บทที่ 108 คิดบัญชีราชวงศ์เทียนหยวน!
บทที่ 108 คิดบัญชีราชวงศ์เทียนหยวน!
เมื่อไม่กี่วันก่อน
เมื่อเสี่ยวเฮยและฉินเทียนหนานต่อสู้กัน
ฉินเทียนหนานเกือบตาย!
ถ้าหลู่ชางเฉินไม่เรียกสติเสี่ยวเฮยให้รู้สึกตัวทันเวลา
เกรงว่า เสี่ยวเฮยจะไม่หยุดจนกว่า เขาจะทุบตีฉินเทียนหนานจนตาย...
รู้สึกถึงปราณประหลาดทั่วร่างกายของเสี่ยวเฮย
เย่ชิวไป่อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเล็กน้อย
จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่นี้
และด้วยร่างกายนี้
ศิษย์น้องสี่ของข้าไม่ธรรมดาจริงๆ
ในเวลานี้ เสี่ยวเฮยปล่อยเสียงคำรามเหมือนสัตว์อสูรร้าย!
ความแข็งแกร่งของเท้าทั้งสองข้างบนพื้น ก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน!
ถ้าไม่ใช่เพราะค่ายกลในศาลาเฉาถัง
ไม่แน่ว่า พื้นจะที่ถูกเหยียบจะสั่นตลอดเวลา!
เย่ชิวไป่ มองไปที่ เสี่ยวเฮย ที่พุ่งเข้า
เสี่ยวเฮยในตอนนี้ เหมือนสัตว์ป่าที่หลุดจากพันธนาการ และไม่มีใครหยุดยั้งได้!
เมื่อเห็นเช่นนี้ ใบหน้าของเย่ชิวไป่ก็เคร่งขรึม
เจตจำนงดาบปรากฏขึ้นทั่วร่างกายของเขา!
ทันใดนั้นมันก็ทะยานพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า!
ดาบไม้ในมือฟันออกไปทันที!
ปราณดาบขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วบเจตจำนงดาบ!
ด้วยความเร็วดุจสายฟ้า ปราณดาบฟันไปทางเสี่ยวเฮย!
เสี่ยวเฮยคำรามเสียงดังลั่น รอยเปลวไฟปรากฏขึ้นทั่วร่างกายของเขา!
ทั่วทั้งร่าง จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ดูเหมือนจะแปดเปื้อนด้วยปราณแปลกๆในขณะนี้ โดยมีออร่าปราณสีดำหมุนวนไปรอบๆ!
ทันใดนั้น เสี่ยงเฮยก็ชกออกไปอีกครั้ง!
มีเสียงระเบิดดังสนั่นหูในอากาศ!
แรงดันอากาศบีบเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง!
พื้นที่บิดเบี้ยว!
กำปั้นไม่มีการชงักแต่อย่างใด ต่อยสวนไปในทันที!
ตูม!
หมัดปะทะกับปราณดาบเสียงดังสนั่น!
ทั้งสองพลังชนกันอยู่ตรงกลาง ไม่มีพลังใดที่เหนือกว่า!
ในตอนนี้เอง รูปแบบเปลวไฟบนแขนของเสี่ยวเฮย กำลังไหลไปด้วยเปลวเพลิงแห่งนิพพานที่ลุกโชน!
เสี่ยวเฮยคำรามอีกครั้ง และกดหมัดอย่างแรงเพื่อดันปราณดาบออกไป!
บูม!
ในตอนนี้ เจตจำนงดาบของเย่ชิวไป่ ถูกทำลายทันที!
ใบหน้าของเย่ชิวไป่แข็งทื่อ เขาก้าวถอยหลังและชี้ดาบไม้ในมือขึ้นไปบนฟ้า!
เกลียวของปราณดาบเป็นเหมือนค่ายกล!
เจตจำนงดาบบานสะพรั่งไปทั่ว!
อาณาเขตดาบกว้างมากขึ้น!
ทันทีหลังจากนั้น เจตจำนงดาบที่อยู่ในอาณาเขต ก็เริ่มฟันไปที่เสี่ยวเฮย!
ต้องการที่จะหยุดหม้ดของเขา!
เจตจำนงดาบหวีดหวิวบนร่างของเสี่ยวเฮย!
กลายเป็นสายน้ำแห่งปราณดาบ!
กวาดไปทั่วร่าวเสี่ยวเฮย!
ในตอนนี้ บาดแผลปรากฏขึ้นบนร่างกายของเสี่ยวเฮยในที่สุด!
มีเลือดไหลเป็นทาง!
แต่ว่า!
สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เสี่ยวเฮยช้าลง!
ขณะนั้นเองลูกตาสีดำ ก็ถูกปราณแปลกๆเหล่านั้น ปกคลุมอย่างสมบูรณ์!
ทั้งร่างกำลังลุกโชนไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่กระหายเลือด!
โฮก!
เสียงคำรามดังมาจากลำคอของเสี่ยวเฮย!
