ตอนที่ 895 : ยินดีต้อนรับสู่ชีวิตใหม่ของคุณ!

ตอนที่ 895 : ยินดีต้อนรับสู่ชีวิตใหม่ของคุณ!

แม้ว่าจะเป็นเรื่องน่าอายเล็กน้อยสำหรับคุณแม่ที่จะเรียกเจียงเฉินว่า "ลูกเขย" โดยตรง

แต่ตอนนี้ คุณแม่ก็ถือว่าเจียงเฉินเป็นฟางเส้นสุดท้ายแล้ว!

ไม่ว่าอแม่งไร เธอก็ต้องขอร้องเจียงเฉินเพื่อดูว่าเจียงเฉินจะมีวิธีแก้ไขหรือไม่!

สำหรับเจียงเฉินแน่นอนว่านี่เป็นเรื่องเล็กน้อย

เป็นสิ่งที่สามารถทำได้ด้วยนิ้วเดียว

เจียงเฉินยิ้มเบาๆและพูดว่า "ผมจะหาทาง พวกคุณไม่ต้องใจร้อนเกินไป ไปพักผ่อนก่อนเดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องนี้"

ทันทีที่เจียงเฉินออกมา แม่ของซุนหยวนดูเหมือนจะพบฟางช่วยชีวิต เธอก็พยักหน้าอแม่งรวดเร็วและพูดว่า

"ดี ดี ดี"

หลังจากพูดสามคำ คุณแม่ก็จ้องไปที่เจียงเฉิน เธอต้องการรู้ว่าเจียงเฉินสามารถทำอะไรได้บ้าง

และเธอเองก็ไม่ได้จากไปไหน

ท้ายที่สุดหากเธอไม่สามารถเห็นวิธีการแก้ปัญหานี้และผลลัพธ์ของมัน หัวใจของเธอก็จะยังกระวนกระวาย

ในขณะนี้ พี่เสือดาวชายสวมแว่นกันแดดก็เยาะเย้ย

เขาจ้องมองไปที่เจียงเฉินและพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ "ไอ้หนู ถ้าแกอยากเดินออกมาข้างหน้าก็ไม่มีปัญหา แกแค่ให้เงินฉัน แค่ให้เงินเราก็จะไม่ทำให้แกลำบาก!"

สำหรับเขาแล้วการมาที่นี่เป็นเรื่องของเงินเท่านั้น

ตราบใดที่เจียงเฉินให้เงิน ทุกอแม่งก็จะดี

แต่ถ้าไม่มีเงินเขาก็จะไม่เกรงใจ!

เจียงเฉินสงบมากและพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย "เงิน มันเป็นเรื่องเล็กน้อย ตัดสินจากรูปร่างหน้าตาของนาย นายมาที่นี่เพื่อสร้างความวุ่นวายก็เท่านั้น ทำไมนายไม่บอกฉันล่ะว่าใครเป็นเจ้านายของนาย"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ พี่เสือดาวก็พูดอแม่งภาคภูมิใจว่า "ทำไม นายจะต้องการรู้เรื่องของฉันไปทำไม"

เขาหยุดชั่วคราวและพูดต่อ "แต่ก็ไม่มีปัญหา ฉันจะบอกนายให้ก็ได้ว่าเจ้านายของฉันคือต้าฉา นายเคยได้ยินไหมล่ะ คนที่โหดเหี้ยมที่สุดในเมืองอันหัวก็คือเขา!"

"ต้าฉา?"

เจียงเฉินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

เขาไม่คาดคิดว่าพี่เสือคนนี้จะเป็นลูกน้องของต้าฉา!

ใครคือต้าฉาทุกคนคงจะรู้ใช่ไหม

มันคือคนงี่เง่าที่ถูกเจียงเฉินทุบตีและวิ่งหางจุกตูดไปแล้ว!

แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะได้พบกับคนของต้าฉาอีกครั้งที่นี่

เจียงเฉินหัวเราะเบาๆ "ฉันก็คิดว่าใคร ปรากฏว่ากลายเป็นคนรู้จักนี่เอง!"

พี่เสือดาวประหลาดใจเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ "นายรู้จักพี่ชายของฉันด้วยงั้นหรอ?

