นักรบพันธุ์ผสม บทที่ 12 - เรือเหาะ

เดวิดยังไม่แน่ใจว่าแผนการจริง ๆ ของสถาบันคืออะไรกันแน่ แต่จะปล่อยให้มันส่งผลเสียต่อเขาไม่ได้อย่างเด็ดขาด

“ฉันบอกนายเอาไว้เลยนะ บางที่นี่อาจเป็นทางสถาบันคิดจะทำอะ...”

“นายรู้มั้ยว่าชั้นเรียนของพวกเราอยู่ที่ไหน?” เดวิดกล่าวขัดการบ่นออกมาไม่ยอมหยุดของไนฮุนเอาไว้ก่อน

“ไม่! ไม่รู้เลย” ไนฮุนตอบกลับมา

เดวิดเลิกคิ้วของตัวเองขึ้นสูง ตอนที่มองหน้าของเขา “แล้วเมื่อวานนี้ นายก็ไม่ได้ไปเข้าเรียนเหรอ?” แล้วถามออกไปอย่างสงสัย

นั่นทำให้ไนฮุนโกรธขึ้นมาทันที หัวของเขาเหมือนกำลังมีควันพวยพุ่งออกมา

“แน่นอนว่าไม่ได้ไป เพราะฉันมัวแต่ตามหานายอยู่ทั้งวันยังไงล่ะ!”

“เรื่องนั้น ฉันต้องขอโทษด้วยแล้วกัน แต่ฉันกำลังยุ่งอยู่ เลยไม่ได้ติดต่อกับนาย แต่ก็ต้องขอบใจนายมากจริง ๆ ที่พยายามหาตัวฉันเพื่อบอกเรื่องนี้” แม้ว่าเดวิดจะยังไม่รู้ว่าทำไมไนฮุนถึงได้ทำแบบนี้ แต่เขาก็ยังกล่าวขอบคุณออกไปก่อน

ส่งผลให้อารมณ์ที่กำลังจะระเบิดออกมาของไนฮุน เย็นลงได้เล็กน้อย

หน้าตาของเดวิดนั้นไม่สามารถเรียกได้ว่าเขาเป็นคนหน้าตาดี แค่เป็นคนที่สามารถเห็นได้ตามถนน หรือตลาดทั่ว ๆ ไปเท่านั้น ไม่มีอะไรที่โดดเด่นน่าประทับใจเลย ไม่สิ! บางทีดวงตาที่เต็มไปด้วยความหมองหม่นนั่น อาจจะทำให้มีใครจำเขาได้บ้าง...

หลังจากที่จ้องหน้าเดวิดด้วยอารมณ์ที่ยังโกรธอยู่บ้าง ในที่สุดไนฮุนก็ถอนหายใจยาวออกมา

เฮ้อ!

“ตารางเรียนของนายน่าจะถูกส่งมาให้เรียบร้อยแล้ว นายก็แค่ต้องหามันในกล่องข้อความของตัวเองเท่านั้น”

แล้วยังกล่าวต่อไปอีก

“แต่! ฉันไม่คิดว่านักเรียนส่วนใหญ่จะรู้ว่าตัวเองมีตารางเรียนกำหนดเอาไว้แล้ว อย่างน้อยก็ในช่วงนี้ ดูเหมือนว่าป้ายประจำตัวของพวกเราจะถูกตั้งเอาไว้ไม่ให้ส่งคำเตือนอะไรออกมา” พูดมาถึงตอนนี้ สีหน้าของไนฮุนก็เริ่มจริงจังแล้ว

เดวิดที่กำลังจะปิดหน้าต่างโฮโลแกรมของตัวเองชะงักไป แล้วก็เปลี่ยนใจมาเป็นการเปิดกล่องข้อความขึ้นมาดูทันที ในนั้นมีข้อความอยู่เป็นจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว และส่วนใหญ่ถูกส่งมาจากสถาบัน

เขากวาดสายตามองอย่างรวดเร็ว เมื่อไม่พบข้อความที่ต้องการในหน้าแรก ก็รีบเลื่อนหน้าจอลงเพื่อให้เห็นกับข้อความที่มากขึ้น หลังจากเลื่อนไปอีก 2-3 ครั้ง เขาก็หาสิ่งที่ต้องการเจอจนได้ กลายเป็นว่ามันถูกส่งมาพร้อม ๆ กับข้อความแสดงความต้อนรับจากสถาบัน ซึ่งถูกส่งมาไม่น้อยเลย

นี่มันคล้ายจะเป็นการจงใจไม่ให้นักเรียนสามารถสังเกตเห็นตารางเรียนของตัวเองได้จริง ๆ เดวิดกลอกตาไปมา ก่อนที่จะเปิดตารางเรียนของตัวเองขึ้น มันมีลักษณะเหมือนกับแผ่นกระดาษของจริงไม่มีผิด เขาสามารถใช้มือจับมันเอาไว้ และพลิกเปิดเพื่ออ่านรายละเอียดภายในได้อย่างชัดเจน นี่มันทำให้เขาประทับใจไม่น้อย

