บทที่ 26 ความตกตะลึงของปรมาจารย์เก้าดาบอสูรสวรรค์!
บทที่ 26 ความตกตะลึงของปรมาจารย์เก้าดาบอสูรสวรรค์!
สังหารคนเหล่านี้ให้หมด?
แม้ว่าจะมีผู้คนมากมาย แต่ก็ไม่มีขอบเขตพลัง
แค่ปุถุชนคนธรรมดา
เย่ ชิวไป่ รู้สึกงงว่าทำไมถึงประเมินแบบนี้
อย่างไรก็ตาม เย่ ชิวไป่ จะไม่นั่งเฉย ๆ และฆ่าสังหารฝูงชนด้วยดาบไม้ในมือของเขา!
ดาบไม้ในมือแกว่งไปมา!
ปราณดาบยังคงแพร่กระจายไปทั่ว!
ผู้คนเหล่านั้นจะถูกสังหารโดยตรงเพียงแค่สัมผัสกับปราณดาบ!
เลือดเนื้อปลิวว่อน!
อย่างไรก็ตาม ร่างกายทั้งหมดของ เย่ ชิวไป่ ได้รับการปกป้องโดยปราณคุ้มกาย เนื้อและเลือดไม่สามารถเปื้อนได้เลยแม้แต่น้อย
แต่.
เมื่อใดก็ตามที่ เย่ ชิวไป่ ตัดศีรษะคนไร้หน้าเหล่านั้น
จะมีคนไร้หน้าคนอื่นมาแทนตำแหน่งที่ว่างทันที!
ดูเหมือนจะไม่เกรงกลัว พวกมันพุ่งไปข้างหน้าเหมือนแมลงเม่าเข้าหาเปลวเพลิง!
เย่ ชิวไป่ ยังคงร่ายรำดาบไม้ในมือของเขา!
ปราณดาบยังคงเก็บเกี่ยวชีวิตท่ามกลางฝูงชนที่ไร้ใบหน้า!
ในขณะนี้ เย่ ชิวไป่ ดูเหมือนจะกลายเป็นยมทูต!
ในไม่ช้า.
ครึ่งวันผ่านไป
การแสดงออกของ เย่ ชิวไป่ กลายเป็นจริงจังมากขึ้น
เพราะเขาค้นพบว่าผู้คนเหล่านี้ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย
ยังคงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน มืดมน และมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด!
เมื่อเห็นสิ่งเหล่านี้
เย่ ชิวไป่อดคิดกับตัวเองไม่ได้ นี่จะเป็นการทดสอบเพื่อดูว่าเขาจะถูกฝูงชนกลืนกินจนตายหรือไม่?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เย่ ชิวไป่เริ่มมีสติควบคุมปราณวิญญาณไม่ให้รั่วไหลออกมา
ในเวลาเดียวกัน เขายังปลดปราณคุ้มกาย และปล่อยให้เนื้อและเลือดเปื้อนตัวเขาเอง
เพื่อเก็บรักษาพลังปราณในร่างกายให้ได้นานที่สุด!
เจ้าคิดไปถึงไหน!
ชายในชุดคลุมสีขาวมองดูฉากนี้ และมุมปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะกระตุก
น่าเสียดายที่เจ้าเดาผิด...
หลังจากผ่านไปหนึ่งวัน...
ร่างกายของ เย่ ชิวไป่ เต็มไปด้วยเลือด
แม้แต่ภายใต้เลือดสดก็ยังมีชั้นเกราะที่ทำจากเลือดที่แห้งกรังอยู่ก่อนแล้ว
ดาบไม้ในมือของเขาก็ค่อยๆผ่อนแรงลง
คลื่นต่อมา.
สังหาร.
คลื่นต่อมาอีกครั้ง...
สังหารอีกครั้ง...
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยไม่มีหยุด
เหมือนเครื่องจักรสังหาร...
อย่างไรก็ตาม ฝูงชนที่ไร้ใบหน้ายังคงเป็นสีดำและหนาแน่น ไม่มีทีท่าว่าจะลดลง
ยังคงแห่กันไปที่ เย่ ชิวไป่ เหมือนเดิม
เย่ ชิวไป่ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฟันดาบไม้ในมือของเขาอีกครั้ง
สองวันต่อมา.
ยังเหมือนเดิม.
ดวงตาของ เย่ ชิวไป่ เริ่มมึนงง
ฝูงชนยังคงไม่สิ้นสุด
สี่วันต่อมา...
ยังเหมือนเดิม.