เจียงเฉินพยักหน้าและพูดว่า "ไม่เพียงแค่เรารู้จักกันเท่านั้น แต่เรายังคุ้นเคยกันเป็นอแม่งดี! เอาสิลองโทรไปแล้วฉันจะคุยกับต้าฉาเอง!"

ในขณะนี้ พี่เสือดาวดูงงงวยเล็กน้อย

เขาไม่คาดคิดว่าเจียงเฉินจะรู้จักต้าฉา!

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง พี่เสือดาวก็พูดว่า "ตกลง ฉันจะโทรหาพี่ต้าฉา เพื่อดูว่านายรู้จักเขาจริงไหม แต่ถ้านายโกหกก็เจอดีแน่!"

พี่เสือดาวเป็นคนฉลาด เขาไม่คิดว่าถ้าเจียงเฉินและพี่ใหญ่ของเขาต้าฉาจะรู้จักกัน ดังนั้นถ้าเขาเชื่อไปก่อนมันจะไม่เป็นการทำงานพลาดหรอ?!

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาต้าฉาทันที

หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ก็เชื่อมต่อกัน

“หัวหน้า ผมเสือดาวเอง วันนี้ผมมาเก็บเงินแต่มีเด็กคนหนึ่งบอกว่าเขารู้จักคุณและรู้จักคุณดีด้วยและอยากคุยกับคุณ”

หลังจากพูดไม่กี่คำ พี่เสือดาวก็ส่งโทรศัพท์ให้เจียงเฉินและพูดว่า "พี่ชายของฉันกำลังรอนายอยู่”

เจียงเฉินไม่ได้กังวลเช่นกัน เขารับโทรศัพท์และพูดว่า "ว่าไงต้าฉาน้อย?"

ในเวลานี้ต้าฉาที่ปลายอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์กำลังจะดื่มเหล้าในฐานของเขา

เมื่อเขาได้ยิน "เจ้าโง่น้อย" หัวใจของเขาก็เด้งขึ้นทันที!

สะดุ้ง!

"คุณ... คุณเป็นใคร?"

“เจียงเฉินไง นายลืมไปแล้วหรือ?

เจียงเฉินมีใบหน้าที่สงบ

เมื่อต้าฉาได้ยินสิ่งนี้ เขาก็อยากจะด่าออกมาทันที!

อีกฝ่ายจะมาทุบตีฉันอีกไหม?

ต้าฉาตื่นตระหนก น้ำลายฟูมเต็มปากแล้วถามอแม่งระมัดระวัง "...พี่เฉิน พี่โทรมามีอะไรอแม่งนั้นหรอ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงเฉินก็พูดอแม่งใจเย็น "ไม่มีอะไรมาก แค่เรื่องเล็กน้อย เพื่อนของฉันชื่อซุนหยวนเป็นหนี้นายสองล้านหยวน ดูเหมือนว่าดอกเบี้ยที่นายเรียกเก็บจะสูงเกินไปหน่อย ทำตัวให้หน้าเงินน้อยลงหน่อยและเปลี่ยนมันเป็น 20,000 เป็นไงบ้าง?”

เมื่อต้าฉาได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกเล็กน้อย!

2 ล้านกลายเป็น 20,000?

แบบนี้เรียกว่านิดหน่อยได้ด้วย?

"พี่เฉิน คุณไม่จำเป็นต้องจ่ายคืน! คุณไม่จำเป็นต้องจ่ายคืน! เป็นเพราะอัตราดอกเบี้ยของเราสูงเกินไป ลืมเรื่องเงินเล็กน้อยนี้ไปก็ได้!"

"โอเค แค่นี้แหละ"

เจียงเฉินพูดบางอแม่งเบาๆก่อนที่เขาจะวางสายโทรศัพท์

ต้าฉาพูดอแม่งเร่งรีบว่า "พี่เฉิน ผมมีเรื่องด่วนต้องทำที่นี่ ผมขอวางสายก่อน"

หลังจากพูดจบ เขาก็วางสายทันที

เจียงเฉิน "..."

กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?

ฉันไม่ได้กินคนสักหน่อย?

เจียงเฉินขดริมฝีปาก ส่งโทรศัพท์มือถือให้พี่เสือดาวและพูดว่า "นายได้ยินแล้ว ต้าฉาบอกว่าไม่จำเป็นต้องคืนเงิน"

ในขณะนี้ พี่เสือดาวก็ดูประหลาดใจและงุนงงเช่นกัน!

