บทที่ 11 คัมภีร์แห่งต้นกำเนิด
บทที่ 11 คัมภีร์แห่งต้นกำเนิด
ในขณะที่ เย่ชุนหยางรู้สึกประหลาดใจ เขาก็รู้สึกงงงวยเล็กน้อย
การแบ่งเขตของนิกายหลิงหยุนนั้นถูกแบ่งอย่างชัดเจน ศาลาอาคมและหอคัมภีร์เป็นอิสระจากกัน ผู้อาวุโสที่ดูแลศาลาจะไม่สับสนกับสิ่งนี้และรวบรวมม้วนคัมภีร์พื้นฐานและม้วนคัมภีร์แท้จริง
มันมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างม้วนคัมภีร์พื้นฐานและม้วนคัมภีร์แท้จริง
ทักษะเป็นเพียงวิธีการท่องจำ และมีท่าทางเป็นพื้นฐานสำหรับผู้ฝึกฝนในการฝึกฝนพลังปราณของพวกเขา
หลังจากฝึกฝนทักษะพื้นฐานแล้วเขาต้องเลือกทักษะที่แท้จริง โดยทั่วไป เฉพาะผู้ฝึกฝนในช่วงสร้างรากฐานเท่านั้นที่มีคุณสมบัตินี้ และโดยส่วนใหญ่ ผู้ฝึกฝนสามารถฝึกฝนทักษะเดียวเท่านั้นในชีวิตของเขา
ในพื้นที่นี้ซึ่งม้วนคัมภีร์แท้จริงถูกวางไว้เพียงลำพัง มันไม่มีเหตุผลซึ่งแปลกจริงๆ และเมื่อมองดูฝุ่นและรูปลักษณ์ที่เรียบง่าย ดูเหมือนว่ามันถูกทิ้งไว้ที่นี่มากกว่า
อย่างไรก็ตาม ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เย่ชุนหยางยังคงเปิดม้วนคัมภีร์หลังจากประหลาดใจ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมทักษะนี้ถึงอยู่ในศาลาอาคม
ปรากฎว่าทักษะนี้ต้องใช้คนสองคนในการฝึกด้วยกัน คนหนึ่งคือผู้ฝึกฝนหลักและอีกคนหนึ่งเป็นผู้ช่วย หากฝึกคนเดียวนั้นก็สามารถทำได้ แต่จะเห็นผลน้อยมากและแทบจะไม่ได้ผลเลย
แต่ถ้าทั้งสองร่วมมือกัน พวกเขาสามารถเติมเต็มซึ่งกันและกันและเพิ่มการเติบโตของพวกเขา
เป็นเพราะว่าทักษะนี้ต้องการคนสองคน ไม่เพียงต้องการรากฐานทางจิตวิญญาณที่เสริมกันเท่านั้น แต่ยังต้องการความเข้าใจโดยปริยายที่เพียงพอของบุคคลที่ให้ความร่วมมือเพื่อฝึกฝน
"มีทักษะนับไม่ถ้วนในโลกนี้ แต่ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าจำเป็นต้องมีรากฐานจิตวิญญาณที่สมบูรณ์ในการฝึกฝน นอกจากนี้ ทุกคนมีบุคลิกที่แตกต่างกัน ข้าจะหาคนที่มีรากฐานจิตวิญญาณร่วมกันและร่วมมือกันได้ที่ไหน? วิธีนี้เป็นเพียงเรื่องแปลก ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสที่เฝ้าศาลาไม่ได้ตั้งใจจะสร้างความสับสน แต่มันถูกทิ้งที่นี่ "
ครั้งหนึ่งมีพี่น้องฝาแฝดคู่หนึ่งซึ่งมีรากฐานทางจิตวิญญาณเป็นทองและอีกคนหนึ่งเป็นน้ำ แต่หลังจากการบ่มเพาะ พวกเขาไม่สามารถจับคู่กันได้เนื่องจากระดับความเข้ากันได้ไม่เพียงพอและล้มเหลวไป
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เย่ชุนหยางส่ายหัวมากยิ่งขึ้น
"ทักษะดังกล่าวแปลกจริง ๆ และมันไม่ได้ระบุระดับไว้ แต่มันถูกทิ้งที่นี่ มันคงเป็นเพียงทักษะระดับต่ำ มันไม่ดีพอสำหรับทุกคน" เมื่อเห็นอ่านจบ เย่ชุนหยางก็ค่อยๆหมดความอดทนและส่ายหัว
เขากำลังจะวางม้วนคัมภีร์ลง
แต่โดยไม่ได้ตั้งใจ หลังจากเห็นบันทึกในหน้าหนึ่ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยุด
"หลังจากสำเร็จทักษะ หนึ่งในนั้นจะได้รับความสามารถในการล่องหน?"
