เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 1 - ความตายงั้นเหรอ?
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 1 - ความตายงั้นเหรอ?
[จริงๆ minecraft สะกดว่า ไมน์คราฟต์ , แต่ด้วยความเคยชินขอใช้คำว่า มายคราฟ นะครับ]
มีใครเคยเล่นเกมแซนด์บ็อกซ์บ้างไหม?
โดยส่วนตัวแล้ว ฉันชอบเล่นเกมประเภทนี้อยู่ตลอดเลย โลกของมันจะเป็นเหมือนกับสวนสนุกขนาดใหญ่ สามารถค้นหาทุกสิ่งได้ตามใจปราถนา มีเรื่องราว การผจญภัยและบางครั้งอาจมีความโรแมนติกผสมอยู่ แต่มีแค่เกมมายคราฟที่เป็นเกมที่หนึ่งในใจของฉัน
ขอพนันเลยว่าพวกนายทุกคนก็อาจเคยเล่นเกมนี้มาก่อน แต่ฉันขออธิบายเพิ่มหน่อยแล้วกันนะ
ในโลกของเกมมายคราฟ ต้นไม้ทุกต้น ภูเขาทุกลูก สิ่งมีชีวิตทุกประเภทล้วนมีรูปร่างเป็นก้อนเหลี่ยม เครื่องมือและอุปกรณ์ต่างๆ เองก็เป็นก้อนเหลี่ยมเช่นกัน ทำให้ตัวเกมมีลักษณะที่โดดเด่นมาก
นอกจากนี้เกมยังมีโหมดการเล่นที่แตกต่างกันหลายโหมด ให้ผู้เล่นได้เพลิดเพลินได้อีก มีโหมดสร้างสรรค์ที่ออกแบบมาสำหรับการสร้างสรรค์และจินตนาการที่ไร้ขีดจำกัด โหมดเอาชีวิตรอดที่ออกแบบมาเพื่อให้ผู้เล่นได้สัมผัสกับการใช้ชีวิตในป่าและสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ โดยไม่มีอะไรนอกจากการพึ่งพาไหวพริบและทักษะของตัวผู้เล่น อย่าลืมโหมดผจญภัยด้วยล่ะ โดยปกติการเล่นเกมมักจะมีวัตถุประสงค์หรือเป้าหมายเฉพาะที่มีอยู่
แต่ในโลกของมายคราฟ ผู้เล่นเป็นผู้ปกครองโลกอย่างแท้จริง พวกเขาเป็นกษัตริย์ที่มีความสามารถในการปกครองทุกสิ่งที่มีอยู่บนโลก ผู้เล่นสามารถสร้างอะไรก็ได้จากมือของพวกเขาเอง สิ่งที่จำเป็นคือจินตนาการ แรงบันดาลใจและความทุ่มเทในการสร้างผลงานชิ้นเอกให้สำเร็จ
และตอนนี้ ฉันกำลังสร้างเมืองขนาดยักษ์บนท้องฟ้า
แน่นอนว่ามันไม่ใช่แค่เมืองทั่วไป ฉันกำลังทำทุกอย่างในโหมดความยากระดับฮาร์ดคอร์ด้วยตัวเอง
เมืองลอยฟ้าความยากระดับฮาร์ดคอร์มีอะไรที่พิเศษงั้นเหรอ? โหมดฮาร์ดคอร์คือโหมดที่ผู้เล่นสามารถมีชีวิตอยู่ได้เพียงครั้งเดียว อีกทั้งความยากยังถูกปรับเป็นระดับสูงสุด ผู้เล่นจะต้องดูแลเลือดให้ดี คอยมองค่าความหิวและทรัพยากรที่มีอยู่ทั้งหมด ทำให้การสร้างเมืองในโหมดความยากระดับฮาร์ดคอร์เป็นอะไรที่ต้องใช้เวลาและความพยายามมาก
รวบรวมทรัพยากรด้วยตัวเอง ต่อสู้กับศัตรูและมอนสเตอร์ เอาชีวิตรอดจากสภาพที่เลวร้ายของธรรมชาติ แถมต้องสร้างเมืองอีก? ฟังดูไม่ง่ายเลยใช่ไหมล่ะ?