เขาไม่คาดคิดว่าพี่ใหญ่ของเขาที่โหดเหี้ยมและโลภเงินมากทำไมถึงทำแบบนี้!

ทำไมหลังจากรับสายของเจียงเฉินแล้วเขาถึงไม่ต้องการเงินด้วยซ้ำ

แถมยังเรียกเจียงเฉินว่าพี่เฉินด้วย?!

นี่มันนรกชัดๆ!

พี่เสือดาวกลอกตาและคิดในใจอแม่งรวดเร็ว!

ในเมื่อพี่ใหญ่ของฉันเรียกเขาว่าพี่เจียงเฉิน ฉันก็ต้องเรียกว่าพี่เฉินด้วย!

เขาจับมือเจียงเฉินทันทีและพูดว่า "เป็นพี่ชายเฉิน! ผมเสียมารยาทแล้ว! เรื่อเงินของซุนหยวนไม่ต้องจ่ายคืนแล้ว! ลาก่อน! พี่เฉิน! "

เมื่อพูดอแม่งนั้นแล้ว พี่เสือดาวก็พาคนของเขาออกไปทันทีด้วยท่าทางสิ้นหวัง!

…

แขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาและจากไปอแม่งรวดเร็ว

พี่เสือดาวพาพรรคพวกหนีไปอแม่งสิ้นหวัง!

เมื่อเห็นฉากนี้ ครอบครัวของซุนเฟยเฟยก็ตกตะลึงอแม่งสมบูรณ์!

พวกเขาไม่คาดคิดว่าเจียงเฉินจะยอดเยี่ยมมาก เพียงแค่โทรศัพท์ครั้งเดียวก็ทำให้พี่เสือดาวหนีไปทันที!

เรื่องแบบนี้เหนือความคาดหมาย

ซุนหยวนจ้องมองเจียงเฉินอแม่งตั้งใจ สีหน้าของเขาตกใจมาก!

โดยไม่พูดอะไร เขามาหาเจียงเฉินและรีบพูดว่า

"เจียงเฉิน ไม่ พี่ชายเฉิน! คุณยอดเยี่ยมมาก น่าทึ่งมาก! ผมชื่นชมคุณจริงๆ!"

ตอนนี้ซุนหยวนไม่ต้องการหยิ่งยโสอีกต่อไป เขารู้ดี

หากไม่มีเจียงเฉินเขาจะต้องพบจุดจบในวันนี้!

ดังนั้นต่อหน้าเจียงเฉินเขาจึงแสดงความเคารพอแม่งมากและกลายเป็นสุนัขเลีย!

ซุนหยวนลูบมือด้วยรอยยิ้มและรีบพูดว่า "พี่เฉิน! พี่กำลังทำอะไรอยู่? พาผมไปด้วยได้ไหม ผมมีความสามารถมาก ผมขยัน ฉลาดและเชื่อฟังมาก!"

ดวงตาของซุนหยวนเต็มไปด้วยความหวัง!

เขารู้สึกว่าตราบใดที่เขาติดตามเจียงเฉินอนาคตของเขาก็จะสดใส!

ท้ายที่สุดแล้วคนที่เพียงแค่โทรศัพท์ไปก่อนหน้านี้ก็แก้ปัญหาที่กวนใจเขามานานกว่าครึ่งปีได้อแม่งง่ายดาย!

โทรศัพท์ครั้งเดียวมีค่ามากกว่า 2 ล้าน!

ช่างเป็นวิธีการที่น่าสะพรึงกลัวอะไรขนาดนี้!

เจียงเฉินคนนี้ต้องเป็นหัวหน้าใหญ่ในหมู่หัวหน้าใหญ่แน่!

อแม่งไรก็ตาม ในสายตาของเจียงเฉินใบหน้าของซุนหยวนค่อนข้างจะน่าเบื่อหน่าย

เขาโบกมือแล้วพูดว่า "โอเค อแม่ทำแบบนี้ต่อหน้าฉัน ฉันไม่รู้จักนายดี ครั้งนี้ฉันช่วยนายก็เพื่อเห็นแก่เฟยเฟย ดังนั้นมันจะไม่มีครั้งต่อไป!"