ตอนนี้
เย่ ชิวไป่ ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วัน
เพียงแต่พลังงานดาบที่ล้อมรอบ เย่ ชิวไป่ นั้นเต็มไปด้วยวิญญาณชั่วร้ายแล้ว!
แววตาที่มึนงงก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
มีความโกรธเกรี้ยวและร่องรอยของความกระหายเลือด!
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน!
การเคลื่อนไหวของ เย่ ชิวไป่ เปลี่ยนไป
ไม่ออมแรงดั่งก่อนแล้ว
เขาเริ่มฟันด้วยกำลังทั้งหมดของเขาแทน!
พลังดาบบ้าดีเดือดทำลายฝูงชนโดยรอบ!
ถ้าดูให้ดี
เจ้าสามารถเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของ เย่ ชิวไป่ ได้ในขณะนี้!
ถูกตัอง.
ตอนนี้ เย่ ชิวไป่ กำลังหัวเราะอย่างเงียบ ๆ !
“สังหาร! ทำลาย! ล่าล้าง!”
ข้าไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน!
ชายในชุดขาวมองดูฉากนี้ ถอนหายใจ และส่ายหัวด้วยความผิดหวัง: "บุคคลที่สามที่มาที่นี่ยังทดสอบไม่ผ่าน? ลืมมันไปซะ คงต้องรอค่อไป"
เขามีความภูมิใจ
เขาสร้างเทคนิคดาบเช่น เก้าดาบอสูรสวรรค์
ในสมัยโบราณเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งมีชื่อเสียง
รู้จักกันในนามปรมาจารย์เก้าดาบอสูรสวรรค์!
ดังนั้นเขาจะไม่ส่งต่อมรดกให้กับผู้ที่ไม่แน่ใจ
ไม่ต้องพูดถึง
ผู้ที่ขาดความมุ่งมั่นเพียงพอจะไม่สามารถสืบทอดมรดกของเขาได้
"ฮะ?"
ทันใดนั้น ชายในชุดคลุมสีขาวก็มองมาทางเย่ ชิวไป่ และพูดอย่างครุ่นคิด "น่าสนใจดีนี่"
ในขณะนี้
รัศมีดาบที่รุนแรงของ เย่ ชิวไป่ ไม่ได้ลดลง
อย่างไรก็ตาม จิตสังหารในดวงตาของเขาเริ่มจางหายไป!
แววตาเริ่มชัดเจน
มันคือหัวใจของดาบ!
นักดาบจงอย่าย่อท้อ!
มีการแก้แค้นเพื่อล้างแค้นและมีความขุ่นเคืองใจได้
แต่ไม่สามารถเป็นเครื่องจักรสังหารเพื่อล้างแค้นได้!
เย่ ชิวไป่ จำวิถีดาบของเขาได้
ข้าจำคำสอนที่อาจารย์สอนข้าได้ดี
ข้ายังนึกถึงความเข้าใจในดาบของข้าในระหว่างการเดินทางครั้งนี้ด้วย!
ในเวลาเดียวกัน!
ทักษะดาบไท่จูก็เริ่มหมุนวนในร่างกายอย่างรวดเร็ว!
พลังงานของดาบพุ่งเข้าสู่เส้นลมปราณและเริ่มล้างความรู้สึกกระหายเลือดออกไป!
บูม!
ลมหายใจก็พุ่งสูงขึ้น!
เย่ ชิวไป่ ได้บุกทะลวงเข้าสู่ขั้นกลางของ คฤหาสน์ม่วง แล้ว!
"หัวใจของดาบนั้นชัดเจน และมีทักษะที่ข้าไม่รู้จัก..."
เมื่อดูฉากนี้ ชายในชุดขาวอดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า "ใช่ ดูเหมือนจะเป็นต้นกล้าที่ดี"
ดวงตาของ เย่ ชิวไป่ ชัดเจนขึ้น
ดาบในมือของเขาไม่หนักเหมือนเมื่อก่อนและเบาลง
เย่ ชิวไป่ค่อย ๆ เข้าใจความหมายที่แท้จริงของการประเมินนี้
เก้าดาบอสูรสวรรค์
มันเต็มไปด้วยพลังงานด้านลบ มันคือทักษะดาบทำลายล้างขั้นสูงชนิดหนึ่ง!
