เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 12: จัดปาร์ตี้
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 12: จัดปาร์ตี้
.
(วอลสัน)
ตอนนี้ ปลายฤดูใบไม้ร่วงได้ใกล้เข้ามาแล้ว ฤดูหนาวก็ใกล้จะมาถึงแล้ว
เด็กๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ทำเก็บเกี่ยวครั้งสุดท้ายของปีเพื่อเตรียมการสำหรับฤดูหนาวครั้งต่อไปอย่างเต็มที่
ข้าพร้อมกับ [สามัญชน] อีกหลายคนกำลังทอฟางเป็นเสื่อฟาง
นอกจากนี้ เรายังแอบฟังมานี่ แม่ชีสาวที่สอนความรู้ให้แก่อาชีพ [นักสู้] และ [นักเวทย์] ด้วย
“...หากเจ้ามีคนที่เจ้าไว้วางใจ มีหัวใจเชื่อมเข้าด้วยกัน ก็จงสร้างสายสัมพันธ์กับคนผู้นั้น การเชื่อมสายสัมพันธ์นี้คือสิ่งที่เราเรียกว่า [ปาร์ตี้] และคนที่อยู่ใน [ปาร์ตี้] เดียวกันจะแบ่งปันค่าประสบการณ์ที่พวกเขาได้รับ และสามารถสนทนากันจากระยะไกลด้วยการไหลของมานา”
จากนั้น นางก็อธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับการโทรจิตระหว่างสมาชิกปาร์ตี้
ในการสื่อสารกับสมาชิกในปาร์ตี้ด้วยโทรจิต จำเป็นต้องใช้มานาเพียงเล็กน้อย แต่จำนวนมานานั้นน้อยมาก จนแม้แต่ [สามัญชน] ก็สามารถใช้มันได้
ทว่ามีการตั้งข้อสังเกตว่าโดยเฉลี่ยแล้ว [สามัญชน] จำเป็นต้องมีระดับอย่างน้อย 7 หรือสูงกว่าเพื่อให้สามารถสื่อสารโทรจิตได้บ่อยครั้ง มิฉะนั้นบ่อมานาขนาดเล็กของพวกเขาอาจจะหมดไปอย่างง่ายดาย
ในใจของข้าเอง ข้าก็คิดว่าการพูดคุยโทรจิตนี้คล้ายกับการแชร์หมายเลขโทรศัพท์มาก เจ้าแชร์หมายเลขโทรศัพท์ของเจ้ากับคนที่เจ้าไว้ใจ และพวกเขาก็สามารถสื่อสารกับเจ้าได้ด้วยวิธีนั้น
แน่นอน ข้ารู้ว่านั่นไม่ใช่วิธีอธิบายที่ดีนัก แต่อธิบายแบบนี้ก็ทำให้พวกเจ้าเข้าใจง่ายใช่ไหมล่ะ?
โลกนี้เป็นเหมือนเกม มีกระทั่งผสมโลกในชีวิตจริงเข้าไปด้วย
ข้าไม่คิดเลยว่าคาบเรียนวันนี้จะสอนถึงเรื่องนี้ หากข้ารู้เรื่องนี้เป็นครั้งแรก ข้าคงตกอกตกใจเป็นอย่างมาก
แต่เมล่อนได้สรุปเรื่องนี้ให้ข้าฟังแล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่แปลกใจที่ได้ยินเกี่ยวกับระบบปาร์ตี้เลย
ตามที่เมล่อนบอกมา นายท่านและทาสมีข้อผูกมัดอยู่แล้วเป็นสัญญา ซึ่งสัญญาก่อให้เกิดความสัมพันธ์แบบ 'บังคับ' ระหว่างทั้งสองฝ่าย ตอนนี้ข้าจึงอยู่ใน [ปาร์ตี้] กับเมล่อนแล้ว ตอนนี้เราแบ่งปันค่าประสบการณ์ของเรา และข้าก็สามารถพูดคุยกับนางได้จากระยะไกล
ข้าไม่ต้องการที่จะบังคับเมล่อนให้ทำทุกอย่างตามที่ข้าต้องการ ดังนั้นข้าจึงได้คิดจะปล่อยสัญญาออกไป แต่เมล่อนก็ปฏิเสธเสียงแข็ง
...ข้าจึงได้แต่จำใจยอมรับมันไปทั้งอย่างนั้น ที่จริงส่วนหนึ่งของข้าก็โอเคกับมัน เพราะการมีหญิงสาวน่ารักเรียกข้าว่า "นายท่าน ~ นายท่าน" ทั้งวันมันก็ทำให้รู้สึกดีมากเหลือเกิน
อึก หยุดนะตัวข้า เห็นทีข้าคงต้องเอาน้ำมาล้างหัวเสียหน่อยแล้ว
ซึ่งก็ตามที่บอกไป ตราบใดที่ปาร์ตี้ของเจ้านายยังมีที่ว่างสำหรับสมาชิกปาร์ตี้ ทาสก็จะเข้าร่วมปาร์ตี้โดยอัตโนมัติ
และหลังจากที่ข้าตั้งชื่อนางว่าเมล่อน ลิซาร์ ข้าก็มักได้รับข้อความแปลกๆ นี้ในหัวของข้า
{เมล่อน ลิซาร์ (LV5) เข้าร่วมปาร์ตี้}
มันสามารถยุบปาร์ตี้ได้ แต่สุดท้ายทาสก็จะเข้าร่วมปาร์ตี้กับเจ้านายอยู่ดี ดังนั้นไปสนใจมันไปก็คงไม่ได้ประโยชนือะไร
ข้าหวังว่าภูเขาในช่วงฤดูหนาวจะผ่านไปด้วยดีนะ เมล่อนจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?