แต่หลังจากที่อ่านตารางเรียนของตัวเองไปเรื่อย ๆ สีหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยมีความชื่นชม ค่อย ๆ สลดลงเรื่อย ๆ เหมือนกับช๊อกโกแลตที่กำลังละลายอยู่กลางแดด ทำให้ไนฮุนที่กำลังเฝ้ามองอยู่ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังจะหัวเราะ หรือว่าร้องไห้

‘ทำไมตารางถึงได้แน่นขนาดนี้เนี่ย?’ เขาสบถขึ้นมาในหัว แล้วก็ขยำตารางเรียนนั้นอย่างโมโห

‘คุณต้องการที่จะลบข้อความนี้อย่างถาวรใช่หรือไม่?’ มีข้อความเด้งขึ้นมาจากหน้าแสดงผลของเขาทันที

นั่นทำให้เดวิดจ้องไปที่ข้อความนั้นอย่างอึ้ง ๆ จนผ่านไปสักครู่หนึ่ง เขาถึงได้ตอบกลับไป ‘ไม่ลบ! แล้วจัดให้ข้อความนี้มีความสำคัญสูงสุดทันที’ ตอนนี้หัวของเขาเริ่มกลับมารู้สึกปวดเป็นอย่างมากอีกแล้ว พยายามที่จะไม่หันไปมองไนฮุนซึ่งกำลังระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

เดวิดยืนนิ่งอยู่กับที่ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า ตารางเวลาที่เขาเพิ่งเห็นนั้น ในหนึ่งสัปดาห์ ไม่มีวันหยุดแม้แต่วันเดียว มีการเรียนการสอนครบทั้งเจ็ดวัน ต่อเนื่องกันเป็นระยะเวลาสามเดือนเต็ม และยังมีการทดสอบทุกอาทิตย์อีกด้วย

แต่สิ่งที่โหดร้ายมากกว่านั้น คือการที่ในแต่ละวันก็ไม่มีเวลาว่างเลยเช่นกัน ชั้นเรียนแรกเริ่มขึ้นตั้งแต่ 6 โมงเช้า ส่วนชั้นเรียนสุดท้าย จะจบลงตอน 6 โมงเย็น และหลังจากนั้นจะเป็นการเรียนและฝึกด้วยตนเองต่อ นี่ช่างเป็นการเรียนการสอนที่เข้มข้นเสียจริง ๆ

และในแต่ละวัน จะมีเวลาพักกลางวันแค่ 20 นาที มันไม่เพียงพอให้เดวิดได้กินข้าวจนอิ่มเสียด้วยซ้ำ

ตอนนี้ความรู้สึกของเดวิดหนักอึ้งไปหมดแล้ว ถ้าตารางนี้ไม่ได้ถูกใช้กับนักเรียนทุกคนในรุ่นเดียวกันทั้งหมด เขาคงนึกว่าโดนใครแกล้งเข้าแล้ว

จากนั้น เขาก็หันกลับมามองที่ไนฮุน ก่อนจะเอ่ยถามออกมา

“ตารางเรียนตอนเช้าของนายคืออะไร?” แล้วเขาก็สั่งให้ AI ของตัวเองเริ่มนำทางออกมาจากตัวอาคาร

“ฝึกทักษะการต่อสู้ ของนายล่ะ?” ไนฮุนที่เดินตามออกมาด้วยตอบ

“เหมือนกัน” เดวิดตอบกลับ พร้อมกับเลิกคิ้วของตัวเองสูงขึ้น และกล่าวออกมาอีก “ดูเหมือนว่าพวกเราจะต้องอยู่ด้วยกันทุกเช้าไปอีก 3 เดือนใช่มั้ย?”

เมื่อออกมาจากตัวอาคารได้แล้ว เขาก็เริ่มสั่งงาน AI ทันที

‘เฮเซล นำทางผมไปที่ชั้นเรียนแรกในเช้าวันนี้ที’ แล้วก็เริ่มเช็คเวลา ก่อนจะพบว่า พวกเขาสายไปแล้วกว่า 1 ชั่วโมง เพราะตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงเข้าแล้ว

“ด้วยความเร็วของผมในตอนนี้ ต้องใช้เวลาเท่าไรในการเดินทางไปสนามฝึกทักษะการต่อสู้?” เขายกมือซ้ายของตัวเองมาใกล้ ๆ ปาก ก่อนจะเอ่ยถามออกมา เท้าก็วิ่งเหยาะ ๆ ไปตามแรงดึงแม่เหล็กพร้อมกับไปฮุน ที่กำลังบ่นอะไรอยู่ไม่รู้

