ตอนที่ 12 : การทดสอบ  

ตอนที่ 12 : การทดสอบ

ตอนนี้หลี่เทียนเทียนได้ขับรถ จนมาถึงเมืองข้าง ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกจากที่พักหลังจากเกิดหายนะขึ้นมา ดังนั้นเขาจึงรู้สึกกังวลอยู่บ้าง

เมืองในยามค่ำคืนนั้นเงียบสงบอย่างมาก ประตูบ้านทุกหลังล้วนแต่ปิดสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงหมาเห่า ให้ความรู้สึกราวกับเมืองร้าง

หลังจากที่เกิดหายนะขึ้นมา เพราะการกลายพันธุ์จึงทำให้แมวและหมาโดนฆ่าไป

แม้ว่าพวกมันจะรอดไปได้ แต่เพราะอาหารที่ขาดแคลน แม้แต่คนยังไม่พอกิน

ใครบ้างจะยอมแบ่งอาหารให้กับแมวและหมากัน ?

ตอนนั้นเองหลี่เทียนเทียนได้จอดรถในที่ห่างไกลที่พักของคน และเดินลงมาพร้อมกับกล่องผัก

เพราะเกิดหายนะขึ้นมา จึงมีคนกินผักที่เปื้อนรังสีเข้าไปและตายไปเป็นจำนวนมาก

จึงทำให้ผู้คนที่ยังมีชีวิตอยู่เกิดความหวาดกลัว ดังนั้นตอนนี้จึงมีกระดาษยันต์ปลิวว่อนไปทั่วทุกที่บนท้องถนน ทำให้บรรยากาศน่ากลัวขึ้นไปอีก

หลี่ฮานและเสี่ยวเฮยเดินตามหลังหลี่เทียนเทียนไปติด ๆ ตอนนั้นทั้งสองหวาดกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงออกมา

ในมือหลี่ฮานถือตะกร้าใบเล็กเอาไว้ ซึ่งมีขนมและลูกอมอยู่ด้านใน

เพราะเธอจำได้ว่าลูกชายของลุงหนานนั้นชอบกินของพวกนี้ ดังนั้นเธอจึงยอมตัดใจแบ่งขนมของเธอครึ่งหนึ่งให้กับเขา

เมื่อปีก่อนลูกชายของลุงหนานอายุได้ 18 ปี เขาไปที่ฟาร์ม บางทีเพราะเหตุผลบางอย่างเขาจึงขโมยลูกอมของหลี่ฮานไป

ทว่าหลี่ฮานที่ไม่คิดอะไรมากอยู่แล้วและไม่ได้รู้สึกว่าการกระทำของเสี่ยวเทียนนั้นผิด แต่รู้สึกว่าเขาก็เหมือนกับเธอที่ชอบกินลูกอมจนต้องทำเช่นนี้ ดังนั้นเธอจึงใจกว้างที่จะแบ่งขนมของตัวเองมาให้เขากิน

แต่เสี่ยวเฮยไม่ได้คิดเช่นนั้น มันรู้ตลอดว่าเด็กหนุ่มคนนี้นิสัยไม่ดี ดังนั้นมันจึงไล่กัดเสี่ยวเทียนจนต้องวิ่งหนีไปไกลหลายร้อยเมตร ก่อนที่สุดท้ายจะงับก้นของเสี่ยวเทียน จนทำให้เสี่ยวเทียนต้องนอนติดเตียงไปกว่าครึ่งเดือน

ตอนนั้นหลี่เทียนเทียนโกรธเสี่ยวเฮยอย่างมาก เขาจึงสั่งงดอาหารเสี่ยวเฮยเป็นเวลา 3 วัน ทำให้เสี่ยวเฮยหลาบจำ สุดท้ายหลี่เทียนเทียนก็จ่ายค่ายาให้กับเสี่ยวเทียนไปกว่า 500 หยวนเพื่อที่อีกฝ่ายจะไม่เอาผิดเรื่องนี้

แต่คืนนั้นเสี่ยวเฮยก็ไม่ได้ถูกงดอาหารอยู่ดี มันยังได้กินน่องไก่กับข้าวอยู่เหมือนเดิม

ตั้งแต่นั้นมาเสี่ยวเทียนก็ไม่เคยไปที่ฟาร์มอีกเลย

แต่หลี่ฮานไม่เคยลืมว่าครอบครัวของลุงหนานั้น มีพี่ชายที่ชอบกินลูกอมอยู่...

