นักรบพันธุ์ผสม บทที่ 17 - ครูฝึก ผมไม่ได้ยกมือจริง ๆ
สายตาที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อยังจ้องตรงไปข้างหน้า ฝุ่นควันที่เกิดขึ้นจากดิน ทราย และเศษหญ้าค่อย ๆ จางลง เผยให้เห็นร่างหนึ่งยืนอยู่อย่างมั่นคงในหลุมที่มีขนาดกว้างกว่า 5 เมตร
มันเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่น่าจะมีอายุอยู่ในช่วง 20 ปลาย ๆ ผมสีบลอนด์ยาว ส่วนสูงประมาณ 170 เซนติเมตร รูปร่างผอมบาง ขัดกับบริเวณหน้าอกที่ดันเสื้อให้พุ่งเด่นออกมาอย่างชัดเจน สวมกางเกงขายาวรัดรูป ริมฝีปากสีชมพู ใบหน้านั่นดูงดงามเป็นอย่างมาก เพียงแต่ว่าตอนนี้มันแสดงให้เห็นถึงความดุร้ายอย่างมากออกมา นั่นทำให้คนที่อยากจะชวนเธอคุย ต้องคิดแล้วคิดอีกอย่างน้อยก็ 3 รอบนั่นแหละ
และในหลุมขนาดใหญ่นั้น หญิงสาวที่ยังอยู่ในท่าย่อตัวก็ค่อย ๆ เงยหน้าของเธอขึ้น ขยับขาทั้งสองข้างเข้ามาอยู่ในท่ายืนตรง และโดยไม่มีสีหน้าอะไรแสดงออกมา ร่างของเธอก็ลอยขึ้นมาบนอากาศแล้ว เธอกระโดดออกมาจากหลุมขนาดใหญ่มาอยู่เบื้องหน้าพวกเรา
“ฉันชื่อเอลล่า แต่พวกเธอควรจะเรียกฉันว่า ‘ครูฝึก’ นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จนกระทั่งครบระยะเวลา 1 ปีของพวกเธอ นี่เป็นครั้งที่ 3 และมันจะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ฉันจะกล่าวถึงเรื่องแบบนี้ กับนักเรียนในชุดเดียวกันกับพวกเธออีก ดังนั้น ฉันจะไม่เอ่ยเรื่องพวกนี้กับนักเรียนที่ยังไม่ได้มาเข้าเรียนชั้นเรียนนี้อีก นั่นจะเป็นหน้าที่ของพวกเธอ” ระหว่างที่เอลล่ากำลังพูด เธอก็รวมผมสีบลอนด์ของตัวเองเข้าด้วยกัน ก่อนจะมัดให้มันเป็นทรงหางม้า
สายตาของเธอกวาดไปที่กลุ่มของนักเรียน ซึ่งยังอยู่ในอาการตกตะลึง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อถือ แววตายังคงตื่นตระหนก
‘อืมม์! ยังไงเสียพวกนี้ก็ยังเป็นแค่เด็กอยู่ดี’ เธอคิดอยู่ในใจ พยายามที่จะควบคุมไม่ให้เผยรอยยิ้มออกมามากเกินไป ปล่อยให้ริมฝีปากเผยอออกมาเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ เท่านั้น
หลังจากปล่อยมือออกมาจากการจัดการทรงผมของตัวเอง แล้วเท้าสะเอวเอาไว้ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นโหมดจริงจังอย่างรวดเร็ว
“ฉันได้สอนคนที่มาเรียนตั้งแต่เมื่อ 2 วันก่อนไปแล้ว และฉันจะไม่ทบทวนหัวข้อที่เคยสอนไปแล้วอีก ถ้านักเรียนที่มาใหม่คนไหนอยากรู้ ก็ให้ถามกับคนที่มาเรียนใน 2 วันที่ผ่านมาเอาเอง หรือจะทำยังไงก็ได้ตามที่พวกเธอต้องการ ฉันไม่สนใจทั้งนั้น” มือถูกยกออกจากเอวมาโบกไปมาอยู่ตรงหน้า แสดงให้เห็นว่าเธอไม่สนใจจริง ๆ ว่าจะมีใครกลับไปตามเรียนหัวข้อในวันก่อนหรือไม่
และหลังจากที่ดึงมือทั้ง 2 ข้างมาอยู่ในท่าไพล่หลัง เธอก็ก้าวยาว ๆ ผ่านตั้งแต่หัวแถวของนักเรียนไปจนถึงคนสุดท้าย สายตาก็มองอย่างพินิจไปที่นักเรียนแต่ละคน ทั้งเพื่อเก็บรายละเอียด และข่มขวัญไปในคราวเดียวกัน