หลังจากที่เจียงเฉินดุด่า ซุนหยวนก็ไม่โกรธเช่นกัน

เขาพยักหน้าและโค้งคำนับในทันทีและตอบกลับต่อไป "ใช่ ใช่ พี่เฉินพูดถูก สิ่งที่พี่พูดก็ถูกทั้งหมด!"

คนอแม่งซุนหยวนไม่รู้จักความหมายของความเหมาะสม ความชอบธรรม ความซื่อสัตย์และความละอายมาเป็นเวลานานแล้ว

ตราบใดที่ใครมีทักษะและเงิน เขาก็จะเป็นพ่อของซุนหยวนได้ทั้งนั้น!

เจียงเฉินไม่อยากจะช่วยคนแบบนี้สักเท่าไหร่และเขาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับอีกฝ่าย

ในเวลานี้ คุณแม่ที่อยู่ข้างๆมองไปที่เจียงเฉินและพูดอย่างขอบคุณ "เสี่ยวเจียง ครั้งนี้ต้องขอบคุณเธอจริงๆ ทำไมเธอไม่เข้าไปข้างในแล้วนั่งลงก่อนล่ะ มาคุยกันในครอบครัวกันดีกว่า"

ซุนหยวนก็ตามน้ำจากด้านข้าง "ใช่ พี่เขย จากนี้ไป เราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องเกรงใจ!"

อย่างไรก็ตาม เจียงเฉินกลับส่ายหัวทันทีและเขาก็พูดกับซุนเฟยเฟยว่า "เฟยเฟย ไปกันเถอะ!"

…

แม้ว่าเจียงเฉินจะแสดงความใจดีและช่วยเหลือซุนหยวน

แต่เจียงเฉินไม่ต้องการสื่อสารกับผู้ชายประเภทนี้!

ซุนเฟยเฟยซึ่งอยู่ข้างๆก็พยักหน้าพร้อมที่จะติดตามเจียงเฉิน

เจียงเฉินช่วยครอบครัวของเธอในวันนี้ เธอก็รู้สึกขอบคุณมากจากก้นบึ้งของหัวใจ!

ขณะที่พวกเขากำลังจะจากไปจู่ๆคุณแม่ก็พูดว่า "เสี่ยวเจียง เดี๋ยวก่อน"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เจียงเฉินก็หันศีรษะและมองไปที่คุณแม่

“คุณป้าซุน มีอะไรอีกหรอครับ”

แม้ว่าเจียงเฉินไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีต่อซุนหยวน

แต่คุณแม่กลับเป็นข้อยกเว้นเพราะความจริงที่ว่าเธอเองก็เป็นแม่ที่รักและกลัวสูญเสียลูกไป ดังนั้นโดยรวมแล้วเธอจึงค่อนข้างเป็นคนดี

นั่นเป็นเหตุผลที่ เจียงเฉินมีทัศนคติที่ดีขึ้นในตอนนี้

คุณแม่หยิบบัตรธนาคารออกมา ยื่นให้เจียงเฉินและพูดว่า "เสี่ยวเจียง ครอบครัวเราไม่ได้รวยมาก ดังนั้นเธอเอาเงินไปได้เลย"

เมื่อเห็นคุณแม่ให้เงินเขา สีหน้าของเจียงเฉินก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขาพูดทันที

"ป้าซุน มันไม่จำเป็น ทำแบบนี้คุณจะถือว่าผมเป็นคนนอกนะ คุณไปสั่งสอนซุนหยวนให้ดีมากขึ้นยังจะดีกว่านะ"

เมื่อเจียงเฉินพูดแบบนี้ แม่ซุนก็รู้สึกอายเล็กน้อย

แน่นอนว่าเธอรู้ว่ามันเป็นความผิดของเธอเองที่ทำให้ซุนหยวนกลายเป็นแบบนี้!

และในฐานะผู้อาวุโส เธอยังต้องให้คนรุ่นหลังสอนวิธีทำสิ่งต่างๆให้เธอซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกละอายใจอย่างมาก!

แต่ในเวลานี้ เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะตำหนิเจียงเฉิน แต่เธอกลับมีรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวบนใบหน้าของเธอ

เธอพยักหน้ารับบัตรธนาคารคืนและพูดอย่างขอบคุณ "เสี่ยวเจียง ครั้งนี้ ขอบคุณมากจริงๆนะ"

"ยินดีครับ!"