หลี่เทียนเทียนเดินไปอย่างรวดเร็ว จนสุดท้ายก็มาหยุดที่บ้านหลังเก่า ๆ หลังหนึ่ง

บ้านของลุงหนานก็เหมือนกับบ้านสมัยก่อนที่มีกำแพงเตี้ย ๆ แบ่งกั้นเขตแดนเอาไว้

เมื่อมองผ่านกำแพงไปก็พบกับแสงไฟในบ้าน หลี่เทียนเทียนจึงเอาถุงข้าวและผักรวมถึงถุงลูกอมในมือหลี่ฮานมามัดรวมกันแล้ววางไว้ที่กำแพงด้านใน ด้วยวิธีนี้ตราบใดที่ลุงหนานออกมาจากบ้านก็จะเห็นของพวกนี้

อีกทั้งมุมนี้ทำให้คนที่เดินผ่านไปมานั้นไม่เห็นว่ามีของพวกนี้อยู่ จึงถือว่าปลอดภัยในระดับหนึ่ง

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว หลี่เทียนเทียนก็คิดจะกลับ

แต่อยู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงร้องออกมาจากห้องลุงหนาน ซึ่งเป็นเสียงตะโกนสุดเสียง !

“พระเจ้า ! เสี่ยวเทียน เจ้าเป็นอะไรไป อย่าทำให้พ่อกลัวสิ !” เสียงของลุงหนานดังขึ้นมาในหูหลี่เทียนเทียน ทำให้เขาต้องชะงักและหันกลับไป

“แค่ก แค่ก แค่ก !” หลังจากนั้นก็มีเสียงไอดังตามขึ้นมา

หลี่เทียนเทียนอุ้มหลี่ฮานขึ้นมาและมองผ่านกำแพงเข้าไป

จากนั้นเขาก็พบว่าภายใต้แสงในห้องนั้น เสี่ยวเทียนนอนอยู่บนเตียงและไอออกมาเป็นเลือด ใบหน้าของเขากลายเป็นสีเทาหม่น !

หลี่เทียนเทียนเห็นเช่นนั้นเขาก็รีบเอาโทรศัพท์ออกมา เพื่อหาดูอาการป่วยที่เกิดจากการกินอาหารเปื้อนรังสีเข้าไปแล้วอาการเป็นยังไง เพื่อเทียบกับอาการของเสี่ยวเทียนในตอนนี้

ไอออกมาเป็นเลือด หายใจลำบาก ผิวเปลี่ยนสีกลายเป็นสีเทา...

อาการเหมือนกันทั้งหมด !

เสี่ยวเทียนบังเอิญกินอาหารที่ปนเปื้อนรังสีเข้าไป !

“เสี่ยวเทียน ไม่ใช่ว่าพ่อไม่อยากช่วยแก แต่หมอที่โรงพยาบาลบอกว่าไม่มีเตียงแล้ว แม้ว่าจะมีเตียงแต่พวกเขาก็ไม่อาจจะรักษาแกได้...” ลุงหนานนั่งอยู่ข้างเตียง พร้อมกับร่ำไห้ออกมาราวกับเด็กน้อย

“พ่อคงได้แต่มองดูแกตายไปต่อหน้าต่อตา”

เสี่ยวเทียนไม่ได้ตอบอะไรกลับ เส้นเลือดสีเขียวปูดขึ้นมาที่หน้าของเขาราวกับกำลังจะระเบิด

เมื่อเห็นดังนั้น หลี่เทียนเทียนต้องรีบเอามือปิดตาหลี่ฮานเอาไว้

แม้ว่าหลายคนจะตายเพราะหายนะครั้งนี้ แต่การเห็นตัวเลขคนตายในโทรทัศน์ กับการที่เห็นคนตายลงไปต่อหน้านั้นมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง

เมื่อหลี่เทียนเทียนได้ยินเสียงร้องไห้ของลุงหนานและเสียงไอของเสี่ยวเทียน เขาก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะเรียกสติของตัวเองกลับมา

“พี่เทียน ลูกของลุงหนานไอเป็นเลือด...” หลี่ฮานพูดข้ามา

“เขาจะตายหรือเปล่า ?”