สร้างปราณคลื่นเสียง!
ต่อสู้กับแม่น้ำปราณดาบเหล่านั้น!
ทันใดนั้นหมัดทั้งสองก็ชกออกพร้อมกัน!
อาณาเขตดาบถูกระเบิดเป็นช่องว่างในทันที!
และก่อนที่เจตจำนงดาบ จะไหลเติมมาเต็มช่องว่าง
เสี่ยวเฮยกระทืบพื้นอีกที!
ด้วยความช่วยเหลือของแรงกระทืบเท้า ร่างกายก็ระเบิดพลังแล้วพุ่งไปข้างหน้า!
พุ่งทะลุช่องว่างเข้าหาเย่ชิวไป่ในทันใด!
ระเบิดหมัดเข้าใส่!
เย่ชิวไป่ยังคงนิ่งอยู่ ไม่กระวนกระวาย
ความแข็งแกร่งของศิษย์น้องสี่ของเขา ไม่ได้ด้อยไปกว่าตัวเขาเอง!
ยิ่งกว่านั้น ความแข็งแกร่งของกายเนื้อนั้น น่าจะดีกว่าเขามาก!
เย่ ชิวไป่ ตะโกนเสียงต่ำ!
ใช้ทักษะเก้าดาบอสูรสวรรค์!
ดาบที่เจ็ด!
พลังปราณอสูรอันยิ่งใหญ่ พัดผ่านดาบไม้!
ราวกับเทพอสูรลงมายังโลก!
ดาบฟันออกไป!
เสี่ยวเฮยคำรามลั่น
พุ่งเข้ารับดาบอย่างกล้าหาญ!
ในช่วงเวลาแห่งการโดนครอบงำ เสี่ยวเฮยไม่เกรงกลัว!
เขาแค่อยากจะฉีกคนตรงหน้าให้แหลกสลาย!
เมื่อการโจมตีของทั้งสองกำลังจะปะทะเข้าใส่กัน
กิ่งหลิวก็ปรากฏขึ้นระหว่างทั้งสองคน
มีปราณป้องกันสีขาวนุ่มๆ
แยกการโจมตีของทั้งสองออกจากกันทันที!
เจตจำนงดาบของเย่ชิวไป่ เหือดหายไป
ในขณะเดียวกัน.
จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้กระหายเลือดรอบๆเสี่ยวเฮย ก็ค่อยๆหายไปเช่นกัน
ปราณมารในดวงตาของเขาก็เริ่มค่อยๆสลายไป และความชัดเจนของเขาก็กลับคืนมา!
เฒ่าหลิวลงมือด้วยตนเอง!
ถ้าไม่ทำเช่นนี้
อาจก่อให้เกิดผลลัพธ์ไม่คาดคิดได้...
เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเฮยกลับมาเป็นปกติแล้ว เฒ่าหลิวก็เก็บกิ่งหลิวกลับไป
โดยไม่ต้องทำสิ่งใดอีก กิ่งก็ลอยกลับขึ้นไปบนหน้าผา
เสี่ยวเฮยมีสติสัมปชัญญะกลับคืนมา
แววตาสับสนงุนงง
เกาหัวและมองไปที่เย่ชิวไป่ แล้วกล่าวว่า "เอ่อ เกิดอะไรขึ้น?"
เย่ชิวไป่ ตกตะลึงเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น
นึกถึงสิ่งที่เสี่ยวเฮยกล่าวก่อนหน้านี้ทันที
ศิษย์น้องสี่ของข้า ควบคุมตัวเองไม่ได้เวลาต่อสู้เหรอ?
เย่ชิวไป่ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม และกล่าวว่า "ไม่มีอะไร เราแค่คุยกัน"
อย่างไรก็ตาม เย่ชิวไป่ยังคงมีอาการใจสั่นอยู่ในขณะนี้
ร่างกายของศิษย์น้องสี่นั้นไม่ธรรมดาจริงๆ
แม้แต่เจตจำนงดาบก็ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
และเสี่ยวเฮยก็ตกอยู่ในอาการคลุ้มคลั่ง
ไม่รู้สึกเจ็บอีกด้วย
มันเหมือนกับเครื่องจักรสงคราม
ไร้ซึ่งอารมณ์แม้แต่น้อย!
ทันทีหลังจากนั้น เย่ชิวไป่ ก็รีบกล่าวว่า: "เจ้ายังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม? เจ้าอยากลองกินอาหารของศิษย์พี่ของเจ้าไหม?"
เสี่ยวเฮยเกาหัวและยิ้ม: "ตกลง อาจารย์เคยสอนข้าทำอาหาร แต่ข้ามันโง่ ข้าไม่สามารถเรียนรู้ได้ ซึ่งทำให้อาจารย์โกรธมาก"
เย่ชิวไป่: "..."
เป็นไปตามที่ข้าคาดไว้!
สอนทำอาหารทันทีที่ท่านอาจารย์รับศิษย์!