เจียงเฉินยิ้มและออกจากที่นี่พร้อมกับซุนเฟยเฟย

…

ทันทีที่เจียงเฉินและซุนเฟยเฟยจากไป ซุนหยวนก็รีบไปหาแม่ของเขา

“แม่ครับ ผมไม่คาดคิดจริงๆว่าพี่สาวของผมจะมีความสามารถมากและรู้จักคนใหญ่คนโตขนาดนี้ จากนี้ไปครอบครัวของเราจะมีความหวังแล้ว!”

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ซุนหยวนพูดจบแม่ซุนก็โกรธจัด เธอยกมือขึ้นตบหน้าซุนหยวนอย่างแรง!

"เพี๊ยะ..."

การตบนี้ทรงพลังและเต็มไปด้วยความโกรธของคุณแม่ทั้งหมด!

ทันใดนั้นซุนหยวนที่ถูกตบก็วิงเวียนจนหาทิศเหนือไม่เจอ

ซุนหยวนต้องใช้เวลาสักพักจึงกลับมามีสติ

“แม่ตีผมทำไม ผมเป็นลูกแม่นะ!”

ใบหน้าของซุนหยวนเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ!

"หุบปาก!"

คุณแม่ผู้เคยตามใจลูกชายของเธอ ทันใดนั้นก็ดุด้วยท่าทางโกรธมาก!

เสียงคำรามนี้ทำให้ซุนหยวนรู้สึกกลัว

เขาไม่เคยเห็นแม่ของเขาโกรธต่อหน้าเขา!

ชั่วครู่หนึ่งซุนหยวนก็สับสนเช่นกัน

แม่ซุนมองไปที่ซุนหยวนและพูดอย่างขมขื่นว่า "จำไว้! ต่อไปจงเป็นคนดี อย่าคิดคดโกงใครอีก ถ้าแกไม่เชื่อฟังแม่ แม่ก็จะไม่ขอมีลูกชายแบบนี้อีก! นอกจากนี้ อย่าไปรบกวนเฟยเฟยกับเจียงเฉินรู้ไหม”

ในเวลานี้ซุนหยวนตกตะลึง!

เขาไม่คิดว่าแม่ของเขาจะโกรธขนาดนี้!

ซุนหยวนผู้หยิ่งยโสมาตลอดก็ท้อแท้ในเวลานี้เช่นกัน

เขารู้ว่าแม่ของเขาไม่ได้ล้อเล่น

คนไม่เอาไหนอย่างเขาก็คงจะต้องอดตายข้างถนนหากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากพ่อแม่ในอนาคต!

ซุนหยวนพับคอพยักหน้าและพูดว่า "ครับแม่! ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไม่รบกวนพี่สาวหรือพี่เขยของผมอีก"

เมื่อเห็นลูกชายเชื่อฟัง คุณแม่ก็รู้สึกโล่งใจ

…

…

ในเวลานี้เจียงเฉินและซุนเฟยเฟยกำลังเดินไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ

สายลมที่พัดผ่านแก้มของทั้งสองและพวกเขาดูเหมือนคู่รักภายใต้แสงแดด

ซุนเฟยเฟยมีความรู้สึกมากมายผสมอยู่ในใจของเธอ

วันนี้มีสถานการณ์มากมายในบ้านของเธอ แต่โชคดีที่เจียงเฉินช่วยแก้ปัญหาเหล่านั้น!

สำหรับเธอแล้ว เจียงเฉินคือผู้ชายที่ดีที่สุดที่เธอเคยพบเป็นที่หลบภัยเมื่อเกิดพายุและทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเต็มที่

อย่างไรก็ตามเจียงเฉินนั้นก็ไม่ใช่แฟนที่แท้จริงของเธอแต่เป็นเพียงการเสแสร้งชั่วคราว...

นี่ทำให้เธอคิดมาก!

