เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 10 - ทุกอย่างเริ่มต้นที่นี่
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 10 - ทุกอย่างเริ่มต้นที่นี่
ถ้าข้านำเจ้ายานี้ไปสู่โลกภายนอก ข้าจะรวยมาก
ข้าจะรวยอย่างแน่นอน
แบบโคตรของโคตรรวย
ข้าน่าจะได้ว่ายท่ามกลางทอง
ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า [ยารักษามัลบอร์] จะสามารถงอกแขนขาใหม่ได้
ข้าไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อนเลย! ข้ารู้ว่ามันสามารถใช้รักษาอาการบาดเจ็บได้ แต่ข้าไม่เคยได้ยินใครพูดถึงวิธีการรักษาที่ใกล้เคียงกับการงอกแขนและขาใหม่ในโลกนี้เลย จนข้าสงสัยว่าสิ่งนี้ไม่เคยมีอยู่จริง
ว่าแต่ข้าทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย? นี่มันแทบจะพอๆ กับการรักษาโดยใช้ปาฏิหาริย์แล้ว
โอ้ เดี๋ยวก่อนสิ เหมือนข้าจำอะไรบางอย่างได้ ว่ากันว่าการรักษาด้วยยาในโลกนี้สามารถรักษาได้เฉพาะอาการบาดเจ็บ บาดแผลและฟื้นฟูพลังชีวิตเท่านั้น แต่ไม่สามารถรักษาความเจ็บป่วยหรือโรคใดๆ ได้ ถ้าอย่างนั้นการรักษาของข้าคงไม่ใช่ปาฏิหาริย์อะไร
.
พอพูดถึงเรื่องนี้ ก็ทำให้ข้านึกถึงของอย่างสถานะ [ติดพิษ] ที่ไม่สามารถใช้ยารักษาแก้ไขได้ แม้ว่า [เลือดไหล] จะถูกนับเป็นสถานะที่ผิดปกติ แต่ก็เป็นสิ่งที่สามารถรักษาทำให้หายขาดได้ด้วยยารักษาบนโลกนี้
แต่ก็นะ! นี่มันน่าทึ่งมากเกินไปแล้ว! และยังน่าสนใจอีกด้วย
ทำเอาข้าสงสัยเลยว่ายาชนิดอื่นจะมีผลเช่นไร
พอพูดถึงเรื่องนี้ ข้าก็มีทฤษฎีที่ใช้รักษาสถานะและโรคอยู่
[นม]
ใช่ เจ้าได้ยินข้าพูดถูกแล้ว ข้าพูดว่า [นม]
ภายในเกมมายคราฟ การดื่มนมหนึ่งถังจะลบผลกระทบด้านลบทั้งหมดทันที ทุกสิ่งเลย ไม่ว่าจะพิษ ติดไฟ ตาบอด อ่อนแอ ก็สามารถลบออกได้หมด
เอ่อ…ขอแก้ไขเล็กน้อย [นม] ยังช่วยลบล้างผลทางบวกด้วย ง่ายๆ ก็คือ มันจะลบผลสถานะไม่ว่าจะทั้งทางบวกและลบออกไป
นอกจากนี้นมยังเป็นอาหารที่ใช้แทนได้ดีเยี่ยมในยามคับขัน
ข้าได้ทำการทดสอบเล็กน้อยเกี่ยวกับ [นม] มาบ้างแล้ว หลังจากวางขวดนมในโลกนี้ลงใน [กระเป๋าเก็บของ] ของข้า มันจะถูก [แปลง] เป็น [นม] ของมายคราฟ ข้าเคยดื่ม [นม] ครั้งหนึ่ง เมื่อยามที่ข้าเป็นหวัด และมันก็ขจัดความเจ็บป่วยได้สำเร็จในชั่วพริบตา
แต่ข้าไม่รู้ว่าการดื่ม [นม] ที่ดัดแปลงแล้ว มันจะส่งผลแบบเดียวกันกับคนอื่นด้วยหรือไม่ มันจำกัดอยู่แค่ตัวข้าคนเดียวเหรอ? หรือคนอื่นสามารถดื่ม [นม] และรักษาให้หายได้?
