SW-ตอนที่ 3 ความฝัน?

"อะไร เกิดอะไรขึ้น ฉันอยู่ที่ไหน!"

จิตใจของอเล็กซ์สับสนเกินกว่าจะเชื่อได้ เขารู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา เขารู้สึกเหมือนกำลังฝันและเพิ่งตื่นขึ้น

อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

อเล็กซ์รู้เพียงว่าขณะนี้เขากำลังยืนอยู่ในห้องโถงที่โอ่อ่าที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาทั้งชีวิต ขนาดที่ใหญ่โตของที่นี่ทำให้เขาอึ้ง อเล็กซ์สงสัยห้องโถงที่กว้างกว่ากิโลเมตร! และอาจจะสูงเป็นร้อยเมตรด้วยซ้ำ!

ว่าใครเป็นคนสร้างสิ่งนี้!?

สถานที่ทั้งหมดถูกแต่งแต้มด้วยสีดำและสีแดง ซึ่งทำให้เกิดความรู้สึกที่ชั่วร้าย

'พวกเขาจ้างเด็กวัยรุ่นมาออกแบบที่นี่เหรอ? ใครกันมันบ้าที่มาแต่งห้องโถงใหญ่เป็นสีดำและสีแดง?' อเล็กซ์คิดขณะขมวดคิ้ว 'นอกจากนี้ทำไมทุกอย่างถึงว่างเปล่า? แน่นอนว่ามีบางอย่างอยู่ที่ผนัง แต่ระหว่างนั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากพรมสีเข้มผืนใหญ่นี้'

อเล็กซ์มองไปที่พรมและสังเกตว่ามีบางอย่างปักอยู่

มันเป็นหน้ากากของตัวตลกสีขาว โดยทั่วไปมันเป็นหน้ากากสีขาวที่มีใบหน้าของคนที่หัวเราะ

'น่าขยะแขยง.'

อเล็กซ์มองไปด้านหน้าและเบิกตากว้าง

ประมาณหนึ่งร้อยเมตรข้างหน้าอเล็กซ์มีบัลลังก์ขนาดใหญ่และสูง บัลลังก์น่าจะกว้างกว่าสิบเมตรและสูงถึงเพดานของห้องโถงขนาดมหึมานี้

อเล็กซ์สังเกตุเห็นว่ามีใครบางคนนั่งอยู่บนบัลลังก์

เป็นชายหนุ่มน่าจะอายุยี่สิบต้นๆ เช่นเดียวกับอเล็กซ์ เขามีผมยาวสีดำและสีแดง แต่อเล็กซ์มองไม่เห็นว่าผมของเขายาวแค่ไหน เนื่องจากชายคนนี้กำลังเผชิญหน้ากับอเล็กซ์และมองเขาด้วยรอยยิ้ม

รูปลักษณ์ที่น่าสนใจอีกอย่างของชายคนนั้นคือดวงตาสีแดงของเขา แต่อเล็กซ์ไม่ได้สังเกตุเห็นรูปลักษณ์ที่ชัดเจนของเขาจากระยะไกล

แต่มันดูค่อนข้างไร้สาระเล็กน้อยเพราะเขาตัวเล็กเกินไปสำหรับบัลลังก์ที่กว้างใหญ่เช่นนี้

'เด็กคนนั้นคือพวกคลั่งโกธิคงั้นเหรอ' อเล็กซ์คิด 'เดี๋ยวก่อน เท่าที่ฉันรู้พวกโกธิคมักจะใช้สีดำและสีเทามากกว่า แต่ที่นี่กลับเป็นสีดำและสีแดง เขาเป็นคนออกแบบที่นี่งั้นเหรอ?’

อเล็กซ์ยังคงจ้องมองชายหนุ่มต่อไปในขณะที่ชายหนุ่มก็ยิ้มกลับเท่านั้น

วินาทีผ่านไป

อเล็กซ์มองจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งอย่างงุ่มง่าม อีกฝ่ายไม่ได้เริ่มการสนทนาและเอาแต่จ้องมองมาที่เขา

เขาควรจะเริ่มการสนทนาหรือไม่?

