บทที่ 70 แดนจงหยู!
บทที่ 70 แดนจงหยู!
ความก้าวหน้าที่เหลือเขื่อ!
เฒ่าหลี่ เปิดตาของเขาและดวงตาที่ขุ่นมัวก็ส่องประกายแวววาว
เขาหยุดนิ่งอยู่ในขอบเขตนี้มานาน เขาเลิกหวังไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาบรรลุ ทะลวงผ่านแล้ว!
หงหยิง รู้สึกประหลาดใจอย่างมากเมื่อเห็นฉากนี้
เห็นได้ชัดว่าไม่มีสูตรยา แต่เพียงแค่รู้ผลของเม็ดยา ท่านอาจารย์สามารถกลั่นเม็ดยาได้?
ไม่...ไม่ถูกต้อง!
ปราณของ เฒ่าหลี่ นั้นแตกต่างจาก ปราณหลังจากใช้ยาพั่วหยวน เพื่อทะลวง!
เมื่อ หลู่ชางเฉิน เห็นสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน
โชคดีที่มันได้ผล มิฉะนั้น มันจะยากต่อการทำธุรกิจจริงๆ
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลู่ชางเฉิงจึงตัดสินใจกลับไปฝึกฝน เย่ ชิวไป่...
ในเวลานี้ ออร่าบนร่างกายของ เฒ่าหลี่ ไม่ได้ลดลง แต่กลับเพิ่มขึ้นอย่างมาก!
ผู้อาวุโสโถงยา ผงะ มองไปที่ลู่ชางเซิงแล้วถามว่า "ชางเฉิง เกิดอะไรขึ้น?"
หลู่ชางเฉิงไม่ตอบ
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากตอบ แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน!
เฒ่าหลี่รู้สึกถึงปราณที่รุนแรง ดวงตาของเขามีความสุข!
นั่งไขว่ห้างอีกแล้ว!
กระแสปราณในร่างกายกำลังดำเนินไปอย่างบ้าคลั่ง และพลังยาที่หลงเหลืออยู่ก็ไหลท่วมเส้นลมปราณ
ดูเหมือนว่าเส้นลมปราณของเฒ่าหลี่ จะขยาย!
ผู้อาวุโสโถงยา ดูฉากนี้แล้วตะลึง!
“หมายความว่ายังไง ไหนว่าหลังจากทะลวงผ่านแล้ว เจ้าจะบรรลุขั้นต่อไปไม่ได้อีก?”
"เอ๊ะ..." หลู่ชางเฉิงกล่าว "บางที มันอาจจะเป็นผลจากการที่ข้าปรับปรุงสูตรยานี้?"
หงหยิงยังคงอึ้งเล็กน้อย
หลังจากนั้นไม่นาน
เฒ่าหลี่ยืนขึ้น
ขอบเขตของเขา อยู่ขั่นกลางขอบเขตก้าวข้ามแดนหยวน อย่างมั่นคง!
“ข้าจำได้ว่า ถ้ากินเม็ดยานี้จะไม่สามารถบรรลุระดับได้อีกในอนาคต?”
เฒ่าหลี่รู้สึกงุนงง: "แต่ทำไม ข้าถึงรู้สึกว่า ข้ายังสามารถพัฒนาต่อไปได้?"
ในขณะนี้เส้นลมปราณของเฒ่าหลี่ ดูเหมือนจะถูกกระตุ้น และมีพลังอีกครั้ง!
ในเวลาเดียวกัน ปราณในตันเถียนเริ่มพุ่งสูงขึ้น ราวกับคลื่นยักษ์!
ไม่ใช่แอ่งน้ำนิ่งอีกต่อไป!
หลู่ชางเฉิน รู้สึกว่าเขาทำได้ค่อนข้างดี ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หงหยิง รู้สึกอึ้งมากยิ่งขึ้น เมื่อเห็น!
เดิมที เม็ดยาพั่วหยวนจะต้องเผาผลาญพรสวรรค์อย่างสมบูรณ์ และบรรลุผลสำเร็จในการทำลายขอบเขต
ตอนนี้ อาจารย์ไม่เพียงทำให้อีกฝ่ายบรรลุขั้น แต่พรสวรรค์ดูเหมือนจะดีขึ้นด้วย?
เจ้าต้องรู้ว่าพรสวรรค์ของบุคคลนั้น ยากที่จะเปลี่ยนแปลงในภายหลัง
ผู้อาวุโสโถงยา ตื่นเต้นมากเมื่อเห็นสิ่งนี้
ผลของยาศักดิ์สิทธิ์นี้ อาจกล่าวได้ว่า เป็นประโยชน์อย่างมากต่อ สำนักชางเต๋า!
