ตอนที่ 17 : หมดเวลา  

ตอนที่ 17 : หมดเวลา

[ข้าวโพดกันรังสีสุกแล้ว ! ]

หลี่เทียนเทียนยืนอยู่ในพื้นที่เพาะปลูกและฟังเสียงแจ้งเตือนจากระบบพร้อมกับเริ่มทำการเก็บเกี่ยว

ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาวันที่ 5 แล้วหลังจากที่เกิดหายนะขึ้น

และหลี่เทียนเทียนก็คาดเดาได้ถูกต้องว่าไม่มีตำรวจมาหาเขาที่บ้าน

เพราะตอนนี้ทั้งเขต แม้แต่ทั้งรัฐหรืออาจจะทั้งโลกต่างก็ตกอยู่ในความวุ่นวาย และเกิดจลาจลขึ้นมาบ่อย ๆ มีเรื่องแย่ ๆ เกิดขึ้นทุกวัน ดังนั้นเรื่องคนหายจึงถือว่าเป็นเรื่องปกติ

หลี่เทียนเทียนไม่ได้คิดจะจดจำเรื่องนี้เอาไว้ คืนนั้นเขาได้สลัดเรื่องทั้งหมดออกไปจากใจ

หากจะอยู่รอดในยุคนี้ได้ต้องจิตใจเข้มแข็งเข้าไว้ !

หลี่เทียนเทียนไม่คิดอะไรต่อ และทำการเปิดหน้าต่างของระบบขึ้นมา

หลังจากที่ทำงานมา 5 วัน คะแนนของเขาก็เพิ่มขึ้นมากว่า 620,000 คะแนนในเช้าวันนี้

แม้ว่ามันจะไม่เพียงพอที่เขาจะซื้อของตามใจตัวเอง แต่ก็ไม่มีปัญหาที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับฟาร์ม

หลังจากที่ถูกบุกโจมตี เขาก็พบว่าการป้องกันของฟาร์มนั้นยังขาดประสิทธิภาพอยู่ และเรื่องการดูแลความปลอดภัยนั้นจำเป็นต้องยกระดับขึ้นมา

ดังนั้นเขาจึงต้องสร้างที่นี่เป็นป้อมปราการที่ไม่มีใครบุกเข้ามาได้ เพื่อที่เขาจะได้สบายใจ !

สำหรับคะแนนพวกนี้แล้ว หลี่เทียนเทียนใช้คะแนนไปกว่า 400,000 คะแนนกับการซื้อหุ่นยนต์เกษตร 4 ตัวรวมถึงหุ่นยนต์นักรบ 4 ตัว คะแนนจำนวนมากก็ต้องหมดลงไปอีกครั้ง แต่การพัฒนานั้นเห็นภาพได้อย่างชัดเจน

หุ่นยนต์เกษตรทั้ง 4 ตัวนั้น เอามาทำการขุดดินและเก็บเกี่ยวแทนหลี่เทียนเทียน

นอกจากการแลกคะแนนที่เขาต้องทำด้วยตัวเองแล้ว งานอื่น ๆ นั้นหุ่นยนต์ทำแทนหมด

[ ชื่อ : หุ่นยนต์เกษตร ]

[ ขอบเขตงาน : เพาะปลูก ดูแล เก็บเกี่ยว ]

[ คำอธิบาย : มีพลังงานเหลือเฟือ เราคือคนงานที่ไม่มีวันเหนื่อย ! ]

หลี่เทียนเทียนมองไปที่คำอธิบายของหุ่นยนต์ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

จากนั้นเขาก็หันไปมองหุ่นยนต์นักรบทั้ง 4 ตัวต่อ

[ ชื่อ : หุ่นยนต์นักรบ lv.3 ]

[ ขอบเขตงาน : ป้องกัน โจมตี ]

[ โหมดการโจมตี : ซุ่มยิง สู้ระยะประชิด ]

[ ความเร็วในการใช้กระสุน : 8 ]

[ พลังโจมตี : 12 ]

[ พลังป้องกัน : 5 ]

[ คำอธิบาย : อย่าดูใบหน้าที่น่าเกลียด อันที่จริง...ฉันน่ะเป็นสุภาพบุรุษ ! อย่าคิดเข้าใกล้เจ้านายของฉัน ไม่งั้นแล้วสมองแกเละแน่ ๆ ! ]