เขามีคำถามมามากพอแล้ว ทำไมจะไม่ล่ะ

"ขอโทษนะ!" อเล็กซ์ตะโกนเสียงดัง เสียงของเขาก้องอยู่ในห้องโถงที่กว้างใหญ่และว่างเปล่านี้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดังไปถึงผู้ชายคนนั้นที่อยู่ห่างจากเขาประมาณ 100 เมตร

แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ

'บางทีเขาอาจจะไม่ได้ยินฉัน?' อเล็กซ์คิดอย่างไม่แน่ใจ

อเล็กซ์ก้าวไปข้างหน้า

ตุบ!

สิ่งนี้ทำให้อเล็กซ์ล้มลงไปข้างหน้าและแทบจะพยุงตัวเองเอาไว้ไม่อยู่

'อะไร? ไม้เท้าของฉันอยู่ไหน!' อเล็กซ์คิดด้วยความตื่นตระหนกขณะที่เขาค้นหาไม้เท้าของเขารอบๆ อย่างน่าเศร้า แต่เขาหามันไม่เจอ

'แน่นอนว่าฉันพอจะเดินแบบไม่ต้องใช้ไม้เท้าได้ แต่มันค่อนข้างลำบาก’

แต่หลังจากลองก้าวดูความสมดุลของเขาค่อนข้างคงที่ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจ โดยปกติแล้ว เนื่องจากเส้นประสาทได้รับความเสียหายที่ข้อเท้า เท้าขวาของเขาจึงมักจะสะบัดไปมาอย่างงุ่มง่าม อเล็กซ์ทำได้เพียงยืนบนเท้านั้นโดยให้น้ำหนักตัวของเขาสมดุลกับขาทั้งหมดของเขา

อเล็กซ์ลองก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว และสูดลมหายใจเข้าลึกด้วยความตกใจเมื่อเขารู้ว่าเขาสามารถใช้เท้าขวาได้!

ได้ยังไง?!

อเล็กซ์ทรงตัวบนขาซ้ายขณะที่เขาขยับเท้าขวาขึ้นไปในอากาศ

มันค่อนข้างปกติ!

ไม่มีท่าทีที่อึดอัด!

วู้ฮู้!

อเล็กซ์แสดงการเตะวงเวียน และจิตใจของเขาก็โลดโผน

มันเหมือนกับตอนที่เขาต่อสู้!

'ในที่สุดฉันก็กลับมาใช้เท้าขวาได้!'

อเล็กซ์พยายามใช้ขาขวามากขึ้นในขณะที่เขากระโดดและเตะสองสามครั้ง

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่กี่วินาที อเล็กซ์ก็ถอนหายใจออกมา 'ไม่มีทางที่เท้าของฉันจะหายเป็นปกติ แต่ถึงแม้ว่ามันจะหายดีแล้ว การเคลื่อนไหวของฉันก็น่าจะมีความอึดอัดเล็กน้อย และกล้ามเนื้อบางส่วนที่เท้าของฉันก็ควรจะลีบไปแล้ว'

'นี่มันความฝันชัดๆ'

บูม!

เสียงระเบิดดังลั่นไปทั่วห้องโถง สิ่งนี้ดังมาจากด้านหน้าของอเล็กซ์! เสียงนั้นดังมากจนหูของอเล็กซ์เริ่มอื้อในขณะที่เขาถูกเหวี่ยงกลับด้วยคลื่นกระแทก

โชคดีที่คลื่นกระแทกไม่ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ

"อีกแล้ว!" เสียงแห่งความโกรธได้ตะโกนออกมา

อเล็กซ์ส่ายหัวเพื่อฟื้นความสงบ

"เป็นอีกครั้งที่เกิดเรื่องเช่นนี้!" เสียงพูดซ้ำ ๆ เห็นได้ชัดว่ากำลังโกรธจัด "ทุกครั้งที่ข้าดึงวิญญาณมาจากโลกของเจ้า ข้าก็จะพบแต่ท่าทีแบบนี้”

อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นและมองไปที่บัลลังก์

ชายหนุ่มคนนั้นกำลังพูดอยู่?