นางอาศัยอยู่ในฐานลับเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว นางได้ชงยาตามคำแนะนำของข้าและยังคงฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งกับหุ่นไม้
ข้าคิดว่านางคงไม่จำเป็นต้องออกจากฐานทัพลับเลยเ พราะข้างในฐานลับมีเสบียงอยู่มากมาย แต่ข้าก็ยังอดไม่ได้ที่จะกังวลเรื่องนาง
พูดถึงหุ่นไม้แล้ว เมล่อนก็น่ากลัวมาก ความเร็วของนางเร็วมากจนข้าแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลยตอนที่นางกำลังฝึกกับหุ่นไม้หมุน
ด้วยความแรงระดับนี้ มันต้องพังแน่นอน
เฮ้อ ข้าคิดว่าข้าต้องทำอันใหม่เร็วๆ นี้แล้วแหละ
“...และนั่นคือบทเรียนทั้งหมดสำหรับวันนี้ เด็กๆ เจ้าต้องหาใครสักคนและสร้าง [ปาร์ตี้] กับพวกเขา คาบเรียนหน้าพวกเจ้าจำเป็นต้องสร้างปาร์ตี้ขึ้น ดังนั้นตอนนี้จึงเป็นโอกาสที่ดีที่พวกเจ้าจะหาปาร์ตี้ด้วยตัวเจ้าเอง”
เมื่อการบรรยายของมานี่จบลง เหล่า [นักสู้] และ [นักเวทย์] ทั้งหมดก็เริ่มวุ่นวาย
อืม เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเสียหน่อย
ข้าวางแผ่นฟางที่เพิ่งทำไว้ข้างตัว และหยิบฟางอีกอันหนึ่งขึ้นมาเพื่อเริ่มทำอีกอัน
"เฮ้ เราก็ควรสร้างปาร์ตี้ของเราด้วยนะ!" "ใช่ มาสร้างกันเถอะ"
โอ้ ดูเหมือนว่าแม้แต่เหล่า [สามัญชน] ก็พยายามที่จะสร้างปาร์ตี้ด้วย
...ประโยชน์หลักของการอยู่ในปาร์ตี้คือค่าประสบการณ์ร่วมกัน แต่การใช้แรงงานและทำการเกษตรให้ค่าประสบการณ์น้อยมาก ไม่มีประโยชน์สักนิดที่จะสร้างปาร์ตี้กัน
ข้าก็เลยเดินออกมาจากโบสถ์พร้อมกับฟาง
ว้าว ช่างหนาวจริงๆ ข้าหยิบเสื้อ [หมาป่าขนฟู] ออกมาใส่
...อย่ามองข้าแบบนั้นสิ ข้าชอบชื่อนี้มากจริงๆ นะ
“...วอลสัน วอลสัน”
ข้าเหลือบมอง [แผนที่ขนาดเล็ก] และเห็นว่ามีเพียงคนเดียวที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียง
"ว่าไง เกรซ" ข้าแอบหยิบแซนด์วิชขนมปังไข่และเนื้อ พร้อมกับเครื่องเทศออกมาจาก [กระเป๋าเก็บของ] ของข้า
“ข้าลองทำอาหารแบบใหม่ดู เจ้าเป็นคนแรกที่ได้ลิ้มรสมันเลยนะ” ซึ่งที่ข้าพูดไปจริงทุกประการ แม้ว่าข้าจะเป็นคนทำ แต่ข้าก็ยังไม่ได้ลองรสชาติของแซนวิชเลย
มันมีกลิ่นที่ยอดเยี่ยมมาก เพราะงั้นมันคงอร่อยใช่ไหม?