ข้าครุ่นคิดถึงการใช้ [นม] ในขณะที่ข้านำมนุษย์กิ้งก่าที่หมดสติเข้าไปในฐานลับของข้า
_______________________________________________________________
“เจ้าต้องการมากกว่านี้หรือไม่?” ข้าถามเด็กสาวที่กำลังยัดอาหารเข้าปาก
ตอนนี้นางอยู่บนเตียงที่ข้าวางไว้ในฐานลับพร้อมกับกำลังกัดขนมปังขาวที่ข้าทำขึ้นมา
นอกจากนี้ข้ายังนำเนื้อแปรรูปพิเศษเอามาให้ด้วย โดยรอบมีจานวางอยู่ใกล้ๆ ที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนออกมาเต็มห้อง
[มนุษย์กิ้งก่าไร้นาม_ระดับ 5_เลือด: 38/41_สถานะ: “โรคพาร์กินสัน”_สมญานาม: ทาสไร้นาย]
โรคพาร์กินสันเป็นสิ่งที่พบบ่อยมากในโลกใหม่ที่ข้าอาศัยอยู่ เกือบทุกคนเป็นมันได้หมด เหมือนกับโรคไข้หวัดใหญ่ในโลกใบเก่า ใครก็ตามที่สภาพร่างกายไม่ค่อยดีก็มักจะมีโรคนี้กันทั้งนั้น
เด็กสาวยังคงกินอาหารที่ข้าให้นางไปพร้อมกับน้ำตาไหลออกมา
ข้ารู้สึกแย่แทนนางจริงๆ นี่อาจเป็นหนึ่งในอาหารที่ดีที่สุดที่นางเคยกินมาก็ได้ ตัวของนางผอมแห้งจนติดกระดูก
ข้าดีใจเหลือเกินที่นางได้กินอาหารรสชาติดี ส่วนหนึ่งข้าก็ดีใจที่นางชอบอาหาร เพราะถ้าเกิดนางไม่ชอบเพราะรสชาติ ข้าคงรู้สึกแย่ไม่น้อย
จากนั้นข้าก็วางขวด [นม] ไว้ข้างหน้านางและบอกให้นางดื่ม หลังกินอาหารเสร็จ
เมื่อข้าเดินไปที่หีบเก็บของ ข้าก็หยิบหนังและขนหมาป่าออกมา
ฤดูหนาวใกล้จะมาถึงแล้ว ข้ารู้สึกว่ามันเป็นความคิดที่ดีที่จะทำเสื้อผ้าอบอุ่นให้แก่นาง
เมื่อวางลงบน [โต๊ะงานฝีมือ] (ขอเปลี่ยนจากโต๊ะคราฟ) ข้าก็สร้างชุด [หมาป่าขนฟู] ซึ่งมีหมวก เสื้อ กางเกงและรองเท้าบูท
เฮ้ อย่ามาล้อเลียนการตั้งชื่อของข้าสิ! ข้าค่อนข้างชอบชื่อ [หมาป่าขนฟู] จะตายไป
…ช่างน่าแปลก…ข้าไม่รู้ขนาดของเด็กสาวคนนี้ แต่หลังจากสร้างทุกอย่างแล้ว มันกลับมีขนาดที่เหมาะสมเสียนี้
ตอนที่ข้าสร้างชุดให้ตัวเอง ข้าไม่เคยสังเกตเห็นเรื่องนี้มาก่อนเลย
“เอ้า ใส่นี่สิ อีกไม่นานมันก็จะหนาวแล้ว” ข้าวางเสื้อผ้า [หมาป่าขนฟู]] ไว้ข้างเตียง
ยามนี้ข้าจะไปหาที่พักอื่นให้นางได้อย่างไร? บางทีข้าอาจพานางไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ แต่นางคงถูกส่งตัวไปที่อื่น
แถมถ้าข้าพานางไปที่นั่น พวกเขาก็คงด่าข้าหูชาอีก
ข้าคิดว่าสิ่งที่ดีที่สุดคือการช่วยให้นางอยู่ในฐานลับของข้าและคอยจัดระเบียบให้ข้าเมื่อข้าไม่อยู่คงดีกว่ากระมัง?