“เขาไม่เป็นอะไรหรอก” หลี่เทียนเทียนกอดหลี่ฮานเอาไว้แน่น พร้อมกับปลอบใจเธอ

ตอนนั้นเองก็มีความคิดหนึ่งโผล่มาในหัวของเขา

[ คุณต้องการนำแครอทระดับยาออกมาหรือไม่ ? ] เสียงระบบดังขึ้นมาในหัวของเขา

“ใช่” หลี่เทียนเทียนเลือกทันที

วินาทีต่อมาก็มีแครอทส่งกลิ่นหอมปรากฏขึ้นมาในมือของหลี่เทียนเทียน

เพราะเขาทำการแลกเปลี่ยนกับระบบอยู่บ่อยครั้ง จึงพกปากกากับกระดาษไว้ในกระเป๋าเสื้อตลอด เพื่อจดบันทึกและคำนวนผลผลิต

หลังจากที่เขาเขียนบางอย่างไว้บนกระดาษ เขาก็ใช้กระดาษห่อแครอทเอาไว้แล้วขย้ำให้กลายเป็นลูกบอล

ใช่ เขาต้องการจะให้แครอทนี่กับลุงหนาน เพื่อช่วยเสี่ยวเทียน !

แม้ว่าเขากับทั้งสองจะไม่ใช่ญาติกัน และไม่ได้สนิทอะไรกันมากนัก

แต่เหตุผลว่าทำไมเขาถึงให้แครอทนี้กับลุงหนาน ก็เพราะสงสาร และเพื่อทดสอบสรรพคุณของแครอทระดับยานี้ด้วย !

หากผักผลไม้ระดับยานั้นทำให้เสี่ยวเทียนกลับมาปลอดภัยได้ จะทำให้เขารู้ผลลัพธ์ของผักผลไม้ระดับยา และเชื่อมั่นในแครอทระดับยามากขึ้น

แต่หากไม่ได้ผลเขาก็ไม่มีอะไรจะเสีย ไม่ว่าอย่างไรเสี่ยวเทียนก็กำลังจะตายอยู่แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดอะไร

“ไม่ว่าจะรอดหรือไม่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับโชคก็แล้วกัน !” หลี่เทียนเทียนเงียบไปสักพัก ก่อนจะโยนลูกบอลในมือไปที่หน้าต่างบ้านลุงหนาน

เพล้ง ! กระจกที่ห้องนอนแตกออกพร้อมกับลูกบอลที่ตกลงไปที่เตียงของเสี่ยวเทียน มันเด้งอยู่ 3 ครั้งก่อนที่จะหยุด

“ใครวะ !” ลุงหนานหงุดหงิดขึ้นมา เขารีบวิ่งมาที่หน้าต่างพร้อมมือที่ถือมีดเอาไว้

“ฉันจะฆ่าแก !” แต่ตอนนั้นเขาไม่เห็นใครอยู่ด้านนอกเลย นอกจากกองของกินที่วางไว้ข้างกำแพง ทำให้เขาถึงกับอึ้งไป

“ของกิน..งั้นหรือ ?” ตอนนั้นเองก็มีเสียงร้องดังขึ้นมาจากในห้อง

ลุงหนานจึงรีบกลับเข้ามาในห้องทันที

จากนั้นเขาก็พบว่าเสี่ยวเทียนชี้ไปที่ห่อของบนเตียง

กระดาษส่วนหนึ่งฉีกขาดออกเพราะแรงกระแทก และเขาก็พูดออกมาตะกุกตะกัก

“พ่อ...ด้านใน....มีตัวหนังสือด้วย !”