มันยากที่จะมองเห็นจากระยะไกล

'เดี๋ยวก่อน แล้วฉันได้ยินเขาได้อย่างไร? คล้ายกับว่าเขาอยู่ข้างๆ ฉัน'

"นี่มันเริ่มน่าเบื่อแล้ว!" เสียงนี้พูดออกมาด้วยความรำคาญ “ครั้งที่แล้วก็มีคนที่เดินไปข้างหน้าและหยุดเก้ๆ กังๆ บางครั้งก็มีคนเดินถอยกลับไปข้างหลัง และ ทำตัวอะไรไม่ถูก”

อเล็กซ์มองไปรอบๆ เพื่อค้นหาต้นตอของเสียง แต่รอบๆ ตัวเขากลับไม่มีสิ่งใดเลย ยิ่งไปกว่านั้น เสียงนี้กลับมาจากด้านหน้า

ใช่ชายหนุ่มคนนั้นจริงหรือ?

“ทุกครั้งที่ข้าดูพวกเจ้า พวกเจ้าก็ยังคงทำเรื่องบ้าๆเหมือนเดิม!” ชายคนนั้นตะโกนออกมา

อเล็กซ์เห็นว่าร่างกายของชายคนนั้นเคลื่อนไหวเล็กน้อยจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง แต่ก็ยากที่จะตัดสินจากระยะทางดังกล่าว

"โอ้ ห้องโถงนี้คืออะไร โอ้ เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของฉัน?" ชายคนนั้นตะโกนด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

'ฉันคิดว่าเขายกแขนขวาขึ้นเพื่อเลียนแบบคนพูด' อเล็กซ์คิดในขณะที่เขาจดจ่ออยู่กับบัลลังก์ในระยะไกล

ปัง!

การระเบิดได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้อเล็กซ์แทบจะยืนตัวตรงไม่ได้

อย่างไรก็ตาม การระเบิดครั้งนี้น่าตกใจยิ่งกว่าครั้งแรก

ทำไม

เพราะอเล็กซ์ได้เห็นสิ่งที่ทำให้เกิดการระเบิด

ชายหนุ่มคนนั้นยกแขนขวาขึ้นแล้วกระแทกลงไป

แล้วสิ่งที่น่าตกใจก็เกิดขึ้น

ที่วางแขนของบัลลังก์เคลื่อนเข้ามาและหยุดอยู่ใต้กำปั้นของชายหนุ่ม!

บัลลังก์ที่กว้างกว่าสิบเมตรได้หดลงเหลือมากกว่าห้าเมตรเล็กน้อย!

และระเบิด?

นั่นคือเสียงกำปั้นของชายหนุ่ม!

เพียงแค่การกระแทกกำปั้นลงบนที่วางแขนก็ทำให้อเล็กซ์ล้มลงกับพื้นจากระยะกว่าร้อยเมตร

นั่นมันบ้าไปแล้ว!

ทั้งหมดนี้ใช้เวลาในการอธิบาย แต่ในความเป็นจริงแล้วแทบจะไม่มีเวลาผ่านไปเลย และ ชายหนุ่มยังคงโวยวายเหมือนเดิม

"อีกครั้ง มันเป็นครั้งแล้ว ครั้งเล่า! พวกเจ้าก็เอาก็พูดคำเดิมซ้ำๆ! พวกเจ้ามักจะพูดว่า 'ขอโทษ'! พวกเจ้าพูดคำอื่นไม่เป็นนอกจากคำเหล่านี้หรือยังไง! อย่างน้อยพวกเจ้าก็ควรพูดว่า 'สวัสดี' ไม่ได้เหรอ? หรือ 'อรุณสวัสดิ์' หรือ 'ไอ้สารเลว' หรืออะไรอย่างอื่น?!"