แต่จริงๆ แล้วฉันน่ะเป็นนักเล่นเกมมือเก๋าที่เล่นมายคราฟมานานกว่าแปดปี นี่เป็นแค่ของกล้วยๆ สำหรับฉันเลยล่ะ
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้สักหน่อย พวกนายคงกำลังสงสัยว่าทำไมฉันถึงสร้างเมืองขนาดใหญ่บนท้องฟ้าในโหมดฮาร์ดคอร์ใช่ไหม? พูดตามตรง ฉันรู้สึกมีความสุขมากเลยกับการใช้สมองและพลังกายกับการค้นหาสิ่งต่างๆ ในเกมมายคราฟ มันมีความสุขมากกว่าการที่จะต้องไปจัดการปัญหาในโลกแห่งความเป็นจริงและต้องคอยรองรับความคาดหวังในสังคมเสียอีก การเล่นมายคราฟช่วยให้อารมณ์แย่ๆ หายไป ช่วยให้ฉันไม่เป็นเดือดเป็นร้อนกับวันที่แสนจะเลวร้าย ช่วยทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นมา
ส่วนสาเหตุที่ฉันเข้ามาเล่นในโหมดความยากระดับฮาร์ดคอร์ ก็คงจะต้องมองย้อนกลับไปหลายปี ในตอนที่ฉันต้องส่งแฟนเก่าออกจากบ้านของฉัน
อืม ฉันพูดไม่ออกเลยจริงๆ แฟนเก่าของฉันดันไปปิ๊งคนอื่นที่หล่อกว่า รวยกว่า ทุ่มเทกว่าและมีน้ำใจมากกว่าฉัน อันที่จริง เราเลิกกันผ่านทางข้อความโดยไม่ได้ผิดใจอะไรกันนัก ฉันเองก็ขออวยพรให้เธอ หวังว่าเธอจะเจอคนที่ดีกว่าในอนาคต
ตัวฉันมันก็เป็นแค่เจ้าหมูคนหนึ่งที่ไม่มีความคิดอะไรเลย แถมยังยากจนอย่างไม่น่าเชื่ออีก ในเมื่อแฟนใหม่ของเธอสามารถมอบความสุขที่เธอควรจะได้รับ ฉันที่ไม่มีคุณสมบัติอะไรเลยก็คงต้องขอถอยออกมา อืม เรื่องราวความสัมพันธ์ของฉันก็จบลงเพียงเท่านี้
แต่แน่นอน ฉันเองก็เป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาทั่วไป ใครเล่ามันจะไปรู้สึกดีเมื่อต้องเลิกกับแฟน ถึงอันที่จริงฉันจะเป็นคนบอกเลิกก็เถอะ... ด้วยเหตุนี้แล้ว ฉันจึงตัดสินใจทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปยังสร้างอะไรที่มันยิ่งใหญ่ในโหมดความยากระดับฮาร์ดคอร์
หลังจากพยายามอย่างหนักมาหลายเดือน ความเจ็บปวดในใจของฉันก็ลดลงไปอย่างมาก ใจหนึ่งฉันก็คิดว่ามันมาไกลมากแล้วนะ ควรจะปล่อยวางได้แล้ว แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะเล่นมันต่อ
กิจวัตรประจำวันของฉันในปัจจุบันมีแค่ไปทำงาน เล่นเกม ไปนอนและอื่นๆ ฉันมีรายได้เพียงพอที่จะทำให้ทั้งครอบครัวของฉันมั่นคง พ่อแม่ของฉันเองก็เข้าใจฉันดี ดังนั้นอะไรหลายๆ อย่างจึงไม่ค่อยมีปัญหาสักเท่าไร
ผมหาวออกมาขณะที่เหยียดหลังตรง
เมืองบนท้องฟ้าใกล้จะเสร็จแล้ว อาจต้องใช้หินอีกเพียงไม่กี่ก้อน มันถึงจะเสร็จสมบูรณ์อย่างแท้จริง
เฮ้อ ในที่สุดฉันก็จะได้อิ่มเอมกับความสำเร็จและความภาคภูมิใจที่ได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างจากจุดเริ่มต้นไปสู่จุดสูงสุดเสียที
ในที่สุด ความพยายามอย่างหนักมากการหลายปีก็กำลังจะเสร็จสิ้นแล้ว!