“...ข้าอยากไปฐานทัพลับอีกครั้งจริงๆ” เกรซหยิบแซนด์วิชพร้อมกับทำหน้ามุ่ย
เพราะนางต้องเข้าชั้นเรียนสอนเวทมนตร์บ่อยครั้ง นางจึงมีโอกาสเพียงเล็กน้อยที่จะออกไปข้างนอก
ข้าแอบไปกับนางที่ฐานลับเมื่อสองเดือนก่อน นางสนุกกับช่วงเวลาที่ได้ใช้อยู่ที่นั่นมาก
“ว่าแต่เจ้าจะไปเข้าปาร์ตี้กับใครเหรอ? เจ้าน่ะมีความสามารถจริงๆ ข้าพนันได้เลยว่าในอนาคตเจ้าจะต้องมีชื่อเสียงมากอย่างแน่นอน คงมีคนนับไม่ถ้วนที่ต้องการเข้าร่วมปาร์ตี้กับเจ้า”
เกรซ ซึ่งมีความสามารถด้านเวทมนตร์อยู่แล้วก็กำลังพัฒนาฝีมือไปอย่างพุ่งพรวด
มานี่ แม่ชีผู้เป็น [จอมเวทย์] และบาทหลวงมาร์บอนเองก็มีความสามารถมากมายที่จะสอนนางให้เก่งยิ่งขึ้นไปอีก
ทำให้เกรซตอนนี้แข็งแกร่งกว่าอาจารย์ที่สอนนางทั้งสองคนไปแล้ว
ข้าสงสัยเหลือเกินว่านางจะกลายเป็น [นักเวทย์] แบบไหนในอนาคต?
“...เกรซอยากอยู่ในปาร์ตี้กับวอลสัน” นางเอียงตัวมาซบข้าอย่างเขินอาย
{เกรซได้ส่งคำขอสำหรับ [ปาร์ตี้]}
“เอาจริงหรือ? เจ้ายินดีรึที่มี [สามัญชน] ที่อ่อนแออย่างข้าอยู่ใกล้ๆ?” ข้าถามนางออกไป
ข้ารู้ว่าเกรซชอบข้าเหมือนกับเพื่อนสนิท แต่ข้าไม่คิดเลยว่านางจะมาอยู่ปาร์ตี้เดียวกับข้า
นางช่างเป็นคนที่น่ารักเหลือเกิน
...เอ่อ
“...เจ้าถ่อมตัวเกินไป” นางกล่าวตอบ
“อืม ขอบคุณที่เจ้าชมข้าแล้วกัน”
อันที่จริงตอนนี้ข้าก็มีระดับอยู่ที่ 25 แล้ว นอกจากแม่ชีและบาทหลวงมาร์บอนแล้ว ข้ามีค่าสถานะที่สูงกว่าทุกคนในหมู่บ้าน
มันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว เพราะข้าล่าสัตว์ในภูเขาเป็นประจำอยู่ทุกวัน
ข้ารู้สึกได้เลยว่าคงมีใครหลายคนอิจฉาข้าเป็นแน่ หากใครได้เห้นระดับของข้า คงมีอันต้องตกใจตาถลน ฮ่าๆๆๆๆ
“...วอลสัน อย่ามากความสิ” เกรซตบหน้าข้าที่ยิ้มแก้มปริ
“อืม ก็ได้ ดูแลข้าด้วยล่ะ เกรซ”
{เกรซ (ระดับ 10) เข้าร่วมปาร์ตี้}
{เมื่อมีสมาชิกปาร์ตี้ 3 คน ท่านจะได้รับโบนัสค่าประสบการณ์ 3%}
#เอ่อ นายท่าน? อะไรเนี่ย? # เสียงของเมล่อนลอยผ่านโทรจิตรออกมา
เนื่องจากมีการแชร์โทรจิตรระหว่างทุกคนในปาร์ตี้ เกรซจึงได้ยินเสียงของนางเช่นกัน
ทันใดนั้น เกรซก็กุมหน้าของตนไว้ ซึ่งดูไม่เหมือนกับการกระทำของคนปกติทั่วไป แต่ก็สมกับเป็นเกรซแหละนะ
...ใช่แล้ว เมล่อนเพิ่งมาอยู่กับเราได้เดือนเดียว ดังนั้นเกรซที่แอบหนีออกมาเมื่อสองเดือนก่อนจึงไม่รู้เกี่ยวกับนาง
ซึ่งเมื่ออยู่ในปาร์ตี้เดียวกัน ทุกคนในปาร์ตี้ก็จะเห็นสถานะของสมาชิกปาร์ตี้ด้วย ไม่ว่าจะบาดเจ็บหรือกำลังป่วยอยู่ ช่างเป็นระบบที่สะดวกสบายอะไรเช่นนี้
แน่นอนว่านอกจากเรื่องนี้แล้ว ในแถบปาร์ตี้ยังมีชื่อของแต่ละคนให้เห็นอีกด้วย
“...วอลสัน เมล่อนเป็นผู้หญิงหรือเปล่า?”
“นางเพิ่งย้ายเข้าไปในฐานลับเมื่อไม่นานมานี้ ข้าจะแนะนำเจ้าให้รู้จักกับนางทีหลังแล้วกัน”
“...วอลสัน เจ้าคนเจ้าชู้”
จากนั้นข้าก็ถูกไล่โดยเกรซ ซึ่งกำลังตีข้าด้วยไม้เท้าเล็กๆ ของนางอย่างไม่หยุดยั้ง
“เดี๋ยวก่อน เจ้ามาทำร้ายข้าทำไมกัน!?”
