เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 7 - ในฐานลับ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 7 - ในฐานลับ
ฤดูหนาวมาถึงหมู่บ้านของเราแล้ว
ช่วงนี้ข้าได้พบกับเกรซน้อยลงมาก เป็นเพราะแม่ชีได้จัดสรรเวลาสอนเวทมนตร์ขั้นสูงให้นาง
ข้าเข้าใจว่าทำไมนางถึงคิดจะสอนเกรซ ส่วนหนึ่งก็เพราะเกรซมีความสามารถมากกว่าเด็กวัยเดียวกัน และยังไม่สามารถเข้ากับเด็กวัยเดียวกันได้
ข้าจึงไม่สามารถพานางมายังฐานลับได้เลย
ตอนนี้ข้าอยู่ในพื้นที่ทำไร่ของฐานลับของข้า ซึ่งข้ากำลังยุ่งอยู่กับการใช้ [ผงกระดูก] บน [มัลบอร์] ในขณะที่สายลมพัดพามากระทบใบหน้า ข้ารีบเก็บเกี่ยวมันทันที เพราะกลัวว่าสภาพอากาศจะสร้างผลกระทบแย่ๆ กับสิ่งที่ข้าปลูก
กลายเป็นว่าข้าสามารถใช้ [ผงกระดูก] กับพืชชนิดใดก็ได้และทำให้มันเติบโตได้ทันที แม้ว่าพืชจะไม่ได้มีต้นกำเนิดหรือเกี่ยวข้องกับพืชในเกมมายคราฟก็ตาม ที่จริงมันก็มีปุ๋ยในหมู่บ้านอยู่ แต่คงไม่มีปุ๋ยใดที่มีประสิทธิภาพเพียงพอที่จะทำให้พืชเจริญเติบโตได้ทันทีแบบ [ผงกระดูก] เป็นแน่
เนื่องจากข้าได้ล่าทั้งสัตว์และสัตว์ประหลาดภายในภูเขา ข้าจึงรวบรวมกระดูกและประดิษฐ์มันเป็น [ผงกระดูก] ด้วย [โต๊ะคราฟ] ข้าไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะคุณสมบัติพิเศษของ [โต๊ะคราฟ] หรือเป็นเพราะกระดูกมอนสเตอร์มีคุณสมบัติพิเศษเช่นนี้กันแน่ ซึ่งด้วย [ผงกระดูก] ข้าจึงสามารถขจัดปัญหา [มัลบอร์] ที่หายากลงไปได้
[มัลบอร์] นั้นหายากมาก แสดงว่ามันต้องมีพืชชนิดอื่นที่หายากมากบนโลกใบนี้อีกเป็นแน่ ซึ่งตัวข้าไม่ต้องการให้คนอื่นรู้เกี่ยวกับ [ผงกระดูก] ของข้าเลย บางทีมันอาจจะมีคนทำสงครามเพื่อมันก็เป็นได้
ดังที่ได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ [มัลบอร์] ใช้สำหรับการสร้างยารักษา ซึ่งมันก็คือ [ยามัลบอร์] ข้าประสบความสำเร็จในการปรุง [ยารักษา] สามครั้งโดยการใช้ [แตงโมเรืองแสง] กับหญ้า [มัลบอร์] จำนวนมาก และข้าขอตัดสินใจที่จะเรียกสิ่งนี้ว่า [ยารักษามัลบอร์]
ใช่แล้ว มันเป็นชื่อผสมที่ดูงี่เง่ามาก ข้ารู้ แต่ข้าว่าชื่อแบบนี้ฟังดูตลกดีออก
[ยามัลบอร์] ตามปกติเป็นยารักษาที่มีราคาสูง และข้าก็ได้เห็นมันสองสามครั้งภายในร้านขายยาประจำหมู่บ้าน สีของยาที่คนปรุงกันมันหมองคล้ำกว่า [ยารักษามัลบอร์] สีแดงสดของข้า ข้าคิดว่ายาของข้าคงเข้มข้นกว่ากระมัง
.