“เฟยเฟย เธอไม่ได้บอกครอบครัวเกี่ยวกับอาการป่วยของเธอใช่ไหม”

จู่ๆเจียงเฉินก็ถามขึ้น

ซุนเฟยเฟยชะงักไปครู่หนึ่งจากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า "ไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หมอบอกว่าโอกาในการรักษาเป็นศูนย์ ดีที่สุดการรักษาแบบประคับประคองไปตามอาการก็ต้องเสียเงินมาก ดังนั้นแทนที่จะทำให้ทุกคนกังวลก็ปล่อยให้ถึงเวลาที่สมควรดีกว่า..."

คำพูดเหล่านี้สอดคล้องกับนิสัยของซุนเฟยเฟย

เจียงเฉินพยักหน้าและถามด้วยรอยยิ้ม "ถ้าอาการป่วยของเธอหายได้ เธออยากทำอะไรมากที่สุด?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ซุนเฟยเฟยก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเจียงเฉินใบหน้าสวยของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย

"นี่..."

เธออยากจะพูดว่า 'ฉันอยากแต่งงานกับนาย' จริงๆ

แต่เธอก็รู้ว่าด้วยร่างกายปัจจุบันของเธอคงอยู่ได้อีกไม่นาน ความคิดแบบนี้ฟุ่มเฟือยเกินไป

เธอคิดถึงเรื่องนี้อีกครั้งและพูดด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย "ฉันอยากเรียนแพทย์ เป็นหมอที่เก่งมาก รักษาโรคและช่วยชีวิตคน!"

เจียงเฉินยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก

ทั้งสองยังคงเดินไปตามริมฝั่งแม่น้ำและข้อความก็ปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์มือถือของเจียงเฉิน

เขาเหลือบมองไปที่มันและพูดกับซุนเฟยเฟยที่อยู่ข้างๆว่า "เดินเหนื่อยนิดหน่อยแล้ว ฉันจะไปซื้อน้ำมาให้สองขวด เธอรอฉันที่นี่ก่อนนะ"

หลังจากพูดจบเจียงเฉินก็หันหลังกลับและจากไป

แต่ก่อนที่เจียงเฉินจะเดินไปไม่กี่ก้าว ซุนเฟยเฟยก็กัดริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของเธอและไล่ตามเขาไปทันทีและคว้าแขนเสื้อของเจียงเฉิน

“เกิดอะไรขึ้น?” เจียงเฉินหันศีรษะของเขา

ซุนเฟยเฟยหลั่งน้ำตาที่ใสแจ๋ว มันเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ เธอก้มหัวลงแล้วถามว่า "นาย...กำลังจะจากไปหรือเปล่า"

เธอคิดว่าเจียงเฉินจะใช้ข้ออ้างนี้เพื่อจากไปโดยไม่บอกลา

เจียงเฉินยิ้มเล็กน้อยและลูบหัวของเธอ "ฉันจะไปแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เธอรอฉันที่นี่อย่างเชื่อฟังแล้วฉันจะรีบกลับมา"

"ได้"

ซุนเฟยเฟยพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและเฝ้าดูเจียงเฉินจากไปโดยไม่กระพริบตา

เจียงเฉินจากไปอย่างรวดเร็วและไม่นานก็หายไปจากสายตาของเฟยเฟย

…

โรลส์รอยซ์สีดำและโดดเด่นหยุดอยู่ตรงหน้าเจียงเฉิน

ชายชราที่ค่อนข้างสง่างามลงจากรถและคนนั้นก็คือพ่อบ้านจ้าว

ตามด้วยสี่บอดี้การ์ดในชุดสูท!

เมื่อพ่อบ้านจ้าวเห็นเจียงเฉินดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันทีและเขาก็รีบทักทายเขาพร้อมกับบอดี้การ์ดสี่คน

“คุณเจียง!”

"ตาแก่จ้าว นายนำสิ่งที่ฉันต้องการมาหรือยัง"

เจียงเฉินถามอย่างเฉยเมย

"นำมาแล้วครับ"

พ่อบ้านจ้าวโบกมือและบอดี้การ์ดก็หยิบกล่องในมือขึ้นมาทันทีแล้วเปิด!

มีหลอดยาใสอยู่ข้างใน!

นี่คือยาอายุวัฒนะเกรดสูงสุด 10 ปีของเจียงเมดิคอลกรุ๊ป!

โดยปกติแล้ว ราคาที่เจียงเฉินขายนั้นสูงมากโดยทั่วไปต้องการ 10% ของทรัพย์สินของผู้ซื้อ!