“2 ชั่วโมง 14 นาที 43 วินาที” คำตอบที่ออกมา ทำให้เดวิดหยุดวิ่งลงทันที ไนฮุนที่ตามเขามาใกล้ ๆ แทบจะชนเขาเพราะหยุดไม่ทัน

“ไกลขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?” เขาได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่อีกครั้ง ถ้าเขาไม่ได้ถามออกไปก่อน คงได้เหนื่อยตายก่อนที่จะเดินทางไปเข้าเรียนได้แน่

“เป็นอะไรไปอย่างนั้นหรือ?” ไนฮุนถามออกมาอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไร นายรู้วิธีการเดินทางที่เร็วกว่านี้มั้ย? มันมีแท็กซี่? หรืออูเบอร์ให้เรียกหรือเปล่า?” เดวิดเอียงศีรษะของตัวเองเล็กน้อย

“มีสิ! ฉันก็พยายามบอกนายมาตลอดทางนี่ยังไงล่ะ? แต่นายหมายถึงอะไร แท็กซี่กับอูเบอร์นั่นน่ะ นายรู้จักใครที่นี่อย่างนั้นเหรอ?” ไนฮุนมองมาที่เดวิด พร้อมกับส่ายหัว

“อืม! ไม่มีอะไรหรอก แค่บอกวิธีมาก็พอ” เดวิดเริ่มใจร้อน

“ได้เลย ก็แค่เรียกระบบขนส่งออกมาแค่นั้นเอง อ้อ! เกือบลืมถามไปเลย นายไปวัดระดับตัวเองหรือยัง?” เขาเอ่ยถามเดวิดอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้

“วัดมาแล้ว แต่ช่วยเรียกระบบขนส่งนั่นมาเร็ว ๆ ได้มั้ย?”

“ตกลง ๆ เรียกแล้ว ใจเย็น ๆ น่า” แล้วไนฮุนก็ยืนเงยหน้ามองฟ้านิ่ง ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรอีกเกือบ 30 วินาที

เดวิดได้แต่จ้องมองเขาด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าจะกล่าวอะไรออกมาดี จนเมื่อเขาได้สติกลับมา ก็อยากจะตะโกนด่าออกไปแรง ๆ ทันที ‘เจ้าหมอนี่กำลังเล่นตลกอะไรอยู่? ยืนทำอะไรอยู่ได้?’

แต่ทันใดนั้นเอง เงาขนาดใหญ่ก็ปกคลุมลงมาที่ตัวของพวกเขา ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นไปดูอย่างสงสัย สิ่งที่ทำให้เกิดเงานั้นขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ตามระยะทางที่มันขยับเข้ามาใกล้ ความเร็วของมันทำให้เดวิดตกใจไม่น้อย ถ้าไม่ได้เห็นเครื่องยนต์ขับเคลื่อนทั้งสี่ตัวที่อยู่ด้านข้างของวัตถุที่กำลังพุ่งเข้ามาเสียก่อน

แล้วเขาก็นึกออกได้ในทันที เขาเคยเห็นเจ้าสิ่งเดียวกันนี้มาก่อน ดูเหมือนว่าไนฮุนกำลังเรียกหาระบบขนส่งอยู่จริง ๆ ไม่ได้ยืนมองฟ้าอย่างไม่มีเหตุผล

เจ้าสิ่งนั้นร่อนลงตรงหน้าของเดวิดที่กำลังอ้าปากค้างอยู่อย่างนุ่มนวล พลังงานที่พ่นออกมาเป็นลำแสงตรงท้ายเครื่องยนต์ขับเคลื่อนนั้นค่อย ๆ เล็กลง ความเร็วของมันลดลงเรื่อย ๆ และจอดลงกันพื้นในที่สุด

เจ้า ‘เรือเหาะ’ ลำนี้ช่างเต็มไปด้วยสีสันที่หลากหลาย โดยภาพรวมแล้วมันมีรูปทรงคล้ายกับไข่ไก่ไม่น้อย ส่วนหน้าสุดนั้นเป็นสีดำ ในขณะที่เครื่องยนต์ขับเคลื่อนทั้งสี่ ถูกทาด้วยสีน้ำเงิน ส่วนด้านบนนั้นเป็นสีแดง...อันที่จริงแล้ว เรือเหาะลำนี้ถูกใช้สีลงไปอย่างมั่วซั่วมาก มันดูอัปลักษณ์มากกว่าจะเรียกว่าสวยงาม

และขนาดของมันใหญ่พอ ๆ กับรถบัสเลยทีเดียว บริเวณด้านข้างของตัวเรือ ที่เดวิดคิดว่าเป็นห้องโดยสารค่อย ๆ เลื่อนตัวเปิดขึ้นข้างบน และนั่นทำให้เขาสามารถมองเห็นเข้าไปด้านในเรือเหาะลำนี้ได้

และสิ่งที่ปรากฏตัวออกมาจากท้องเรือนั่น ถือว่าสวยงามมากทีเดียว