แต่ก่อนอื่นข้าคงต้องขอความยินยอมจากนางก่อน ข้าจึงหันไปหาเด็กสาวที่กำลังกินเศษอาหารเหลือบนจาน
“ขอบคุณ…มาก…” หลังจากที่นางเก็บจานไป เด็กสาวก็เช็ดน้ำตาบางส่วนจากดวงตาของนาง ข้าสังเกตเห็นว่าขวด [นม] ว่างเปล่าไปแล้ว
ข้าจึงทำการตรวจสอบค่าสถานะของนางทันที
[มนุษย์กิ้งก่าไร้นาม_ระดับ 5_เลือด: 38/41_สถานะ: ทั่วไป_สมญานาม: ทาสไร้นาย]
"มันได้ผล! มันได้ผล!" ข้าเริ่มกระโดดโลดเต้นไปมา
[นม] ตอนนี้ได้กลายเป็นยารักษาโรคมหัศจรรย์อย่างเป็นทางการแล้ว
ข้ากำลังจะเป็นคนรวย
เดี๋ยวก่อนสิ ข้าคิดว่าข้าควรจะควบคุมตัวเองเสียก่อน คงไม่ดีนักหากทำตัวบ้าบอต่อหน้าคนแปลกหน้า
เด็กสาวมองมาทางข้าด้วยสายตาสับสน จ้องมาที่ข้าราวกับว่าข้าเป็นสัตว์ประหลาด
ข้ากระแอมในลำคอเพื่อทำตัวปกติ
และทำการหยิบ [กระดานหินแห่งการระบุตัวตน] ออกมา
ข้าพบแผ่นจารึกนี้ท่ามกลางซากศพและซากปรักหักพังที่ถูกทิ้งไว้ในค่ายที่เคยสะอาดและเป็นระเบียบ ท่ามกลางข้าวของของคนตาย มันอยู่ในรถเข็นที่พังใกล้กับรถม้าไม้
เหตุการณ์นองเลือดนั้นน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง กลิ่นของเลือด เหงื่อฉี่ อึและส่วนต่างๆ ของร่างกายที่เน่าเปื่อยกระจายเข้าไปทั่วเกือบทุกอย่าง ให้เข้าไปใกล้โดยไม่อ้วกยังยากเลย ดังนั้นตอนนี้คงต้องพักเรื่องขุดเหมืองไว้ก่อน
ข้านำศพทั้งหมดไปเผาพร้อมกัน จากนั้นก็โปรยขี้เถ้าทั้งหมดเข้าไปในป่า
ขอให้ทุกคนไปสู่สุขคติ
พอผ่านมาสามวันแล้ว เด็กสาวก็เพิ่งตื่น ข้าแอบหนีออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ่อยขึ้น เพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดี ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนนี้ก็มีเคอร์ฟิวด้วย มีถึงขั้นขานชื่อนับเด็กทุกคน
“ข้าชื่อวอลสัน ข้าขอถามชื่อเจ้าหน่อยได้ไหม?” พูดตามตรง ข้าไม่รู้เลยว่าจะต้องสื่อสารยังไงกับนาง
ข้าได้ใช้ [กระดานหินแห่งการระบุตัวตน] กับนางครั้งหนึ่งแล้ว ในขณะที่นางหลับ และนางก็ไร้ชื่อจริงๆ
แต่การตรวจสอบครั้งแรกแสดงให้ข้าเห็นว่านางมีพรสวรรค์ในการเป็น [นักสู้] คาดไม่ถึงเลย
“…ท่านพ่อของข้า…ไม่เคยมอบมันให้ข้าเลย” นางพูดออกมาด้วยความอึดอัดใจ
ข้าถึงกับสะดุ้งด้วยความเห็นใจ หวังว่าข้าคงจะไม่ทำให้นางหวนคิดถึงความทรงจำอันแสนเจ็บปวดนะ
“ขอโทษ…” ข้ากล่าวไป สถานการณ์เช่นนี้ ข้าจะทำอะไรอื่นได้อีกนอกจากการขอโทษกันล่ะ?
ข้าอยากจะถามคำถามนางมากกว่านี้ แต่ข้าคิดว่ามันคงจะดีกว่าที่จะไม่ถาม
“ไม่ต้องห่วง นายท่าน! ท-ท่านใจดีเกินไปแล้ว! ท่านไม่จ-จำเป็นต้องขอโทษข้าเลย” นางพูดติดอ่างเล็กน้อย
โอ้ โอเค!
