เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 14: เคล็ดลับของการเอนชานท์
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 14: เคล็ดลับของการเอนชานท์
.
(วอลสัน)
ข้าประหลาดใจจริงๆ ที่เกรซตัดสินใจปาร์ตี้กับข้า คาบถัดไปของนางกำหนดให้เด็กต้องรวมกลุ่มกัน และข้าก็ไม่เคยคิดเลยว่านางต้องการอยู่กับข้า
เนื่องจากสิ่งที่นางต้องเรียนต่อไปในอนาคตเป็นบทเรียนเกี่ยวกับสำรวจและการกำจัดสไลม์ เห็นทีข้าคงต้องเตรียมการบางอย่างหน่อยแล้ว
จากสิ่งที่ข้ารู้มา พวกเขาจะไปสำรวจทางไปยังภูเขาส่วนนอก ซึ่งอันตรายน้อย
ที่เราต้องทำก็แค่เอา [แก่นสไลม์] และ [ลูกเมือก] กลับมาเพื่อเป็นหลักฐานว่าเราได้กำจัดสไลม์ ไม่ใช่แค่เล่นสนุกบนภูเขาทั้งวัน
ข้ามีทั้งสองอยู่จำนวนมากในฐานลับ ดังนั้นสิ่งที่ข้าต้องทำมีเพียงแค่นำมันไปส่งเท่านั้น งานนี้ก็เหมือนกับการปลอกกล้วยเข้าปาก
คนอื่นๆ คงทึ่งแน่หากเห็นว่าข้านำพวกแก่นสไลม์จำนวนมหาศาลมาส่ง
พวกเขาเป็นแค่เด็กและอ่อนแอมาก คงไม่รู้สินะว่า 'ความแข็งแกร่ง' ของผู้ใหญ่ตัวจริงมันเป็นเช่นไร
ข้าแอบออกจากเตียงในความมืดและอยู่ในฐานลับของข้า
อีกทางด้านหนึ่ง เมล่อนยังคงฝึกกับหุ่นไม้มาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้ว ขณะที่ข้ามาถึง นางก็อยู่ที่นั่น
ให้ตายเถอะ นางนอนดึกมากเกินไปแล้ว! แม้ว่าข้าไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินนางได้ เพราะข้าก็อยู่ที่นี่..แต่ข้ามีเหตุผลนะ...
ข้าอยากทดสอบบางอย่างที่ข้าอยากลองมาก่อน
* ปัง * ปัง * ปัง * เสียงหมัดรัวของเมล่อนที่กระทบกับหุ่นได้ดังก้องไปทั่วถ้ำ
จากนั้นเสียงหมุนของฟันเฟืองและล้อภายในหุ่นก็ดังตามมาอย่างรวดเร็ว
สิ่งนี้คือเสียงยามปกติ เมื่อเมล่อนฝึกกับหุ่นซ้อม ข้าได้ปรับตัวหุ่นให้ส่งเสียงเบาลงบ้างแล้ว
ทันใดนั้นก้อนไม้ขนาดใหญ่ก็บินตรงมาที่ใบหน้าของข้า จนทำให้ข้าเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง
ชิ้นอื่นๆ ยังอยู่ครบ มีเพียงชิ้นเดียวที่พุ่งเข้ามา โดนไม้กระแทกหน้านี้มัน เจ็บชะมัดยาก
ดูเหมือนว่า [หุ่นหมุน] จะถูกทำลายลงไปโดยฝีมือของเมล่อนเสียแล้ว ขอให้มันไปสู่สุขคติ...เจ้าหุ่นไม้
เมล่อนพุ่งเข้ามาหาข้าด้วยความร้อนรนเพื่อช่วย จนทำให้ข้าต้องรีบทำให้นางสงบลงเสียก่อน
จากนั้นนางก็ขอโทษอย่างมากมาย แต่ข้าก็โบกมือบอกไปว่าไม่เป็นไร
ข้าบอกให้นางไปอาบน้ำในบ่อน้ำพุร้อนเพื่อสงบสติอารมณ์
พร้อมกันนั้น ข้าก็หยิบ [โต๊ะเอนชานท์] ออกมา
นี่คือสิ่งที่ข้ามีอยู่ใน [กระเป๋าเก็บของ] ของข้าเมื่อเล่นมายคราฟ วัตถุประสงค์ของมันคือการทำให้ไอเทมถูกเอนชานท์ หรือก็คือการเสริมแกร่งไอเท็ม
มันสามารถใช้กับอุปกรณ์ส่วนใหญ่ได้ มันสามารถมอบบัพป้องกันได้ ป้องกันไฟ ป้องกันระเบิด ป้องกันการโจมตีระยะไกล
หรือทำให้อาวุธคมขึ้น ตีแล้วติดไฟ
อย่างไรก็ตาม การเอนชานท์มีแบ่งแยกย่อยหลายระดับ ข้าคงต้องขอข้ามไปก่อน
[โต๊ะเอนชานท์] ดูเหมือนโต๊ะออบซิเดียนสีดำพร้อมหนังสือหนังที่มีชีวิตหมุนวนไปมา
ข้ายืนอยู่หน้าโต๊ะและหยิบ [ดาบเหล็ก] ออกมาเพื่อเริ่มการทดลอง
เมื่อวาง [ดาบเหล็ก] ลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง ข้าก็เอื้อมมือไปที่หนังสือหนังอย่างประหม่าเล็กน้อย
ทันทีที่ปลายนิ้วของข้าสัมผัสกับหนังสือ แสงก็จางลงทันที...ไม่เดี๋ยวก่อน! แสงมาบรรจบกันภายในหนังสือ
ข้ารีบเปิดหน้าขึ้นมาอ่าน
...
