บทที่ 107 หงหยิงติดกับดัก!
บทที่ 107 หงหยิงติดกับดัก!
ณ ที่ตั้งของอดีตอาณาจักรหยุนหวง(เมฆาหงส์ชาด)
มีแต่ซากปรักหักพัง
บนท้องฟ้า มีสีเทาหม่นหมอง
ทุกหนทุกแห่งดูทรุดโทรม
และตรงกลางของพระราชวังเก่า
มีพลังของค่ายกล!
ที่นี่มีรูปแบบค่ายกลผนึก!
ใจกลางค่ายกล มีหญิงสาวผู้หนึ่งถือหอกอยู่
ในตอนนี้ หญิงสาวกำลังหอบหายใจ ลมหายใจติดขัดเล็กน้อย และมีรอยแผลทั่วร่างกาย!
นอกค่ายกล มีชายผู้หนึ่งร้องตระโกนอย่างกระวนกระวาย: "ฝ่าบาท!"
หญิงสาวที่ถือหอกคือหงหยิง!
ในขณะนี้หงหยิงถูกขังอยู่ในรูปแบบค่ายกลผนึก นางไม่สามารถออกไปได้!
แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?
มันเกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน
ร่างกายและวิญญาณของหยุนจ้าน ถูกขังอยู่ในพระราชวังเดิมของ อาณาจักรหยุนหวง
วิธีการปลุกให้หยุนจ้านตื่นขึ้น จำเป็นต้องทำลายรูปแบบค่ายกลผนึกนี้
อย่างไรก็ตาม ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของหงหยิง เห็นได้ชัดว่านางไม่มีความสามารถในการทำลายค่ายกล
ถ้ามันทำลายมันไม่ได้ แม้แต่หงหยิงก็ยังต้องติดอยู่ในนั้น
ในตอนนี้ หงหยิงจึงยังถูกกักขัง!
ออร่าปราณของหงหยิงอ่อนแอลงเรื่อยๆ และเจตจำนงแห่งสังสารวัฏของนางก็อ่อนแรงลงเช่นกันในขณะนี้
นางขยับตัวอีกครั้ง!
หอกในมือก็แทงออกมา!
หนึ่งวัฏจักรทะลวงดับ!
ปราณวัฏจักร เป็นเหมือนงูเหลือมพันรอบหอก
ปลายหอกเหมือนพิษงูที่พ่นออกมาตลอดเวลา!
ปราณหอกที่มีเจตจำนงแห่งสังสารวัฏได้เจาะเข้าที่แกนกลางของรูปแบบค่ายกลผนึก!
ตูม!
แกนกลางของรูปแบบค่ายกลผนึกเริ่มผันผวน!
เหมือนดั่งทะเลสาบที่เงียบสงบ
จู่ๆมีก้อนหินตกลงมา
ระลอกคลื่นระเบิดออก!
แต่….มันก็ได้แค่นั้น
หงหยิงยังไม่สามารถทำลายมันได้อยู่ดี
ด้วยสิ่งนี้ ทำให้สีหน้านางดูน่าเกลียดเล็กน้อย
ความแข็งแกร่งของรูปแบบค่ายกลผนึกนั้น เกินความคาดหมายของนางเล็กน้อย
ด้วยความสิ้นหวัง หงหยิงไม่มีทางเลือก นอกจากต้องนำจี้หยกส่งสัญญาณเสียงที่หลู่ชางเฉินมอบให้ออกมา
"ท่านอาจารย์ ข้าอาจจะมีปัญหานิดหน่อย..."
...
เวลาย้อนกลับไปยังปัจจุบัน
ดินแดนจงหยู
เมืองตันซ่ง
หลู่ชางเฉิน, มู่ว่านเอ๋อ และคนอื่นๆ เพิ่งออกมาจากร้านอาหาร
มู่ว่านเอ๋อมองไปที่หลู่ชางเฉิงด้วยรอยยิ้ม แล้วกล่าวว่า "ลุง อาหารรสชาติดีไหม?"
หลู่ชางเฉิน พยักหน้าและกล่าวว่า "มันอร่อยมากจริงๆ"
"แต่อาหารที่ศิษย์ข้าปรุงนั้นดีกว่า"
"ลูกศิษย์ของเจ้า?" มู่ว่านเอ๋อผงะและถาม "ลุง เจ้ามีลูกศิษย์ด้วยเหรอ?"
หลู่ชางเฉิน พยักหน้าและกล่าวว่า "ถูกต้อง ข้ามีลูกศิษย์สี่คน สามคนทำอาหารเก่ง และอีกคนที่กินเป็นอย่างเดียว"
แน่นอน คนที่เขากล่าวถึงว่า ใครที่กินเป็นอย่างเดียวเท่านั้น คือเสี่ยวเฮย
ไอ้สารเลวน้อยนั่น!