…
…
…
เดี๋ยวก่อน นางเรียกข้าว่าอะไรนะ?
"นายท่านงั้นเหรอ?" จู่ๆ ตัวของข้าก็รู้สึกหนาวสั่น จนข้าถามนางด้วยความเป็นห่วง
"นายท่าน? ข้าเนี่ยนะ!?"
[มนุษย์กิ้งก่าไร้นาม_ระดับ 5_เลือด: 38/41_สถานะ: ทั่วไป_สมญานาม: ทาสของวอลสัน]
จงดูเถิด สมญานามมันเปลี่ยนไปต่อหน้าข้าเลย
สรุปแล้วมันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันเนี่ย? แค่เพราะนางเรียกข้าว่านายท่าน สมญานามก็เลยเปลี่ยนไปเนี่ยนะ!
“เอ่อ นายท่าน? ทาสเป็นสมบัติของนายท่าน และเพราะนายท่านคนก่อนของข้าเสียชีวิต พอท่านรับข้าเข้ามา…ต…ตอนนี้ข้าเป็นสมบัติของท่านแล้ว” นางอธิบายขณะที่ตัวข้ายังคงตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ
“ข-ขอบใจท่านที่ช่วยข้าไว้ ข้าจะไม่มีวันลืมความเมตตาของท่านเลย” จากนั้นนางก็โค้งคำนับข้า ในขณะที่ตัวยังคงนั่งอยู่บนเตียง
“อ-เอาเถอะ ไปเอาปลอกคอนั่นออกกันก่อนดีไหม?” ข้าพูดเพื่อพยายามเปลี่ยนเรื่องอื่น
แต่ทันใดนั้น น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาจากนัยน์ตาของเด็กสาว
“ท-ท่านไม่ต้องการข้าแล้วหรือ?” ใบหน้าเศร้าของนางทำให้ข้ารู้สึกเจ็บปวดมาก
ให้ตายสิ
นางน่ารักมากไปแล้ว!
ตอนนี้ข้าจะเป็นนายท่านของเด็กสาวน่ารักคนนี้ได้จริงๆ เหรอ?
นายท่าน นายท่าน อ๊ากกก นี่หมายความว่าข้าจะสามารถ...สามารถ...
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่! วอลสัน เจ้าจงขจัดความคิดแย่ๆ ทิ้งไปเสีย
แต่ว่าข้ารู้สึกยินดีและแย่พอสมควร ที่จู่ๆ ก็มีทาสในการครอบครอง
ถึงนางจะเป็นกิ้งก่า แต่ข้าก็คิดว่านางน่ารักจริงๆ
ส่วนหางนั่น ข้าอยากจะจับหางของนางดูเหลือเกิน
“…เจ้าจะอยู่ที่นี่และจัดที่พักให้เรียบร้อยตอนที่ข้าไม่อยู่”
“ถ้านั่นคือสิ่งที่ท่านต้องการ ข้าย่อมพร้อมทำตามบัญชา”
อืม ขอเดาว่านางคงยอมรับแล้วใช่ไหม?
“เอ่อ เจ้าสามารถใช้ทุกอย่างที่อยู่ในนี้ได้อย่างอิสระ ไม่ว่าจะเป็นข้าวของเครื่องใช้หรืออาหาร ข้าจะสอนวิธีใช้บางส่วนให้เจ้าเอง เพราะมันไม่เหมือนใคร ข้าจะทิ้งของไว้ในมือเจ้าด้วย เพราะข้าจะไม่อยู่ที่นี่ตลอดไป”
แต่ว่าข้าไม่สามารถเรียกนางว่า 'เด็กสาว' หรือ 'ทาส' ได้เนี่ยสิ ข้าต้องคิดชื่อให้นาง
นางมีดวงตาคล้ายกับลูกสุนัขมาก
อืมมม น่ารักชะมัดยาก!
“ชื่อของเจ้านับจากนี้คือเมล่อน ลิซาร์”
และจากนั้นเป็นต้นมา เด็กสาวไร้นามก็มีชื่อเสียที
หลายปีต่อมา ชื่อของนางจักกลายเป็นตำนาน แต่นั่นเป็นเรื่องเล่าในอนาคต