หลี่เทียนเทียนถึงกับยกนิ้วโป้งให้กับคำอธิบายนี้

ตอนที่หลี่เทียนเทียนตรวจสอบหุ่นยนต์ตรงหน้า ตอนนั้นเองระบบเฝ้าระวังก็มีข้อความส่งมาบอกเขาว่ามีคนมาหา

นี่ไม่ใช่เสียงเตือนแบบเร่งรีบ แต่เป็นข้อความเตือนธรรมดา

หลี่เทียนเทียนเลิกคิ้ว

‘ใครมาหาเขาตอนนี้กัน ? ’

ไม่นานหน้าตาของคนที่มาก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าหลี่เทียนเทียน

นี่คือเด็กหนุ่มตัวสูง ลูกชายของลุงหนาน เสี่ยวเทียน !

ตอนนี้ เขาดูแข็งแรงไม่เหมือนคนใกล้ตายที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนก่อนหน้านี้

“เขาเองหรือ ?” หลี่เทียนเทียนขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินออกมาจากพื้นที่เพาะปลูก

“เขามาทำอะไรที่นี่กัน ?”

ไม่นานภาพที่ประตูก็ถูกฉายออกมา เสี่ยวเทียนถือกล่องบางอย่าง ของด้านในคืออาหารที่หลี่เทียนเทียนเอาไปแบ่งให้กับครอบครัวของลุงเทียนเมื่อวันก่อน !

อาหารกว่าครึ่ง !

เมื่อหลี่เทียนเทียนเห็นแบบนั้น  สายตาของเขาก็อ่อนโยนลงมาทันที

“พี่เทียน ! ลูกของลุงหนานที่ชอบกินลูกอมมาเหรอคะ ! ตอนนี้เขาอยู่ที่ประตู” หลี่ฮานวิ่งออกมาพร้อมใส่เสื้อกันหนาว หน้าเธอแดงก่ำและรีบวิ่งมาพร้อมกับตะโกนไปด้วย

เธอไม่อาจจะอยู่ในบ้านตลอดเวลาได้ หากให้เธอเอาแต่ดูการ์ตูนแล้ว ในอนาคตหลี่เทียนเทียนคงกังวลว่าความคิดของเธออาจจะมีปัญหาเข้า

ดังนั้นตอนที่หลี่เทียนเทียนทำงาน เขาก็จะให้หลี่ฮานออกมาเล่นกับเสี่ยวเฮย

“พี่รู้แล้ว !” หลี่เทียนเทียนลูบหัวเจ้าตัวน้อย ก่อนจะเดินไปที่ประตู

...

“นายมาที่นี่ มีธุระอะไรหรือเปล่า ?” หลี่เทียนเทียนมาถึงที่หน้าประตู ก็ถามเสี่ยวเทียนด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่เสี่ยวเทียนเห็นหลี่เทียนเทียน เขาก็ยิ้มออกมาและยกกล่องขึ้นมา ก่อนจะยื่นให้หลี่เทียนเทียน

“พี่เทียน สองวันก่อนพี่แบ่งอาหารให้กับพ่อ พ่อบอกว่าให้ผมเอามาชดใช้คืนพี่ ! เราเพิ่งได้อาหารมา เราจึงแบ่งมาให้พี่ด้วย !”

หลี่เทียนเทียนมองไปที่กล่องอาหาร เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เพราะของพวกนี้เขาเป็นคนเอาไปให้ลุงหนานเอง...

หลี่เทียนเทียนไม่ได้ขัดสนในเรื่องอาหาร แต่เมื่อเห็นฉากนี้เขาก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา ถึงจะเป็นคนโหดร้ายยังไง แต่ทุกคนก็มีความรู้สึก

แต่แค่ว่ามันยาก ที่จะรู้สึกอบอุ่นเช่นนี้ได้ !

“นายได้ของพวกนี้มาจากไหน ?”