สอนยังไง ก็สอนไม่ได้!
แค่ทำอาหารก็สามารถเปลี่ยนให้กลายเป็นถ่านดำได้
ปลาย่าง ใครไม่รู้ก็นึกว่าเป็นไม้เผา...
หลังจากสอนไปได้สองสามวัน
หลู่ชางเฉินก็ยอมแพ้แล้ว
ตอนที่กินข้าวที่เสี่ยวเฮยหุง
ในเวลานั้น เขาจะไม่ตายภายใต้ความสามารถของเย่ชิวไป่ในการสร้างปัญหา
แต่เขาต้องถูกพิษจนตายจากข้าวที่เสี่ยวเฮยหุง!
ลองคิดเกี่ยวกับมันดูสิ!
หลู่ชางเฉิน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยอารมณ์: "โชคดีที่หงหยิงและหนิงเฉินซิง ไม่ค่อยสร้างปัญญหาให้กับอาจารย์..."
แต่ขณะกล่าวถึงแค่นี้
ใบหน้าของหลู่ชางเฉินก็มืดลง
เขาได้ยินเสียง จากจี้ถ่ายทอดเสียงของหงหยิง
มู่ว่านเอ๋อมองไปที่ใบหน้าของหลู่ชางเชิงที่มืดลง และถามอย่างสงสัย: "มีอะไรเหรอลุง?
มุมปากของหลู่ชางเฉินกระตุก และเขากล่าวว่า "ข้าขอคืนสิ่งที่ข้าเพิ่งกล่าวไป"
"ทุกคนชอบสร้างปัญหา!"
"ยกเว้นแค่หนิงเฉินซิน!"
หลังจากกล่าวจบ หลู่ชางเฉินมองไปที่หูชิง และกล่าวว่า "ผู้อาวุโสหู มีบางอย่างเกิดขึ้นกับหงหยิงข้าจะไปที่นั่นก่อน"
หูชิงผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นรีบกล่าวว่า: "เจ้าจะทำอะไรนะ?"
"รอบที่สามจะเริ่มในวันพรุ่งนี้!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลู่ชางเฉิงก็โบกมือทันที และกล่าวอย่างใจเย็นว่า "มันไม่สำคัญกว่าสิ่งนี้!"
แม้ว่าภายนอก หลู่ชางเฉินจะไม่สนใจลูกศิษย์ของเขามากนัก
มักจะดุเด็กคนนั้น เย่ชิวไป่ จนเลือดอาบ
แต่ในเวลานี้ หลู่ชางเฉินยังคงเลือกศิษย์!
แข่งปรุงยาจะเปรียบกับศิษย์ข้าได้อย่างไร?
กล่าวเสร็จสิ้น
โดยไม่รอให้หูชิงกล่าวอะไรต่อ เขาก็หายตัวไปทันที
มุ่งหน้าไปยังที่ตั้งอดีตจักรวรรดิหยุนหวงด้วยความเร็วที่เร็วมาก!
ในอากาศเกิดคลื่นเสียงโซนิคบูม!
...
ที่หน้าร้านอาหาร มู่ว่านเอ๋อมองไปที่ฉากนี้ มีแสงปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง ไม่มีใครรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่
ลุงหลี่ดูตกใจ
เร็วขนาดนี้เลยหรือ!
โดยไม่คาดคิด อีกฝ่ายไม่ได้เป็นเพียงปรมาจารย์ปรุงยาที่มีความเชี่ยวชาญอย่างเดียว
ในแง่ของพลังบ่มเพาะเต๋านั้นไม่ธรรมดายิ่งกว่า!
หูชิงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้ตำหนิหลู่ชางเชิง
ด้วยพรสวรรค์ของหงหยิง แค่การแข่งประลองปรุงยานั้นเทียบไม่ได้เลย
...
ในขณะนี้
ณ ศาลาเฉาถัง
เย่ชิวไป่กลับมาจากนิกายหยินเจี้ยนซ่ง
เสี่ยวเฮยกำลังบ่มเพาะอยู่ในหลุมไฟ
นกน้อยให้ความสนใจกับสถานการณ์ของเสี่ยวเฮยเป็นครั้งคราว
ขณะนี้เพลิงแห่งนิพพานในหลุมไฟลุกโชนด้วยพลังจากนกน้อย
ทุกวันนี้เสี่ยวเฮยเริ่มคุ้นชินกับมัน!
สามารถปรับตัวเข้ากับเพลิงแห่งนิพพานได้โดยไม่ถูกเผาผลาญ
ยิ่งสามารถดูดซับพลังปราณ ในเพลิงแห่งนิพพาน เพื่อควบคุมร่างกายของตัวเองได้มากขึ้น!