ขณะที่กำลังคิด ฉันก็ควบคุมตัวละครของฉันให้ลงจากหอคอยสูงด้วยการปาร์กัวร์
ฉันชอบความรู้สึกของอะดรีนาลีนที่ไหลผ่านร่างกายของฉันมาก ความตื่นเต้นและความหวาดกลัวที่ถ้าเกิดก้าวพลาดเพียงครั้งเดียวก็จะทำให้ฉันตายทันที พูดตามตรง ถ้ามีของอย่างเช่น ไข่มุกเอนเดอร์ ที่มีความสามารถในการเคลื่อนย้าย คงจะประหยัดเวลาไม่น้อย
ไข่มุกเอนเดอร์ เป็นสิ่งที่สามารถหาได้จากการฆ่า เอนเดอร์แมน ซึ่งเอนเดอร์แมนเป็นสิ่งมีชีวิตสีดำ สีม่วง ตัวสูงที่กลัวน้ำและมีความสามารถในการเคลื่อนย้ายไปได้ทุกที่ที่พวกเขาต้องการ
ตัวละครของผู้เล่นทั่วไปจะมีความสูงสองบล็อค ในขณะที่เอนเดอร์แมนจะสูงสามบล็อค พวกมันผอมและเรียวมาก ตามปกติมันจะไม่ยุ่งอะไรกับผู้เล่น ยกเว้นว่าจะไปจ้องตามัน พวกมันจะรู้สึกโกรธและก้าวร้าวมากขึ้นเมื่อมีคนจ้องตาพวกมัน
…พฤติกรรมของพวกมันเกือบจะทำให้ฉันนึกถึงพวกพระราชาในอดีตที่ไม่สามารถทนได้หากพวกไพร่มาจ้องตา
เนื่องจากพวกมันสามารถเทเลพอร์ตเมื่อใดก็ตามที่พวกมันต้องการ ก็ทำให้การสู้และเอาชนะพวกมันเป็นอะไรที่ยากมาก ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าจะเจอหน้ามันที่มุมไหน หากไม่ตีมันให้ตาย ก็จะไม่สามารถหยุดพวกมันไว้ได้เลย ทว่าพวกมันอ่อนแอต่อน้ำมาก แค่เพียงสัมผัส พวกมันก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว น้ำฝน น้ำทะเล แม้แต่น้ำจากบ่อน้ำเล็กๆ ก็สามารถทำร้ายพวกมันได้มากพ ดังนั้นในความยากระดับสูงสุด การไปอยู่ในน้ำก็ถือว่าเป็นแผนที่ดีที่สุด
ด้วยการขว้างไข่มุกเอนเดอร์ที่ได้มาจากเอนเดอร์แมน เราจะสามารถเคลื่อนย้ายไปยังตำแหน่งที่ไข่มุกบินลงไปกระทบได้ ส่วนสาเหตุที่ฉันไม่ใช่ไข่มุกเอนเดอร์น่ะเหรอ?…ต้องขอบอกเลยว่าฉันไม่สามารถใช้ได้ มีบางอย่างผิดปกติกับข้อมูลเกมของฉัน มันเป็นเวลาหกปีเต็มเลยที่ไม่มีเอนเดอร์แมนสักตัวโผล่ขึ้นมา เพราะอย่างนั้นฉันเลยไม่สามารถหาไข่มุกเอนเดอร์ได้แม้แต่ลูกเดียว
ฉันเพิ่งจะมารู้ถึงปัญหาเรื่องเอนเดอร์แมนไม่เกิดก็เมื่อหกเดือนก่อนเอง แต่เนื่องจากเป้าหมายของฉันคือการสร้างเมืองบนท้องฟ้า ฉันจึงไม่ค่อยสนใจอะไรเรื่องนี้นัก
…ทว่าจู่ๆ สายตาของฉันก็เริ่มพร่าเลือนและรู้สึกเจ็บปวดบนอกข้างซ้ายจนหมดสติไป
เมื่อฉันยังเด็ก ฉันได้รับการวินิจฉัยว่ามีปัญหาทางด้านหัวใจที่ถูกถ่ายทอดมาทางพันธุกรรม แต่หมอบอกกับฉันว่ามันจะไม่เป็นอันตราย หลังจากทนทรมานอยู่สักพัก ไม่นานความเจ็บปวดมักจะจางหายไปเอง ฉันจึงไม่สนใจมันเท่าไร โรคนี้มันอยู่กับตัวฉันมาหลายปีแล้ว
ดังนั้นฉันจึงเลิกสนใจความเจ็บปวดเหมือนกับมันเป็นเรื่องปกติ ตัวละครของฉันยังคงเดินขึ้นไปด้านบนสุดของหอคอยเพื่อประดับประดาก้อนหินให้เสร็จสมบูรณ์
ว่าแต่ทำไมปากของฉันอยู่ดีๆ มันถึงมาสงสัยเรื่อง "ไม่พบเอนเดอร์แมนหกปีเต็ม" กันนะ
ในตอนนั้นเอง เอนเดอร์แมนก็ปรากฏตัวต่อหน้าฉันที่ด้านบนสุดของหอคอยและโจมตีฉันเพียงครั้งเดียว ทำให้ตัวละครของฉันตาย ไม่ใช่ความเสียหายจากการตกเลย ฉันไม่ได้ตายเพราะความเีสยหายจากการตก มันเป็นความเสียหายจากการโจมตีของเอนเดอร์แมนล้วนๆ
ฉันนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ จ้องไปที่ข้อความ "Game Over" สีแดงที่ปรากฏบนนั้นด้วยความรู้สึกโกรธและไม่อยากจะเชื่อ
ทำไมล่ะ?