ข้าไม่รู้ว่า [ยามัลบอร์] ทำขึ้นได้อย่างไร แต่ข้ารู้ว่าข้าทำ [ยารักษามัลบอร์] ด้วย [แท่นปรุงยา] จากมายคราฟ
พอใส่หญ้า [มัลบอร์] ที่ข้าเพิ่งเก็บเกี่ยวลงใน [แท่นปรุงยา] ข้าก็เริ่มสร้าง [ยารักษามัลบอร์] ขวดที่สอง
พวกเจ้าทุกคนคงสงสัยว่าข้าได้ [แท่นปรุงยา] มาได้อย่างไร? จำสิ่งต่างๆ ที่ข้าพบใน [กระเป๋าเก็บของ] ของข้าในครั้งแรกได้ไหม? มี [แท่งเบลซ] หลายแท่งอยู่ ข้าจึงใช้มันทำ [แท่นปรุงยา]
ข้าสามารถแทนที่ส่วนผสมอันเป็นเอกลักษณ์ด้วยสิ่งอื่นๆ ได้ แต่ข้าสงสัยเหลือเกินว่าข้าจะเอาอะไรมาใช้แทน [แท่นปรุงยา] ได้ เหมือนกับพวกของเครื่องมือต่างๆ อย่าง [โต๊ะร่ายมนตร์] [โต๊ะคราฟ] และ [เตาหลอม]
[แท่นปรุงยา] สามารถทำยาสามครั้งได้ในครั้งเดียว และระยะเวลาที่ต้องใช้ในการทำ [ยารักษามัลบอร์] คือสามชั่วโมง มันเป็นเวลายาวนานมากเมื่อเทียบกับการทำยาในเกมมายคราฟปกติ ข้ายังไม่มีโอกาสทำยาชนิดอื่นๆ ดังนั้นข้าจึงไม่รู้ว่าสามชั่วโมงถือได้ว่าเป็นเวลาบรรทัดฐานหรือไม่
ข้าอยากรู้อย่างยิ่งว่า [ยารักษามัลบอร์] จะมีประสิทธิภาพเพียงใด
ในเมื่อ [ยารักษามัลบอร์] สามารถขายได้ในราคาที่สูงมากแล้ว ข้าก็คงสามารถขาย [ยารักษามัลบอร์] ได้ในราคาสูงเช่นกันแน่ ถ้าข้าตัดสินใจที่จะไม่ขายยา ข้าก็ยังสามารถนำ [มัลบอร์] จำนวนมากไปขายด้วยการใช้ [ผงกระดูก]
แหม แหม แหม
เป็นโอกาสอันดีเลยที่ข้าจะได้กลายเป็นพ่อค้า
ข้าตัดสินใจแล้ว ในอนาคตข้าจะเป็นพ่อค้า
___________________________________________________
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าได้ทำการปรับปรุงฐานลับของข้า
วัตถุประสงค์ที่สำคัญที่สุดของข้าหลังจากที่ข้าสร้างฐานลับสำเร็จแล้ว คือการสร้างห้องน้ำ
ใช่ เจ้าได้ยินข้าพูดถูก สิ่งสำคัญอันดับแรกของข้าคือการทำห้องน้ำ
ในโลกยุคกลางนี้ ผู้คนไม่คิดว่าสุขอนามัยส่วนบุคคลของพวกเขามีความสำคัญมาก ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะไม่อาบน้ำในหนึ่งสัปดาห์ ถ้าเป็นคนที่ถือตัวหน่อยก็คงอาบน้ำทุกสามวัน แต่นั่นคือเฉพาะที่นี่ ที่อื่นข้าไม่รู้ว่าคนเขาอาบน้ำทุกวันหรือทุกเดือนครั้ง
มุมมองบนโลกใบนี้ของข้าเล็กแคบอย่างน่าสงสาร สิ่งที่ข้ารู้มีเพียงแค่เรื่องในหมู่บ้านและตัวข้า
อย่างไรก็ตาม ภายในหมู่บ้านมีอ่างอาบน้ำสาธารณะขนาดเล็กมากตั้งอยู่ แต่เนื่องจากมีเพียงแห่งเดียว คนในหมู่บ้านทั้งหมดจึงมักจะแออัดกันไปใช้
