!”

จางยู่หลงพอได้ฟัง ก็แทบทนไม่ไหวอยากกระโจนออกไปบีบคอฉินห่าวให้ตาย!

สารเลว! นี่เจ้าคิดจะลากข้าให้ตายไปด้วยกันงั้นหรือ? ก่อนหน้านี้ข้าแค่ด่าทอเจ้าไม่กี่คำเท่านั้นเอง? แล้วเหตุใดต้องทำถึงเพียงนี้!? เจ้าไปเอาความเกลียดชังมากมายถึงขั้นต้องฆ่ากันให้ตายมาจากที่ใดกัน!?

เมื่อไม่อาจซ่อนตัวได้อีกต่อไป จางยู่หลงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและต้องการจะวิ่งหนี อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไป

บรึ้มมมม

แสงสีขาววาบขึ้น ร่างของทั้งสองหายไปในทันใด

หลิวชิงและคนอื่นๆ เฝ้ามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างโง่เขลา

สถานการณ์นี้คืออะไร? แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเขาจะมาคิดหาคำตอบใดๆ หันกลับไปมีสมาธิสู้ต่อ

ในเมื่อฆ่าสัตว์ประหลาดยักษ์ไม่ได้ เช่นนั้นที่ทำได้ก็มีเพียงตัดกำลังคนฝั่งตรงข้าม สังหารหนึ่งเท่ากับเสมอตัว สังหารสองเท่ากับได้กำไร

....

สิบวินาทีต่อมา

ฉินห่าวฟื้นคืนชีพอีกครั้ง แหงนหน้ามองสัตว์ประหลาดยักษ์ที่อยู่ข้างหน้าด้วยดวงตาที่สดใส

อันที่จริง เขามีความคิดที่กล้าได้กล้าเสียอย่างหนึ่งในใจ และคาดว่าในโลกใบนี้คงมีเพียงเขาเท่านั้นที่กล้าทำ

ทุกท่านเคยได้ยินเรื่องราวประมาณระเบิดตัวเองไหม? เมื่อคิดได้ก็หันไปหยิบอาวุธหลายสิบชิ้นที่ตกอยู่ใกล้ๆ จับพวกมันสะพายหลัง ย่ำเท้าไปข้างหน้า ปีนป่ายขึ้นไปตามต้นขาของสัตว์ประหลาดยักษ์

ร่างของเจ้าสิ่งนี้มีขนาดใหญ่ก็จริง แต่มันคือหุ่นเชิด ดังนั้นไม่มีความรู้สึกรับรู้ตามผิวหนังเมื่อถูกสิ่งแปลกปลอมรุกล้ำ

แต่ฉากนี้มีหลายคนเห็น โดยเฉพาะหลิวชิง พริบตาที่เห็นร่างที่คุ้นเคย เขาก็ดีใจขึ้นมาทันที

ศิษย์น้องยังไม่ตาย!

และจากที่ดู เห็นได้ชัดว่าเขามีแผนการอะไรบางอย่าง

“เอ๊ะ? เจ้าหมอนั่นขึ้นไปได้ยังไง?”

“ไม่ได้การ! มีศัตรูอยู่บนหุ่นเชิด รีบหยุดเขา!”

สาวกสำนักเซี่ยเจี้ยนก็ไม่ใช่คนโง่เช่นกัน หลายคนวิ่งเข้ามาเพื่อหยุดฉินห่าว

อย่างไรก็ตาม หลิวชิงมีหรือจะยอม? เขานำพี่น้องเข้าขัดขวางอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ

และในเวลานี้ ฉินห่าวมาถึงบนไหล่ข้างหนึ่งของสัตว์ประหลาดยักษ์แล้ว กระสุนปืนใหญ่ลอยผ่านเขาไปทีละนัด ทีละนัด ยิงทีหนึ่งส่งเสียงดังและกระแสลมกระหน่ำ

ฉินห่าวหรี่ตา คำนวณช่วงเวลาบรรจุกระสุน ไม่นาน ดวงตาเขาก็สว่างไสว

ในขณะที่กระสุนปืนใหญ่เพิ่งถูกยิงออกไป เขายัดอาวุธครึ่งหนึ่งที่เก็บได้เข้าไปในปากกระบอกปืนโดยไม่ลังเล

แทบจะในทันทีหลังจากนั้น ก็ย่ำเท้ากระโดดออกไปยังไหล่อีกข้างของสัตว์ประหลาดยักษ์ และขว้างอาวุธที่เหลืออีกครึ่งลงไป

กึ้ง กึ้ง ....

ในหูฉินห่าว ได้ยินเสียงอื้ออึงดังขึ้น นี่คือเสียงของลูกกระสุนปืนใหญ่กำลังถูกส่งเข้าปากกระบอกปืนแต่ถูกอะไรบางอย่างขวางไว้ ...