"ไม่เป็นไร ข้าจะสอนให้เอง"
หลังจากกล่าวจบ เย่ชิวไป่ก็พาเสี่ยวเฮยเข้าไปในครัว
หลังจากนั้น
ครึ่งวันผ่านไป
ควันดำในครัวไม่เคยหยุด...
ถึงกับมีเปลวไฟลุกโชน...
ใบหน้าของเย่ชิวไป่เปรอะเปื้อนไปด้วยขี้เถ้าสีดำ และเขาเดินออกมาพร้อมกับเสี่ยวเฮยอย่างช่วยไม่ได้
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมอาจารย์ถึงโกรธ!
เสี่ยวเฮยทำอาหารเหมือนคนไม่รู้เรื่อง!
เหมือนเด็ก!
สอนยังไง ก็สอนไม่ได้!
เย่ชิวไป่ก็ยอมแพ้เช่นกัน และกล่าวว่า: "เอ่อ... ไอ้น้องชาย ข้าจะทำอาหารให้เจ้าเอง"
"ไปนั่งตรงนั้นแป๊บนึงนะ"
เสี่ยวเฮย: "ตกลง ศิษย์พี่ใหญ่"
ทันใดนั้น เสี่ยวเฮยก็นั่งลงที่โต๊ะหินอย่างเชื่อฟัง
...
หลังอาหาร
เย่ชิวไป่และเสี่ยวเฮย ฝึกแยกกัน
จนถึงวันรุ่งขึ้น.
เห็นว่าอาจารย์ยังไม่กลับมา
เย่ชิวไป่จำอะไรบางอย่างได้
ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา อาจกล่าวได้ว่าเป็นอันดับหนึ่งของแดนใต้
ถึงเวลาคิดบัญชีแล้ว!
ราชวงศ์เทียนหยวน!
ในเวลานั้น.
ราชวงศ์เทียนหยวนนำราชวงศ์หลัวอี้ มาที่ตระกูลเย่เพื่อซุ่มโจมตีเขา
เย่ชิวไป่ไม่เคยลืม
ตอนนี้เขาแข็งแกร่งเพียงพอแล้ว
และว่างมากแล้วด้วย
บัญชีนี้ควรจะชำระได้ซะที!
เย่ชิวไป่มองไปที่เสี่ยวเฮยในหลุมไฟ และถามว่า "เสี่ยวเฮย เจ้าอยากออกไปข้างนอกกับข้าไหม?"
เสี่ยวเฮยเดินออกมาจากหลุมไฟ พยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา "ข้าฟังศิษย์พี่ใหญ่"
ทันใดนั้นเอง.
กิ่งก้านของต้นหลิวม้วนงอ แล้วหยดของเหลวก็ลอยออกมา อยู่ข้างหน้าเย่ชิวไป่
"ผู้อาวุโสหลิว นี่คือ?"
เสียงของผู้เฒ่าหลิวดังออกมา
"ถ้าเสี่ยวเฮยตกอยู่ในอาการคลุ้มคลั่งอีกครั้ง ให้ใช้สิ่งนี้เพื่อฟื้นคืนสติของเขา"
เย่ชิวไป่มีความสุขมากเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น
หลังจากนั้นเย่ชิวไป่ คำนับขอบคุณผู้เฒ่าหลิว
"ไปกันเถอะ"เย่ชิวไป่กล่าว
"ได้"
...
ทั้งสองมาถึงลานด้านนอกสำนักก่อน
หลังจากเรื่องคราวนั้น ตระกูลเย่ก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ชั่วคราว
เพื่อป้องกันการล้างแค้นของ ราชวงศ์เทียนหยวนและราชวงศ์หลัวอี้!
เพราะถึงอย่างไร พวกเขายังไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เมื่อเผชิญหน้ากับสำนักชางเต๋า
บรรพบุรุษของตระกูลเย่ เห็นการมาถึงของเย่ชิวไป่ และเข้าใจความตั้งใจของเขา
"เจ้าจะไปล้างแค้นราชวงศ์เทียนหยวนหรือ?"
บรรพบุรุษของตระกูลเย่ ตั้งแต่ใช้ทักษะลับ ความแข็งแกร่งของเขาก็ถดถอยลงไปมาก!
เย่ชิวไป่พยักหน้า
"เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร?"
เย่ชิวไป่ ส่ายหัวและกล่าวว่า "ไม่ ศิษย์น้องและข้าสามารถแก้ปัญหานี้ได้"
"เมื่อถึงเวลานั้น ท่านบรรพบุรุษสามารถนำผู้คนและตระกูล กลับไปยังเมืองเทียนหยวนได้"
ได้ยินอย่างนี้
บรรพบุรุษแอบถอนหายใจ
เขาเข้าใจอย่างเป็นธรรมชาติว่า เย่ชิวไป่หมายถึงอะไร
เขาไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ใดๆกับตระกูลเย่ อีกต่อไป!
นั่นคือเหตุผล ที่พวกเขาจะต้องถูกส่งกลับไปยังเมืองเทียนหยวน...