ร่างกายนี้...เรียกได้ว่าน่ากลัวสุดๆ!
ทันใดนั้น เสี่ยวเฮยในหลุมไฟก็รู้สึกถึงปราณของเย่ชิวไป่ เขาลืมตาขึ้นทันที และเดินออกจากหลุมไฟ
เมื่อมองไปที่เย่ชิวไป่ เขาถามอย่างสงสัย "เจ้าเป็นใคร?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ชิวไป่ก็ผงะไปชั่วขณะ จากนั้นก็ยิ้มและกล่าวว่า "เจ้าควรจะเป็นศิษย์น้องสี่ ใช่ไหม"
พอเสี่ยวเฮยได้ยิน แววตาระแวดระวังค่อยๆสลายไป และเกาศีรษะ "ศิษย์พี่?"
เย่ชิวไป่พยักหน้าด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า "ข้าเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้า เย่ชิวไป่"
เซียว เฮยรีบกล่าวด้วยความเคารพ: "ศิษย์พี่ใหญ่"
เย่ชิวไป่ก้าวไปข้างหน้า ประคองเสี่ยวเฮยขึ้นและกล่าวว่า: "ศาลาเฉาถังไม่ชอบเรื่องแบบนี้ ต่อจากนี้ไป เราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน จงทำตัวสบายๆ"
เสี่ยวเฮยพยักหน้าด้วยสีหน้าทึ่มทื่อ
ทันใดนั้น เย่ชิวไป่ก็หยิบชุดเกราะออกมา
ยื่นให้เสี่นวเฮย แล้วกล่าวว่า: "นี่คือชุดเกราะโลหิต ข้าไม่มีของมีค่าอื่นใดอยู่ ดังนั้นข้าจะให้สิ่งนี้กับเจ้า"
ชุดเกราะนี้ได้รับมาจาก ในแหวนของศัตรูเมื่อเขาสังหารเทียนปิน
เสี่ยวเฮยรับมันมา และกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เรียบง่ายและจริงใจ: "ขอบคุณท่านมาก ศิษย์พี่ใหญ่"
"ว่าแต่ อาจารย์อยู่ไหน ทำไมไม่ข้าเห็นท่านเลย"
เมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น เสี่ยวเฮยตอบว่า: "ไม่รู้สิ ดูเหมือนจะออกไปหรือเปล่านะ?"
เย่ชิวไป่ พยักหน้า มองไปที่เสี่ยวเฮย และกล่าวว่า "ศิษย์น้อง เรามาปรลองกำลังกันดีหรือไม่?"
เสี่ยวเฮยดูเขินอายเล็กน้อยและกล่าวว่า: "แต่... เมื่อข้าต่อสู้กับคนอื่น ข้าอาจไม่สามารถควบคุมตัวเองได้"
"ข้ากลัวทำร้ายศิษย์พี่ใหญ่..."
เย่ชิวไป่ รู้สึกขบขันเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น
ดูเหมือนว่า ศิษย์สี่คนนี้จะค่อนข้างมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง
"ไม่เป็นไร มันก็แค่ประลองกันธรรมดาเท่านั้น"
หลังจากได้ยินที่เย่ชิวไป่กล่าว
เสี่ยวเฮยพยักหน้า ชูกำปั้นขึ้น และกล่าวกับเย่ชิวไป่: "ถ้าอย่างนั้นศิษย์พี่ใหญ่ ท่านระวังตัวด้วย"
หลังจากกล่าวจบ เขาก็พุ่งตรงไปหาเย่ชิวไป่!
เมื่อเห็นฉากนี้ เย่ ชิวไป่ก็หยิบดาบไม้ออกมา
เหวี่ยงแบบลวกๆ
ปราณดาบพุ่งเข้าหาเสี่ยวเฮย!
เสี่ยวเฮยปล่อยลมหายใจออกมาลึก ๆ
ไม่เบี่ยงหรือหลบ
หมัดเดียวชกออกไป!
ระเบิดปราณดาบนั่นออกไป!
เสี่ยวเฮยรีบพุ่งไปหาเย่ชิวไป่ทันที!
ในเวลานี้ ทั้งร่างกายของเสี่ยวเฮย เริ่มเกิดจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้!
ในดวงตาเกิดประกายแสงแปลกๆขึ้นมา ซึ่งเริ่มค่อยๆ เติมเต็มในดวงตาของเสี่ยวเฮย!
เป็นเหมือนกับตอนที่เจ้าสำนักฉินเทียนหนาน ได้รับบาดเจ็บมาก่อน!