?
...หา?
มีคำที่เขียนอยู่ภายในหนังสือ และข้าก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงเวทมนตร์ที่มาจากมัน แต่ข้าไม่สามารถอ่านได้เลย
สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ในมายคราฟ ดังนั้นมันคงเป็นเรื่องปกติ
เอนชานท์จะถูกเลือกแบบสุ่มเสมอ ดังนั้นจึงมีเรื่องดวงด้วยส่วนหนึ่ง
เป็นการดีที่สุดที่จะเลือกสักตัวและภาวนาให้มันเป็นตัวเลือกที่ต้องการ
มันทำงานยังไงน่ะเหรอ? ข้าจะสามารถควบคุมมันได้ไหมนะ?
นิ้วของข้าเลื่อนผ่านคำที่เขียนไว้ในหนังสือ ทันใดนั้นข้าก็รู้สึกถึงเสียงหึ่งๆ ของเวทมนตร์ภายใต้มัน
...เดี๋ยวก่อน ข้าเข้าใจแล้ว มันพยายามจะบอกอะไรบางอย่างกับข้า
{ราคา: 32 ระดับ} นั่นคือสิ่งที่ข้ารู้สึกขณะที่ข้าลูบไล้คำในหนังสือต่อไป
ภายในโลกของมายคราฟ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องจ่ายค่าประสบการณ์แลกกับการเอนชานท์
แต่ระดับในเกมมายคราฟเป็นเพียงแค่ตัวบอกว่าเก็บค่าประสบการณ์มามากขนาดไหน ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องค่าสถานะ
แต่ในโลกใบนี้ ค่าประสบการณ์และระดับเป็นสิ่งที่สำคัญมาก เพราะมันคือสิ่งสำคัญที่ส่งผลต่อทั้งชีวิต ข้าสงสัยเหลือเกินว่าเจ้าสิ่งนี้จะริบ 32 ระดับจากข้าไปเลยเหรอ? ไม่สิ ข้าไม่ได้มีระดับมากขนาดนั้น
ข้าออกคำสั่งทางจิตให้ {เลือก} มันอย่างไม่ตั้งใจ ในทางทฤษฎี ถ้าข้าไม่สามารถให้ 'สิ่งที่ต้องจ่าย' ได้ ตัวอักษรสีทองจะไม่สามารถเลือกได้
แต่มันมีอยู่ นั่นหมายความว่ามันไม่ใช่ระดับที่หนังสือจะใช้
ข้าสงสัยเหลือเกินว่ามันจะเอาอะไรไปจากข้า?
" â¡â â², â³â , â£â. â¥-â¥-âº!" ข้าอุทานออกมาโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำพูดนั้นคืออะไร
จากนั้นข้าก็มองดูตัวอักษรเรืองแสงที่ข้าเลือกบินออกมาจากหนังสือและหมุนวนรอบตัวข้า
ข้ารู้สึกวิงเวียนศีรษะและหน้ามืดตามัวทันที ความรู้สึกนี้...เหมือนกับมีบางอย่างถูกดูดออกมาจากตัวข้า
เดี๋ยวนะ มานาของข้า? ข้าสูญเสียมานาไปก้อนใหญ่ การเสียมันไปรวดเดียวทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจนัก
ข้าล้มลงและพยายามลุกขึ้นพร้อมกับอาการวิงเวียนศีรษะ ในขณะที่ตัวอักษรสีทองก็หยุดหมุนไป มันแช่แข็งอยู่ในอากาศชั่วขณะหนึ่งและยิงไปที่ดาบบนโต๊ะ ราวกับว่าพวกมันเป็นนกล่าเหยื่อที่โฉบลงมาเพื่อฆ่า
แสงส่องสว่างจากดาบ แต่ในไม่ช้ามันก็จางหายไปเพื่อแสดงให้เห็นประกายสีม่วงที่เคลือบปกคลุมดาบทั้งหมด
ดูเหมือนว่านี่จะประสบความสำเร็จ!