เย่ชุนหยางไม่สามารถปิดปากได้และคำว่า "ล่องหน" ยังคงสะท้อนอยู่ในจิตใจเขา.
"การล่องหน ถ้าข้าฝึกทักษะนี้ได้ ปัญหาในการซ่อนเย่เสี่ยวเปาจะไม่ได้รับการแก้ไขหรือไม่"
ในเวลานี้ จิตวิญญาณของเย่ชุนหยางได้รับการกระตุ้นอย่างมาก เนื่องจากคัมภีร์ดั้งเดิมนี้ต้องการความร่วมมือของคนสองคนและเขากับเย่เสี่ยวเปาเป็นความเข้ากันได้ที่ลงตัว การฝึกทักษะนี้จะดึงความสุดยอดในตัวออกมาไม่ใช่เหรอ
"ทำไมข้าไม่ลองพนันกับมันดูล่ะ! ข้าไม่รู้วิธีจัดการกับเย่เสี่ยวเปาในตอนนี้ แต่ถ้าข้าสามารถทำให้เขาล่องหนได้หลังจากฝึกทักษะนี้เสร็จแล้ว ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าข้าจะพาเย่เสี่ยวเปาไปด้วยก็ไม่มีใครจะสังเกตเห็นและข้าจะมีวิธีการป้องกันตนเองมากขึ้นเมื่อข้าออกไปข้างนอกในอนาคต !" "
เย่เสี่ยวเปามีรากจิตวิญญาณแห่งสวรรค์ประเภทดินและรากจิตวิญญาณไฟและรากจิตวิญญาณทองในบรรดารากจิตวิญญาณทั้งสี่ของข้าสามารถส่งเสริมได้มัน วิธีนี้เป็นทางออกสำหรับข้า!" หลังจากชั่งน้ำหนัก เย่ชุนหยางก็ตัดสินใจ
รอยยิ้มค่อยๆ กว้างขึ้นที่มุมปากของเขา
วิธีการฝึกฝนของ "คัมภีร์ดั้งเดิม" นี้เป็นเรื่องแปลกและยากสำหรับผู้อื่นที่จะบรรลุ แต่เย่ชุนหยางมีร่างจำแลงอย่างเย่เสี่ยวเปาและรากทางจิตวิญญาณก็ส่งเสริมกัน ดังนั้นจึงเหมาะสำหรับการฝึกฝน
ชั่วขณะหนึ่ง เย่ชุนหยางรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งราวกับว่าเขาได้พบขุมทรัพย์
แต่เขาไม่กล้าเปิดเผยอะไรแม้แต่น้อยก่อนที่เขาจะมีพลังที่แข็งแกร่ง
ทันใดนั้น เขาสงบสติอารมณ์ตามปกติและลงทะเบียนการฝึกกับเหล่าผู้อาวุโสที่เฝ้าศาลา
เมื่อเห็นคัมภีร์ต้นกำเนิดที่เย่ชุนหยางนำออกมา ผู้อาวุโสที่เฝ้าศาลาก็ขมวดคิ้ว จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองเย่ชุนหยาง ด้วยความประหลาดใจบนใบหน้าของเขา: "เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการฝึกทักษะนี้"
“ข้าไม่รู้ว่าบรรพบุรุษคนใดทิ้งคัมภีร์นี้ไว้ วิธีการฝึกฝนนั้นวิเศษมาก ชายชราใช้มันเพื่อกันกระแทกมุมโต๊ะ เจ้าหนู เจ้าเลือกทักษะนี้ ข้าเกรงว่าน้ำจะอยู่ในหัวของเจ้าแน่ๆ”
“ลืมมันไปเถอะ เจ้าเป็นแค่ศิษย์ทั่วไป ไม่สำคัญว่าเจ้าจะประสบความสำเร็จหรือไม่ หากเจ้าต้องการก็แค่รับมันไป”
เมื่อเห็นว่าเย่ชุนหยางอยู่ในศาลาอาคมเป็นเวลานาน แล้วเขาได้เลือกคัมภีร์ที่ถูกทิ้งไปนานแล้ว ผู้อาวุโสที่เฝ้าศาลาก็โบกมือให้อย่างไม่ใส่ใจอะไร
"ขอบคุณ ผู้อาวุโส"
หลังจากที่เย่ชุนหยางคำนับ เขาก็กำลังจะจากไป
“เดี๋ยวก่อน”
ในเวลานี้ ผู้อาวุโสที่เฝ้าศาลาหยุดเขาอีกครั้ง “เจ้าจะออกไปพร้อมกับคัมภีร์ทักษะที่ใช้การไม่ได้ ถ้าเจ้าไม่เลือกทักษะอื่น ข้าจะลงทะเบียนมันได้อย่างไร” เดิมทีเย่ชุนหยางยังคงตึงเครียด แต่ครึ่งหลังของประโยคทำให้เขามีความสุขมาก ผู้อาวุโสให้เขาเลือกทักษะอื่นเพิ่มหรือไม่? !