หากอีกฝ่ายมีทรัพย์สิน 1 แสนล้าน คุณต้องจ่าย 1 หมื่นล้านเพื่อซื้อมัน!

และยานี้เป็นสิ่งเดียวในโลกที่สามารถรักษามะเร็งของซุนเฟยเฟยได้!

คนธรรมดาไม่กล้าแม้แต่จะคิด!

เจียงเฉินหยิบยาขึ้นมา จากนั้นหันศีรษะและจากไป

…

ในอีกด้านหนึ่ง

ซุนเฟยเฟยนั่งบนสนามหญ้า เอามือกุมเข่าจ้องมองไปที่น้ำอย่างว่างเปล่า น่าสงสัยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ในเวลานี้เจียงเฉินก็วิ่งกลับมาพร้อมกับน้ำสองขวดและนั่งลงข้างๆเธอ

"น้ำเธอ"

เจียงเฉินเปิดฝาขวดออกแล้วส่งน้ำให้ซุนเฟยเฟย

"ขอบคุณ"

ซุนเฟยเฟยไม่รีบดื่มน้ำแต่จ้องมองไปที่เจียงเฉินอย่างตั้งใจ ราวกับว่าเธอกลัวว่าเธอจะไม่ได้เห็นเจียงเฉินอีก

เจียงเฉินยิ้ม "เธอจะมองฉันเพื่ออะไร? มีอะไรติดหน้าฉันหรือเปล่า?"

“เจียงเฉิน นายคิดยังไงกับฉัน”

ซุนเฟยเฟยกระพริบตาและถาม

"เธอ? ไม่นะ มีอะไรหรือเปล่า"

เจียงเฉินตอบ

“นายอยู่กับฉันคืนนี้แล้วค่อยไปพรุ่งนี้ ได้ไหม”

ดวงตาของซุนเฟยเฟยเต็มไปด้วยความจริงจังและน้ำเสียงของเธอก็หนักแน่น

ไม่ว่าใครก็ต้องรู้ความหมายของเธอ

เธอคิดอยู่นาน...

เธอตัดสินใจที่จะให้เวลากับเจียงเฉินเป็นครั้งแรก ใช้ค่ำคืนอันแสนวิเศษกับเจียงเฉินแล้วปล่อยให้รอยประทับของเจียงเฉินอยู่ในร่างกายของเธออย่างสมบูรณ์

ในกรณีนี้แม้ว่าเธอจะจากไปคนเดียวเธอก็จะไม่เสียใจ

เมื่อเห็นว่าเจียงเฉินไม่ได้พูดอะไร เธอจึงพูดต่ออย่างรวดเร็ว

"เจียงเฉิน... ฉันไม่ต้องการให้นายรับผิดชอบ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงเฉินก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาชี้ไปที่ขวดน้ำในมือของเธอและพูดด้วยรอยยิ้ม

“เธอดื่มน้ำขวดนี้แล้วฉันจะให้คำตอบ”

เมื่อมองไปที่ขวดน้ำในมือของเธอซุนเฟยเฟยก็ผงะเล็กน้อยและหยิบมันขึ้นมาดื่มทันที

"อึก~~"

ซุนเฟยเฟยเช็ดคราบน้ำจากมุมปากของเธอแล้วพูดทันทีว่า "ฉันดื่มเสร็จแล้ว นายสัญญากับฉันไหม"

ใครจะไปรู้~~

เจียงเฉินใช้นิ้วดีดหน้าผากของเธอและหัวเราะและสาปแช่ง "เจ้าสมองน้อย เธอคิดอะไรอยู่?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซุนเฟยเฟยก็กระวนกระวายทันที "เจียงเฉิน นายดูถูกฉันหรอ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ต้องการให้นายรับผิดชอบ”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็พบว่าเจียงเฉินปิดปากของเธอด้วยปากของเขา

ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่ม...

ซุนเฟยเฟยโอบแขนของเธอรอบคอของเจียงเฉิน

หลังจากนั้นไม่นาน ริมฝีปากของทั้งสองก็ผละออกจากกัน

เจียงเฉินมองที่เธอและพูดด้วยรอยยิ้ม "เธอรู้สึกอย่างไร"

"อืม...ดีมาก..." ซุนเฟยเฟยพยักหน้าและหน้าแดง

"คนโง่ ฉันกำลังถามว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับร่างกาย"

เจียงเฉินถามด้วยรอยยิ้ม

"ร่างกาย? รู้สึกอบอุ่นและสบาย..."