ฉันใส่ชุดเกราะเพชรเต็มชุดเลยนะ! เป็นไปได้ยังไงที่เอนเดอร์แมนจะโจมตีหลอดหัวใจทั้งแปดของฉันได้ในครั้งเดียว!?
เมื่อมองกลับไปที่หน้าจออีกครั้ง ฉันสังเกตเห็นว่าเอนเดอร์แมนตัวนี้ดูแตกต่างจากเอนเดอร์แมนทั่วไปที่ฉันรู้จัก ร่างสีม่วงดำ มีอนุภาคสีขาวอยู่บนนั้น…เกือบจะเหมือนท้องฟ้ายามราตรีที่เต็มไปด้วยดวงดาว
นี่คือบั๊กใช่ไหม? ไหงจู่ๆ ก็ดันเจอบั๊กบ้าอะไรกัน?
แต่ฉันไม่มีเวลาได้มาสนใจเรื่องประหลาดนี้นัก เพราะความเจ็บปวดในหน้าอกของฉันมันกลับรู้สึกเจ็บปวดยิ่งขึ้นไปอีก
อาจเพราะอารมณ์ที่อยู่ๆ ก็เปลี่ยนไปเปลี่ยนมากระมัง บ้าจริง ตอนนี้ฉันกำลังจะหัวใจวายจริงๆ งั้นเหรอ?
ทั้งหมดที่ฉันต้องการคือการสนุกกับเกมเอง ทำไมกันล่ะ?
ไหนคุณหมอบอกว่าปัญหาโรคหัวใจของฉันจะไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตแล้วไงเล่า? ทำไมอาการของมันถึงหนักขนาดนี้?
ทำไมล่ะ? ทำไมฉันถึงทิ้งเธอไป? ฉันรักเธอมากขนาดนั้น แล้วทําไมฉันถึงทําแบบนั้นกันนะ?
ทำไมล่ะ? ทําไมทุกคนคนจากโรงเรียนและคนจากที่ทํางานถึงรังแกฉันอย่างนั้น?
ทำไมเรื่องบ้าบอพวกนี้ถึงเกิดขึ้นกับฉันกัน?
....ฉันรู้สึกได้ว่าหัวใจของฉันกำลังเต้นกระตุก ในขณะที่วิสัยทัศน์ของฉันเริ่มมืดลงไป ตอนนี้ความเจ็บปวดนั้นรู้สึกทนได้มากกว่าเดิมเล็กน้อยแล้ว แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะทนได้ไหวแน่
ฉันจะตายแบบนี้จริงๆ เหรอ? ฉันยังคงเสียใจมาก...ในใจฉัน....
ฉันลบข้อมูลที่บันทึกไว้ด้วยสายตาพร่ามัว ทั้งน้ำตาแห่งความเจ็บปวดและความเสียใจได้ไหลออกมาจากดวงตาของฉัน แต่เดี๋ยวก่อน...
ทำไมถึงมีตัวเลือก "ฟื้นคืนชีพ" อยู่กันล่ะ?
สิ่งสุดท้ายที่ฉันจําได้ก่อนที่สายตาของฉันจะปิดลงอย่างสมบูรณ์คือเสียงคลิกจากเมาส์ที่ฉันกุมอยู่ในมือ
หลังจากนั้น ฉันก็ตกลงไปในหุบเหวแห่งความตายอันมืดมิด