อเล็กซ์ยังคงไม่สามารถจัดการกับสถานการณ์ได้

'โอเค มันเป็นไปไม่ได้ นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ!' เขาคิดในใจ

โห่!

ทันใดนั้นระยะห่างระหว่างอเล็กซ์กับชายคนนั้นก็ลดลง ในเวลาน้อยกว่าหนึ่งวินาที อเล็กซ์ยืนอยู่หน้าชายคนนั้นเพียงครึ่งเมตร

“ยังเอาแต่คิดพึมพัมอยู่คนเดียวอีกงั้นหรือไม่!” ชายหนุ่มคำรามด้วยดวงตาที่หรี่ลง "ก็ได้! เช่นนั้นก็คิดต่อไป! แล้วดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น!”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ตอนนี้อเล็กซ์เริ่มรู้สึกหวาดกลัว

โดยปกติเขาจะไม่กลัวชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง อเล็กซ์รู้สึกว่าตอนนี้เขาต้องระวังให้มากขึ้น มิฉะนั้นเขาอาจทำผิดพลาด จนทำให้เขาต้องเสียใจ!

อเล็กซ์มองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มอย่างประหม่าในขณะที่ชายหนุ่มจ้องมองกลับมา

“แล้วนายอยากจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ?” อเล็กซ์กล่าวถาม

ชายหนุ่มกระพริบตาสองสามครั้งด้วยความประหลาดใจ

"โอ้ นี่เป็นคำถามที่ดูแปลกใหม่ดี" เขาพูดขึ้น ทันใดนั้นความโกรธทั้งหมดของเขาก็ได้หายไป "พูดอะไรก็ได้ เพราะข้าต้องการจะดูว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นอย่างไร”

อเล็กซ์ลอบกลืนน้ำลาย

“เห็นได้ชัดว่านี่เป็นความฝัน” อเล็กซ์กล่าว

“อะไรทำให้เจ้าคิดอย่างนั้น” ชายหนุ่มถามขณะเอนหลัง

“ยังไม่ชัดอีกงั้นเหรอ” อเล็กซ์พูดพร้อมกับชี้ไปที่ด้านหลังบัลลังก์ “สิ่งของแบบนี้ไม่มีทางมีอยู่จริง”

“หมายถึงบัลลังก์ของข้า?” ชายคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม

"ใช่" อเล็กซ์ตอบกลับ เขาต้องการรู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะทำอย่างไรต่อไป

"งั้นแบบนี้เป็นไง."

โห่! โห่! โห่!

ทันใดนั้นทั้งห้องโถงก็กลายเป็นคลื่นน้ำซัดเข้าใส่อเล็กซ์จนเขาไถลออกไป นอกจากนี้บัลลังก์ยังโบกไปมาราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายชายหนุ่มที่อยู่บนบัลลังก์

ที่น่าแปลกก็คืออเล็กซ์ยังคงสงบนิ่ง

"เห็นมั้ย?" อเล็กซ์พูดอย่างใจเย็น "ของเช่นนี้ไม่มีทางเป็นไปได้นอกจากความฝัน"

จากนั้นสถานการณ์ในห้องโถงก็หยุดลง และชายหนุ่มก็ย่นจมูก

“เอาล่ะ ข้าชักจะเบื่อแล้วสิ”

ชิ้ง!

ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะขยับตัว

อเล็กซ์ล้มลงกับพื้นด้วยความประหลาดใจและมองดูตอเท้าที่มีเลือดออก ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว แต่หลังจากผ่านไปสองวินาที มันก็กลับมามีสีหน้าสงบลงอย่างน่าประหลาดใจอีกครั้ง

“เห็นไหม ฉันไม่รู้สึกเจ็บเลย” อเล็กซ์พูด "เพราะฉะนั้น นี่คือความฝัน"

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ

“บางทีเจ้าอาจจะตื่นตระหนกจนเกินไป รอสักเดี๋ยว” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม

อเล็กซ์มองด้วยความสงสัยไปที่ชายหนุ่มแล้วถอยกลับมาที่เท้าขวาของเขา เขาขยับขาขวาไปรอบๆ เล็กน้อยด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ผ่านไปไม่กี่วินาที

สีหน้าของอเล็กซ์ก็เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเล็กน้อย “อืม เริ่มจะเจ็บแสบขึ้นมานิดหน่อยแล้ว”

“รออีกเดี๋ยว” ชายหนุ่มกล่าว

“เอ่อ เริ่มจะแสบมากขึ้นแล้ว”

“อีกสักหน่อย” ชายหนุ่มพูดซ้ำด้วยรอยยิ้ม

“เอ่อ… อาจจะ… อ้าก!”

เสียงของอเล็กซ์หยุดลงในขณะที่มือของเขารีบคว้าจับไปที่ขาขวา และ ร่างกายของเขาก็เกร็งไปหมดขณะที่เขาหายใจลำบากขึ้น

แล้วอเล็กซ์ก็กรีดร้องออกมาสุดขีด

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถตำหนิสำหรับปฏิกิริยาที่ไม่ดีของเขาได้ เพราะสิ่งนี้คล้ายกับว่ามีบางอย่างที่ร้ายแรงเกิดขึ้นที่ขาขวาของเขา

“ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง?” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม "ตอนนี้เจ้า-"

"อ๊าาาา!"

คิ้วของชายหนุ่มขมวดคิ้ว "ตอนนี้เจ้า-"

"อ๊ากก!"

"หุบปาก!"

ฟุ่บ!

ทันใดนั้นความเจ็บปวดทั้งหมดก็หายไป

สิ่งนี้ทำให้จิตใจของอเล็กซ์ตกตะลึง

อเล็กซ์มองลงไปและเห็นว่าเท้าขวาของเขากลับมาเป็นปกติ

'ได้ไง?'

"ทีนี้เริ่มจะรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างหรือยัง?!" ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “หรือจะให้ข้าตัดขาขวาของเจ้าออกไป และให้เจ้าส่งเสียงร้องตะโกนออกมามากกว่านี้ดี?”

อเล็กซ์ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ในขณะที่เขาพยายามทำความเข้าใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

"เห้อ ยังคิดไม่ได้อีกงั้นเหรอ!" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

ปัง!

จากนั้นเขาก็เตะไปที่สีข้างของอเล็กซ์ จนส่งเขากระเด็นไปไกลกว่า 2 เมตร

“เอาล่ะข้าจะอธิบายให้ฟัง” ชายคนนั้นเริ่มเดินต่อไปหาอเล็กซ์ “เจ้าน่ะตายไปแล้ว ใช่แล้ว เจ้าตายไปแล้ว และ นี่ก็ไม่ใช่ความฝัน”

ปัง!

เตะอีกครั้ง

อเล็กซ์ไอออกมาหลายครั้ง เพราะแรงเตะเหล่านี้ไม่ธรรมดาเลย

ชายคนนั้นเดินต่อไปหาอเล็กซ์ “เจ้ากำลังจะไปสู่ชีวิตหลังความตาย และนั่นคือตอนที่ข้าคว้าวิญญาณของเจ้าเอาไว้”

อเล็กซ์เริ่มลุกขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะได้ตั้งตัวตรง เขาก็โดนลูกเตะ เตะจนกระเด็นไปไกล

“ข้าตัดสินใจพาเจ้ามายังดินแดนของข้า” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มขณะที่ผายมือไปที่ห้องโถงรอบๆ ตัวเขา “นี่คือพระราชวังส่วนตัวของข้า”

อเล็กซ์รีบลุกขึ้นเมื่อชายหนุ่มเอื้อมมือไปหาเขาอีกครั้ง

หวือ!

การเตะของชายหนุ่มพลาดเมื่ออเล็กซ์พลิกร่างกายส่วนบนของเขาไปด้านข้าง

ปัง!

แล้วอเล็กซ์ก็ต่อยไปที่หน้าของชายหนุ่ม!