เสี่ยวเทียนถอนหายใจออกมา “เราเจอมันที่หน้าบ้าน อาจจะเป็นญาติเราหรือคนใจดีที่แบ่งอาหารมาให้ ! ผมซาบซึ้งอย่างมาก บางทีเขาอาจจะช่วยชีวิตผมเอาไว้ด้วย !”

“ช่วยชีวิต ?” แม้ว่าหลี่เทียนเทียนจะรู้เหตุผลเรื่องนี้ แต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นแปลกใจและถามขึ้นมา

“เรื่องนี้มันซับซ้อน ผมว่า...” เสี่ยวเทียนโบกมือและพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

“พี่เทียน นอกจากเอาอาหารมาให้แล้ว ผมก็มีเรื่องจะรบกวนพี่อยู่”

“ว่ามาได้เลย” หลี่เทียนเทียนพยักหน้า

“พี่คงเคยได้ยินว่าทางแถบชานเมืองนั้นมีจุดขายของที่เพิ่งเปิดใหม่ และยังมีของเหลือจำนวนมาก ผมอยากยืมรถพี่ไปซื้อของกลับมา !” เสี่ยวเทียนพูดขึ้นมาตะกุกตะกัก เขาถูมือไปมาด้วยความประหม่า

หลี่เทียนเทียนยิ้มออกมา “ได้สิ นายเอาไปได้เลย !”

เสี่ยวเทียนหัวเราะออกมาและพูดขึ้น “เอ่อพี่ แต่ผมไม่มีใบขับขี่ ร้านนั้นก็อยู่ไกลด้วย ดังนั้น..”

ก่อนที่เสี่ยวเทียนจะพูดจบ หลี่เทียนเทียนก็เข้าใจในทันที

ไม่ใช่แค่อยากยืมรถ แต่อยากยืมคนขับด้วย !

หลี่เทียนเทียนเกาคางและมองไปที่พื้นที่เพาะปลูก ตอนนี้มีหุ่นยนต์ทำงานแทนอยู่ เขาไม่จำเป็นต้องอยู่ดูแลที่นี่ก็ได้

“ก็ได้แต่ฉันต้องกลับมาก่อนบ่ายโมง ฉันต้องมาทำอาหารให้ฮานฮาน” สุดท้ายหลี่เทียนเทียนก็ตกลง

ในยุคหายนะนั้นคนดีหาได้ยาก เมื่อตระกูลของลุงหนานนิสัยดี ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะช่วยเหลือพวกเขา

“ฮานฮาน อยู่บ้านอย่าดื้อนะ ถ้ามีใครมาเรียกที่ประตูก็ห้ามเปิด รอจนกว่าพี่จะกลับมา เข้าใจไหม” หลี่เทียนเทียนหันกลับไปบอกหลี่ฮานและสั่งออกมา

เขาไม่ได้คิดจะพาหลี่ฮานไปด้วย

“หนูรู้แล้วค่ะ !” หลี่ฮานพยักหน้าตอบรับ

เสี่ยวเฮยนั่งอยู่ข้าง ๆ หลี่ฮาน มองไปที่เสี่ยวเทียนด้วยท่าทีเฉยเมย

หลี่เทียนเทียนเอากุญแจออกมา ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วขับออกไป

ในเวลาเดียวกันเขาก็สั่งการระบบให้ดูแลที่นี่

เสี่ยวเทียนขึ้นรถมานั่งที่นั่งข้าง ๆ

จากนั้นรถก็ได้ขับออกไปอย่างช้า ๆ

หลี่ฮานมองตามรถ พร้อมจับคอเสี่ยวเฮยเอาไว้และพึมพำออกมา แต่เพราะเสียงเครื่องรถมันดังเกินไป หลี่เทียนเทียนจึงไม่ได้ยินคำพูดของเธอ

“พี่เสี่ยวเทียนนี่สุดยอดจริง ๆ เขาถึงกับเปลี่ยนสีได้ด้วย...”

“ครั้งที่แล้วที่เห็นเขา เขาตัวสีเทา แต่ตอนนี้เขากลับเป็นสีแดง !”

“แปลกจริง ๆ !”

เสี่ยวเฮยไม่เข้าใจคำพูดของหลี่ฮาน มันหันกลับและวิ่งเข้าไปในบ้าน  ตามหลี่ฮานไปทันที