ตอนที่เธอก้าวมาถึงตำแหน่งของเดวิด เขาไม่ได้ถูกขู่ด้วยสายตาของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว แต่กลับกัน เขาจ้องมองเธอด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก สายตาของเขานั่นเหมือนกำลังมองสำรวจสิ่งมีชีวิตประหลาดอยู่
แต่ด้วยดวงตาที่หรี่อยู่จนแทบจะปิดสนิทของเขา บวกกับท่าทางจ้องมองที่แปลกประหลาดนั้น ทำให้ครูฝึกคนนี้สนใจเขาขี้นมาอย่างมากทันที
‘สายตาอะไรกันเนี่ย?’ ครูฝึกเอลล่าต้องหันกลับมามองซ้ำเป็นครั้งที่ 2
ก่อนที่เธอจะจำเอาไว้ในใจ ว่านักเรียนคนนี้ต้องจับตาดูเป็นพิเศษ เพราะท่าทางของเขานั้น ขี้เกียจและเฉื่อยชาเหลือเกิน
“เอาล่ะ! ตอนนี้มีใครบอกฉันอย่างถูกต้องจริง ๆ บ้างว่า ทำไมสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ ถึงได้แข็งแกร่งกว่าพวกเรา ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมานี้?” หลังจากเดินตรวจแถวนักเรียนจนเสร็จสิ้นแล้ว ครูฝึกเอลล่าก็ถามคำถามขึ้นมา
มีนักเรียนจำนวนหนึ่งยกมือของตัวเองขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็ว เสนอตัวที่จะตอบคำถามนี้ พวกเขาทุกคนเป็นนักเรียนที่เพิ่งเข้าเรียนวิชานี้เป็นครั้งแรกในวันนี้เอง
ส่วนคนที่เคยเรียนวิชานี้มาแล้ว 2-3 วัน กลับนิ่งเงียบอย่างน่าประหลาด และสีหน้าของพวกเขายังมีร่องรอยของความรู้สึกเยาะเย้ยปรากฏออกมา แม้จะพยายามที่จะซ่อนเอาไว้อย่างเต็มที่แล้วก็ตาม
และถึงแม้ความสนใจส่วนใหญ่ของเดวิดจะอยู่ที่ผู้หญิงประหลาดตรงหน้า แต่เขาก็ยังรับรู้ได้ถึงรอยยิ้มบาง ๆ ของนักเรียนบางคน มันเห็นได้ชัดว่าเป็นการยิ้มเยาะเย้ย และทั้งหมดมาจากนักเรียนที่เรียนวิชานี้มาหลายครั้งแล้ว นั่นทำให้เขาทั้งรู้สึกสับสนและสงสัย
เมื่อมองไปยังกลุ่มนักเรียนที่กระตือรือร้นข้างหน้า เอลล่ากระแอมออกมา 2-3 ครั้ง ก่อนจะกล่าวบอกพวกเขา
“โอ้! ฉันลืมบอกพวกเธอไป ที่บริเวณสนามฝึกซ้อมนี้ ระบบ AI ช่วยเหลือส่วนตัวของพวกเธอจะไม่ทำงาน ครูฝึกทุกคนของทางสถาบัน จะได้รับสิทธิพิเศษในการจำกัดการทำงานของ AI ส่วนตัวของนักเรียน” และรอยยิ้มเยาะบาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเธอ นั่นทำให้ความรู้สึกอันเย็นชา เคร่งขรึมตามปกติ ดูอ่อนโยนขึ้นมาเล็กน้อย และไม่มีใครรู้ว่าเธอเจตนา หรือแค่ลืมบอกส่วนที่สำคัญออกมาให้พวกนักเรียนฟัง ว่าสิทธิพิเศษนั้นจะใช้ได้เฉพาะตอนอยู่ในชั้นเรียนเท่านั้น
ตอนที่เหล่านักเรียนได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าที่ตื่นเต้นของพวกเขาก็สลดลงในทันที มันเปลี่ยนจากความตื่นเต้น กลายเป็นสับสนมึนงง เพราะพวกเขาบางคน คิดที่จะใช้ความช่วยเหลือจาก AI ในการตอบคำถามจริง ๆ แต่จากคำพูดของครูฝึก มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