ถ้าขาดหัวใจดาบ จิตก็จะไม่ตั้งมั่น
ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะถูกอสูรในใจเจ้าควบคุม
กลายเป็นเครื่องจักรที่สังหารคนได้เท่านั้น
“เยี่ยม เจ้าผ่านแล้ว”
ได้ยินเสียงแผ่วเบา
ฝูงชนไร้ด้านข้าง เย่ ชิวไป่ หายไปในทันที
กรงขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบด้วยโซ่สีทองก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งต่อหน้าต่อตาของ เย่ ชิวไป่
ชายในชุดขาวมองไปที่เย่ ชิวไป่ และพูดด้วยความพึงพอใจ: "ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าเจ้าจะมีหัวใจของดาบได้ตั้งแต่อายุยังน้อย และทักษะนั้นก็ลึกลับมากเช่นกัน"
ตำราดาบไท่จู
เย่ ชิวไป่ ยังคงไม่เข้าใจ
อย่างไรก็ตาม พลังของข้าเองมาจากตำราดาบไท่จู
อาจารย์เป็นใครกันแน่!
อาจารย์สามารถมีทักษะระดับนี้ได้อย่างไร?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ข้าก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม อาจารย์ มากยิ่งขึ้น
ชายในชุดคลุมสีขาวกล่าวต่อ: "เนื่องจากเจ้ามาถึงระดับแน่วแน่ของหัวใจดาบแล้ว หมายความว่าเจ้าสามารถเพิ่มพลังของเก้าดาบอสูรสวรรค์ได้สูงสุด และข้าจะมอบวิชาดาบห้าเล่มสุดท้ายให้เจ้า"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ ชิวไป่ก็ผงะไปชั่วขณะ จากนั้นก็เกาหัวและพูดว่า "นั่น...ผู้อาวุโส ข้าได้เรียนรู้ทักษะดาบห้าเล่มต่อไปแล้ว..."
"หะ?"
ชายในชุดคลุมสีขาวตกตะลึง
“ตำราดาบของห้าดาบต่อไป อยู่ในมือของข้าเสมอและไม่เคยรั่วไหล เจ้าจะเรียนรู้มันได้อย่างไร”
เย่ ชิวไป่ แสดงความเคารพบนใบหน้าของเขาและพูดว่า: "เป็นอาจารย์ของข้า เขาแสดงวิชาดาบทั้งห้าแล้วส่งต่อมาให้ข้า"
“เป็นไปได้ไง!”
ชายในชุดคลุมสีขาวอุทาน: "งั้นเจ้าจงแสดงห้าดาบสุดท้าย!"
“ผู้อาวุโส ความแข็งแกร่งของข้าไม่เพียงพอที่จะใช้ห้าดาบที่เหลือ…”
ทันทีที่พูดจบ ชายในชุดคลุมสีขาวก็กลายเป็นหมอกสีดำ เล็ดลอดเข้าไปกลางหว่างคิ้วของ เย่ ชิวไป่!
สีหน้าของ เย่ ชิวไป่ ตกตะลึง และดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีดำสนิท
หยิบดาบไม้ขึ้นมาทันทีและใช้ทักษะเก้าดาบอสูรสวรรค์!
สักพัก.
พลังงานสีดำกระจายรังสีดาบครอบคลุมทั้งพื้นที่!
เหมือนว่าจะทำลายล้างโลกได้เลย!
หลังจากนั้น.
ชายในชุดคลุมสีขาวออกมาจากหว่างคิ้วของ เย่ ชิวไป่
สีหน้าของเขาตกใจ
“นี่…เป็นไปได้ยังไง?”
"เมื่อเทียบกับ วิชาเก้าดาบอสูรสวรรค์ของข้า มันสมบูรณ์แบบกว่าและทรงพลังกว่า และแม้แต่ผลข้างเคียงก็หายไปโดยสิ้นเชิง..."
"อาจกล่าวได้ว่าเก้าดาบอสูรสวรรค์ที่สมบูรณ์แบบของอาจารย์เจ้าได้ก้าวข้ามไปแล้วอย่างสมบูรณ์ และมีระดับที่สูงกว่าเก้าดาบอสูรสวรรค์ของข้า!"
“อย่างไรก็ตาม คนเช่นนี้จะปรากฏอีกครั้งในโลกนี้ได้อย่างไรหลังจากการล่มสลายของสวรรค์”
“เป็นไปได้ไหมว่าอาจารย์ของเจ้ามาจากสมัยโบราณ?”
เย่ ชิวไป่เกาหัว คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "คงไม่ใช่ อาจารย์ของข้าดูยังเด็กนัก และ... ต้องกินอาหารทุกมื้อ แถมยังทำตัวดั่งปลาเค็ม(ขี้เกียจ)"