แน่นอนว่าเด็กกำพร้าอย่างข้าคงไม่สามารถไปใช้ได้
เด็กๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของเรามักจะไปที่ลำธารเพื่ออาบน้ำแทน โดยปกติแล้ว นี่เป็นวิธีทำความสะอาดที่ไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก แต่ก็เป็นทางเลือกเดียวของเราด้วย ซึ่งนอกจากนี้ การจะจมน้ำในแม่น้ำเล็กๆ นี้ก็เป็นไปไม่ได้เลย ทว่าเมื่อหน้าหนาวมาถึง น้ำก็มักจะกลายเป็นน้ำแข็ง ดังนั้นกลิ่นตัวในฤดูหนาวจึงแย่เป็นอย่างมาก
ด้วยความที่ในชีวิตก่อน ข้าเป็นคนที่อาบน้ำวันละครั้ง ข้าจึงตัดสินใจสร้างห้องน้ำใน ‘บ้านที่อยู่ไกลบ้าน’ ส่วนตัวของข้า
ตอนแรกข้าใช้ไม้ไผ่และไม้ ควบคู่ไปกับหินเพื่อสร้างที่ว่าง
จากนั้นข้าก็ขุดหลุมขนาดใหญ่ กำจัดทรายและโคลนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้และวางหินกรวดให้ทั่วหลุม
น้ำถูกนำมาจากน้ำพุบริสุทธิ์ของภูเขา ที่ซึ่งข้าเปลี่ยนมันเป็นเครื่องทำความร้อนของข้า
เครื่องทำความร้อนของข้ามีอยู่สองระดับ ระดับแรกคือที่ที่ปล่อยให้น้ำเข้ามาก่อนและที่สองคือที่ที่น้ำร้อน ข้าใช้ไฟจาก [ดินเนเทอร์] ที่จะเผาไหม้ตลอดไป เพื่อให้ความร้อนแก่น้ำของข้า
ส่วนน้ำอุ่นจะไหลตรงเข้าสู่ห้องน้ำของข้า ซึ่งเมื่อข้าต้องการกำจัดน้ำที่ใช้ไปแล้ว ข้าก็แค่เปิดประตูน้ำเพื่อให้มันไหลผ่านไป
มันค่อนข้างลำบากมากในฤดูหนาว เพราะน้ำส่วนใหญ่จะเป็นน้ำแข็ง ทว่าสิ่งที่ข้าต้องทำมีเพียงแค่เอาถังหิมะไปที่เครื่องทำความร้อนและละลายมัน
นั่นคือวิธีที่ข้าสร้างบ่อน้ำพุร้อนส่วนตัว โดยใช้ความรู้และความสามารถพิเศษของข้า
โอ้ แถมข้ายังทำสบู่ด้วยนะ ใครจะรู้กันล่ะว่าชั้นเรียนวิทยาศาสตร์ในโรงเรียนจะมีประโยชน์ในตอนนี้? มันช่างน่าแปลกใจนักที่ข้าสามารถจำวิธีทำมันได้
เนื่องจากน้ำที่ผ่านกระบวนการไม่ได้กักเก็บธาตุน้ำไว้ภายใน เกรซคงจะสามารถอาบน้ำร้อนพวกนี้ได้
แต่…ข้ายังไม่ได้แสดงฐานลับให้นางดูเลย ช่วงนี้นางยุ่งอยู่กับชั้นเรียนและการฝึกฝนของนาง จนข้าสงสัยว่ามันถึงเวลาแล้วหรือยังนะ
สามัญชนคนเดียวที่หายไปจากหมู่บ้านคงจะไม่สร้างความวุ่นวายแน่ แต่ข้าสงสัยเหลือเกินว่าถ้านักเวทย์อัจฉริยะอย่างเกรซหายไปสักวันจะเกิดอะไรขึ้น ส่วนหนึ่งที่ข้ายังไม่รีบบอก ก็เพราะกลัวว่าฐานลับของข้าจะถูกพบเข้า
สายลมที่ผสมเข้ากับลูกไฟ คงมีเพียงเกรซที่สามารถใช้เวทมนตร์แบบนั้นได้ โดยปกติแล้วการทำเช่นนั้นจะต้องใช้คาถาที่แม่นยำมาก และต้องร่ายหลายครั้ง แต่เกรซเพียงแค่ใช้ธาตุด้วยความประสงค์ของนาง
ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า นางกลายเป็นที่นิยมและได้รับการชื่นชมด้วยความสามารถของนาง นางไม่ถูกรังแกอีกต่อไป พวกอันธพาลเองก็เริ่มยอมรับนาง คำว่า ‘ยอมรับ’ อาจใช้ไม่ค่อยได้เท่าไรนัก เพราะที่จริงการที่พวกเขาแกล้งนาง ก็คงเพราะเป็นนิสัยของเด็กและความแปลกของนาง
แต่เอาเถอะ ตอนนี้พวกเขาเริ่มยอมรับและชื่นชมนางกันแล้ว บางคนถึงขั้นตกหลุมรักด้วยซ้ำ
นางในตอนนี้คงไม่ต้องการการปกป้องของข้าอีกต่อไป ไม่มีใครคุกคามนางแล้ว นางสามารถปกป้องตัวเองได้
อ่า ความรู้สึกหวานปนขมขื่นนี้คืออะไรกันนะ? นี่คือสิ่งที่พ่อรู้สึกเมื่อเห็นเจ้าหญิงที่มีค่าของพวกเขาเติบโตขึ้นหรือเปล่า? ไม่ใช่ว่าเกรซเป็นของข้าหรอก แต่ข้ารู้สึกว่าข้าควรรับผิดชอบต่อนาง
ในทางกลับกัน เพราะข้าเป็นเพื่อนกับเกรซ ตัวข้าจึงตกเป็นเป้าหมาย
เครื่องมือของข้ามักถูกซ่อนหรือนำไปโดยเด็กคนอื่น พวกเขาคิดว่าจะทำให้ข้าทำงานไม่สะดวก แต่สิ่งที่พวกเขานำออกไปเป็นสิ่งที่ข้าไม่เคยต้องการอยู่แล้ว ดังนั้นข้าจึงปล่อยให้พวกเขาทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการ ใช่ว่าพวกเขาจะสามารถใช้ [กระเป๋าเก็บของ] และความสามารถพิเศษได้แบบข้าเสียหน่อย
ถ้าเกิดมีจอบมายคราฟอยู่ในมือ ใครจะต้องการจอบโง่ๆ ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ากัน?
________________________________
เมื่อข้ากำลังเตรียมตัวอาบน้ำในบ่อน้ำพุร้อนขนาดเล็ก ก็ได้มีเสียงคำรามดังมาจากภูเขาจนทำให้ข้าตกใจ
มันมาจากทิศทางของเหมืองร้าง น่าจะเป็น [ราชันแห่งขุนเขา]
มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในพื้นที่นี้ หมาป่าระดับ 33 ที่ใหญ่มากพอจะทำให้ช้างอกสั่นได้เลย
ข้าเองก็กลัวมากเมื่อเห็นมันเป็นครั้งแรก
แต่สิ่งที่ [ราชันแห่งขุนเขา] ทำไม่ใช่เรื่องของข้าสักหน่อย
…
…
…
เมื่อกำลังคิดเช่นนั้น ก็ได้มีเสียงคนกรีดร้องออกมาจากทางเดียวกัน
"อ้าาา! อ๊ากกกกกกก!"
ใครเข้าเหมืองร้างยามนี้กัน?
โอ้ ไม่นะ! ข้าสร้างรังลับชั่วคราวใกล้กับเหมือง ดังนั้นข้าจึงไม่จำเป็นต้องไประหว่างฐานลับและเหมืองตลอดเวลาที่ข้าต้องการทำงาน
ถ้าพวกเขาค้นพบรังลับ นั่นหมายความว่ามีโอกาสสูงมากที่พวกเขาจะพบฐานลับของข้าด้วย!
ข้าต้องออกไปข้างนอกและค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้น