คิ้วของเดวิดขมวดแน่นเข้าด้วยกัน และพยายามแตะลงไปที่ข้อมือของตัวเอง ลองเรียกหน้าจอโฮโลแกรมส่วนตัวออกมา แต่มันก็ไม่ได้ผลจริง ๆ
‘นี่มันแย่มาก ไม่มีทางที่จะบันทึก หรือจดอะไรลงไปในระบบได้เลยสักอย่าง พวกเขาจะทำอย่างนี้ทำไม? ถ้าทำอย่างนี้ นักเรียนจะต้องไม่ผ่านการทดสอบมากขึ้นอีกไม่น้อยเลย’
ดวงตาของเขายิ่งหรี่ลงไปอีก พยายามที่จะใช้ความคิด และนั่นทำให้เขาเริ่มปวดหัวขึ้นอย่างหนัก แต่ทันใดนั้นเอง สีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายขึ้น เหมือนกับคิดอะไรออกแล้ว
‘มันไม่ใช่เรื่องอะไรของฉันเสียหน่อย เฮ้อ! แค่คิดเรื่องนี้ก็ทำให้ปวดหัวแล้ว ชิชิ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องคิดอะไรเลยก็แล้วกัน’
บรรดานักเรียนที่ยกมือค้างอยู่ยังไม่เลิกตะลึง กับข้อมูลใหม่ที่เพิ่งได้รับ แม้ว่าเอลล่าจะได้เคยบอกเรื่องเหล่านี้ให้กับนักเรียนใหม่ได้รับทราบหลายครั้งแล้ว ตลอดเวลาที่ทำงานอยู่ในสถาบันแห่งนี้ ทำให้เธอค่อนข้างจะคุ้นเคยกับปฏิกิริยาของนักเรียนดี แต่มันก็ยังทำให้เธอรู้สึกรำคาญเป็นอย่างมาก
มือที่ยกขึ้นมาเพื่อเสนอตัวตอบคำถามค่อย ๆ หดลง จนเหลือคนที่ต้องการจะตอบคำถามจริง ๆ อยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น
“นี่สิถึงจะเป็นวิธีเรียนที่ถูกต้องของที่นี่ เธอคนนั้น ใช่แล้ว เธอนั่นแหละ คนที่ตาปรือ ๆ นั่นแหละ” มือของครูฝึก เอลล่าชี้ตรงไปที่นักเรียนคนหนึ่ง ที่อยู่ข้างหน้าของตัวเอง
ตาที่กำลังจะปิดอยู่แล้วของเดวิดเบิกกว้างขึ้นทันที เมื่อพบว่ามือของครูฝึกเอลล่านั้นชี้ตรงมาที่เขา
ตอนแรกเขารู้สึกประหลาดใจ แล้วก็เปลี่ยนเป็นความสับสน เขาสับสนมากจริง ๆ ไม่ได้แกล้งทำเลยแม้แต่น้อย เขาถึงขนาดอยากจะตะโกนออกไปให้ครูฝึกได้ยินอย่างชัด ๆ เลยว่า เขาไม่ได้ยกมือ เธอตาบอดหรือยังไงกันเนี่ย มีคนยกมืออยู่ตั้งหลายคน ทำไมต้องเลือกเขาด้วย แล้วนักเรียนตั้งมากมาย ทำไมยังจำได้อีกว่าเขาทำตาปรืออยู่
เขาไม่ได้มีอะไรที่คุ้มค่าให้ต้องจดจำเลยแม้แต่น้อย เอาล่ะ แม้ว่าเขาจะหน้าตาดีอยู่บ้าง แต่ถ้าเปรียบเทียบกับนักเรียนที่ยืนอยู่ในสนามตอนนี้ ก็ไม่น่าจะติด 20 อันดับแรกเสียด้วยซ้ำ และที่สำคัญไปกว่านั้น เขาไม่ได้ยกมือขึ้นเลยจริง ๆ! แล้วทำไมถึงยังตกเป็นที่สนใจของครูฝึกได้อีก? เดวิดตะโกนบ่นอยู่ในใจ โดยไม่กล้าส่งเสียงออกมาแม้แต่นิดเดียว เพราะไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร แต่ในใจของเขาเกิดความกลัวขึ้นมาแล้วไม่น้อย อาจจะตั้งแต่ตอนที่เธอกระโดดลงจากเรือเหาะนั่นลงมาก็ได้
ถ้าขาเล็ก ๆ คู่นั้นสามารถทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่บนพื้นที่แข็งขนาดนี้ได้ แล้วมันจะเป็นอย่างไร ถ้ามันถูกใช้กับคน ๆ หนึ่ง?
ดังนั้น เขาตัดสินใจแล้ว ว่าจะไม่ทำให้ครูฝึกสาวคนนี้โกรธขึ้นมาอย่างเด็ดขาด
