บทที่ 259 – พลังของพระเจ้า
ตอนที่เล่ยหยุนเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นของเขา ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ “น้องรอง! น้องสาม! นั่นใครกันหรือ?” จ้านหู่รีบหันหลังกลับมา แล้วมายืนอยู่ข้าง ๆ ผมทันที ใช้มือโอบเอาไว้ที่ไหล่ของผม ก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “พี่ใหญ่! นี่คือน้องชายร่วมสาบานของข้าเอง” ตอนที่ผมกำลังจะเอ่ยทักทายกับเล่ยห...