โดยไม่คาดคิด ครั้งนี้ไม่เพียงแต่เขาจะได้คัมภีร์ดั้งเดิมมาเท่านั้นแต่เขายังสามารถเลือกทักษะเพิ่มได้อีกด้วยมันเป็นการได้กำไรอย่างมาก
หลังจากขอบคุณชายชราแล้ว เย่ชุนหยางก็กลับเข้าไปด้านในและเลือกทักษะไฟของ "ผ่ามือเพลิงบงกช"
ในช่วงเวลานี้ เขาไม่ถ่อมตัวหรือเอาแต่ใจ เขาซ่อนอารมณ์ไว้ภายใน และหลังจากขอบคุณผู้อาวุโสที่เฝ้าศาลา เขาก็กลับไปที่สวนของเขา
...
"จากบันทึกของการฝึก ถ้าข้าฝึกฝนถึงระดับที่สอง ข้าจะได้รับความสามารถในการล่องหน"
ในบ้านไม้ ขณะที่อ่านคัมภีร์ต้นกำเนิด เย่ชุนหยางค่อยๆเข้าใจมัน
ต้นกำเนิดแห่งสวรรค์ได้บันทึกไว้ทั้งหมดสามระดับ
ระดับแรกมีต้นกำเนิดเดียวกันซึ่งสามารถซ่อนกลิ่นอายของการฝึกฝนและลมปราณได้!
ระดับที่สองมีความสามารถในการล่องหน หนึ่งในสองนั้นล่องหนได้ ภายในระยะหนึ่งร้อยเมตร!
เมื่อพลิกดูต่อไป เนื้อหาของระดับที่สามดูเหมือนจะถูกใครบางคนฉีกออกไป
"ข้าไม่ได้คาดหวังว่า "คัมภีร์ดั้งเดิม" จะไม่สมบูรณ์ ... "
"ไม่ว่าทักษะนี้จะสมบูรณ์หรือไม่ก็ตาม มันก็คุ้มค่าถ้าข้าทำให้เย่เสี่ยวเปาซ่อนตัวได้"
เมื่อซ่อนเย่เสี่ยวเปาแล้ว เย่ชุนหยางก็ไม่ต้องกังวนเกี่ยวกับมัน.
หลังจากเรียนรู้วิธีการบ่มเพาะของคัมภีร์ต้นกำเนิดสองชั้นแรกแล้ว เขาก็นั่งไขว่ห้างทันทีและเรียกเย่เสี่ยวเปาเพื่อฝึกฝนร่วมกัน
เย่เสี่ยวเปามีรากจิตวิญญาณสวรรค์ แม้ว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกประหม่า แต่ภายใต้การควบคุมของเย่ชุนหยาง เขายังปฏิบัติตามวิธีการทางจิตระดับแรกของคัมภีร์ต้นกำเนิด และนำพลังทางวิญญาณเข้าสู่ร่างกายของเขาเพื่อหมุนวนเป็นเวลาสามสิบสามสัปดาห์.
ไม่นานร่างทั้งสองก็เปล่งแสงระยิบระยับ
แม้ว่าตัวหลักจะเป็นรากจิตวิญญาณทั้งสี่ และรัศมีการเหนี่ยวนำจะเบาบางเล็กน้อย แต่เมื่อทั้งสองร่วมมือกัน มีแนวคิดทางศิลปะที่ยอดเยี่ยมของการผสนเข้าด้วยกัน ยิ่งเขาฝึกฝนมากเท่าไหร่ เย่ชุนหยางก็ยิ่งรู้สึกสดชื่นมากขึ้นเท่านั้น และความก้าวหน้าก็ทำให้เขาตกใจมากยิ่งขึ้น