“โอ้ ท่านเทพธิดา นายท่านทำอะไรเนี่ย?” เมล่อนเดินออกมาจากห้องน้ำ
นางจับตาดูข้าอยู่ประมาณสามนาที ข้าปล่อยให้นางคิดไปว่าข้าไม่ได้สังเกตเห็นนาง
"โอ้ ไม่มีอะไรหรอก แค่การทดลองน่ะ" ข้าใส่ [ดาบเหล็ก] ลงใน [กระเป๋าเก็บของ] ของข้า
[ดาบเหล็ก_เอนชานท์: ความคม (II) กระเด็น (I)]
โอ้ววว ความคมที่ช่วยเพิ่มความเสียหายและก็กระแทกงั้นเหรอ? น่าสนใจ
จากนั้นข้าก็หันไปเช็คระดับมานาของตัวเองดู
[มานา 301/621]
อืม มานาประมาณครึ่งหนึ่งของข้าหายไป ดังนั้นราคาสำหรับการเอนชานท์คือมานาของข้างั้นเหรอ?
ข้าคำนวณมันอีกครั้ง และก็ดูเหมือนว่ามันจะเอามานาของข้าไป 320 จุด แสดงว่าสิ่งที่จ่ายไปไม่ใช่ 32 ระดับสินะ? นี่หมายความว่าหนึ่งระดับในมายคราฟเท่ากับ 10 มานาที่นี่งั้นเหรอ?
แสดงว่าตราบใดที่ข้าพักผ่อนให้เพียงพอและรอมานาฟื้นเต็ม ข้าก็สามารถเอนชานท์ได้เรื่อยๆ น่ะสิ
...นี่มัน...นี่มัน
ข้าเป็นเพียง [สามัญชน] ที่แทบไม่ใช้เวทมนตร์อะไรด้วยซ้ำ!
ตามปกติแล้ว ข้าแทบไม่มีเรื่องอะไรให้ใช้มานาเลย! ดังนั้นข้าก็คงมีมานาสำรองเหลือเฟือ
“เมล่อน ข้าจะไปแล้ว” ข้าลุกขึ้นยืนจากพื้น
"หา? นายท่านจะไปแล้วหรือ? มันดึกแล้วนะ! ข้างนอกอันตรายมาก"
"อืม ข้าต้องตื่นแต่เช้าเพื่อดูแลฟาร์ม"
พูดถึงการทำฟาร์ม... [ผงกระดูก] ของข้าหมดแล้ว
ข้าจะต้องหามอนสเตอร์มาเพิ่ม โดยเฉพาะมอนสเตอร์ประเภทโครงกระดูก
ช่างลำบากเหลือเกิน
“ดูเหมือนว่าของในคลังข้าจะหมดเสียแล้ว... คงต้องไปหาของจากมอนสเตอร์มาเพิ่มด้วย...”
“เข้าใจแล้ว ข้าจะจัดการให้เอง” เมล่อนพยักหน้าให้ข้า
"อ้อ อีกอย่างนะ" ข้าหยิบหุ่นหมุนใหม่สองตัวออกมาจาก [กระเป๋าเก็บของ] ของข้า
"ข้าขอโทษจริงๆ!" เมล่อนรีบก้มหน้าด้วยความละอายใจ
ที่จริงข้าก็ไม่ได้ถือโทษว่าอะไรนางหรอก แต่แม่เจ้าโว้ย นางสามารถทำลายหุ่นตัวนี้ได้ด้วยกำปั้นเนี่ยนะ นั่นมันบ้าไปแล้ว
“ข้าสามารถสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้ เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก” ซึ่งสิ่งที่ข้าพูดไปก็เป็นจริงทุกประการ เหตุผลที่ต้องใช้เวลานานในการออกแบบในครั้งแรกเป็นเพราะข้าเปลี่ยนความพยายามที่จะทำ ไปมุ่งเน้นที่การออกแบบ
ตอนนี้พอสร้างไปครั้งหนึ่ง ครั้งต่อๆ ไปจึงง่ายขึ้นเยอะ
ต้องขอบคุณ [โต๊ะงานฝีมือ] ทำให้การสร้างหุ่นกินเวลาไปเพียงหนึ่งนาที สิ่งที่กินเวลาข้าคงมีแค่การต้องต่อฟันเฟือนกับข้อต่อเล็กๆ อีก
แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็ยังทำได้ค่อนข้างเร็ว
ข้าคาดการณ์ไว้แล้วว่าหุ่นจะพังลง ดังนั้นเมื่อไม่กี่วันก่อนข้าจึงสร้างสำรองขึ้นมา
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปแล้วนะ ฝันดีล่ะ” ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงรีบเดินทางกลับไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพร้อมกับสายลมยามราตรีที่พัดผมของข้าอย่างแผ่วเบา