ผู้อาวุโสของแต่ละห้องโถง โดยพื้นฐานแล้ว ถึงขอบเขตก้าวข้ามแดนหยวน ครึ่งก้าว
หลังจากกินยาศักดิ์สิทธิ์นี้ ไม่เพียงแต่สามารถทะลวงผ่านได้เท่านั้น แต่ยังสามารถพัฒนาความสามารถได้อีกด้วย
เม็ดยาชนิดนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อน!
เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลู่ชางเฉิงก็กล่าวว่า "ข้ากลั่นเพิ่มอีกสองสามเม็ด ดังนั้นข้าจะวางมันไว้ที่นี่ และข้าขอตัวก่อน"
สำหรับสูตรยา หลูชางเฉิงไม่ได้ให้ไว้
ยานี้ทำไว้ให้สำหรับพวกผู้อาวุโสเป็นหลัก แต่ต่อให้มีสูตรยา ในทั้งหมดนี้ ก็ไม่มีใครมีความสามารถกลั่นได้
ในเม็ดยา หลู่ชางเฉิงได้เพิ่มวิถีแห่งชีวิต
ในสำนักชางเต๋า ใครจะมีวิถีแห่งชีวิต?
ต่อให้เจ้าหาทั่วทั้งทวีป เจ้าก็คงไม่สามารถหามันเจอ...
ผู้อาวุโสโถงยา ถือยาเหล่านั้น ดวงตาของเขาเป็นประกาย
“ตกลง ข้าจะไปคุยกับเจ้าสำนัก!”
หลังจากกล่าวจบ เขาก็รีบออกจากที่นี่เช่นกัน
หลู่ชางเฉิน ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และกลับไปที่ศาลาเฉาถังกับ หงหยิง
ในขณะนี้ ที่ศาลาเฉาถัง
เย่ ชิวไป่ และ หนิงเฉินซิน กำลังคุยกัน
เมื่อเห็นหลู่ชางเฉิงกลับมา พวกเขาทั้งหมดก็ลุกขึ้นและกล่าวว่า: "คารวะ ท่านอาจารย์"
หลู่ชางเฉิน พยักหน้า มองไปที่ หนิงเฉินซิน และกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "วันนี้ได้อะไรมาบ้าง"
เจ้าต้องทำตัวให้เหมือนอาจารย์!
หนิงเฉินยิ้มอย่างเต็มใจ: "วันนี้เก็บเกี่ยวได้มากมาย"
เย่ ชิวไป่กล่าวแทรกขึ้นมาจากด้านข้าง: "ศิษย์น้องสาม มีความรู้ทั้งตำราเต๋าและขงจื๊อ แม้แต่คนเหล่านั้นในฝ่ายปราชญ์เต๋าขงจื้อ ก็ยังชื่นชมศิษย์น้องสาม!"
เห็นได้ชัดว่า เย่ ชิวไป่ มีความสุขมากที่มีศิษย์น้องสาม
ตอนนี้ มีงานอะไรก็แบ่งศิษย์น้องทำได้ใช่มั้ย?
อย่างไรก็ตาม เย่ ชิวไป่ จะไม่เกิดอะไรขึ้น ถ้าเขาไม่กล่าวตอนนี้ แต่เมื่อเขากล่าว หลู่ชางเฉิน ก็โกรธ
ต้องโทษเด็กคนนี้!
ข้าต้องไปเล่นกลั่นยา
ตอนนี้พอข้ากลั่นสำเร็จแล้ว ข้าเดาว่า ข้าจะมีอะไรทำมากขึ้นอีก ในอนาคต!
ปลาเค็มนี่... ไม่นะ ชีวิตยามว่างยิ่งห่างไกลจากข้าไปทุกที!
“เจ้าไม่มีสิทธิ์กล่าว!”
เย่ ชิวไป่ตัวแข็ง "อ..."
“ไปทำความสะอาดภูเขา?”
เย่ ชิวไป่ เกาหัวของเขาและกล่าวว่า "ใบไม้ที่ร่วงหล่นทั้งหมดได้รับการทำความสะอาดแล้ว ... "
หลู่ชางเฉิน ถามว่า: "แล้วฝุ่นล่ะ? แล้วมูลของนกที่บินผ่านมาที่นี่ล่ะ?"
ภูเขาทั้งลูกถูกมนต์สะกด จะมีฝุ่นได้อย่างไร...
แต่ เย่ ชิวไป่ ไม่กล้ากล่าวอะไรในตอนนี้ เมื่อรู้ว่าอาจารย์ยังคงโกรธอยู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์:
"อาจารย์ ข้าจะไปทันที"
"รอ!" หลู่ชางเฉิน ชี้ไปที่ห้องครัวแล้วกล่าวว่า "ทำอาหารก่อน"
เย่ ชิวไป่: "..."
ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
หนิงเฉินซิน ได้รับเชิญจากผู้อาวุโสของฝ่ายปราชญ์เต๋าขงจื้อ ให้บรรยาย
ในขั้นต้น บางคนสงสัยในความสามารถของ หนิงเฉินซิน
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ หนิงเฉินซิน กล่าวจบ
เมื่อศิษย์ของฝ่ายปราชญ์เต๋าขงจื้อ เห็น หนิงเฉินซิน พวกเขาจะเรียกเขาว่า เซียนเซิง ด้วยความเคารพ
(เซียนเซิง 先生 ความหมายคือ ครู หรือ อาจารย์ ที่น่านับถือ ใช้ในสมัยโบราณ ปัจจุบัญจะใช้คำว่า 老师 (เหล่าซือ) แทน)
ต้นแบบหนิงเฉินซินคืออาจารย์!
หงหยิง กำลังรวบรวมขอบเขตของเธอ
สำหรับ เย่ ชิวไป่ นอกจากทำอาหารให้ หลู่ชางเฉิน แล้ว เขายังทำความสะอาดภูเขาด้วย...
ในช่วงเวลานี้ ผู้อาวุโสของโถงยา มักจะมาที่ศาลาเฉาถังเพื่อขอคำแนะนำเกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตุและการปรุงยา
สองสามครั้งแรกก็ยังดี
แต่จำนวนครั้งมากเกินไป เมื่อผู้อาวุโสโถงยามา หลู่ชางเฉิงก็จะหาที่ซ่อน...
ผ่านไปอีกไม่กี่วัน
หนิงเฉินซิน กล่าวลา หลู่ชางเฉิน
เขาจะไปแสวงหาเต๋าในแดนใต้ต่อไป
หงหยิงกล่าวกับหนิงเฉินว่า "ศิษ์น้องสาม แม้ว่าเจ้าจะไม่ก่อปัญหาข้างนอกเหมือนศิษย์พี่ใหญ่ ข้าก็ยังให้สิ่งนี้แก่เจ้าเพื่อป้องกันตัว"
มันคือจี้หยกฟีนิกซ์(เฟิ่งหวง)
หนิงเฉินยิ้มและพยักหน้า "ขอบคุณ ศิษย์พี่หญิงรอง"
เย่ ชิวไป่ กลอกตาอย่างบ้าคลั่ง
ข้าชอบก่อปัญหา?
ข้าเนี๊ยนะ!
ในฐานะศิษย์พี่ใหญ่ เย่ ชิวไป่ ต้องการแสดงบางสิ่งบางอย่าง และก้าวไปข้างหน้าเพื่อส่งสมบัติให้หนิงเฉินซิน
ยันต์ส่งเสียง!
“ถ้าเจ้าตกอยู่ในอันตราย อย่าลืมใช้สิ่งนี้ติดต่อข้า ข้าจะรีบมาช่วย”
เมื่อรู้สึกถึงความกังวลของ เย่ ชิวไป่ และ หงหยิง หนิงเฉินก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ
จากนั้นเขาก็โค้งคำนับหลู่ชางเชิงโดยกล่าวว่า: "ท่านอาจารย์ ศิษย์พี่ใหญ่และศิษย์พี่หญิงรอง เฉินซิน จะไปก่อน"
"ไปเถอะ."
หลังจากที่หนิงเฉินซินออกไป
ฉินเทียนหนานก็เข้ามา
"ชิวไป่ พร้อมหรือยัง"
วันนี้ เป็นวันที่ต้องไปสำนักหลักต้นสังกัด
เย่ ชิวไป่ พยักหน้า ตอนนี้เขาไม่มีคู่ต่อสู้ในสำนักชางเต๋าแดนใต้ และถึงเวลาต้องไปสำนักหลักต้นสังกัด
สำหรับ หงหยิง เธอก็ออกจากศาลาเฉาถังหลังจากฝึกฝนมาสองสามวัน
ไม่รู้ว่าไปที่ไหน
หลู่ชางเฉินเอง ก็ไม่ได้ถามอะไร
เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: "คนทำอาหารหายไปอีกแล้ว"
แดนจงหยู(ภาคกลาง)
แม้ว่าจะไม่รวมอยู่ในภูมิภาคหลักทั้งสี่ก็ตาม
แต่ไม่ควรประเมินความแข็งแกร่งของมัน ต่ำเกินไป
มีหลายนิกาย และหลายตระกูลทั่วทุกแห่ง
แต่หลักๆแล้ว มีสามตระกูล สองนิกาย และหนึ่งสำนัก
สองนิกาย ได้แก่ นิกายหยินเจี้ยนซ่ง(นิกายซ่อนดาบ) และ นิกายตันซ่ง(นิกายยาศักดิ์สิทธิ์)
หนึ่งสำนักคือ สำนักชางเต๋าหลักต้นสังกัด
สำหรับทั้งสามตระกูลนั้นลึกลับที่สุด พวกเขาไม่รับสมัครศิษย์ และพวกเขาทุกคนมีสายเลือดของตระกูล!
ตอนนี้ เย่ ชิวไป่ มาถึงสำนักชางเต๋าหลักต้นสังกัดแล้ว!