ซุนเฟยเฟยอดไม่ได้ที่จะกระชับขาของเธอ จนดูเหมือนดอกบัวตูม

“น่าจะเป็นฤทธิ์ของยา”

เจียงเฉินยิ้มเล็กน้อย "ฉันก็ควรจะไปแล้วเหมือนกัน อาการป่วยของเธอน่าจะหายภายในหนึ่งสัปดาห์ เธอก็เตรียมพร้อมที่จะต้อนรับชีวิตใหม่ของเธอนะ"

"อะไรนะ?!"

ดวงตาของซุนเฟยเฟยเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

เธอไม่รู้ว่าคำพูดของ เจียงเฉินหมายถึงอะไร!

อาการป่วยของฉันจะหาย?

เจียงเฉินกำลังจริงจังหรือไม่?

ใจของซุนเฟยเฟยว่างเปล่า!

แต่เธอจำได้ว่า เจียงเฉินดูเหมือนจะเป็นหมอด้วย!

มันอาจจะเป็น...

ทักษะทางการแพทย์ของเจียงเฉินนั้นยอดเยี่ยมอยู่แล้ว เขาสามารถรักษามะเร็งของตัวเธอได้หรือไม่?!

นี่เป็นเรื่องเหลือเชื่อเกินไป!

เมื่อเฟยเฟยกลับมารู้สึกตัว เธอก็เห็นเจียงเฉินกำลังจากไป

เจียงเฉินรู้ว่านี่คือจุดจบของสิ่งที่เขาควรจะช่วยเหลือและมันก็จะขึ้นอยู่กับเธอว่าเธอจะใช้ชีวิตอย่างไรในอนาคต

เมื่อมองดู เจียงเฉินจากไปซุนเฟยเฟยก็น้ำตาไหลทันที!

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ!

เธอลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและตะโกนไปทางด้านหลังของเจียงเฉิน!

"เจียงเฉิน!! นายจะจากไปแล้วหรอ? ฉันยังมีโอกาสพบนายอีกไหม!"

"มีโอกาส!"

เจียงเฉินยกมือขึ้นและโบกมือเพื่ออำลา จากนั้นเขาก็จากไปอย่างสง่างาม

แม้ว่าเขาจะรักผู้หญิงสวย แต่เขาก็ไม่เคยเอาเปรียบคนอื่น!

หากไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาก็ไม่ควรได้พบกับซุนเฟยเฟยอีกเลย

แต่ไม่คาดคิดว่าหลังจากนั้นเพียงสามปี...

ทั้งสองจะได้พบกันอีกครั้งและครั้งนี้ ทั้งสองก็ไม่พลาด!

แน่นอนว่าสิ่งที่ซุนเฟยเฟยไม่รู้ตอนนี้ก็คือเซลล์มะเร็งในร่างกายของเธอกำลังหายไปอย่างรวดเร็ว!

อีกไม่กี่วันเธอก็จะหายเป็นปกติ!

เรื่องนี้ได้รับการเปิดเผยอย่างสมบูรณ์ในระหว่างการตรวจของเธอในอีกสองสัปดาห์ต่อมา!

ในเวลานั้นมันทำให้วงการแพทย์ทั้งโลกตกตะลึงและถือเป็นปาฏิหาริย์ทางการแพทย์!

แต่แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเป็นเจียงเฉินที่แอบให้ยาแก่เธอ!

แต่ไม่รู้ว่ายาอยู่ในน้ำขวดนั้นหรือในรอยจูบนั่นกันแน่!

อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นในภายหลัง!

…

เจียงเฉินนั่งแท็กซี่ วางแผนที่จะกลับไปที่โรงพยาบาลประชาชน

ในเวลานี้ เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเขา!

[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ ภารกิจเสร็จสิ้น!]

[รางวัลเป็น [สุดยอดเทคโนโลยี] เพียงหนึ่งเดียว!]

ทันใดนั้นดวงตาของ เจียงเฉินก็สว่างขึ้น!

"ปรากฏว่าเป็นสุดยอดเทคโนโลยี?!"